गीत १२४
कायम एकनिष्ठ राहू या!
१. ए-क-नि-ष्ठ य-हो-वा-ला
स-दा रा-ह-ण्या झ-टू!
के-लं अ-र्पण त्या-ला जी-वन,
ख-ऱ्या मा-र्गा-ने चा-लू.
मा-नू त्या-च्या सा-ऱ्या आ-ज्ञा,
म-ना-पा-सु-नी आ-म्ही.
आ-हे याह-ही ए-क-नि-ष्ठ,
त्या-ला सो-डू ना क-धी!
२. ए-क-नि-ष्ठ बां-ध-वां-शी
अ-सो काळ ब-रा-वा-ईट.
पू-र्ण वि-श्वास आ-म्हा त्यां-चा,
ना दु-खा-वू मन क-धी.
दे-ऊ एक-मे-कां-ना आ-दर,
वा-गू प्रे-मा-ने स-दा.
मो-ती आ-म्ही ए-का मा-ळेत
अ-से याह धा-गा आम-चा!
३. ए-क-नि-ष्ठ रा-हू आ-म्ही
ज्यां-ना ने-म-तो या-हा.
सां-ग-ती ते ऐ-कू सा-रे,
ना म-नी ठे-वू शं-का.
पा-हु-नी हे खूश य-हो-वा,
दे-ई आ-म्हा आ-शी-र्वाद.
ए-क-नि-ष्ठ रा-हू का-यम
क-रू आ-नं-दी त्या-ला!
(स्तो. १४९:१ १ तीम. २:८; इब्री १३:१७ ही वचनंसुद्धा पाहा.)
