LEET 136
Mucht Jehova die “rikjlich beloonen”
(Rut 2:12)
-
1. Jehova es tru un weet goot om dee om,
waut am met äa gaunzet Hoat deen’.
Hee sitt, waut du derchmoakst un schwoaret beläfst,
un lat die uk kjeenmol auleen.
Hast du diene Frind un Famielje veloar’n?
Ons Gott woat die doafäa beloon’.
Hee jeft die nu Breeda un Sestren aus Frind
un boolt woascht du seen’ eewjen Loon.
(KUA)
Mucht Jehova daut säajnen, waut du deist,
un die beloon’, wiels du opp am vetrust.
Bie siene Flichten, doa finjst du Schutz.
Jehova bewoat die, Jehova es tru.
-
2. Daut feelt sikj to Tieden, de Laust es too schwoa.
Daut Läwen es nich emma seet.
De Sorjen un Trubbels näm’ too jieda Dach;
daut moakt uk dän Stoakjsten mol meed.
Doch Gott jeft die Troost un hee weet, waut die fält.
Sie secha, hee hieet dien Jebäd.
Sien Wuat un sien Jeist un väl leeftolje Frind,
dee halpen un jäwen die Fräd.
(KUA)
Mucht Jehova daut säajnen, waut du deist,
un die beloon’, wiels du opp am vetrust.
Bie siene Flichten, doa finjst du Schutz.
Jehova bewoat die, Jehova es tru.
(See uk Rech. 11:38-40, NW; Jes. 41:10.)
