1. Gleðist tú innaní,

tá tú brúkar tína tíð,

íðin leiðir onnur til

tann Gud, ið hjálpa vil?

Hevur tú hjartað við,

virkar Gud við tína lið,

sjálvur dregur hann tey inn,

ið hava eyðmjúkt sinn.

2. Gleðist tú, tá tú fært

fólk at steðga á og sært,

at tey geva øllum far

og søkja skilligt svar?

Ein sigur kanska nei,

velur heldur aðra leið,

um Guds navn vit boða tó

og vitna hugagóð.

 3. Gleðist tú nú um frið,

tí tú veitst, at Gud er við,

at hann gav tær vit og skil

og leit tær orð sítt til?

Tosa vit klárt og greitt

um, at lív er okkum veitt,

mennist eyðmjúkt hjartalag

hjá tí, sum íðin bað.