1. நம் ம-ன-தில் சந்-தோ-ஷப் பூ-வே,

ம-லை போ-லக் கு-வி-யு-தே;

பூ-மி-யெங்-கும் உள்-ள நல்-லோ-ரே,

நம்-மு-ட-னே சேர்-கின்-றா-ரே;

நம் சந்-தோ-ஷ ம-ரம் சா-யா-தே,

வே-தத்-தில் வேர் கொண்-டுள்-ள-தே;

தி-னம் வே-தம் வா-சிக்-கி-றோ-மே,

விஸ்-வா-சம் பெ-று-கி-றோ-மே.

இ-னி சோ-த-னை தாக்-கி-னா-லே,

ச-கிக்-க சக்-தி உள்-ள-தே.

ஆ-ஹா, இக்-கா-ர-ணங்-க-ளா-லே

நம் இ-த-யம் துள்-ளி-டு-தே!

 2. தே-வ-னின் கை-வண்-ணம் காண்-கின்-றோம்,

வா-னம், க-டல் ர-சிக்-கி-றோம்;

ப-டைப்-பை பார்த்-து ப-டிக்-கின்-றோம்,

கை-தட்-டி-யே வாழ்த்-து-கி-றோம்;

பு-து ராஜ்-யம் பூத்-த-து விண்-ணில்!

பொ-ழிந்-தி-டும் ஆ-சி மண்-ணில்!

சந்-தோ-ஷ-மாய் ப-கிர்-வோம் சாட்-சி,

அ-றி-விப்-போம் தே-வன் ஆட்-சி.

வி-டி-யற்-கா-ல ஒ-ளி போ-லே,

வ-சந்-த கா-லம் வ-ரு-மே;

பு-தி-ய வா-னம், பூ-மி-யா-லே

ப-ர-வ-சம்-தான் எங்-கு-மே!