Ένα «Συμβολικό Δράμα» που Έχει Αξία για Εμάς

ΠΟΣΟ δύσκολο θα ήταν να διακρίνουμε την πλήρη σημασία ορισμένων Γραφικών περικοπών αν άλλα τμήματα της Γραφής δεν έριχναν φως σε αυτές! Θα μπορούσαμε να βλέπουμε τις ιστορικές αφηγήσεις του Λόγου του Θεού απλώς επιφανειακά. Αλλά μερικές από αυτές τις αφηγήσεις περιέχουν βαθύτερες αλήθειες που δεν είναι και τόσο εμφανείς. Ένα παράδειγμα είναι η αφήγηση για δύο γυναίκες του σπιτικού του πατριάρχη Αβραάμ. Ο απόστολος Παύλος την αποκάλεσε «συμβολικό δράμα».—Γαλάτες 4:24.

Αυτό το δράμα αξίζει την προσοχή μας διότι οι πραγματικότητες που συμβολίζει έχουν θεμελιώδη σημασία για όλους όσους επιθυμούν να απολαμβάνουν την ευλογία του Ιεχωβά Θεού. Προτού εξετάσουμε γιατί συμβαίνει αυτό, ας δούμε τις περιστάσεις που ώθησαν τον Παύλο να αποκαλύψει τη σημασία του δράματος.

Υπήρχε ένα πρόβλημα μεταξύ των Χριστιανών στη Γαλατία τον πρώτο αιώνα. Ορισμένοι από αυτούς “τηρούσαν με σχολαστικότητα ημέρες και μήνες και εποχές και έτη”—πράγματα που πρόσταζε ο Μωσαϊκός Νόμος. Αυτά τα άτομα ισχυρίζονταν ότι η υπακοή στο Νόμο ήταν απαραίτητη για να έχουν οι πιστοί την εύνοια του Θεού. (Γαλάτες 4:10· 5:2, 3) Εντούτοις, ο Παύλος γνώριζε ότι δεν απαιτούνταν να τηρούν οι Χριστιανοί τέτοια πράγματα. Για να το αποδείξει αυτό, αναφέρθηκε σε μια αφήγηση γνωστή σε όλους όσους είχαν Ιουδαϊκό υπόβαθρο.

Ο Παύλος υπενθύμισε στους Γαλάτες ότι ο Αβραάμ, ο πατέρας του Ιουδαϊκού έθνους, απέκτησε τον Ισμαήλ και τον Ισαάκ. Ο πρώτος γεννήθηκε από την υπηρέτρια Άγαρ και ο δεύτερος από την ελεύθερη γυναίκα, τη Σάρρα. Εκείνα τα άτομα στη Γαλατία που προωθούσαν την υπακοή στο Μωσαϊκό Νόμο αναμφίβολα γνώριζαν την αφήγηση σχετικά με την αρχική στειρότητα της Σάρρας και το ότι έδωσε στον Αβραάμ την υπηρέτριά της, την Άγαρ, για να γεννήσει αυτή παιδί στη θέση της. Θα γνώριζαν ότι η Άγαρ, αφότου συνέλαβε τον Ισμαήλ, άρχισε να καταφρονεί την κυρία της, τη Σάρρα. Σύμφωνα  με την υπόσχεση του Θεού, όμως, η Σάρρα γέννησε τελικά τον Ισαάκ στα γηρατειά της. Αργότερα, ο Αβραάμ έδιωξε την Άγαρ και τον Ισμαήλ επειδή ο Ισμαήλ κακομεταχειριζόταν τον Ισαάκ.—Γένεση 16:1-4· 17:15-17· 21:1-14· Γαλάτες 4:22, 23.

Δύο Γυναίκες, Δύο Διαθήκες

Ο Παύλος εξήγησε τα στοιχεία αυτού του “συμβολικού δράματος”. «Αυτές οι γυναίκες σημαίνουν δύο διαθήκες», έγραψε, «η μία από το Όρος Σινά, που γεννάει παιδιά για δουλεία και η οποία είναι η Άγαρ. . . . Αντιστοιχεί με τη σημερινή Ιερουσαλήμ, επειδή είναι σε δουλεία μαζί με τα παιδιά της». (Γαλάτες 4:24, 25) Η Άγαρ αντιπροσώπευε τον κατά γράμμα Ισραήλ, που είχε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Το Ιουδαϊκό έθνος συνδέθηκε με τον Ιεχωβά μέσω της διαθήκης του Νόμου η οποία εγκαινιάστηκε στο Όρος Σινά. Υπό τη διαθήκη του Νόμου, γινόταν συνεχώς στους Ισραηλίτες η υπενθύμιση ότι ήταν δούλοι στην αμαρτία και ότι χρειάζονταν απολύτρωση.—Ιερεμίας 31:31, 32· Ρωμαίους 7:14-24.

Ποιους αντιπροσώπευαν, λοιπόν, η «ελεύθερη γυναίκα», η Σάρρα, και ο γιος της, ο Ισαάκ; Ο Παύλος έδειξε ότι η Σάρρα, η «στείρα γυναίκα», συμβόλιζε τη σύζυγο του Θεού, το ουράνιο τμήμα της οργάνωσής του. Αυτή η ουράνια γυναίκα ήταν στείρα με την έννοια ότι δεν είχε χρισμένα με το πνεύμα «παιδιά» στη γη προτού έρθει ο Ιησούς. (Γαλάτες 4:27· Ησαΐας 54:1-6) Εντούτοις, την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., το άγιο πνεύμα εκχύθηκε σε μια ομάδα αντρών και γυναικών οι οποίοι αναγεννήθηκαν έτσι ως παιδιά αυτής της ουράνιας γυναίκας. Τα παιδιά που παρήγαγε αυτή η οργάνωση υιοθετήθηκαν ως γιοι του Θεού και έγιναν συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό κάτω από μια νέα σχέση διαθήκης. (Ρωμαίους 8:15-17) Ένα από αυτά τα παιδιά, ο απόστολος Παύλος, μπορούσε να γράψει: «Η άνω Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη, και αυτή είναι μητέρα μας».—Γαλάτες 4:26.

Τα Παιδιά των Γυναικών

Σύμφωνα με τη Γραφική αφήγηση, ο Ισμαήλ δίωκε τον Ισαάκ. Με παρόμοιο τρόπο, κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα Κ.Χ., τα παιδιά της υποδουλωμένης Ιερουσαλήμ ενέπαιζαν και δίωκαν τα παιδιά της άνω Ιερουσαλήμ. «Όπως τότε εκείνος που γεννήθηκε με τον τρόπο της σάρκας [ο Ισμαήλ] άρχισε να διώκει εκείνον που γεννήθηκε με τον τρόπο του πνεύματος [τον Ισαάκ], έτσι και τώρα», εξήγησε ο Παύλος. (Γαλάτες 4:29) Όταν ο Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε στη γη και άρχισε να αναγγέλλει τη Βασιλεία, οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες  συμπεριφέρθηκαν όπως είχε συμπεριφερθεί ο γιος της Άγαρ, ο Ισμαήλ, στον πραγματικό κληρονόμο του Αβραάμ, τον Ισαάκ. Ενέπαιζαν και δίωκαν τον Ιησού Χριστό, προφανώς θεωρώντας τους εαυτούς τους νόμιμους κληρονόμους του Αβραάμ και τον Ιησού παρείσακτο.

Λίγο προτού τον θανατώσουν οι άρχοντες του φυσικού Ισραήλ, ο Ιησούς είπε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, αυτή που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους σε αυτήν—πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, όπως συγκεντρώνει η κλώσα τα κλωσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της! Αλλά εσείς δεν το θελήσατε. Δείτε! Ο οίκος σας εγκαταλείπεται σε εσάς».—Ματθαίος 23:37, 38.

Το θεόπνευστο υπόμνημα των γεγονότων του πρώτου αιώνα δείχνει ότι το σαρκικό έθνος που αντιπροσώπευε η Άγαρ δεν παρήγαγε από μόνο του γιους που θα ήταν συγκληρονόμοι με τον Ιησού. Οι Ιουδαίοι οι οποίοι πίστευαν με υπερηφάνεια ότι δικαιούνταν τέτοια κληρονομιά λόγω της γέννησής τους εκδιώχθηκαν, απορρίφθηκαν από τον Ιεχωβά. Βέβαια, μερικοί μεμονωμένοι φυσικοί Ισραηλίτες έγιναν συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Εντούτοις, αυτό το προνόμιο χορηγήθηκε με βάση την πίστη τους στον Ιησού και όχι λόγω της φυσικής τους καταγωγής.

Η ταυτότητα μερικών από αυτούς τους συγκληρονόμους του Χριστού προσδιορίστηκε την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Ιεχωβά έχρισε και άλλους ως γιους της άνω Ιερουσαλήμ.

Ο σκοπός για τον οποίο ο Παύλος εξήγησε αυτό το «συμβολικό δράμα» ήταν να δείξει παραστατικά την ανωτερότητα της νέας διαθήκης έναντι της διαθήκης του Νόμου που είχε ως μεσίτη τον Μωυσή. Κανένας δεν μπορούσε να αποκτήσει την εύνοια του Θεού μέσω έργων του Μωσαϊκού Νόμου, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι ατελείς και ο Νόμος τόνιζε απλώς την υποδούλωσή τους στην αμαρτία. Ωστόσο, όπως εξήγησε ο Παύλος, ο Ιησούς ήρθε για να «απελευθερώσει με εξαγορά εκείνους που ήταν κάτω από νόμο». (Γαλάτες 4:4, 5) Γι’ αυτό, η πίστη στην αξία της θυσίας του Χριστού οδήγησε σε ελευθερία από την καταδίκη του Νόμου.—Γαλάτες 5:1-6.

Αξία για Εμάς

Γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει η θεόπνευστη εξήγηση που έδωσε ο Παύλος για αυτό το δράμα; Ένας λόγος είναι ότι μας παρέχει ενόραση σε Γραφικές έννοιες που διαφορετικά θα παρέμεναν δυσνόητες. Η εξήγηση ενισχύει την πεποίθησή μας στην ενότητα και στην αρμονία της Γραφής.—1 Θεσσαλονικείς 2:13.

Επίσης, οι πραγματικότητες που συμβολίζει αυτό το δράμα είναι ουσιώδεις για τη μελλοντική μας ευτυχία. Αν δεν έκαναν την εμφάνισή τους οι γιοι της άνω Ιερουσαλήμ, μοναδική μας προοπτική θα ήταν η δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο. Ωστόσο, υπό τη στοργική επίβλεψη του Χριστού και εκείνων που κληρονομούν μαζί του την υπόσχεση του Θεού προς τον Αβραάμ, «όλα τα έθνη της γης οπωσδήποτε θα φέρουν ευλογία στον εαυτό τους». (Γένεση 22:18) Αυτό θα συμβεί όταν θα απαλλαχτούν για πάντα από τις συνέπειες της αμαρτίας, την ατέλεια, τη λύπη και το θάνατο. (Ησαΐας 25:8, 9) Τι ένδοξος καιρός θα είναι αυτός!

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Η διαθήκη του Νόμου εγκαινιάστηκε στο Όρος Σινά

[Ευχαριστίες]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Ποια είναι η σημασία του “συμβολικού δράματος” που ανέφερε ο απόστολος Παύλος;