गीत १५७
ही शांती!
१. वा-द-ळी रा-ह-ती
ती झा-डे ज-शी,
मज-बूत आ-हे शां-ती आम-ची
रो-खू या न-जर
या-हा-च्या रा-ज्या-वर,
हो-ईल ती
प-हा-ट न-वी.
(कोरस)
ही न-वी ध-र-ती,
न-वं हे आ-काश,
प-हा ज-गी शां-ती.
सू-र्य किर-णे ज-शी
न-भा भो-व-ती,
ला-भ-ली या ज-गी
ही शां-ती.
२. हो-ई हे जग जे-व्हा
त्या-च्या अ-धीन
दि-से ए-की-चा गो-ड-वा
फु-ल-ली म-ने
शां-ती-ने सौ-ख्या-ने,
व-से ति-थे न्या-य प्रि-ती.
(कोरस)
ही न-वी ध-र-ती,
न-वं हे आ-काश,
प-हा ज-गी शां-ती.
सू-र्य किर-णे ज-शी
न-भा भो-व-ती,
ला-भ-ली या ज-गी
ही शां-ती.
(कोरस)
ही न-वी ध-र-ती,
न-वं हे आ-काश,
प-हा ज-गी शां-ती.
सू-र्य किर-णे ज-शी
न-भा भो-व-ती,
ला-भ-ली या ज-गी
(कोरस)
ही न-वी ध-र-ती,
न-वं हे आ-काश,
प-हा ज-गी शां-ती.
सू-र्य किर-णे ज-शी
न-भा भो-व-ती,
ला-भ-ली या ज-गी
ही शां-ती.
ही शां-ती!
(स्तो. ७२:१-७; यश. २:४; रोम. १६:२० ही वचनंसुद्धा पाहा.)
