Εργάστηκαν στον «Αγρό» Πριν από το Θερισμό

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ του Μεγάλου Δασκάλου βρίσκονταν σε σύγχυση. Ο Ιησούς μόλις είχε ολοκληρώσει μια σύντομη ιστορία για το σιτάρι και τα ζιζάνια. Ήταν μια από τις αρκετές παραβολές που είπε εκείνη την ημέρα. Όταν τελείωσε, οι περισσότεροι ακροατές του έφυγαν. Αλλά οι ακόλουθοί του γνώριζαν ότι οι παραβολές του θα πρέπει να είχαν ξεχωριστή σημασία—ιδιαίτερα η παραβολή για το σιτάρι και τα ζιζάνια. Γνώριζαν ότι ο Ιησούς δεν ήταν από εκείνους που έλεγαν απλώς ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Όπως αναφέρει ο Ματθαίος, του είπαν: «Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων στον αγρό». Απαντώντας, ο Ιησούς έδωσε την ερμηνεία της παραβολής προλέγοντας ότι θα αναπτυσσόταν μεγάλη αποστασία ανάμεσα σε όσους έλεγαν πως είναι μαθητές του. (Ματθαίος 13:24‐30, 36‐38, 43) Αυτό και συνέβη, καθώς η αποστασία εξαπλώθηκε γρήγορα μετά το θάνατο του αποστόλου Ιωάννη. (Πράξεις 20:29, 30· 2 Θεσσαλονικείς 2:6‐12) Οι συνέπειές της ήταν τόσο εκτεταμένες ώστε το ερώτημα που έθεσε  ο Ιησούς, και το οποίο καταγράφεται στο εδάφιο Λουκάς 18:8, φαινόταν πολύ κατάλληλο: «Όταν έρθει ο Γιος του ανθρώπου, θα βρει άραγε την πίστη στη γη;»

Η έλευση του Ιησού θα σηματοδοτούσε την έναρξη «του θερισμού» των όμοιων με σιτάρι Χριστιανών. Αυτό θα ήταν ένα σημάδι της “τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων”, η οποία άρχισε το 1914. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι υπήρξε κάποια αφύπνιση του ενδιαφέροντος για τη Γραφική αλήθεια κατά την περίοδο που οδήγησε στην έναρξη του θερισμού.—Ματθαίος 13:39.

Εξετάζοντας το ιστορικό υπόμνημα μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά ότι, ιδιαίτερα από το 15ο αιώνα, κάποιες διάνοιες είχαν αρχίσει να αφυπνίζονται, ακόμη και ανάμεσα στις μάζες του Χριστιανικού κόσμου οι οποίες έμοιαζαν με τα «ζιζάνια», δηλαδή τους κατ’ απομίμηση Χριστιανούς. Καθώς η Γραφή διανεμόταν ελεύθερα και εκδίδονταν ταμεία της Αγίας Γραφής, άτομα με ειλικρινή καρδιά άρχισαν να εξετάζουν τις Γραφές προσεκτικά.

Το Φως Γίνεται Πιο Λαμπρό

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν ο Χένρι Γκρου (1781‐1862), από το Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Όταν ήταν 13 ετών, αυτός και η οικογένειά του διέπλευσαν τον Ατλαντικό με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έφτασαν στις 8 Ιουλίου 1795. Εγκαταστάθηκαν στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ. Οι γονείς του ενστάλαξαν μέσα του αγάπη για την Αγία Γραφή. Το 1807, σε ηλικία 25 ετών, ο Γκρου προσκλήθηκε να υπηρετήσει ως πάστορας της Εκκλησίας των Βαπτιστών στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ.

Πήρε στα σοβαρά την ευθύνη του ως δασκάλου και προσπάθησε να βοηθήσει εκείνους που είχε στη φροντίδα του να ζουν σε αρμονία με τις Γραφές. Ωστόσο, πίστευε ότι η εκκλησία έπρεπε να διατηρείται καθαρή από οποιοδήποτε άτομο διέπραττε εκούσια αμαρτία. Μερικές φορές, αυτός, μαζί με άλλους υπεύθυνους άντρες στην εκκλησία, χρειάστηκε να αποβάλει (δηλαδή να αποκόψει) άτομα που διέπρατταν πορνεία ή επιδίδονταν σε άλλες ακάθαρτες συνήθειες.

Υπήρχαν και άλλα προβλήματα στην εκκλησία που τον ενοχλούσαν. Άντρες που δεν ήταν μέλη της εκκλησίας χειρίζονταν τις οικονομικές υποθέσεις  της εκκλησίας και ηγούνταν της υμνολογίας την ώρα της λειτουργίας. Αυτοί οι άντρες είχαν επίσης δικαίωμα ψήφου σε ζητήματα που αφορούσαν την εκκλησία και κατά συνέπεια μπορούσαν να ασκούν κάποιον έλεγχο στις υποθέσεις της. Με βάση την αρχή του αποχωρισμού από τον κόσμο, ο Γκρου πίστευε ακράδαντα ότι μόνο πιστοί άντρες μπορούσαν να εκτελούν αυτές τις υπηρεσίες. (2 Κορινθίους 6:14‐18· Ιακώβου 1:27) Κατά την άποψή του, το να ψάλλουν άπιστα άτομα ύμνους αίνου στον Θεό ήταν βλασφημία. Λόγω αυτής της στάσης του, το 1811 η εκκλησία απέρριψε τον Χένρι Γκρου. Άλλα μέλη με παρόμοιες απόψεις αποχωρίστηκαν από την εκκλησία την ίδια περίοδο.

Αποχωρίζονται από το Χριστιανικό Κόσμο

Τα μέλη αυτής της ομάδας, περιλαμβανομένου και του Χένρι Γκρου, άρχισαν να μελετούν τη Γραφή με στόχο να εναρμονίσουν τη ζωή και τις δραστηριότητές τους με τις συμβουλές της. Οι μελέτες τους τούς οδήγησαν πολύ γρήγορα σε καλύτερη κατανόηση της Γραφικής αλήθειας και τους υποκίνησαν να εκθέσουν τα λάθη του Χριστιανικού κόσμου. Λόγου χάρη, το 1824 ο Γκρου έγραψε ένα καλά τεκμηριωμένο σύγγραμμα με το οποίο αντέκρουε την Τριάδα. Προσέξτε τη λογική επιχειρηματολογία στο ακόλουθο απόσπασμα από τα γραφόμενά του: «“Σχετικά με εκείνη την ημέρα και την ώρα κανένας άνθρωπος δεν γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι που είναι στον ουρανό ούτε ο Γιος, παρά μόνο ο ΠΑΤΕΡΑΣ”. [Μάρκος 13:32] Παρατηρήστε εδώ τη διαβάθμιση στην κλίμακα των όντων. Άνθρωπος, Άγγελοι, Γιος, Πατέρας. . . . Ο Κύριός μας μάς διδάσκει ότι μόνο ο Πατέρας γνώριζε εκείνη την ημέρα. Αλλά αυτό δεν αληθεύει αν, όπως πιστεύουν μερικοί, ο Πατέρας, ο Λόγος και το Άγιο Πνεύμα είναι τρία πρόσωπα σε έναν Θεό, διότι, σύμφωνα με αυτή [τη διδασκαλία, δηλαδή το δόγμα της Τριάδας], ο . . . Γιος το γνώριζε όπως ακριβώς το γνώριζε και ο Πατέρας».

Ο Γκρου εξέθεσε την υποκρισία των κληρικών και των στρατιωτικών που προσποιούνταν ότι πρόσφεραν υπηρεσία στον Χριστό. Το 1828 διακήρυξε: «Μπορούμε να σκεφτούμε κάποια μεγαλύτερη ασυνέπεια από το να φεύγει ένας Χριστιανός από το ιδιαίτερο δωμάτιό του, όπου προσευχόταν για τους εχθρούς του, και να διατάζει τα στρατεύματά του να μπήγουν με σατανική μανία τα όπλα του θανάτου στις καρδιές των ίδιων αυτών εχθρών; Στη μια περίπτωση, ακολουθεί κατάλληλα τον θνήσκοντα Κύριό του. Αλλά ποιον ακολουθεί στην άλλη περίπτωση; Ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους δολοφόνους του. Οι Χριστιανοί δολοφονούν εκείνους για τους οποίους προσεύχονται».

Με ακόμη πιο δυναμικό τρόπο, ο Γκρου έγραψε: «Πότε θα πιστέψουμε τον Παντοδύναμο ο οποίος μας διαβεβαιώνει ότι “δεν εμπαίζεται”; Πότε θα καταλάβουμε τη φύση, τη μοναδικότητα, αυτής της άγιας θρησκείας η οποία απαιτεί από εμάς να απέχουμε ακόμη και από “αυτό που φαίνεται κακό”; . . . Δεν είναι ύβρις για τον Γιο του ευλογητού το να σκεφτόμαστε ότι η θρησκεία του αφενός απαιτεί από κάποιον να ενεργεί σαν άγγελος και αφετέρου του επιτρέπει να ενεργεί σαν δαίμονας;»

Η Αιώνια Ζωή Δεν Είναι Έμφυτη

Εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχε ραδιόφωνο και τηλεόραση, ένας δημοφιλής τρόπος για να εκφράσει κάποιος την άποψή του ήταν να γράφει και να διανέμει φυλλάδια. Γύρω στο 1835, ο Γκρου έγραψε ένα σημαντικό φυλλάδιο το οποίο εξέθετε τις διδασκαλίες της αθανασίας της ψυχής και της πύρινης κόλασης ως αντιγραφικές. Πίστευε ότι αυτά τα δόγματα βλασφημούσαν τον Θεό.

Αυτό το φυλλάδιο είχε μακροπρόθεσμες επιδράσεις. Το 1837, ο 40χρονος Τζορτζ Στορς βρήκε ένα αντίτυπό του σε κάποιο τρένο. Ο Στορς καταγόταν από το Λέμπανον του Νιου Χάμσαϊρ, αλλά εκείνον τον καιρό κατοικούσε στη Γιούτικα της Νέας Υόρκης.

Ήταν ένας αξιοσέβαστος ιερέας της Μεθοδιστικής‐Επισκοπελιανής Εκκλησίας. Όταν διάβασε το φυλλάδιο, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι μπορούσε να υπάρξει τόσο ισχυρή επιχειρηματολογία εναντίον αυτών των βασικών διδασκαλιών του Χριστιανικού κόσμου, τις οποίες ποτέ προηγουμένως δεν είχε αμφισβητήσει. Δεν ήξερε ποιος το είχε γράψει—μάλιστα γνώρισε τον Χένρι Γκρου μόνο έπειτα από μερικά χρόνια, το 1844 ή και αργότερα, όταν και οι δύο κατοικούσαν στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας. Εντούτοις, ο Στορς μελέτησε προσωπικά αυτό το ζήτημα επί τρία χρόνια, συζητώντας το μόνο με άλλους ιερείς.

Τελικά, εφόσον κανένας δεν μπορούσε να αντικρούσει αυτά που ο ίδιος μάθαινε, ο Τζορτζ Στορς συμπέρανε ότι δεν μπορούσε να είναι  πιστός στον Θεό αν παρέμενε στη Μεθοδιστική Εκκλησία. Αποσύρθηκε το 1840 και μετακόμισε στο Όλμπανι της Νέας Υόρκης.

Στις αρχές της άνοιξης του 1842, ο Στορς εκφώνησε μια σειρά έξι διαλέξεων σε διάστημα έξι εβδομάδων με θέμα «Μια Έρευνα—Είναι οι Πονηροί Αθάνατοι;» Το ενδιαφέρον ήταν τόσο μεγάλο ώστε ο Στορς επεξεργάστηκε αυτή την ύλη για να κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή, και τα επόμενα 40 χρόνια διανεμήθηκαν 200.000 αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Στορς και ο Γκρου συμμετείχαν από κοινού σε συζητήσεις με άλλους, αντιτασσόμενοι στο δόγμα της αθάνατης ψυχής. Ο Γκρου συνέχισε να κηρύττει με ζήλο μέχρι το θάνατό του, στις 8 Αυγούστου 1862 στη Φιλαδέλφεια.

Λίγο καιρό μετά την εκφώνηση των έξι διαλέξεων που προαναφέραμε, ο Στορς άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για το κήρυγμα του Γουίλιαμ Μίλερ, ο οποίος ανέμενε την ορατή επάνοδο του Χριστού το 1843. Επί δύο χρόνια περίπου, ο Στορς συμμετείχε ενεργά στη διακήρυξη αυτού του αγγέλματος σε όλες τις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά το 1844 δεν ασχολήθηκε πια με τον προσδιορισμό κάποιας ημερομηνίας για την επάνοδο του Χριστού, αλλά ούτε αντιδρούσε αν κάποιοι άλλοι ήθελαν να διερευνήσουν το θέμα της χρονολόγησης. Ο Στορς πίστευε ότι η επάνοδος του Χριστού πλησίαζε και ότι ήταν σημαντικό για τους Χριστιανούς να παραμένουν άγρυπνοι και σε πνευματική εγρήγορση, έτοιμοι για την ημέρα της επιθεώρησης. Ωστόσο, αποχώρησε από την ομάδα του Μίλερ επειδή εκείνοι δέχονταν αντιγραφικές διδασκαλίες, όπως την αθανασία της ψυχής, το ολοκαύτωμα του κόσμου και την έλλειψη κάθε ελπίδας για αιώνια ζωή για εκείνους που πεθαίνουν έχοντας άγνοια.

Σε Τι θα Οδηγούσε η Αγάπη του Θεού;

Ο Στορς ένιωθε αποστροφή για την άποψη των Αντβεντιστών ότι ο Θεός θα ανάσταινε τους πονηρούς μόνο και μόνο για να τους θανατώσει ξανά. Πουθενά στη Γραφή δεν μπορούσε να βρει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει ότι ο Θεός επρόκειτο να προβεί σε μια τόσο άσκοπη και εκδικητική πράξη. Ο Στορς και οι συνεργάτες του έφτασαν στο άλλο άκρο—συμπέραναν ότι οι πονηροί δεν θα ανασταίνονταν ποτέ. Αν και δυσκολεύονταν να εξηγήσουν ορισμένα εδάφια που αναφέρονταν στην ανάσταση των αδίκων, πίστευαν ότι το συμπέρασμά τους ήταν πιο εναρμονισμένο με την αγάπη του Θεού. Σύντομα επρόκειτο να λάβει χώρα ένα ακόμη βήμα όσον αφορά την κατανόηση του σκοπού του Θεού.

Το 1870 ο Στορς αρρώστησε βαριά και δεν ήταν σε θέση να εργαστεί για μερικούς μήνες. Εκείνο το διάστημα μπόρεσε να επανεξετάσει όλα όσα είχε μάθει στη διάρκεια της 74χρονης ζωής του. Οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι του είχε διαφύγει ένα ζωτικό μέρος του σκοπού του Θεού για την ανθρωπότητα όπως υποδεικνύεται από την Αβραμιαία διαθήκη—το ότι “όλες οι οικογένειες της γης θα έφερναν ευλογία στον εαυτό τους επειδή ο Αβραάμ άκουσε τη φωνή του Θεού”.—Γένεση 22:18· Πράξεις 3:25.

 Αυτό τον οδήγησε σε μια άλλη σκέψη. Αν επρόκειτο να ευλογηθούν «όλες οι οικογένειες», δεν θα έπρεπε να ακούσουν όλοι τα καλά νέα; Πώς θα τα άκουγαν; Δεν είχαν πεθάνει ήδη εκατομμύρια εκατομμυρίων άνθρωποι; Με περαιτέρω εξέταση των Γραφών, συμπέρανε ότι υπήρχαν δύο ομάδες “πονηρών” που είχαν πεθάνει: εκείνοι που είχαν απορρίψει οριστικά την αγάπη του Θεού και εκείνοι που πέθαναν έχοντας άγνοια.

Οι τελευταίοι, συμπέρανε ο Στορς, θα έπρεπε να εγερθούν από τους νεκρούς για να τους δοθεί η ευκαιρία να ωφεληθούν από τη λυτρωτική θυσία του Χριστού Ιησού. Όσοι τη δέχονταν θα ζούσαν για πάντα στη γη. Όσοι την απέρριπταν θα καταστρέφονταν. Ναι, ο Στορς πίστευε ότι κανένας δεν θα εγειρόταν από τον Θεό αν δεν υπήρχε ενώπιόν του κάποια ελπίδα. Τελικά, κανένας δεν θα παρέμενε νεκρός εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ εκτός από τον ίδιο τον Αδάμ! Αλλά τι θα συνέβαινε με εκείνους που θα ζούσαν στη διάρκεια της επανόδου του Κυρίου Ιησού Χριστού; Ο Στορς κατάλαβε τελικά ότι θα έπρεπε να γίνει μια παγκόσμια εκστρατεία κηρύγματος προς ενημέρωσή τους. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, αλλά με πίστη έγραψε: «Αν δεν μπορούν να καταλάβουν πώς μπορεί να γίνει κάτι, πολλοί το απορρίπτουν, λες και είναι αδύνατον για τον Θεό να το κάνει επειδή εκείνοι δεν μπορούν να καταλάβουν το πώς».

Ο Τζορτζ Στορς πέθανε το Δεκέμβριο του 1879 στο σπίτι του στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, λίγα μόνο τετράγωνα πιο πέρα από το μέρος που αργότερα θα αποτελούσε τη βάση αυτής της παγκόσμιας εκστρατείας κηρύγματος την οποία προσδοκούσε τόσο έντονα.

Ανάγκη για Περισσότερο Φως

Καταλάβαιναν εκείνοι οι άντρες, όπως ο Χένρι Γκρου και ο Τζορτζ Στορς, την αλήθεια τόσο καθαρά όσο εμείς σήμερα; Όχι. Είχαν συναίσθηση του αγώνα που διεξήγαν, όπως ανέφερε ο Στορς το 1847: «Θα κάνουμε καλά να θυμόμαστε ότι μόλις τώρα έχουμε βγει από τους σκοτεινούς αιώνες της εκκλησίας, και ότι δεν θα ήταν διόλου παράξενο αν διαπιστώναμε πως υπάρχουν ακόμη πάνω μας κάποια “Βαβυλωνιακά ενδύματα” που εμείς θεωρούμε αλήθεια». Ο Γκρου, λόγου χάρη, εκτιμούσε το λύτρο που προμήθευσε ο Ιησούς, αλλά δεν καταλάβαινε ότι ήταν «αντίστοιχο λύτρο», δηλαδή η τέλεια ανθρώπινη ζωή του Ιησού που δόθηκε ως αντάλλαγμα για την τέλεια ανθρώπινη ζωή που έχασε ο Αδάμ. (1 Τιμόθεο 2:6) Επίσης, ο Χένρι Γκρου πίστευε λανθασμένα ότι ο Ιησούς θα επέστρεφε και θα κυβερνούσε ορατά πάνω στη γη. Ωστόσο, ενδιαφερόταν για τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά, ένα ζήτημα που είχε απασχολήσει ελάχιστους ανθρώπους από το δεύτερο αιώνα Κ.Χ. και έπειτα.

Παρόμοια, ο Τζορτζ Στορς δεν κατανοούσε ορθά μερικά σημαντικά σημεία. Μπορούσε να διακρίνει διάφορα ψεύδη που προωθούσε ο κλήρος, αλλά μερικές φορές έφτανε στο αντίθετο άκρο. Για παράδειγμα, προφανώς αντιδρώντας υπερβολικά στην άποψη του κλήρου για τον Σατανά, ο Στορς απέρριπτε την ιδέα ότι ο Διάβολος είναι πραγματικό πρόσωπο. Απέρριπτε μεν την Τριάδα, αλλά μέχρι λίγο καιρό πριν από το θάνατό του δεν ήταν βέβαιος για το αν το άγιο πνεύμα ήταν  πρόσωπο. Ενώ ο Τζορτζ Στορς ανέμενε ότι αρχικά ο Χριστός θα επέστρεφε με αόρατο τρόπο, πίστευε ότι τελικά θα λάβαινε χώρα κάποια ορατή εμφάνιση. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι και οι δύο άντρες ήταν έντιμοι και ειλικρινείς, και πλησίασαν πολύ πιο κοντά στην αλήθεια από ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι.

Ο «αγρός» που περιέγραψε ο Ιησούς στην παραβολή του σιταριού και των ζιζανίων δεν ήταν εντελώς έτοιμος για θερισμό. (Ματθαίος 13:38) Ο Γκρου, ο Στορς και άλλοι εργάζονταν στον “αγρό” προετοιμάζοντάς τον για θερισμό.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο οποίος άρχισε να εκδίδει αυτό το περιοδικό το 1879, έγραψε σχετικά με τα πρώτα του χρόνια: «Ο Κύριος μάς παρείχε πολλά μέσα που μας βοήθησαν στη μελέτη του λόγου Του, ανάμεσα στα οποία ξεχώρισε ο αγαπητός και ηλικιωμένος αδελφός Τζορτζ Στορς, ο οποίος τόσο προφορικά όσο και με τα κείμενά του μας βοήθησε πολύ. Εμείς όμως επιζητούσαμε ανέκαθεν να μην είμαστε ακόλουθοι ανθρώπων, όσο καλοί και σοφοί και αν είναι, αλλά να είμαστε “Ακόλουθοι του Θεού ως αγαπητά παιδιά”». Πράγματι, οι ειλικρινείς σπουδαστές της Γραφής μπορούσαν να ωφεληθούν από τις προσπάθειες ανθρώπων όπως ο Γκρου και ο Στορς, αλλά εξακολουθούσε να είναι ζωτικής σημασίας το να εξετάζουν το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, ως τη μόνη πηγή αλήθειας.—Ιωάννης 17:17.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 26]

Τι Πίστευε ο Χένρι Γκρου

Το όνομα του Ιεχωβά έχει ονειδιστεί και χρειάζεται να αγιαστεί.

Η Τριάδα, η αθανασία της ψυχής και η πύρινη κόλαση είναι ψεύτικες διδασκαλίες.

Η Χριστιανική εκκλησία πρέπει να είναι αποχωρισμένη από τον κόσμο.

Οι Χριστιανοί δεν θα πρέπει να συμμετέχουν στους πολέμους των εθνών.

Οι Χριστιανοί δεν βρίσκονται κάτω από Γραφικό νόμο που απαιτεί να τηρούν την αργία του Σαββάτου ή της Κυριακής.

Οι Χριστιανοί δεν θα πρέπει να ανήκουν σε μυστικές εταιρίες, όπως είναι οι Μασόνοι.

Δεν πρέπει να υπάρχει τάξη κληρικών και τάξη λαϊκών ανάμεσα στους Χριστιανούς.

Οι θρησκευτικοί τίτλοι προέρχονται από τον αντίχριστο.

Σε όλες τις εκκλησίες πρέπει να υπάρχει πρεσβυτέριο.

Οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι άγιοι σε όλη τη διαγωγή τους, άμεμπτοι.

Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να κηρύττουν τα καλά νέα.

Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν για πάντα στον Παράδεισο στη γη.

Οι Χριστιανικοί ύμνοι θα πρέπει να αινούν τον Ιεχωβά και τον Χριστό.

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία: Collection of The New‐York Historical Society/69288

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 28]

Τι Πίστευε ο Τζορτζ Στορς

Ο Ιησούς κατέθεσε τη ζωή του ως λυτρωτικό αντίτιμο για την ανθρωπότητα.

Το κήρυγμα των καλών νέων δεν είχε γίνει ακόμη (το 1871).

Γι’ αυτόν το λόγο, το τέλος δεν θα μπορούσε να ήταν τότε κοντά (το 1871). Θα έπρεπε να ερχόταν μια μελλοντική εποχή κατά την οποία θα γινόταν το κήρυγμα.

Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κληρονομήσουν αιώνια ζωή στη γη.

Θα γίνει ανάσταση όλων όσων πέθαναν έχοντας άγνοια. Όσοι δέχονται τη λυτρωτική θυσία του Χριστού θα λάβουν αιώνια ζωή στη γη. Όσοι την απορρίπτουν θα καταστραφούν.

Η αθανασία της ψυχής και η πύρινη κόλαση είναι ψεύτικες διδασκαλίες που ατιμάζουν τον Θεό.

Το Δείπνο του Κυρίου είναι μια ετήσια γιορτή που πρέπει να τηρείται στις 14 Νισάν.

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία: ΕΞΙ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ, του Τζορτζ Στορς (1855)

[Εικόνες στη σελίδα 29]

Το 1909, ο Κ. Τ. Ρώσσελ, εκδότης της «Σκοπιάς της Σιών», μετακόμισε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις ΗΠΑ