Pytania czytelników

Kogo miał na myśli Paweł, używając w Liście 2 do Koryntian 6:14 określenia „niewierzący”?

W Liście 2 do Koryntian 6:14 czytamy: „Nie wprzęgajcie się nierówno w jarzmo z niewierzącymi”. Z kontekstu tej wypowiedzi wynika, że apostoł mówił o osobach, które nie należały do zboru chrześcijańskiego. Wniosek ten potwierdzają inne wersety biblijne, w których apostoł używa słowa „niewierzący”.

Na przykład Paweł zganił chrześcijan za procesowanie się ‛przed niewierzącymi’ (1 Koryntian 6:6). Chodziło o sędziów w korynckim sądzie. W swym drugim liście apostoł oświadczył, że Szatan „zaślepił umysły niewierzących”. Dobra nowina jest ‛zasłonięta’ przed oczami takich ludzi. Nie okazują oni żadnego zainteresowania służeniem Jehowie, wcześniej bowiem Paweł wyjaśnił: „Gdy następuje zawrócenie ku Jehowie, zasłona zostaje usunięta” (2 Koryntian 3:16; 4:4).

Niektórzy „niewierzący” nurzają się w bezprawiu lub bałwochwalstwie (2 Koryntian 6:15, 16). Ale nie wszyscy sprzeciwiają się sługom Jehowy. Niejeden okazuje pewną miarę zainteresowania prawdą biblijną, a wielu ma chrześcijańskich współmałżonków i pragnie dalej iść z nimi przez życie (1 Koryntian 7:12-14; 10:27; 14:22-25; 1 Piotra 3:1, 2). Określenia „niewierzący” Paweł konsekwentnie używa jednak w odniesieniu do osób, które jak już wspomniano, nie są członkami zboru chrześcijańskiego, składającego się z „wierzących w Pana” (Dzieje 2:41; 5:14; 8:12, 13).

Zasada z Listu 2 do Koryntian 6:14 znajduje zastosowanie we wszystkich dziedzinach chrześcijańskiego życia i często bywa przytaczana jako mądra wskazówka dla osób rozglądających się za partnerem małżeńskim (Mateusza 19:4-6). Oddany Bogu, ochrzczony naśladowca Chrystusa postąpi roztropnie, jeśli nie będzie szukać współmałżonka pośród „niewierzących”, ponieważ mają oni zupełnie inne cele życiowe, poglądy oraz system wartości.

A co powiedzieć o osobach, które studiują Biblię i utrzymują kontakt ze zborem chrześcijańskim? Co z nieochrzczonymi głosicielami? Czy ich też należałoby uważać za „niewierzących”? Nie. Ludzi, którzy przyjęli dobrą nowinę i robią duchowe postępy, zmierzając do chrztu, nie powinno się określać tym mianem (Rzymian 10:10; 2 Koryntian 4:13). Korneliusza jeszcze przed chrztem uznano za człowieka pobożnego i bogobojnego (Dzieje 10:2).

Czy w takim razie oddany Bogu chrześcijanin postępowałby mądrze, gdyby z myślą o zawarciu małżeństwa zabiegał o względy osoby będącej nieochrzczonym głosicielem, skoro ściśle rzecz biorąc, nie ma tu zastosowania zasada z Listu 2 do Koryntian 6:14? Nie byłoby to mądre. Dlaczego? Z powodu jednoznacznej rady, której Paweł udzielił chrześcijańskim wdowom. Apostoł napisał: „Wolno jej poślubić, kogo zechce, tylko w Panu” (1 Koryntian 7:39). W myśl tej wypowiedzi oddani Bogu chrześcijanie powinni szukać partnera małżeńskiego tylko wśród tych, którzy są „w Panu”.

A co znaczy wyrażenie „w Panu” i podobne sformułowanie „w Chrystusie”? O pewnych osobach, które były „w Chrystusie” lub „w Panu”, Paweł mówi też w Rzymian 16:8-10 oraz w Kolosan 4:7. Czytając te wersety, dostrzeżesz, że w odniesieniu do wspomnianych tam  osób użyto także słów: „współpracownik”, „wypróbowany”, „umiłowany brat”, „wierny sługa” i „współniewolnik”.

Kiedy ktoś staje się naszym ‛współniewolnikiem w Panu’? Wtedy, gdy dobrowolnie wykonuje to, co należy do niewolnika, i wyrzeka się samego siebie. Jezus wyjaśnił: „Jeżeli ktoś chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie swój pal męki, i stale mnie naśladuje” (Mateusza 16:24). Osoba taka zaczyna podążać za Chrystusem i całkowicie podporządkowuje się woli Bożej, gdy oddaje się Bogu. Potem zgłasza się do chrztu i zostaje ordynowanym sługą Jehowy Boga, cieszącym się Jego uznaniem. * A zatem pobieranie się „tylko w Panu” oznacza zawarcie związku małżeńskiego z kimś, kto dał dowody, że ma prawdziwą wiarę i że jest oddanym „niewolnikiem Boga i Pana Jezusa Chrystusa” (Jakuba 1:1).

Ktoś, kto studiuje Biblię ze Świadkami Jehowy i robi piękne postępy duchowe, jest godny pochwały. Jednakże nie oddał się jeszcze Jehowie i nie zdecydował, czy poświęci się bez reszty służbie dla Niego. Wciąż jeszcze musi dokonywać w swym życiu istotnych zmian. Musi je wprowadzić, by w końcu zostać oddanym Bogu, ochrzczonym chrześcijaninem, i to zanim zacznie myśleć o innych poważnych krokach życiowych, takich jak małżeństwo.

Załóżmy, że mężczyzna studiujący Biblię zdaje się robić wspaniałe postępy. Czy chrześcijanka postąpiłaby rozsądnie, gdyby nawiązała z nim romantyczną więź, tłumacząc sobie, że zaczeka z zawarciem małżeństwa, aż ten mężczyzna zostanie ochrzczony? Nie. Gdyby ktoś taki się zorientował, że ona pragnie go poślubić, ale dopiero po jego chrzcie, mógłby zacząć się kierować niewłaściwymi pobudkami.

Zazwyczaj osoba zainteresowana jest nieochrzczonym głosicielem tylko przez stosunkowo krótki czas; robi dalsze postępy i w końcu zgłasza się do chrztu. Dlatego powyższa rada, by pobierać się „tylko w Panu”, nie jest nierozsądna. A co sądzić o nawiązywaniu romantycznej znajomości z osobą pełnoletnią, która wychowała się w chrześcijańskiej rodzinie, od lat jest aktywnym członkiem zboru i działa jako nieochrzczony głosiciel? Co w takim razie powstrzymuje ją przed oddaniem swego życia Jehowie? Dlaczego się waha? Może targają nią jakieś wątpliwości? Kogoś takiego nie można co prawda uznać za „niewierzącego”, ale nie można go też zaliczyć do ludzi będących „w Panu”.

Rada, której Paweł udzielił w sprawie małżeństwa, służy naszej pomyślności (Izajasza 48:17). Kiedy oboje przyszli małżonkowie są oddani Jehowie, ich związek ma solidne duchowe podstawy. Łączą ich wspólne wartości i dążenia. To istotny warunek do stworzenia szczęśliwego małżeństwa. Ponadto kto pobiera się „tylko w Panu”, okazuje lojalność względem Jehowy, zaskarbiając tym sobie nieprzemijające błogosławieństwa, ponieważ ‛z lojalnym Jehowa będzie postępował lojalnie’ (Psalm 18:25).

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 31]

‛Z lojalnym Jehowa będzie postępował lojalnie’