१. पा-हा भ-व्य कि-ती,

प-र्वत या-हा-चा वि-शाल.

आ-ता शि-ख-र त्या-चे,

उं-च सा-ऱ्‍या वि-श्‍वात!

ये-ती लो-क अ-नेक,

रा-ष्ट्रं नि भा-षां-तु-नी,

कर-ती पू-र्ण म-ना-ने,

से-वा ते दे-वा-ची.

आ-ला तो आ-ता काळ,

छो-टे रा-ष्ट्र झा-ले आज म-हान!

या-हा-चा आ-शी-र्वाद,

अ-से त्या-च्या लो-कां-वर स-दा!

ये-ती ला-खो अ-जून,

मा-न-ती रा-जा या-हा.

घे-ती आ-स-रा ते

प-र्व-ता-वर या-हा-च्या!

२. आ-ज्ञा ही ये-शू-ची,

‘जा तु-म्ही प्र-चार क-रा.’

दे-ऊ रा-ज्या-चा सं-देश,

आ-ज सा-ऱ्‍या ज-गा.

झा-ला रा-जा ये-शू,

शो-ध-तो न-म्र लो-कां,

दे-ती सा-द हा-के-ला

ते प्रि-य दे-वा-ला.

पा-हु-नी त्या लो-कां,

हो-ई आ-नं-द फा-र म-ना.

आ-हे हा ब-हु-मान,

क-रू आ-वे-शा-ने आ-पण काम!

या मग सां-गू लो-कां,

दा-ख-वू त्या मा-र्ग हा!

रा-हू च-ला सा-रे

प-र्व-ता-वर या-हा-च्या!