1. Yéhuwa téh Allah nu saé manah,

Ka kabéh jalma némbongkeun kanyaah.

Mantenna masihan

panas sarta hujan,

Sagala pangabutuh urang.

Upama urang nyaah ka nu lemah,

Urang salaku putra, nyonto Allah.

Huwa ngaberkahan

kabéh kahadéan

Nu réla dilampahkeun urang.

2. Urang teu nyaho kumaha hasilna

Mun urang ngabantu anu sangsara,

Nulung ka nu butuh,

nalang ka nu susah,

Sanajan lain batur urang.

Saperti Lidia anu soméah,

Urang gé hayang akuan ka sémah.

Bapa di sawarga

tangtuna uninga

Ka nu nyonto welas asih-Na.