SANGUR NR. 157
Sannur friður!
1. Sum í tryggari havn
Guds fólk eigur frið
ta myrku og baldrutu nátt.
Hóast døpur skýggj
so síggja vit við trúgv,
tað lýsir, og alt verður gott.
(NIÐURLAG)
Jørðin, øll sum hon er,
fær umsíðir frið,
ein frið, sum varir við.
Úr tí djúpastu lægd
upp á fjallatind
– alt, ið andar, fær frið,
sannan frið!
2. Tá ið Gud ger alt nýtt,
savnar hann alt,
sín himmal og okkara jørð.
Eingin veit um frið
sum tann, vit fáa har,
tá rættferð og kærleiki grør.
(NIÐURLAG)
Jørðin, øll sum hon er,
fær umsíðir frið,
ein frið, sum varir við.
Úr tí djúpastu lægd
upp á fjallatind
– alt, ið andar, fær frið,
sannan frið!
(NIÐURLAG)
Jørðin, øll sum hon er,
fær umsíðir frið,
ein frið, sum varir við.
Úr tí djúpastu lægd
upp á fjallatind
– alt, ið andar, fær frið.
(NIÐURLAG)
Jørðin, øll sum hon er,
fær umsíðir frið,
ein frið, sum varir við.
Úr tí djúpastu lægd
upp á fjallatind
– alt, ið andar, fær frið,
sannan frið,
sannan frið!
(Les eisini Slm. 72:1-7; Es. 2:4; Róm. 16:20.)
