គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅនាងអេសធើរ
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅនាងអេសធើរ
គម្រោងដើម្បីសម្លាប់រង្គាលសាសន៍យូដាឲ្យអស់ ត្រូវតែសម្រេចជាពុំខាន។ ក្នុងរយៈពេលតែមួយថ្ងៃដែលត្រូវបានកំណត់នោះ ជនជាតិយូដាទាំងអស់ដែលរស់នៅក្នុងចក្រភពពើស៊ី គឺពីប្រទេសឥណ្ឌារហូតដល់ប្រទេសអេចូពីនឹងត្រូវសម្លាប់ចោលឲ្យសាបសូន្យទាំងអស់។ នេះហើយជាអ្វីដែលអ្នកគ្រោងការបានគិត។ ប៉ុន្តែ គាត់ភ្លេចគិតនូវកត្ដាមួយដ៏សំខាន់។ ព្រះនៃស្ថានសួគ៌អាចសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចេញពីស្ថានការណ៍ដ៏សែនពិបាកណាក៏បាន។ ការសង្គ្រោះនេះគឺបានកត់ទុកនៅក្នុងសៀវភៅនាងអេសធើរ។
ម៉ាដេកាយជាជាតិយូដា ហើយជាបុរសដ៏ចំណាស់ម្នាក់។ លោកបានសរសេរសៀវភៅនាងអេសធើរដែលរៀបរាប់ពីព្រឹត្ដិការណ៍អស់រយៈ១៨ឆ្នាំក្នុងកំលុងនៃការសោយរាជ្យរបស់ស្តេចពើស៊ីព្រះនាមអ័ហាស៊ូរុស ឬស៊ើកសេសទី១។ កំណត់ហេតុនេះបង្ហាញពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ពីកលល្បិចរបស់ពួកសត្រូវ ទោះជាអ្នកបម្រើទ្រង់រស់នៅកន្លែងដាច់ឆ្ងាយពីគ្នានៅក្នុងចក្រភពនោះក៏ដោយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ការដឹងអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះនេះក៏ពិតជាពង្រឹងជំនឿរបស់ស្មរបន្ទាល់ដែលថ្វាយកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នៅ២៣៥ប្រទេស។ ម្យ៉ាងវិញទៀត បុគ្គលដែលបានរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅនាងអេសធើរ ក៏ផ្ដល់នូវគំរូឲ្យយើងយកតម្រាប់តាមនិងគំរូដែលយើងត្រូវជៀសវាង។ ប្រាកដមែន «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង»។—ហេព្រើរ ៤:១២
ព្រះនាងអគ្គមហេសីត្រូវតែធ្វើអន្តរាគមន៍
នៅឆ្នាំទីបីក្នុងរាជ្យអ័ហាស៊ូរុស(ឆ្នាំ៤៩៣ មុនគ.ស.) នោះទ្រង់ធ្វើពិធីជប់លៀងមួយ។ ព្រះនាងវ៉ាសធីជាអគ្គមហេសីដែលល្បីទូទៅថាមានរូបឆោមល្អបានធ្វើឲ្យស្តេចមានសេចក្ដីក្រោធ ហើយព្រះរាជាក៏បានដកតំណែងជាអគ្គមហេសីពីព្រះនាង។ នាងហាដាសាដែលជាជាតិយូដាហើយជាស្ត្រីក្រមុំដែលមានរូបឆោមស្រស់ត្រូវបានរើសតាំងឡើងឲ្យធ្វើជាអគ្គមហេសី ជំនួសព្រះនាងវ៉ាសធីវិញ។ នាងបានលាក់អត្តសញ្ញាណខ្លួនជាជាតិយូដា ហើយប្រើឈ្មោះជាតិពើស៊ី អេសធើរជំនួសវិញ។ នាងធ្វើដូច្នេះតាមបង្គាប់របស់លោកម៉ាដេកាយដែលជាជីដូនមួយរបស់នាង។
ក្រោយមក បុរសអំណួតម្នាក់ឈ្មោះហាម៉ាន ត្រូវបានតែងតាំងឲ្យមានមុខតំណែងជានាយករដ្ឋមន្ត្រី។ ដោយម៉ាដេកាយបដិសេធមិន«ឱនខ្លួនចុះគោរពដល់ហាម៉ាន» នោះគាត់ខឹងយ៉ាងខ្លាំង ដូច្នេះហាម៉ានគ្រោងការរកសម្លាប់ជនជាតិយូដាទាំងអស់នៅក្នុងចក្រភពពើស៊ី។ (នាងអេសធើរ ៣:២) ហាម៉ានបានបញ្ចុះបញ្ចូលស្តេចអ័ហាស៊ូរុសរហូតដល់ ស្តេចស្របនឹងគំនិតគាត់ឲ្យចេញក្រឹត្យដើម្បីសម្លាប់សាសន៍យូដាទាំងអស់។ ម៉ាដេកាយ«ស្លៀកសំពត់ធ្មៃរោយផែះផង»។ (នាងអេសធើរ ៤:១) ឥឡូវនេះ នាងអេសធើរត្រូវតែធ្វើអន្តរាគមន៍។ ព្រះនាងអញ្ជើញស្តេចនិងនាយករដ្ឋមន្ត្រីនោះមកពិធីជប់លៀងមួយដែលព្រះនាងបានរៀបចំ។ នៅពេលដែលឃើញថាស្តេចនិងហាម៉ានមានការពេញចិត្តនឹងពិធីនេះ ព្រះនាងអេសធើរក៏សុំឲ្យមកពិធីជប់លៀងនៅថ្ងៃស្អែកទៀត។ ហាម៉ានមានចិត្តសប្បាយណាស់ ប៉ុន្តែ គាត់ខឹងណាស់ដែលម៉ាដេកាយមិនគោរពគាត់នោះ។ ហាម៉ានបានរៀបគម្រោងដើម្បីសម្លាប់ម៉ាដេកាយមុនពិធីជប់លៀងនៅថ្ងៃស្អែក។
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:៣-៥—តើពិធីជប់លៀងមានអស់១៨០ថ្ងៃឬ? បទគម្ពីរមិនបានចែងថាពិធីជប់លៀងនោះមានអស់១៨០ថ្ងៃទេ ប៉ុន្តែស្តេចនោះបានបង្ហាញអស់ទាំងមហាសម្បត្ដិនៃនគរដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ទ្រង់ និងកិត្ដិយសនៃអានុភាពដ៏វិសេសរបស់ទ្រង់អស់១៨០ថ្ងៃ តាមព្រះគម្ពីរភាសាដើម។ ស្តេចក៏ប្រហែលជាចង់បង្អួតនូវសិរីរុងរឿងនៃនគរ ដើម្បីឲ្យអស់ទាំងមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ស្ងើចចិត្តហើយជឿលើសមត្ថភាពក្នុងការសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ បើដូច្នេះមែន ខ៣និង៥ក៏អាចសំដៅទៅពិធីជប់លៀងអស់ប្រាំពីរថ្ងៃ ដែលធ្វើឡើងនៅចុង១៨០ថ្ងៃនោះដែរ។
១:៨—តើតាមរបៀបណាដែល‹គ្មានអ្នកណាបង្ខំឲ្យផឹកតាមច្បាប់នៅគ្រានោះ›? តាមទំនៀមទម្លាប់របស់សាសន៍ពើស៊ីគេជំរុញគ្នីគ្នាឲ្យផឹកស្រាច្រើនក្នុងពិធីជប់លៀង។ ប៉ុន្តែនៅគ្រានោះយោងទៅតាមឯកសារមួយចែងថាស្តេចអ័ហាស៊ូរុសបានផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យ«ពួកគេផឹកច្រើនឬតិចប៉ុណ្ណាតាមតែចិត្ត»។
១:១០-១២—ហេតុអ្វីបានជាព្រះនាងវ៉ាសធីបដិសេធជួបស្តេច? អ្នកប្រាជ្ញខ្លះថា ព្រះនាងវ៉ាសធីនេះបានបដិសេធមិនស្ដាប់បង្គាប់តាមស្តេច ពីព្រោះព្រះនាងមិនចង់បន្ថោកខ្លួននៅពីមុខភ្ញៀវដែលស្រវឹងស្រារបស់ស្តេច។ ឬប្រហែលជាដោយសារព្រះនាងអាងមានរូបឆោមស្រស់មិនចង់ចុះចូលនឹងស្តេចទៅវិញ។ ថ្វីបើព្រះគម្ពីរមិនបានចែងអំពីបំណងចិត្តរបស់ព្រះនាងក៏ពិតមែន តែអ្នកប្រាជ្ញនៅសម័យនោះបានគិតថា គំរូដ៏មិនល្អរបស់ព្រះនាងវ៉ាសធីអាចមានអានុភាពលើប្រពន្ធទាំងឡាយនៅស្រុកពើស៊ី។ ដូច្នេះការមិនស្ដាប់បង្គាប់តាមស្វាមីគឺពិតជារឿងដែលត្រូវដោះស្រាយ។
២:១៤-១៧—តើនាងអេសធើរបានប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ជាមួយនឹងស្តេចឬទេ? គឺអត់ទេ។ កំណត់ហេតុចែងថាស្ត្រីណាដែលត្រូវគេយកទៅថ្វាយស្តេច បានត្រឡប់ទៅផ្ទះទីពីរនៅពេលព្រឹកដែលជាផ្ទះស្ថិតក្រោមអំណាចអ្នកគម្រៀវរបស់ស្តេចជាអ្នក«រក្សាពួកស្រីអ្នកម្នាង»។ ពួកស្ត្រីដែលនៅជាមួយនឹងស្តេចពេលយប់ក្រោយមកក៏បានក្លាយទៅជាអ្នកម្នាង ឬព្រះជាយាទីពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីបានជួបស្តេច គេឥតបានយកនាងអេសធើរទៅផ្ទះនៃអ្នកម្នាងនោះទេ។ នៅពេលដែលគេនាំនាងអេសធើរទៅជួបស្តេចអ័ហាស៊ូរុស នោះ«ស្តេចទ្រង់ក៏ស្រឡាញ់អេសធើរលើសជាងស្ត្រីឯទៀត ហើយនាងទទួលបានព្រះគុណ នឹងសេចក្ដីប្រោសប្រាណនៅចំពោះទ្រង់ លើសជាងពួកស្រីក្រមុំទាំងប៉ុន្មាន»។ (នាងអេសធើរ ២:១៧) តើនាងអេសធើរ«ទទួលបានព្រះគុណ នឹងសេចក្ដីប្រោសប្រាណ»របស់ស្តេចអ័ហាស៊ូរុសយ៉ាងដូចម្ដេច? នេះគឺដូចរបៀបដែលនាងទទួលគុណពីអ្នកដទៃនោះដែរ។ «នាងជាទីពេញចិត្តដល់គាត់[ហេកាយ]ណាស់ គាត់ក៏សំដែងសេចក្ដីសប្បុរសដល់នាង»។ (នាងអេសធើរ ២:៨, ៩) ហេកាយពេញចិត្តនឹងនាងដោយផ្អែកលើអ្វីដែលគាត់បានសង្កេតឃើញ ពោលគឺរូបរាងនិងគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អរបស់នាង។ តាមការពិត «អស់អ្នកណាដែលឃើញនាងក៏ពេញចិត្តនឹងនាង»។ (នាងអេសធើរ ២:១៥) ស្រដៀងគ្នាដែរ ស្តេចនោះបានស្ងើចនឹងអ្វីដែលទ្រង់បានឃើញក្នុងនាងអេសធើរ ហើយក៏ស្រឡាញ់នាងទៅ។
៣:២; ៥:៩—ហេតុអ្វីក៏ម៉ាដេកាយបដិសេធឱនគោរពលោកហាម៉ាន? គឺមិនខុសទេឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទទួលស្គាល់ឋានៈធំដុំនៃមនុស្សខ្ពង់ខ្ពស់ ដោយឱនក្បាលគោរព។ ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីរបស់លោកហាម៉ាន គឺទាក់ទងច្រើនទៀត។ ហាម៉ានជាកុលសម្ព័ន្ធអ័កាក់ ប្រហែលជាសាសន៍អាម៉ាលេក ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានតាំងព្រះទ័យថានឹងត្រូវសម្លាប់ចោលសាសន៍អាម៉ាលេក។ (ចោទិយកថា ២៥:១៩) បើម៉ាដេកាយឱនក្បាលគោរពហាម៉ានបានន័យថា គាត់មិនមានចិត្តភក្ដីចំពោះព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ គាត់បានបដិសេធជាដាច់ខាត ដោយប្រាប់ថាគាត់ជាជនជាតិយូដា។—នាងអេសធើរ ៣:៣, ៤
មេរៀនសម្រាប់យើង:
២:១០, ២០; ៤:១២-១៦: នាងអេសធើរបានទទួលការណែនាំនិងឱវាទពីអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ដែលមានគំនិតចាស់ទុំ។ បើយើងជាអ្នកមានប្រាជ្ញាចូរឲ្យ«ស្ដាប់តាម ហើយចុះចូលនឹងពួកអ្នក ដែលនាំមុខអ្នករាល់គ្នាចុះ»!—ហេព្រើរ ១៣:១៧
២:១១; ៤:៥: គប្បី«កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង»។—ភីលីព ២:៤
២:១៥: នាងអេសធើរបានបង្ហាញចិត្តស្លូតបូតនិងការចេះទប់ចិត្ត ដោយមិនសុំគ្រឿងអលង្ការថែមទៀត ឬសម្លៀកបំពាក់ល្អៗដែលត្រូវផ្ដល់ឲ្យដោយហេកាយ។ នាងគឺជា«មនុស្សលាក់កំបាំងក្នុងចិត្តវិញ ដោយគ្រឿងដ៏មិនចេះពុករលួយរបស់វិញ្ញាណសំឡូត ហើយរម្យទម»ជាហេតុធ្វើឲ្យស្តេចស្រឡាញ់នាងអេសធើរ។—ពេត្រុសទី១ ៣:៤
២:២១-២៣: នាងអេសធើរនិងម៉ាដេកាយជាគំរូដ៏ល្អចំពោះការ«ចុះចូលនឹងរាជការ»។—រ៉ូម ១៣:១
៣:៤: នៅក្នុងស្ថានការណ៍ខ្លះ គឺមានប្រាជ្ញាជាងបើនៅស្ងៀមឥតប្រាប់អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដូចនាងអេសធើរដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលយើងត្រូវកាន់ជំហរលើរឿងសំខាន់ៗ ដូចជាអធិបតេយ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងភក្ដីភាពរបស់យើងជាដើម នោះយើងមិនត្រូវខ្លាចប្រាប់គេថាយើងជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។
៤:៣: នៅពេលដែលយើងជួបប្រទះនឹងការពិបាក យើងគួរពឹងលើព្រះយេហូវ៉ាដោយអធិស្ឋានទូលថ្វាយទ្រង់ឲ្យជួយពង្រឹងកម្លាំងនិងឲ្យយើងមានប្រាជ្ញា។
៤:៦-៨: ម៉ាដេកាយបានរកដំណោះស្រាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ចំពោះការគំរាមកំហែងដែលហាម៉ានបានធ្វើនោះ។—ភីលីព ១:៧
៤:១៤: ទំនុកចិត្តរបស់ម៉ាដេកាយលើព្រះយេហូវ៉ាគឺជាគំរូដ៏ល្អ។
៤:១៦: ទោះជាត្រូវប្រថុយជីវិតនាងអេសធើរពឹងលើព្រះយេហូវ៉ាទាំងស្រុង ហើយបានប្រឈមមុខនឹងស្ថានការណ៍នោះយ៉ាងស្មោះនិងដោយចិត្តក្លាហាន។ គឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងរៀនឲ្យចេះពឹងលើព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនលើខ្លួនឯងទេ។
៥:៦-៨: ដើម្បីឲ្យទទួលបានព្រះគុណពីស្តេចអ័ហាស៊ូរុស នោះនាងអេសធើរបានអញ្ជើញទ្រង់មកពិធីជប់លៀងទីពីរ។ នាងអេសធើរបានប្រព្រឹត្តដោយវាងវៃ យើងក៏ត្រូវធ្វើដូច្នេះដែរ។—សុភាសិត ១៤:១៥
ស្ថានការណ៍ផ្លាស់ប្ដូរម្ដងហើយម្ដងទៀត
ស្ថានការណ៍ដែលធ្លាប់មានពីមុន ត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង។ ហាម៉ានត្រូវគេចងព្យួរសម្លាប់លើបង្គោលឈើ ជាបង្គោលដែលគាត់បានធ្វើសម្រាប់ម៉ាដេកាយ នៅទីបំផុតអ្នកដែលរងគ្រោះ ត្រូវលើកជានាយករដ្ឋមន្ត្រីវិញ! ចុះយ៉ាងណាចំពោះគម្រោងការណ៍ចង់សម្លាប់រង្គាលជនជាតិយូដា? ចំពោះរឿងនេះ ក៏មានការផ្លាស់ប្ដូរដែរ។
ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ នាងអេសធើរក៏និយាយប្រាប់ម្ដងទៀត។ នាងអេសធើរប្រថុយជីវិត ដោយទៅជួបស្តេច ទាំងអង្វរព្រះរាជាឲ្យជួយដោះស្រាយកលល្បិចរបស់ហាម៉ាន។ ស្តេចអ័ហាស៊ូរុសជ្រាបនូវអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើ។ ដូច្នេះ នៅពេលមកដល់ថ្ងៃដែលត្រូវធ្វើការសម្លាប់រង្គាល នោះអស់អ្នកដែលព្យាយាមចង់សម្លាប់ពួកយូដាត្រូវបានគេសម្លាប់ចោលវិញ។ ម៉ាដេកាយចេញច្បាប់ឲ្យធ្វើបុណ្យពោររៀងរាល់ឆ្នាំដើម្បីរំឭកនូវការសង្គ្រោះយ៉ាងធំនេះ។ ហើយដោយមានអំណាចទីពីរបន្ទាប់ពីស្តេចអ័ហាស៊ូរុស នោះម៉ាដេកាយ«រកតែសេចក្ដីល្អដល់សាសន៍របស់ខ្លួន ហើយនិយាយជាពាក្យស្រគត់ស្រគំដល់ជាតិផង»។—នាងអេសធើរ ១០:៣
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
៧:៤—តើការសម្លាប់ចោលជនជាតិយូដានាំឲ្យមានការ«ខូចខាត ដែលនឹងកើតឡើងដល់ស្តេច»យ៉ាងដូចម្ដេច? ដោយប៉ិនប្រសប់នាងអេសធើរបានពន្យល់ពីលទ្ធផលខូចខាតដល់ស្តេចដែលមកពីការសម្លាប់ពួកយូដាចោល ជាជាងលក់ពួកគេជាបាវបម្រើវិញ។ ប្រាក់១០.០០០ដុំដែលហាម៉ានបានសន្យាថ្វាយស្តេចនោះគឺមិនបានចំណេញដល់ស្តេចទេ បើប្រៀបនឹងប្រាក់ចំណេញដែលមកពីការលក់ពួកគេជាបាវបម្រើនោះ។ ប្រសិនបើធ្វើតាមគម្រោងការណ៍ដើម្បីសម្លាប់ចោលជនជាតិយូដា នោះក៏បានន័យថា នាងអេសធើរក៏ត្រូវស្លាប់ដែរ។
៧:៨—ហេតុអ្វីបានជាពួកមន្ត្រីគ្របមុខហាម៉ាន? នេះគឺប្រហែលជាបង្ហើបនូវភាពអាម៉ាស់មុខឬអ្វីដ៏អាក្រក់ដែលនឹងត្រូវកើតឡើង។ យោងទៅតាមឯកសារយោងមួយ «ជួនកាលមនុស្សនៅសម័យបុរាណគ្របក្បាលនៃអស់អ្នកដែលនឹងត្រូវគេសម្លាប់ចោល»។
៨:១៧—តើតាមរបៀបណាដែល‹មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងស្រុកប្រកាសថាខ្លួនជាសាសន៍យូដា›? តាមមើលទៅ ពួកពើស៊ីជាច្រើនបានចូលសាសនាយូដា ដោយឃើញពីលទ្ធផលកាត់ក្ដីផ្ទុយពីគម្រោងរបស់ហាម៉ានដែលបង្ហាញថា ព្រះសព្វព្រះហឫទ័យនឹងពួកយូដា។ ហេតុការណ៍ស្រដៀងគ្នានេះក៏ជាប់ទាក់ទងនឹងការសម្រេចបទទំនាយក្នុងសៀវភៅសាការីដែលចែងថា៖ «នៅគ្រានោះមនុស្ស១០នាក់ពីភាសាផ្សេងៗនឹងចាប់តោងជាយអាវរបស់សាសន៍យូដាម្នាក់ ដោយពាក្យថា៖‹យើងខ្ញុំនឹងទៅជាមួយនឹងអ្នកដែរ ពីព្រោះយើងខ្ញុំបានឮថា ព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា›»។—សាការី ៨:២៣
៩:១០, ១៥, ១៦—ទោះជាមានច្បាប់ចេញឲ្យសាសន៍យូដាយករបឹបក៏ដោយ ហេតុអ្វីក៏ពួកគេមិនយកសោះ? ការមិនយករបឹបនោះ បញ្ជាក់ថាគោលបំណងរបស់ពួកគេគឺចង់បានការសង្គ្រោះ មិនមែនចង់បានជាអ្នកមាននោះទេ។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
៦:៦-១០: «សេចក្ដីឆ្មើងឆ្មៃនាំមុខសេចក្ដីហិនវិនាស ហើយចិត្តព្រហើនក៏នាំឲ្យដួលចុះដែរ»។—សុភាសិត ១៦:១៨
៧:៣, ៤: ទោះជាត្រូវទទួលការបៀតបៀន តើយើងអាចបង្ហាញចិត្តក្លាហានដោយឲ្យមនុស្សសម្គាល់យើងជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឬទេ?
៨:៣-៦: យើងមានសិទ្ធិសូមអាជ្ញាធរនិងតុលាការឲ្យការពារយើងពីពួកសត្រូវ។
៨:៥: ដោយប៉ិនប្រសប់ នាងអេសធើរមិនបានប្រាប់នូវភារកិច្ចដែលស្តេចត្រូវធ្វើចំពោះការសម្លាប់រង្គាលសាសន៍របស់នាងនោះទេ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងត្រូវតែប៉ិនប្រសប់ ក្នុងការពន្យល់កិច្ចការនិងជំនឿរបស់យើងចំពោះមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់។
៩:២២: យើងមិនគួរភ្លេចមនុស្សក្រីក្រ ដែលចូលរួមជាមួយនឹងយើងនោះទេ។—កាឡាទី ២:១០
ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានឲ្យ«មានសេចក្ដីសង្គ្រោះ នឹងសេចក្ដីប្រោសឲ្យរួច»
ម៉ាដេកាយបានបង្ហើបឲ្យឃើញនូវគោលបំណងរបស់ព្រះ តាមរយៈនាងអេសធើរទទួលតំណែងជាអគ្គមហេសី។ នៅពេលដែលពួកយូដាត្រូវបានគេគំរាមកំហែង នោះពួកគេតមអាហារនិងទូលថ្វាយឲ្យទ្រង់ជួយ។ នាងអេសធើរបានទៅជួបស្តេចដោយគ្មានការអញ្ជើញ តែស្តេចទទួលព្រះនាងរាល់ដង។ នៅចំរាត្រីដ៏សំខាន់នេះ ស្តេចពុំអាចផ្ទំលក់បានទេ។ ប្រាកដមែន សៀវភៅនាងអេសធើររៀបរាប់អំពីរបៀបព្រះយេហូវ៉ាផ្លាស់ប្រែព្រឹត្ដិការណ៍ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
កំណត់ហេតុដ៏អស្ចារ្យនៃសៀវភៅនាងអេសធើរ គឺពិតជាលើកទឹកចិត្តដល់យើងដែលរស់នៅ«គ្រាចុងបំផុត»នេះ។ (ដានីយ៉ែល ១២:៤) «នៅជាន់ក្រោយបង្អស់» ឬគ្រាចុងបំផុតនៃទីបញ្ចប់ នោះកុកនៃសាសន៍ម៉ាកុក ដែលជាអារក្សសាតាំង នឹងពាធាយ៉ាងខ្លាំងលើរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ វាមានគោលបំណងចង់សម្លាប់ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះទាំងអស់ចោល។ ប៉ុន្តែ ដូចនៅសម័យរបស់នាងអេសធើរ នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់ឲ្យ«មានសេចក្ដីសង្គ្រោះ នឹងសេចក្ដីប្រោសឲ្យរួច» សម្រាប់អស់អ្នកដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់។—អេសេគាល ៣៨:១៦-២៣; នាងអេសធើរ ៤:១៤
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
នាងអេសធើរនិងម៉ាដេកាយនៅពីមុខស្តេចអ័ហាស៊ូរុស