JAKI tytuł najlepiej pasuje do księgi biblijnej zawierającej głównie pieśni ku chwale naszego Stwórcy, Jehowy Boga? Z całą pewnością „Psalmy”. Piękne utwory poetyckie składające się na tę najdłuższą księgę biblijną opiewają cudowne przymioty i potężne dzieła Boga oraz obfitują w proroctwa. Wiele z tych utworów wyraża uczucia pisarzy przechodzących ciężkie chwile. Psalmy powstawały około tysiąca lat — zaczęto je spisywać za dni proroka Mojżesza, a ukończono po powrocie Izraelitów z niewoli babilońskiej. Do grona pisarzy tej księgi należą między innymi Mojżesz i król Dawid. Ostateczną formę nadał jej prawdopodobnie kapłan Ezdrasz.

Już w czasach starożytnych Psalmy podzielono na pięć ksiąg — inaczej mówiąc, zbiorów pieśni: 1) psalmy od 1 do 41; 2) psalmy od 42 do 72; 3) psalmy od 73 do 89; 4) psalmy od 90 do 106; 5) psalmy od 107 do 150. Niniejszy artykuł dotyczy pierwszego z tych zbiorów. Autorstwo niemal wszystkich psalmów w tym zbiorze (poza trzema) przypisuje się izraelskiemu królowi Dawidowi. Nie wiadomo, kto skomponował Psalmy 1, 10 i 33.

„BÓG MÓJ JEST MOJĄ SKAŁĄ”

(Psalm 1:1 do 24:10)

W Psalmie 1 nazwano szczęśliwym człowieka mającego upodobanie w prawie Jehowy. Głównym tematem Psalmu 2 jest Królestwo. * W tych i kolejnych utworach dominują błagania zanoszone do Boga. Na przykład Psalmy od 3 do 5, 7, 12, 13 i 17 to gorące prośby o wyzwolenie z ręki wrogów. W Psalmie 8 wielkości Jehowy przeciwstawiono znikomość człowieka.

Opisując Jehowę jako Obrońcę swego ludu, Dawid śpiewa: „Bóg mój jest moją skałą. U niego się schronię” (Psalm 18:2). Psalm 19 wywyższa Jehowę jako Stwórcę i Prawodawcę, Psalm 20 — jako Wybawcę, a Psalm 21 — jako Tego, który wybawia namaszczonego przez siebie króla. Psalm 23 przedstawia Boga jako Wielkiego Pasterza, a 24 jako chwalebnego Króla.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

2:1, 2 — O jakiej „rzeczy daremnej” pomrukują narody? „Rzecz daremna” to podejmowane przez rządy ludzkie nieustanne wysiłki, by zachować swą dotychczasową władzę. Dążenia te są z góry skazane na niepowodzenie. Grupy narodowościowe nie mogą liczyć na sukces, gdy ‛zgromadzą się przeciw Jehowie i przeciw jego pomazańcowi’.

2:7 — O jakim „postanowieniu Jehowy” tu mowa? Owo postanowienie to przymierze co do Królestwa, które Jehowa zawarł ze swym umiłowanym Synem, Jezusem Chrystusem (Łukasza 22:28, 29).

2:12 — W jakim sensie władcy narodów mieli ‛pocałować syna’? W czasach biblijnych pocałunek był wyrazem wierności i przyjaźni. Witano nim również gości. Królów ziemi wezwano, by  pocałowali Syna — powitali go jako mesjańskiego Króla.

3 (nagłówek) — Jakiemu celowi służą nagłówki poprzedzające niektóre psalmy? Niekiedy nagłówek wskazuje na kompozytora i zawiera wzmiankę o okolicznościach powstania utworu — tak jak w Psalmie 3. Może też objaśniać cel lub charakter danej pieśni (Psalmy 4 i 5) oraz zawierać wskazówki muzyczne (Psalm 6).

3:2 — Co znaczy wyraz Sela? Uważa się, że chodziło o sygnalizowanie pauz na chwilę cichego rozmyślania — bądź to w samym śpiewie, bądź też w śpiewie i muzyce. Robiono je dla podkreślenia myśli lub uczuć. Nie ma potrzeby wymawiać słowa Sela podczas publicznego czytania Psalmów.

11:3 — Jakie „fundamenty” zostają zburzone? Chodzi o prawo, porządek i sprawiedliwość — fundamenty, na których opiera się funkcjonowanie społeczeństwa ludzkiego. Gdy one się chwieją, powstaje chaos i szerzy się niesprawiedliwość. W takich warunkach każdy prawy musi pokładać całkowitą ufność w Jehowie (Psalm 11:4-7).

21:3 — Jak rozumieć wzmiankę o „koronie z oczyszczonego złota”? Nie sprecyzowano, czy chodzi o literalną koronę, czy też o symbol większej świetności, której Dawidowi przysporzyły liczne zwycięstwa. Werset ten proroczo nawiązuje do korony królewskiej, którą Jezus otrzymał od Jehowy w roku 1914. Okoliczność, że korona jest ze złota, wskazuje na władzę najwyższej rangi.

22:1, 2 — Dlaczego Dawid sądził, że Jehowa go opuścił? Dawid znalazł się pod silną presją wrogów, toteż jego serce ‛stało się jak wosk; stopniało głęboko w jego wnętrzu’ (Psalm 22:14). Wydawało mu się, że Jehowa go porzucił. Podobnie czuł się Jezus, gdy został przybity do pala męki (Mateusza 27:46). Dawid opisuje naturalną ludzką reakcję na rozpaczliwe położenie. Ale jak wynika z jego modlitwy zapisanej w Psalmie 22:16-21, nie stracił wiary w Boga.

Czego się możemy nauczyć:

1:1. Należy unikać towarzystwa osób, które nie kochają Jehowy (1 Koryntian 15:33).

1:2. Każdego dnia powinniśmy znaleźć czas na rozmyślanie o sprawach duchowych (Mateusza 4:4).

4:4. W chwili silnego wzburzenia lub gniewu lepiej trzymać język na wodzy, by nie powiedzieć czegoś, czego byśmy później żałowali (Efezjan 4:26).

4:5. Nasze duchowe ofiary są „ofiarami prawości”, jeśli wypływają z właściwych pobudek i idą w parze z postępowaniem według mierników Jehowy.

6:5. Czyż może istnieć lepszy powód do życia? (Psalm 115:17).

9:12. „Szukając rozlanej krwi”, Jehowa dąży do ukarania winnych, ale pamięta też o „krzyku uciśnionych”.

15:2, 3; 24:3-5. Prawdziwi słudzy Boży muszą mówić prawdę, a wystrzegać się oszczerstw i krzywoprzysięstwa.

 15:4. Nawet jeśli jest to bardzo trudne, powinniśmy usilnie starać się wywiązać ze złożonej obietnicy — chyba że w grę wchodzi coś sprzecznego z zasadami biblijnymi.

15:5. Słudzy Jehowy wystrzegają się niewłaściwego wykorzystywania pieniędzy.

17:14, 15. „Ludzie tego systemu rzeczy” starają się przede wszystkim prowadzić dostatnie życie, wychować dzieci i pozostawić im jakieś dziedzictwo. Dawid najbardziej pragnął wyrobić sobie dobre imię u Jehowy, gdyż chciał ‛oglądać Jego oblicze’, czyli doświadczyć Jego łaski. „Po przebudzeniu”, to znaczy zwróceniu uwagi na obietnice i zapewnienia Boga, Dawid odczuwał radość z widoku ‛postaci’ Jehowy — cieszył się, że czuł Jego bliskość. Czy tak jak Dawid stawiamy sprawy duchowe na pierwszym miejscu w życiu?

19:1-6. Skoro Jehowie oddają chwałę nieme i pozbawione rozumu dzieła stwórcze, to o ileż bardziej powinniśmy to robić my, ludzie, obdarzeni zdolnością mówienia, myślenia i oddawania Mu czci (Objawienie 4:11).

19:7-11. Stosowanie się do wymagań Jehowy wychodzi nam na dobre.

19:12, 13. Do grzechów, których musimy się wystrzegać, należą zarówno zwykłe błędy, jak i zuchwałe uczynki.

19:14. Powinniśmy zważać nie tylko na swe uczynki, ale też na słowa i myśli.

„MNIE ZAŚ PODTRZYMAŁEŚ ZE WZGLĘDU NA MĄ NIESKAZITELNOŚĆ”

(Psalm 25:1 do 41:13)

W Psalmach 25 i 26 Dawid daje wyraz swemu wielkiemu pragnieniu i zdecydowaniu pozostawania lojalnym sługą Bożym. Śpiewa: „Ja zaś będę chodził w swej nieskazitelności” (Psalm 26:11). Szczerze błagając o przebaczenie, wyznaje: „Gdy milczałem, kości moje niszczały od mego jęczenia przez cały dzień” (Psalm 32:3). Lojalnych sług Jehowy psalmista zapewnia: „Oczy Jehowy są zwrócone ku ludziom prawym, a jego uszy ku wołającym o pomoc” (Psalm 34:15).

Rady podane w Psalmie 37 były niezwykle cenne dla Izraelitów i są ważne również dla nas, żyjących „w dniach ostatnich” tego systemu rzeczy (2 Tymoteusza 3:1-5). W Psalmie 40:7, 8 zanotowano następujące proroctwo dotyczące Jezusa Chrystusa: „Oto przyszedłem, w zwoju księgi napisano o mnie. Znalazłem upodobanie w wykonywaniu twej woli, Boże mój, a twoje prawo jest w moim wnętrzu”. Ostatni psalm w tej części to żarliwe prośby Dawida o pomoc, zanoszone do Jehowy w niełatwych latach po grzechu z Batszebą. Król śpiewa: „Mnie zaś podtrzymałeś ze względu na mą nieskazitelność” (Psalm 41:12).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

26:6 — Jak wzorem Dawida niejako kroczymy wokół ołtarza Jehowy? Ołtarz wyobraża wolę Jehowy, umożliwiającą przyjęcie ofiary, którą dla odkupienia ludzkości złożył Jezus Chrystus (Hebrajczyków 8:5; 10:5-10). ‛Kroczymy wokół ołtarza Jehowy’, gdy okazujemy wiarę w zbawczą moc tej ofiary.

29:3-9 — Dlaczego głos Jehowy przyrównano do potężnej burzy z piorunami? Dobitnie podkreślono w ten sposób zdumiewającą moc Jehowy.

31:23 — Jak Jehowa „z nawiązką odpłaca” wyniosłemu? Wspomnianą tu odpłatą jest kara. Prawy za popełnione nieumyślnie błędy jest karcony przez Jehowę. Ponieważ człowiek wyniosły nie porzuca złego postępowania, otrzymuje odpłatę z nawiązką — surową karę (Przysłów 11:31; 1 Piotra 4:18).

33:6 — Czym jest „duch” ust Jehowy? Chodzi o czynną siłę Bożą, czyli ducha świętego, którym Bóg posłużył się przy stwarzaniu widzialnych niebios (Rodzaju 1:1, 2).  Nazwano ją „duchem jego ust”, ponieważ niczym potężne tchnienie może ona zostać wysłana, by działać na odległość.

35:19 — Dlaczego Dawid prosił, by jego nieprzyjaciele nie mrugali okiem? Mruganie okiem oznaczałoby zadowolenie wrogów Dawida z tego, że ich niecne plany przeciwko niemu się powiodły. Dawid prosił Boga, by nie mieli takiej satysfakcji.

Czego się możemy nauczyć:

26:4. Mądrze jest unikać towarzystwa ludzi ukrywających swą tożsamość podczas pogawędek internetowych, stronić od kolegów w pracy lub w szkole, którzy z niewłaściwych pobudek udają naszych przyjaciół, oraz trzymać się z dala od odstępców nakładających maskę szczerości i od osób prowadzących podwójne życie.

26:7, 12; 35:18; 40:9. Powinniśmy publicznie wysławiać Jehowę podczas naszych zgromadzeń.

26:8; 27:4. Czy chętnie chodzimy na chrześcijańskie zebrania?

26:11. Mówiąc o swym pragnieniu zachowania nieskazitelności, Dawid prosił również o wykupienie. Istotnie, możemy pozostawać nieskazitelni pomimo naszej niedoskonałości.

29:10. Wzmianka, iż Jehowa siedzi „nad potopem”, wskazuje, że sprawuje On pełną kontrolę nad swą mocą.

30:5. Główną cechą Jehowy jest miłość, a nie gniew.

32:9. Jehowa nie chce, byśmy przypominali muła albo osła, którego trzeba poskramiać uzdą lub batem. Pragnie raczej, byśmy świadomie okazywali Mu posłuszeństwo wynikające ze zrozumienia Jego woli.

33:17-19. Bez względu na to, jak potężny byłby jakiś system stworzony przez człowieka, nie może zapewnić wybawienia ludzkości. Musimy ufać Jehowie i czekać na Jego Królestwo.

34:10. Słowa te są wielkim pokrzepieniem dla osób, które na pierwszym miejscu w życiu stawiają sprawy Królestwa.

39:1, 2. Kiedy niegodziwi próbują zdobyć informacje, aby wyrządzić krzywdę naszym współwyznawcom, powinniśmy ‛nałożyć kaganiec jako straż dla swych ust’ i zachować milczenie.

40:1, 2. Pokładanie nadziei w Jehowie pomaga nam radzić sobie z przygnębieniem i ‛wydostawać się z szumiącego dołu, z błotnistego osadu’.

40:5, 12. Żadne nieszczęście ani smutek wynikający z własnych niedociągnięć nas nie przytłoczy, jeśli nigdy nie zapomnimy, że nasze błogosławieństwa ‛stały się liczniejsze, niż potrafimy opowiedzieć’.

„Błogosławiony niech będzie Jehowa”

Pierwszy zbiór, liczący 41 psalmów, stanowi dla nas naprawdę ogromną pociechę i zachętę! Gdy przechodzimy próby albo gdy dręczy nas sumienie, możemy czerpać siły z tej części Słowa Bożego ‛oddziałującego z mocą’ (Hebrajczyków 4:12). Znajdziemy tu praktyczne wskazówki oraz liczne zapewnienia, że Jehowa nigdy nas nie opuści — bez względu na to, jakie by nas spotkały trudności.

Pierwszy zbiór psalmów kończy się słowami: „Błogosławiony niech będzie Jehowa, Bóg Izraela, od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony. Amen i amen” (Psalm 41:13). Czyż analiza tych pieśni nie pobudza nas do błogosławienia i wychwalania Jehowy?

[Przypis]

[Napis na stronie 19]

Skoro Jehowie oddają chwałę nawet nieożywione dzieła stwórcze, to o ileż bardziej powinniśmy to robić my!

[Ilustracja na stronie 17]

Większość spośród pierwszych 41 psalmów ułożył Dawid

[Ilustracja na stronie 18]

Czy wiesz, który psalm przedstawia Jehowę jako Wielkiego Pasterza?

[Ilustracja na stronie 20]

Każdego dnia powinniśmy znaleźć czas na rozmyślanie o sprawach duchowych

[Prawa własności do ilustracji, strona 17]

Gwiazdy: dzięki uprzejmości United States Naval Observatory

[Prawa własności do ilustracji, strona 19]

Gwiazdy, strony 18 i 19: dzięki uprzejmości United States Naval Observatory

[Prawa własności do ilustracji, strona 20]

Gwiazdy: dzięki uprzejmości United States Naval Observatory