ការនិយាយសុំទោសជាការដោះស្រាយជំលោះដោយសន្ដិវិធី
ការនិយាយសុំទោសជាការដោះស្រាយជំលោះដោយសន្ដិវិធី
«ការនិយាយសុំទោសមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់។ ការសុំទោសអាចជួយដោះស្រាយរឿងជំលោះដោយសន្ដិវិធីហើយគ្មានអំពើហិង្សា ការសុំទោសអាចផ្សះផ្សានូវការមិនចុះសម្រុងគ្នារវាងពូជសាសន៍ផ្សេងៗ ការសុំទោសរបស់រដ្ឋាភិបាលជាការទទួលស្គាល់នូវការរងទុក្ខរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ការសុំទោសក៏អាចជួយឲ្យមនុស្សមានចំណងមេត្រីភាពដ៏ស្ថិតស្ថេររវាងគ្នានិងគ្នា»។ ឃ្លាខាងលើនេះជាឃ្លាដែលបានដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅមួយដែលលក់ដាច់បំផុត ដែលនិពន្ធដោយលោកស្រីដេបូរ៉ា ថានិន ដែលជាអ្នកស្រាវជ្រាវទំនាក់ទំនងរវាងភាសានិងសង្គម នៅសកលវិទ្យាល័យចូជថោន នៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ឌី.ស៊ី.។
ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ដែរថា ការសុំទោសយ៉ាងស្មោះ ជាវិធីមួយដែលមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការផ្សះផ្សានូវចំណងមេត្រីភាពមួយដែលរៀបនឹងបែកបាក់។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូអំពីកូនបង្ហិនទ្រព្យម្នាក់ កូនប្រុសនោះបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយបានសុំទោសនិងសារភាពអស់ពីដួងចិត្តនូវទោសកំហុសដែលខ្លួនប្រព្រឹត្ត ភ្លាមៗនោះឪពុកបានរត់មកស្វាគមន៍កូនដោយក្ដីពេញចិត្តឲ្យចូលក្នុងក្រុមគ្រួសារវិញ។ (លូកា ១៥:១៧-២៤) ត្រូវមែន យើងគួរសុខចិត្តលះបង់ចោលនូវចិត្តមានះ ហើយគួរពេញចិត្តនឹងនិយាយសុំទោសផងដែរ។ តាមពិត មនុស្សដែលពិតជាមានចិត្តរាបទាបនោះ មិនសូវពិបាកនិយាយសុំទោសនោះឡើយ។
ឥទ្ធិពលនៃការនិយាយសុំទោស
នាងអ័ប៊ីកែលជាស្ត្រីឈ្លាសវៃម្នាក់នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ។ នាងបានតាំងគំរូដ៏ល្អ ដែលបញ្ជាក់ពីឥទ្ធិពលនៃការនិយាយសុំទោស ទោះជានាងបានសុំទោសចំពោះកំហុសដែលស្វាមីរបស់នាងបានប្រព្រឹត្តក៏ដោយ។ មុននឹងដាវីឌបានក្លាយជាស្តេចនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល លោកបានស្នាក់នៅក្នុងទីរហោស្ថានមួយរយៈ ហើយដាវីឌនិងពួកគូកនរបស់លោកបានជួយការពារហ្វូងសត្វដែលជារបស់ផងលោកណាបាល ជាស្វាមីរបស់នាងអ័ប៊ីកែល។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលពួកកំលោះៗជាគូកនរបស់ដាវីឌបានទៅសុំនំប៉័ងនិងទឹកខ្លះពីណាបាល នោះគាត់បានបណ្ដេញគេចេញទាំងជេរប្រមាថទៀតផង។ ដាវីឌខឹងខ្លាំងណាស់ ហើយបាននាំបុរសប្រមាណ៤០០នាក់ទៅសម្លាប់លោកណាបាលនិងពួកផ្ទះលោក។ ពេលនាងអ័ប៊ីកែលឮដំណឹងនេះ នាងបានចេញដំណើរទៅជួបដាវីឌ។ ពេលនាងអ័ប៊ីកែលជួបនឹងដាវីឌ នាងបានក្រាបឱនមុខដល់ដីនៅបាតជើងដាវីឌ។ បន្ទាប់មកនាងបានពោលថា៖ «ឱលោកជាម្ចាស់ខ្ញុំអើយ! សូមឲ្យទោសនោះធ្លាក់មកលើរូបខ្ញុំវិញចុះ! សូមឲ្យខ្ញុំ ជាបាវស្រីរបស់លោក ជំរាបជូនលោកស្ដាប់បន្ដិច ហើយសូមទទួលស្ដាប់ពាក្យរបស់បាវស្រីលោកសិន»។ ក្រោយមកអ័ប៊ីកែលបានពន្យល់បកស្រាយពីកាលៈទេសៈនោះ ហើយបានជូនម្ហូបអាហារនិងភេសជ្ជៈជាអំណោយចំពោះដាវីឌ។ រួចមកដាវីឌបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមអញ្ជើញឡើងទៅឯផ្ទះអ្នកវិញ ដោយសុខសាន្តចុះ! ខ្ញុំបានយល់ព្រមតាមពាក្យអ្នកហើយ ក៏អរគុណដល់អ្នកដែរ»។—សាំយូអែលទី១ ២៥:២-៣៥
អាកប្បកិរិយាដ៏រាបទាបរបស់នាងអ័ប៊ីកែល រួមជាមួយការសុំទោសចំពោះការប្រព្រឹត្តដ៏ទ្រគោះរបស់ស្វាមីនាង បានជួយឲ្យពួកផ្ទះនាងរួចរស់ជីវិត។ ដាវីឌក៏បានសម្ដែងអំណរគុណចំពោះនាងអ័ប៊ីកែលដោយសារនាងបានឃាត់មិនឲ្យគាត់កំចាយឈាមពួកអ្នកនៅក្នុងផ្ទះនោះ។ ថ្វីបើអ័ប៊ីកែលមិនមែនជាអ្នកប្រព្រឹត្តអាក្រក់មកលើដាវីឌនិងពួកគ្នីគ្នារបស់គាត់ក្ដី តែនាងបានទទួលខុសត្រូវជំនួសក្រុមគ្រួសារនាង ហើយបានធ្វើការសម្រុះសម្រួលជាមួយដាវីឌ។
គំរូមួយទៀតពីមនុស្សម្នាក់ដែលចេះសុំទោសត្រូវពេលនោះ គឺសាវ័កប៉ុល។ មានគ្រាមួយដែលប៉ុលត្រូវរៀបរាប់ហេតុផលដើម្បីការពារសិទ្ធិខ្លួនពីមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ដែលជាតុលាការជាន់ខ្ពស់នៃសាសន៍យូដា។ ពេលសម្ដេចសង្ឃអាន្ន៉ានាសឮសំដីរបស់ប៉ុល លោកខឹងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាបង្គាប់ឲ្យពួកអ្នកដែលឈរជិតប៉ុលនោះទះមាត់គាត់។ ខណៈនោះប៉ុលបាននិយាយទៅកាន់អាន្ន៉ានាសថា៖ «ឱកំផែងលាបសអើយ! ព្រះទ្រង់នឹងវាយលោកវិញ។ លោកអង្គុយជំនុំជំរះខ្ញុំតាមក្រិត្យវិន័យ ចុះដូចម្ដេចបានជាហ៊ានបង្គាប់ឲ្យគេវាយខ្ញុំ ខុសនឹងក្រិត្យវិន័យដូច្នេះ?»។ ពេលពួកអ្នកដែលឈរជិតៗនោះស្តីបន្ទោសប៉ុលដោយព្រោះគាត់ដៀលដល់សម្ដេចសង្ឃនោះ សាវ័កប៉ុលបានសារភាពកំហុសខ្លួនភ្លាមៗថា៖ «បងប្អូនអើយ! ខ្ញុំមិនបានដឹងថា លោកជាសំដេចសង្ឃទេ។ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា៖ ‹មិនត្រូវនិយាយអាក្រក់ ពីចៅហ្វាយរបស់សាសន៍ឯងឡើយ›»។—កិច្ចការ ២៣:១-៥
ប៉ុលបាននិយាយត្រូវមែនដែលថា អ្នកដែលត្រូវតែងតាំងជាចៅក្រមនោះ មិនគួរប្រើអំពើហិង្សាឡើយ។ ប៉ុន្តែ ប៉ុលក៏បានសុំទោសដែរ ពីព្រោះគាត់បាននិយាយដោយមិនដឹងខ្លួនថា គាត់កំពុងតែនិយាយទៅកាន់សម្ដេចសង្ឃ និងគាត់ក៏បាននិយាយមិនគួរសម ដែលអ្នកឯទៀតអាចចាត់ទុកជាពាក្យដែលមិនបង្ហាញការគោរព។ * ការសុំទោសរបស់ប៉ុលបានបើកផ្លូវឲ្យក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នោះព្រមស្ដាប់គាត់តទៅទៀត។ ដោយសារប៉ុលដឹងថា មានការទាស់ទែងគ្នារវាងពួកអ្នកក្នុងតុលាការនោះ ប៉ុលបានប្រាប់គេថា ក្រុមប្រឹក្សាកំពុងតែកាត់ក្ដីគាត់ដោយព្រោះជំនឿរបស់គាត់លើដំណើររស់ឡើងវិញ។ ជាលទ្ធផលនោះ ពួកផារិស៊ីខ្លះបានកាន់ជើងប៉ុល ហើយក៏កើតមានការទាស់ទែងគ្នាជាខ្លាំង។—កិច្ចការ ២៣:៦-១០
តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីគំរូពីរនេះក្នុងព្រះគម្ពីរ? តាមកាលៈទេសៈទាំងពីរនេះ ការនិយាយថាខ្លួនសោកស្ដាយស្មោះអស់ពីចិត្តពីអ្វីដែលខ្លួននិយាយឬធ្វើបានបើកផ្លូវឲ្យមានការប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាថែមទៀត។ ដូច្នេះ ការសុំទោសអាចជួយយើងបង្កើតឲ្យមានភាពស្រុះស្រួលនឹងគ្នាឡើងវិញ។ ត្រូវមែន បើយើងទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួនយើង និងសុំទោសចំពោះការខូចខាតដែលមានជាលទ្ធផលនោះ យើងអាចបើកផ្លូវឲ្យមានការពិគ្រោះគ្នាដើម្បីផ្សះផ្សាឡើងវិញ។
‹ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដែលធ្វើអ្វីខុសទេ!›
ពេលយើងដឹងខ្លួនថា មនុស្សណាម្នាក់បានអាក់អន់ចិត្តដោយសំដីឬការប្រព្រឹត្តរបស់យើងនោះ យើងក៏អាចមានអារម្មណ៍ថា អ្នកនោះមានគំនិតមិនសមហេតុផលទេ ឬមួយក៏ចាត់ទុកគាត់ជាអ្នកដែលរហ័សតូចចិត្តពេក។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានជូនយោបល់ដល់សិស្សទ្រង់ថា៖ «កាលណាអ្នកយកតង្វាយទៅថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ ហើយនៅទីនោះ អ្នកនឹកឃើញថាបងប្អូនណាម្នាក់មានទំនាស់នឹងអ្នក ចូរទុកតង្វាយរបស់អ្នកនៅកន្លែងថ្វាយតង្វាយ ហើយទៅស្រុះស្រួលនឹងបងប្អូនរបស់អ្នកជាមុនសិន រួចសឹមវិលមកថ្វាយតង្វាយរបស់អ្នកវិញ»។—ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ
ឧបមាថា បងប្អូនម្នាក់អាចមានអារម្មណ៍ថា អ្នកបានធ្វើបាបនឹងគាត់។ ក្នុងស្ថានការណ៍បែបនេះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា អ្នកត្រូវ«ទៅស្រុះស្រួលនឹងបងប្អូនរបស់អ្នក» មិនថាអ្នកមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនបានធ្វើអ្វីខុសនឹងគាត់ឬយ៉ាងណាក៏ដោយ។ យោងទៅតាមឯកសារភាសាក្រិចនោះ ពាក្យដែលព្រះយេស៊ូប្រើនេះ «បង្កប់អត្ថន័យជាការទទួលស្គាល់កំហុសរៀងៗខ្លួន ក្រោយពីការខ្វែងគំនិតគ្នាមក»។ (វចនានុក្រមពន្យល់ពាក្យក្នុងសញ្ញាចាស់និងសញ្ញាថ្មីរបស់លោកវ៉ែន) ពេលមនុស្សពីរនាក់ទាស់ទែងគ្នានោះ ទាំងពីរនាក់ច្បាស់ជាមានកំហុសដែរ ដ្បិតទាំងពីរនាក់មានភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ហើយពិតជាចេះធ្វើខុសមែន។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាចាំបាច់ឲ្យយើងចេះទទួលស្គាល់កំហុសរៀងៗខ្លួន។
ចំណុចសំខាន់គឺ តើអ្នកណានឹងចាត់វិធានការជាមុនក្នុងការសម្រុះសម្រួលគ្នា មិនមែនថា តើអ្នកណាខុស ហើយតើអ្នកណាត្រូវនោះទេ។ ពេលសាវ័កប៉ុលសម្គាល់ឃើញថា បងប្អូនគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងកូរិនថូសបានប្ដឹងពួកអ្នករួមជំនឿឡើងតុលាការរបស់លោកីយ៍នេះ ដោយទាស់ទែងគ្នាពីរឿងលុយកាក់ជាដើម ប៉ុលបានកែតម្រង់ពួកគេដោយពោលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាបងប្អូនមិនស៊ូទ្រាំនឹងអំពើអយុត្ដិធម៌? ហេតុអ្វីបានជាមិនព្រមអោយគេរឹបយកទ្រព្យរបស់បងប្អូន?»។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៧, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ប៉ុលបាននិយាយដូច្នេះដើម្បីទប់ស្កាត់បងប្អូនគ្រីស្ទានពីការទាស់ទែងគ្នានៅមុខតុលាការរបស់លោកីយ៍នេះ ក៏ប៉ុន្តែគោលការណ៍នេះនៅតែបញ្ជាក់ច្បាស់ថា៖ ការស្រុះស្រួលគ្នាឡើងវិញរវាងពួកអ្នករួមជំនឿ គឺសំខាន់ជាងការរកទីសំអាងដើម្បីបញ្ជាក់អំពីនរណាមានកំហុសនិងនរណាគ្មានកំហុស។ ការចងចាំមិនភ្លេចគោលការណ៍មួយនេះអាចជួយយើងសុំទោសបានយ៉ាងងាយស្រួលជាង បើយើងត្រូវទទួលស្គាល់កំហុសដែលបងប្អូនណាម្នាក់គិតថាយើងបានប្រព្រឹត្តខុសទៅលើខ្លួនគាត់នោះ។
ភាពស្មោះសគឺចាំបាច់ណាស់
មនុស្សខ្លះចេះតែសុំទោសម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ឧទាហរណ៍ នៅប្រទេសជប៉ុន ពាក្យស៊ូមីម៉ាសិនជាពាក្យធម្មតាដើម្បីនិយាយសុំទោស ហើយប្រជាជននិយាយពាក្យនេះជាញឹកញយណាស់។ ពាក្យនេះគេអាចប្រើដើម្បីបង្ហាញនូវការដឹងគុណ ដែលសម្ដែងនូវអារម្មណ៍ព្រួយដោយសារមិនអាចតបស្នងសងគុណវិញបានឡើយ។ ដោយសារពាក្យនេះស្រួលនិយាយទូទៅនោះ មនុស្សខ្លះចេះតែឆ្ងល់ថា តើអ្នកពោលពាក្យនោះពិតជាសុំទោសយ៉ាងស្មោះពីចិត្តមែនឬ? ដ្បិតគេឮពាក្យនោះញឹកញយពេក។ ក្នុងវប្បធម៌ផ្សេងៗទៀតដែរ ក៏អាចមានពាក្យសុំទោសដែលគេនិយាយម្ដងហើយម្ដងទៀតដែរ។
មិនថាភាសាណាក៏ដោយ ការសុំទោសយ៉ាងស្មោះពីចិត្តគឺត្រូវការជាចាំបាច់។ ពាក្យសំដីនិងសូរសម្លេងត្រូវសឲ្យឃើញនូវជំរៅចិត្តនៃការសោកស្ដាយនោះ។ ក្នុងធម្មទានរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើភ្នំ ទ្រង់បានបង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ត្រូវឲ្យចេញសំដីថាតែមែនៗ ឬទេៗប៉ុណ្ណោះ សេចក្ដីណាដែលលើសអំពីនោះទៅ នោះមកតែពីអាកំណាចទេ»។ (ម៉ាថាយ ៥:៣៧, កំណែជាអក្សរទ្រេត) បើអ្នកសូមអ្នកដទៃឲ្យអត់ឱនទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នក ចូរធ្វើនេះដោយស្មោះអស់ពីចិត្តចុះ! ជាក់ស្តែងដូចជាបុរសម្នាក់នៅព្រលានយន្តហោះបានឈរតាមជួរនៅកន្លែងឆែកសំបុត្រ ស្រាប់តែវ៉ាលីគាត់ប៉ះស្ត្រីដែលកំពុងតែឈរមុខគាត់។ គាត់បាននិយាយសុំទោស។ ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក ពេលមនុស្សក្នុងជួរនោះខិតទៅមុខ វ៉ាលីរបស់គាត់បានប៉ះស្ត្រីនេះម្ដងទៀត។ រួចមកបុរសនេះបានសុំទោសស្ត្រីនេះម្ដងទៀតយ៉ាងគួរសម។ ពេលដែលគាត់ប៉ះស្ត្រីនេះមួយដងទៀត មនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរជាមួយស្ត្រីនេះបានប្រាប់បុរសម្នាក់នេះថា បើគាត់ពិតជាសុំទោសមែន គាត់ត្រូវប្រយ័ត្នកុំឲ្យវ៉ាលីគាត់ប៉ះស្ត្រីទៀត។ ត្រឹមត្រូវមែន ការសុំទោសយ៉ាងស្មោះពីចិត្ត ក៏ត្រូវប្ដេជ្ញាកុំឲ្យធ្វើខុសដដែលៗម្ដងហើយម្ដងទៀតនោះឡើយ។
បើយើងសុំទោសស្មោះពីចិត្តមែននោះ យើងនឹងទទួលស្គាល់កំហុសរបស់យើង ទាំងខំស្រុះស្រួលគ្នាវិញតាមដែលមានលទ្ធភាព។ យ៉ាងណាមិញ មនុស្សម្នាក់ដែលបានអាក់អន់ចិត្តនោះ ត្រូវសុខចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកធ្វើខុសដែលបានប្រែចិត្តនោះផងដែរ។ (ម៉ាថាយ ១៨:២១, ២២; ម៉ាកុស ១១:២៥; អេភេសូរ ៤:៣២; កូល៉ុស ៣:១៣) ដោយសារភាគីទាំងពីរមានភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ការស្រុះស្រួលគ្នាឡើងវិញមិនតែងតែអាចប្រព្រឹត្តឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សនោះទេ។ យ៉ាងណាក្ដី ការសុំទោសមានឥទ្ធិពលខ្លាំងក្នុងការជួយឲ្យស្រុះស្រួលគ្នាឡើងវិញ។
ពេលមិនគួរសុំទោស
ទោះជាការសុំទោសនិងការពោលពាក្យសោកស្ដាយអាចជួយឲ្យធូរស្រាលក្នុងចិត្ត និងធ្វើឲ្យបានស្រុះស្រួលគ្នាឡើងវិញក៏ពិតមែន តែមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញាតែងមិនប្រើពាក្យនេះ នៅពេលដែលមិនគួរនិយាយ។ ជាក់ស្តែងបើមានរឿងនោះទាក់ទងនឹងចិត្តស្មោះភក្ដីចំពោះព្រះ។ ពេលព្រះយេស៊ូគង់នៅលើផែនដីនៅឡើយ «[ទ្រង់]បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់លើឈើ»។ (ភីលីព ២:៨) ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមិនដែលសុំទោសអំពីជំនឿទ្រង់ ដើម្បីសុំការសម្រាលទោសឡើយ។ ព្រះយេស៊ូក៏មិនបានសុំទោសពេលសម្ដេចសង្ឃទាមទារថា៖ «ចូរស្បថនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ចុះ! បើឯងជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រនៃព្រះមែន នោះចូរប្រាប់យើងមក»។ ជាជាងសុំទោសដោយក្ដីអៀនខ្មាសនោះ ព្រះយេស៊ូបានឆ្លើយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «ត្រូវដូចលោកមានប្រសាសន៍ហើយ! ១ទៀតខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា អំណឹះទៅមុខ អ្នករាល់គ្នានឹងឃើញកូនមនុស្សអង្គុយ នៅខាងស្ដាំនៃព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដា ហើយទាំងមកលើពពកនៅលើមេឃផង»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៦៣, ៦៤) ព្រះយេស៊ូមិនដែលមានគំនិតចង់ស្រុះស្រួលជាមួយសម្ដេចសង្ឃនោះ ដោយលះបង់ភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ឡើយ។
ពួកគ្រីស្ទានតែងបង្ហាញការគោរពនិងផ្ដល់កិត្ដិយសចំពោះមនុស្សដែលកាន់អំណាច។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទានមិនត្រូវសុំទោសដោយព្រោះខ្លួនសុខចិត្តស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ឬដោយសារខ្លួនស្រឡាញ់បងប្អូនរួមជំនឿនោះឡើយ។—ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០; រ៉ូម ១៣:៥-៧
គ្រាដែលមនុស្សពិបាកស្រុះស្រួលគ្នានោះ នឹងលែងមានទៀត
សព្វថ្ងៃនេះយើងធ្វើខុសដោយព្រោះយើងបានទទួលភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងបាបជាមរដកពីអ័ដាម ជាជីតារបស់យើង។ (រ៉ូម ៥:១២; យ៉ូហានទី១ ១:១០) សភាពបាបរបស់អ័ដាមជាលទ្ធផលពីការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅដើមដំបូងនោះ អ័ដាមនិងអេវ៉ាជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយព្រះសន្យាថា ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យមនុស្សមានភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដូចគ្នាអ័ដាមនិងអេវ៉ា។ ព្រះទ្រង់នឹងដកយកបាបចេញ ព្រមទាំងដកផលអាក្រក់ដែលមកពីបាបចេញដែរ។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៦, ៥៧
សូមគិតទៅមើល ការគ្មានបាបនោះនឹងល្អយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ពេលលោកយ៉ាកុបជាអនុជរបស់ព្រះយេស៊ូរួមឧទរបានជូនឱវាទអំពីការប្រើអណ្ដាតនោះ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «បើអ្នកណាមិនបានជំពប់ដោយពាក្យសំដី នោះជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ហើយ ដែលអាចនឹងទប់រូបកាយទាំងមូលបានដែរ»។ (យ៉ាកុប ៣:២) មនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍អាចទប់អណ្ដាតបាន ដូច្នេះពួកគេនឹងមិនត្រូវសុំទោសដោយនិយាយខុសទៀតឡើយ។ ពួកគេអាច«ទប់រូបកាយទាំងមូលបាន»ដែរ។ ការក្លាយជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះ ពិតជារឿងអស្ចារ្យមែន! គ្រានោះមនុស្សម្នាក់ៗនឹងលែងពិបាកស្រុះស្រួលគ្នាទៀតហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទៅចន្លោះពេលនេះ ការសុំទោសស្មោះអស់ពីចិត្តចំពោះកំហុសរបស់យើង ពិតជានឹងជួយឲ្យយើងស្រុះស្រួលគ្នាឡើងវិញបាន។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 8 នេះប្រហែលជាកើតមកដោយសារប៉ុលមានភ្នែកអន់ ហើយគាត់មើលមុខសម្ដេចសង្ឃនោះមិនច្បាស់។
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ប៉ុល?
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
នៅពេលដែលមនុស្សទាំងអស់ មានភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះ នឹងលែងមានការពិបាកស្រុះស្រួលគ្នាទៀតហើយ