1. Daut jeft een Buak met väle, väle Sieden,

daut jeft de Menschheit Hopninj, Fräd un Freid.

Dit Buak haft Macht un wiest dän Wajch nom Läwen;

daut’s wundaboa, waut daut aun Menschen deit.

Dit Buak es Gott sien heiljet Wuat, de Bibel.

Hee haft de Schriewa met sien’ Jeist jeleit.

Dee hauden Leew un Ieaforcht fa Jehova

un ha’n derch sienen Jeist uk profezeit.

2. De Bibel sajcht, woo Gott de Welt jemoakt haft,

woo aules aunfunk derch Gott sien’ Befäl.

De Schreft sajcht uk, de Mensch wia ieeschtlich volkom’,

doch haft dee dan daut Paradies vespält.

Een beesa Enjel, waut sikj jäajen Gott stald,

veleid dän Mensch met Läajes to de Sind.

Soo kjeem de Doot un Lieden enne Welt nenn,

doch boolt woat Gott de Leesunk doafäa brinj’.

 3. Wie läwen nu en gaunz besondre Tieden:

Ons Kjennich Jesus deit nu aul rejier’n.

Derch Gott sien Rikj woar’n Sind un Doot een Enj näm’.

Wie loten aule Menschen doavon hier’n.

Dee goode Norecht finj wie en de Bibel;

soo aus ’ne Moltiet stoakjt dee Hoat un Senn.

Dee jeft ee’m Fräd, waut Menschen nich veston’ kjenn’.

Wäa doa benn’ läst, kaun Schaza finj’ on’ Enj.