„Een symbolisch drama” dat waardevol voor ons is

WAT zou het moeilijk zijn de volledige betekenis van bepaalde schriftpassages te begrijpen als andere bijbelgedeelten daar geen licht op zouden werpen! De verslagen in Gods Woord kunnen als puur geschiedkundig worden opgevat. Maar sommige ervan bevatten diepere waarheden die niet zo voor de hand liggen. Een voorbeeld hiervan is het verslag over twee vrouwen die tot het huisgezin van de patriarch Abraham behoorden. De apostel Paulus noemde het „een symbolisch drama”. — Galaten 4:24.

Dit drama verdient onze aandacht omdat de erdoor afgebeelde werkelijkheden van fundamenteel belang zijn voor allen die de zegen van Jehovah willen ontvangen. Laten we, voordat we nagaan waarom dat zo is, de omstandigheden beschouwen die Paulus ertoe bewogen hebben de betekenis van het drama te onthullen.

Onder de christenen in het eerste-eeuwse Galatië was een probleem gerezen. Sommigen van hen ’onderhielden nauwgezet dagen en maanden en vaste tijden en jaren’, iets wat de Mozaïsche wet voorgeschreven had. Deze personen beweerden dat gelovigen de Wet moesten gehoorzamen om Gods gunst te kunnen genieten (Galaten 4:10; 5:2, 3). Maar Paulus wist dat christenen zich niet aan zulke voorschriften hoefden te houden. Om dat te bewijzen, verwees hij naar een verslag waarmee mensen met een joodse achtergrond vertrouwd waren.

Paulus herinnerde de Galaten eraan dat Abraham, de vader van de joodse natie, Ismaël en Isaäk had verwekt. De eerste werd geboren uit de dienstmaagd Hagar en de tweede uit de vrije vrouw Sara. De christenen in Galatië die tot gehoorzaamheid aan de Mozaïsche wet aanmoedigden, zullen er ongetwijfeld van op de hoogte zijn geweest dat Sara aanvankelijk onvruchtbaar was en dat ze haar dienstmaagd aan Abraham had gegeven om in haar plaats  een kind te baren. Ze zullen geweten hebben dat toen Hagar in verwachting was van Ismaël, ze haar meesteres Sara ging verachten. Maar in overeenstemming met Gods belofte kreeg Sara ten slotte op hoge leeftijd Isaäk. Later zond Abraham Hagar en Ismaël weg omdat Ismaël Isaäk slecht behandelde. — Genesis 16:1-4; 17:15-17; 21:1-14; Galaten 4:22, 23.

Twee vrouwen, twee verbonden

Paulus verklaarde wat de personages in dit symbolische drama voorstelden. „Deze vrouwen betekenen twee verbonden”, schreef hij, „het ene, afkomstig van de berg Sinaï, brengt kinderen ter slavernij voort, en dat is Hagar. . . . Zij komt overeen met het tegenwoordige Jeruzalem, want zij is met haar kinderen in slavernij” (Galaten 4:24, 25). Hagar vormde een afbeelding van het letterlijke Israël met Jeruzalem als hoofdstad. Door het bij de berg Sinaï ingewijde Wetsverbond bestond er een verbintenis tussen Jehovah en de joodse natie. Onder het Wetsverbond werden de joden er constant aan herinnerd dat ze slaven van de zonde waren en verlossing nodig hadden. — Jeremia 31:31, 32; Romeinen 7:14-24.

Van wie waren „de vrije vrouw” Sara en haar zoon Isaäk dan een afbeelding? Paulus gaf te kennen dat Sara, de „onvruchtbare vrouw”, een symbool was van Gods vrouw, het hemelse deel van zijn organisatie. Deze hemelse vrouw was onvruchtbaar doordat ze voor de komst van Jezus geen met de geest gezalfde „kinderen” op aarde had (Galaten 4:27; Jesaja 54:1-6). Maar met Pinksteren 33 G.T. werd er heilige geest uitgestort op een groep mannen en vrouwen die zo als kinderen van deze hemelse vrouw wedergeboren werden. De door deze organisatie voortgebrachte kinderen werden als zonen van God aangenomen en werden mede-erfgenamen met Christus in een nieuwe verbondsverhouding (Romeinen 8:15-17). Een van die kinderen, de apostel Paulus, kon schrijven: „Het Jeruzalem dat boven is, is vrij, en dat is onze moeder.” — Galaten 4:26.

Kinderen van de vrouwen

Volgens het bijbelse verslag werd Isaäk door Ismaël vervolgd. Zo ook werden in de eerste eeuw de kinderen van het Jeruzalem dat boven is door de kinderen van het in slavernij verkerende Jeruzalem bespot en vervolgd. „Evenals destijds degene die naar de wijze van het vlees geboren was [Ismaël], hem ging vervolgen die naar de wijze van de geest geboren was [Isaäk], zo ook nu”, legde Paulus uit (Galaten 4:29).  Toen Jezus op aarde verscheen en het Koninkrijk begon aan te kondigen, gedroegen de joodse religieuze leiders zich net zoals Hagars zoon Ismaël zich tegenover Abrahams ware erfgenaam, Isaäk, had gedragen. Ze bespotten en vervolgden Jezus Christus omdat ze kennelijk zichzelf als Abrahams wettige erfgenaam en Jezus als de indringer beschouwden.

Kort voordat de regeerders van het natuurlijke Israël Jezus ter dood lieten brengen, zei hij: „Jeruzalem, Jeruzalem, dat de profeten doodt en de tot u uitgezondenen stenigt — hoe dikwijls heb ik uw kinderen willen vergaderen, zoals een hen haar kuikens onder haar vleugels vergadert! Maar gij hebt het niet gewild. Ziet! Uw huis wordt u verlaten achtergelaten.” — Mattheüs 23:37, 38.

Het geïnspireerde verslag over de gebeurtenissen in de eerste eeuw laat zien dat de door Hagar afgebeelde vleselijke natie niet automatisch kinderen voortbracht die mede-erfgenamen met Jezus zouden zijn. Joden die vol trots geloofden dat ze krachtens hun geboorte recht op die erfenis hadden, werden verjaagd, door Jehovah verworpen. Uiteraard waren er afzonderlijke natuurlijke Israëlieten die wel mede-erfgenamen met Christus werden. Maar dat voorrecht werd hun verleend op basis van hun geloof in Jezus en niet vanwege hun vleselijke afstamming.

De identiteit van een aantal van deze mede-erfgenamen werd duidelijk met Pinksteren 33 G.T. In de loop van de tijd zalfde Jehovah nog anderen als zonen van het Jeruzalem dat boven is.

Paulus verklaarde dit symbolische drama om te illustreren dat het nieuwe verbond superieur is aan het Wetsverbond met Mozes als middelaar. Niemand kon Gods goedkeuring verwerven door werken van de Mozaïsche wet, want alle mensen zijn onvolmaakt en de Wet onderstreepte slechts dat ze zich in slavernij aan zonde bevonden. Zoals Paulus echter uitlegde, was Jezus gekomen „om hen die onder de wet stonden, los te kopen” (Galaten 4:4, 5). Geloof in de waarde van Jezus’ slachtoffer leidde er dus toe dat ze werden bevrijd van de veroordeling door de Wet. — Galaten 5:1-6.

Waardevol voor ons

Waarom zou Paulus’ geïnspireerde uitleg van dit drama ons moeten interesseren? Eén reden is dat we inzicht verwerven in de betekenis van schriftgedeelten die anders onduidelijk zouden zijn gebleven. De uitleg versterkt ons vertrouwen in de eenheid en harmonie van de bijbel. — 1 Thessalonicenzen 2:13.

Bovendien zijn de werkelijkheden die door dit drama worden gesymboliseerd onontbeerlijk voor ons toekomstige geluk. Ware het niet dat er zonen van het Jeruzalem dat boven is op het toneel waren verschenen, dan zou ons enige vooruitzicht slavernij aan zonde en dood zijn. Maar onder het liefdevolle toezicht van Christus en zijn mede-erfgenamen van Gods belofte aan Abraham, „zullen alle natiën der aarde zich stellig zegenen” (Genesis 22:18). Dat zal gebeuren wanneer ze voor eeuwig worden bevrijd van de gevolgen van zonde, onvolmaaktheid, verdriet en dood (Jesaja 25:8, 9). Wat een heerlijke tijd zal dat zijn!

[Illustratie op blz. 11]

Het Wetsverbond werd ingewijd bij de berg Sinaï

[Verantwoording]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Illustratie op blz. 12]

Wat is de betekenis van het door de apostel Paulus genoemde symbolische drama?