1. கண்-கள் பார்க்-கின்-ற-தே,

யெ-கோ-வா-வின் மா-ம-லை!

இன்-று உ-யர்ந்-து நிற்-கும்,

விண்-ணைத் தொட்-ட ம-லை.

அங்-கே மக்-க-ளெல்-லாம்

வ-ரு-கின்-றார் ஓ-டி-யே,

”யா“-வை ஒன்-றா-க சேர்ந்-து,

சே-வை செய்-தி-ட-வே.

இ-ன-மோ, மொ-ழி-யோ,

எந்-த வேற்-று-மை-யும் இல்-லா-மல்,

தே-வ-னின் பெ-ய-ரை

உ-ல-கெங்-கி-லும் சொல்-கின்-றா-ரே.

வா-ழும் கா-ல-மெல்-லாம்

உண்-மை-யா-க சே-வித்-து,

”யா“-வின் உன்-ன-த

ஆட்-சி பக்-கம் நிற்-கின்-றா-ரே.

 2. ஏ-சு சொன்-ன-ப-டி

வீ-டு வீ-டாய் நாம் சென்-று,

பூ-மி பூஞ்-சோ-லை-யா-க

மா-றும் என்-று சொல்-வோம்.

தே-வன் ஆட்-சி த-ரும்,

மு-டி-வில்-லா வாழ்க்-கை-யை,

ஆர்-வம் உள்-ள எல்-லோர்க்-கும்

சொல்-வோம் சந்-தோ-ஷ-மாய்.

து-ளி போல் இருந்-தோம்,

க-டல் போல் இன்-று மா-றி-விட்-டோம்.

இ-தை நாம் பார்க்-கை-யில்,

உள்-ளம் சந்-தோ-ஷத்-தில் துள்-ளு-தே.

எங்-கும், எல்-லோ-ரை-யும்

வ-ர-வேற்-போம் அன்-பு-டன்,

தே-வன் பெ-ய-ரைப் போற்-றும்

”யா“-வின் மா-ம-லைக்-கே.