ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ គឺប្រសើរលើសការគ្រប់គ្រងឯទៀត
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ គឺប្រសើរលើសការគ្រប់គ្រងឯទៀត
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះវិញថា ‹ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ! សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ›»។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) សេចក្ដីអធិស្ឋានដ៏ល្បីនេះប្រាប់ពីគោលបំណងនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។
តាមរយៈព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ទ្រង់នឹងលើកព្រះនាមទ្រង់ឲ្យបរិសុទ្ធ ដោយជម្រះអស់ទាំងការតិះដៀលពីព្រះនាមទ្រង់ចេញ ដែលបណ្ដាលមកពីការបះបោរប្រឆាំងរបស់សាតាំងនិងមនុស្សជាតិ។ នេះសំខាន់ណាស់! សុភមង្គលរបស់ទេវតានិងមនុស្សជាតិទាំងអស់អាស្រ័យទៅលើការចាត់ទុកព្រះនាមរបស់ព្រះជាបរិសុទ្ធ និងការស្ម័គ្រចិត្តទទួលស្គាល់សិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។—វិវរណៈ ៤:១១
បន្ថែមទៀត ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះត្រូវរៀបចំឡើងដើម្បី«ឲ្យព្រះហឫទ័យ[ព្រះ]បានសំរេចនៅផែនដីដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ តើអ្វីទៅជាព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់គឺដើម្បីផ្សះផ្សាឲ្យដូចដើមវិញនូវចំណងមិត្តភាពរវាងព្រះនិងមនុស្សជាតិ ជាចំណងមិត្តភាពដែលអ័ដាមបានបាត់បង់។ ព្រះរាជាណាចក្រនោះក៏នឹងសម្រេចគោលបំណងមួយទៀតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះមហាក្សត្រសកលលោក គឺនឹងស្ថាបនាសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីឲ្យមនុស្សសុចរិតរស់នៅទីនោះជារៀងរហូត។ ដូច្នេះ ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងលុបបំបាត់នូវរាល់ផលវិបាកដែលមកពីអំពើបាបរបស់មនុស្សពីរនាក់ដំបូង ហើយនឹងធ្វើឲ្យគោលបំណងដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់សម្រាប់ផែនដីបានសម្រេច។ (យ៉ូហានទី១ ៣:៨) តាមការពិត ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនិងអ្វីដែលព្រះរាជាណាចក្រនេះនឹងសម្រេច គឺជាសាច់រឿងដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងព្រះគម្ពីរ។
ហេតុអ្វីក៏ល្អជាងការគ្រប់គ្រងឯទៀត?
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះគឺជារដ្ឋាភិបាលពិតមួយដែលប្រកបដោយអំណាចដ៏ខ្លាំងក្លា។ លោកដានីយ៉ែល ដែលជាអ្នកនាំពាក្យរបស់ព្រះបានបង្ហើបឲ្យយើងឃើញថាអំណាចនៃព្រះរាជាណាចក្រនោះខ្លាំងក្លាមែន! យូរយារមកហើយ ដានីយ៉ែលបានប្រាប់ទុកជាមុនថា៖ «ព្រះនៃស្ថានសួគ៌ទ្រង់នឹងតាំងនគរ១ឡើង . . . គឺនឹងបំបាក់បំបែក ហើយលេបបំបាត់នគរ[របស់មនុស្សជាតិ]ទាំងនោះវិញ»។ បន្ថែមទៅទៀត ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ«នឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច» មិនដូចរដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សដែលគ្មានស្ថិរភាពសោះឡើយ។ (ដានីយ៉ែល ២:៤៤) ការនេះមិនមានតែប៉ុណ្ណឹងទេ។ គ្រប់លក្ខណៈទាំងអស់របស់ព្រះរាជាណាចក្រនោះគឺល្អជាងឆ្ងាយពីការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សជាតិ។
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមានស្តេចមួយអង្គដែលមានលក្ខណៈល្អជាងអ្នកដឹកនាំដែលជាមនុស្សជាតិ។ សូមពិនិត្យមើលតើស្តេចអង្គនោះជាអ្នកណា? ដោយការ«យល់សប្ដិហើយឃើញការជាក់ស្តែង» ដានីយ៉ែលបានឃើញអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ គឺ«១អង្គដូចជាមនុស្សជាតិ»យាងមកឯព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា ហើយទ្រង់ក៏ប្រទាន«អំណាចគ្រប់គ្រង នឹងសិរីល្អ ព្រមទាំងឲ្យមានរាជ្យ»ដែលនឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច។ (ដានីយ៉ែល ៧:១, ១៣, ១៤) មួយអង្គដូចជាមនុស្សជាតិនោះគឺគ្មាននរណាក្រៅពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះមេស្ស៊ី។ (ម៉ាថាយ ១៦:១៣១៧) ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូ ជាស្តេចនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់។ កាលព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មរស់នៅលើផែនដី ទ្រង់មានបន្ទូលទៅពួកផារិស៊ីទុច្ចរិតថា៖ «នគរព្រះក៏នៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នា»។ ទ្រង់ចង់មានន័យថាគឺជាទ្រង់ដែលគង់ក្នុងចំណោមពួកគេនឹងឡើងជាស្តេចនៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។—លូកា ១៧:២១
តើមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដែលមានគុណសម្បត្ដិសមជាអ្នកគ្រប់គ្រងស្មើនឹងទ្រង់ទេ? ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញឲ្យឃើញរួចហើយថាទ្រង់សុចរិត គួរទុកចិត្តបាន និងជាអ្នកដឹកនាំប្រកបដោយព្រះទ័យមេត្ដាករុណា។ សៀវភៅដំណឹងល្អពិពណ៌នាពីទ្រង់ថាជាបុគ្គលម៉ឺងម៉ាត់ ហើយថាទ្រង់មានព្រះទ័យសន្ដោសប្រណី ព្រមទាំងមានចិត្តក្ដួលអាណិត។ (ម៉ាថាយ ៤:២៣; ម៉ាកុស ១:៤០, ៤១; ៦:៣១-៣៤; លូកា ៧:១១-១៧) ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះយេស៊ូដែលបានប្រោសឲ្យមានជីវិតនៅស្ថានសួគ៌គឺផ្ទុយពីមនុស្សជាតិ ដ្បិតទ្រង់មិនស្លាប់ ហើយសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ក៏គ្មានកម្រិត។—អេសាយ ៩:៦, ៧
ទីតាំងរបស់ព្រះយេស៊ូនិងអ្នកចូលរួមគ្រប់គ្រងជាមួយទ្រង់គឺនៅស្ថានសួគ៌។ នៅក្នុងសុបិនព្រះបានធ្វើឲ្យដានីយ៉ែលឃើញជាមុនថា «រាជ្យនឹងអំណាចគ្រប់គ្រង . . . បានប្រគល់ដល់បណ្ដាជន ជាពួកបរិសុទ្ធ»។ (ដានីយ៉ែល ៧:២៧) ព្រះយេស៊ូមិនគ្រប់គ្រងតែមួយអង្គទ្រង់ទេ។ ទ្រង់មានអ្នកឯទៀតដែលនឹងសោយរាជ្យជាស្តេចនិងបម្រើជាសង្ឃជាមួយទ្រង់។ (វិវរណៈ ៥:៩, ១០; ២០:៦) ស្តីអំពីពួកគាត់ សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរថា «ខ្ញុំក្រឡេកទៅឃើញកូនចៀម ឈរនៅលើភ្នំស៊ីយ៉ូន ហើយមានមនុស្ស១សែន៤ម៉ឺន៤ពាន់នាក់ . . . ដែលទ្រង់លោះពីផែនដី»។—វិវរណៈ ១៤:១-៣
កូនចៀមតំណាងព្រះយេស៊ូដែលជាស្តេចក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ១:២៩; វិវរណៈ ២២:៣) ភ្នំស៊ីយ៉ូនសំដៅទៅស្ថានសួគ៌។ * (ហេព្រើរ ១២:២២) ព្រះយេស៊ូនិងអ្នកចូលរួមគ្រប់គ្រងជាមួយទ្រង់ដែលមានចំនួន១៤៤.០០០នាក់នឹងគ្រប់គ្រងពីស្ថានសួគ៌មក។ ពិតជាទីតាំងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់មែនសម្រាប់ការគ្រប់គ្រង! ដោយសារពួកគាត់នៅស្ថានសួគ៌ នោះពួកគាត់អាចឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ ស្ថានសួគ៌ជាទីតាំងរបស់ពួកគាត់ ដោយហេតុនេះ‹នគរព្រះ›ក៏បានត្រូវហៅថា «នគរស្ថានសួគ៌»ដែរ។ (លូកា ៨:១០; ម៉ាថាយ ១៣:១១) គ្មានសស្ដ្រាវុធណាឬអាវុធបរមាណូណាអាចគំរាមកំហែងឬបំផ្លាញរដ្ឋាភិបាលស្ថានសួគ៌បានឡើយ។ គ្មាននរណាអាចផ្ដួលរំលំបាន ហើយរដ្ឋាភិបាលនោះនឹងសម្រេចតាមគោលបំណងរបស់ព្រះ។—ហេព្រើរ ១២:២៨
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅផែនដីមានអ្នកតំណាងដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត។ ហេតុអ្វីយើងដឹង? ទំនុកដំកើង ៤៥:១៦រៀបរាប់ថា៖ «[«ព្រះអង្គ», ព.ថ.] នឹងតាំង . . . ចៅហ្វាយនៅគ្រប់លើផែនដី»។ «ព្រះអង្គ»នៅក្នុងទំនាយនេះគឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ៤៥:៦, ៧; ហេព្រើរ ១:៧, ៨) ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទអង្គទ្រង់នឹងជ្រើសតាំងពួកចៅហ្វាយទាំងនោះឲ្យតំណាងទ្រង់។ យើងអាចជឿជាក់ថាពួកគេនឹងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ទ្រង់យ៉ាងស្មោះត្រង់។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ ពួកបុរសដែលមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដែលបម្រើជាអ្នកចាស់ទុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានត្រូវបានអប់រំថាកុំឲ្យ«គ្រប់គ្រង[ឬ«ជិះជាន់»]»លើអ្នកជឿគ្នីគ្នា ក៏ប៉ុន្តែត្រូវការពារ ផ្ដល់កម្លាំងចិត្ត ហើយសម្រាលទុក្ខពួកគេវិញ។—ម៉ាថាយ ២០:២៥-២៨; ខ.ស.; អេសាយ ៣២:២
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមានរាស្ត្រដែលសុទ្ធតែសុចរិត។ ពួកគេគឺគ្រប់លក្ខណ៍និងទៀងត្រង់តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ។ (សុភាសិត ២:២១, ២២) ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឯមនុស្សរាបសា គេនឹងបានផែនដីជាមរដក ហើយនឹងបានចិត្តរីករាយ ដោយសេចក្ដីក្សេមក្សាន្តដ៏បរិបូរ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:១១) រាស្ត្រនៃព្រះរាជាណាចក្រជាមនុស្សរាបសា គឺអ្នកដែលមានចិត្តរាបទាប សុភាព ស្លូតបូត។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះពួកគាត់ គឺពួកគាត់ចង់មានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ (ម៉ាថាយ ៥:៣) ពួកគាត់ចង់ធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវព្រមទាំងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះ។
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះត្រូវគ្រប់គ្រងដោយច្បាប់ល្អជាងច្បាប់របស់មនុស្ស។ ច្បាប់និងគោលការណ៍ដឹកនាំនៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្រមកពីព្រះយេហូវ៉ាអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ ច្បាប់និងគោលការណ៍ទាំងនោះមិនបិទបាំងសេរីភាពរបស់យើង តែផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់យើងទៅវិញ។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧-១១) មនុស្សជាច្រើនបានទទួលប្រយោជន៍ពីការរស់នៅសមស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ។ ជាឧទាហរណ៍បើស្វាមី ភរិយា និងបុត្រធីតាធ្វើតាមឱវាទដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះនឹងនាំឲ្យជីវិតក្រុមគ្រួសារកាន់តែមានសេចក្ដីសុខជាង។ (អេភេសូរ ៥:៣៣–៦:៣) ពេលដែលយើងធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យ‹បន្ថែមសេចក្ដីស្រឡាញ់› នោះចំណងមិត្តភាពជាមួយអ្នកដទៃក៏កាន់តែល្អប្រសើរឡើងថែមទៀត។ (កូល៉ុស ៣:១៣, ១៤) បើយើងរស់នៅស្របតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ យើងក៏បណ្ដុះនូវទម្លាប់ឧស្សាហ៍ព្យាយាមធ្វើការ ព្រមទាំងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីរឿងប្រាក់ដែរ។ (សុភាសិត ១៣:៤; ធីម៉ូថេទី១ ៦:៩, ១០) ការជៀសវាងពីការស្រវឹងស្រា អំពើអសីលធម៌ខាងកាម ថ្នាំជក់ ព្រមទាំងថ្នាំញៀននោះនឹងជួយយើងឲ្យគេចផុតពីជំងឺផ្សេងៗ។—សុភាសិត ៧:២១-២៣; ២៣:២៩, ៣០; កូរិនថូសទី២ ៧:១
ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះគឺជារដ្ឋាភិបាលមួយតែងតាំងដោយព្រះ។ ស្តេចនៃព្រះរាជាណាចក្រនោះគឺព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូដែលជាព្រះមេស្ស៊ី និងអស់អ្នកដែលចូលរួមគ្រប់គ្រងជាមួយទ្រង់ ជាអ្នកគាំទ្រច្បាប់ដ៏សុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាព្រមទាំងគោលការណ៍ដែលទ្រង់បានរៀបចំដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ រាស្ត្រនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ រួមទាំងអ្នកតំណាងទ្រង់នៅលើផែនដី ពួកគាត់ពេញចិត្តធ្វើតាមច្បាប់របស់ព្រះ។ ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងនិងរាស្ត្រនៃព្រះរាជាណាចក្រចាត់ទុកព្រះជាអ្វីសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះហើយ ព្រះរាជាណាចក្រមានព្រះជាអ្នកគ្រប់គ្រង។ ព្រះរាជាណាចក្រនោះសម្រេចតាមគោលបំណងដែលព្រះបានរៀបចំឡើងជាក់ជាមិនខាន។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដែលត្រូវហៅថារាជាណាចក្រនៃព្រះមេស្ស៊ីដែរនោះ តើចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងនៅពេលណា?
ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះរាជាណាចក្រចាប់ផ្ដើម
បន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូបានពន្យល់ចំណុចសំខាន់មួយអំពីពេលដែលព្រះរាជាណាចក្រចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រង។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ក្រុងយេរូសាឡិមនឹងត្រូវសាសន៍ដទៃជាន់ឈ្លី ដរាបដល់គ្រារបស់សាសន៍ដទៃបានសំរេច»។ (លូកា ២១:២៤) នាសម័យនោះនៅទូទាំងផែនដី យេរូសាឡិមជាទីក្រុងតែមួយគត់ដែលមានទាក់ទងទៅនឹងព្រះនាមរបស់ព្រះ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១១:៣៦; ម៉ាថាយ ៥:៣៥) យេរូសាឡិមធ្លាប់ជារាជធានីនៃព្រះរាជាណាចក្រមួយនៅផែនដី ដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យហើយគាំទ្រ។ ទីក្រុងនោះបានត្រូវជាន់ឈ្លីដោយសាសន៍ដទៃក្នុងន័យថា ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះទៅលើរាស្ត្រទ្រង់បានត្រូវផ្អាកដោយឲ្យរដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សគ្រប់គ្រងវិញ។ តើការជាន់ឈ្លីនោះបានចាប់ផ្ដើមនៅពេលណា?
ស្តេចចុងក្រោយដែលបានសោយរាជ្យនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានទូលថា៖ «ចូរដោះក្បាំង ដោះមកុដចេញ . . . ដរាបដល់អ្នកនោះកើតឡើង ដែលមានច្បាប់ទទួល រួចអញនឹងប្រគល់ដល់អ្នកនោះ»។ (អេសេគាល ២១:២៥-២៧) មកុដត្រូវដោះចេញពីព្រះកេសរបស់ស្តេចនោះ ហើយការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះទៅលើរាស្ត្រទ្រង់បានត្រូវផ្អាក។ នេះបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ៦០៧មុនគ.ស.ពេលដែលពួកបាប៊ីឡូនបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្នុងកំលុង«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»ដែលមានបន្ទាប់ពីនោះ ព្រះមិនមានរដ្ឋាភិបាលនៅលើផែនដីដែលតំណាងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ទេ។ រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃគ្រាទាំងនោះ ទើបព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់អំណាចឲ្យដល់អ្នក«ដែលមានច្បាប់ទទួល»គឺជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ តើគ្រារបស់សាសន៍ដទៃនោះមានរយៈពេលប៉ុន្មាន?
បទទំនាយនៅក្នុងសៀវភៅដានីយ៉ែលបានចែងថា៖ «ចូរកាប់ដើមឈើនេះចុះ! ហើយបំផ្លាញទៅ តែត្រូវទុកគល់ នឹងឫសជាប់នៅក្នុងដី មានទាំងវ័ណ្ឌដែក នឹងលង្ហិនព័ទ្ធជុំវិញ . . . ទាល់តែបានកន្លងអស់៧ខួបទៅ»។ (ដានីយ៉ែល ៤:២៣) យើងនឹងឃើញថា«៧ខួប»នោះស្មើនឹងកំលុងពេលនៃ«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»។
ជួនកាលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ បុគ្គលនានា អ្នកគ្រប់គ្រងឯទៀត និងរដ្ឋាភិបាលផ្សេងៗតំណាងដោយដើមឈើ។ (ទំនុកដំកើង ១:៣; យេរេមា ១៧:៧, ៨; អេសេគាល ជំពូក៣១) ដើមឈើដែលជានិមិត្តរូបក្នុងសៀវភៅដានីយ៉ែល មនុស្សអាច«មើលវាឃើញ រហូតដល់ចុងផែនដីបំផុត»។ (ដានីយ៉ែល ៤:១១) ដូច្នេះ ដើមឈើដែលបានត្រូវកាប់ហើយវ័ណ្ឌនោះ តំណាងការគ្រប់គ្រង«រហូតដល់ចុងផែនដីបំផុត»ឬជាប់ទាក់ទងនឹងមនុស្សជាតិទាំងអស់។ (ដានីយ៉ែល ៤:១៧, ២០, ២២) ហេតុនេះហើយ ដើមឈើតំណាងការគ្រប់គ្រងដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ព្រះ ជាពិសេសគឺការគ្រប់គ្រងមកលើផែនដី។ អស់មួយរយៈ ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះបានត្រូវតំណាងដោយព្រះរាជាណាចក្រដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំដើម្បីគ្រប់គ្រងទៅលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ដើមឈើដែលជានិមិត្តរូបបានត្រូវកាត់ហើយវ័ណ្ឌដោយដែកនិងលង្ហិនជាការទប់ស្កាត់ដើម្បីកុំឲ្យលូតលាស់។ នេះបញ្ជាក់ថាការគ្រប់គ្រងណាក៏ដោយដែលតំណាងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះនៅផែនដី នឹងត្រូវឈប់មួយរយៈ។ នេះបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ៦០៧មុនគ.ស.មែន។ ក៏ប៉ុន្តែ មិនឈប់រហូតទេ។ ដើមឈើត្រូវវ័ណ្ឌរហូតបានកន្លងអស់«៧ខួប»។ នៅទីបញ្ចប់នៃរយៈពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់អំណាចគ្រប់គ្រងទៅអ្នកដែលមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រង គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ យើងបានឃើញច្បាស់ថា «៧ខួប»និង«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»សំដៅទៅរយៈពេលដូចគ្នា។
ព្រះគម្ពីរជួយយើងឲ្យយល់ថា«៧ខួប»មានរយៈពេលប៉ុន្មាន។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា១.២៦០ថ្ងៃស្មើនឹង«១ខួប ២ខួប ហើយកន្លះខួប»បើគិតសរុប៣«ខួប»កន្លះ។ (វិវរណៈ ១២:៦, ១៤) មានន័យថា៧ខួប(៣ខួបកន្លះបូកនឹង៣ខួបកន្លះ) គឺស្មើនឹង២.៥២០ថ្ងៃ(១.២៦០ថ្ងៃបូកនឹង១.២៦០ថ្ងៃ)។
បើយើងរាប់២.៥២០ថ្ងៃ ចាប់ផ្ដើមពីឆ្នាំ៦០៧មុនគ.ស. នាំមកដល់ឆ្នាំ៦០០មុនគ.ស.។ ក៏ប៉ុន្តែ ៧ខួបត្រូវមានពេលយូរជាងនេះ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពី«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»នោះ រយៈពេល៧ខួបមិនទាន់ចប់នៅឡើយទេ។ ដូច្នេះ ៧ខួបគឺជាទំនាយឬជានិមិត្តរូប។ ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវរាប់តាមក្បួនព្រះគម្ពីរ«១ថ្ងៃទុកជា១ឆ្នាំ»។ (ជនគណនា ១៤:៣៤; អេសេគាល ៤:៦) ក្នុងករណីនោះ ៧ខួបដែលផែនដីត្រូវគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាលមនុស្ស ទាំងអត់មានអន្តរាគមន៍ពីព្រះគឺអស់រយៈពេល២.៥២០ឆ្នាំ។ បើរាប់២.៥២០ឆ្នាំចាប់ផ្ដើមពីឆ្នាំ៦០៧មុនគ.ស. នាំយើងមកដល់ឆ្នាំ១៩១៤គ.ស.។ គឺនៅឆ្នាំនោះដែល«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»ឬ៧ខួបបានត្រូវបញ្ចប់។ នេះមានន័យថាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងជាស្តេចក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅឆ្នាំ១៩១៤។
«សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់»
បើព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមេស្ស៊ីបានត្រូវស្ថាបនានៅស្ថានសួគ៌រួចហើយ តើយើងគួរបន្តអធិស្ឋានឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ដូចដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានគំរូឬទេ? (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) យើងគួរអធិស្ឋានមែន។ ព្រោះពាក្យសុំនោះគឺសមត្រឹមត្រូវ និងនៅតែមានសារៈសំខាន់។ នៅអនាគតឆាប់ៗ ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងគ្រប់គ្រងទៅលើផែនដីទាំងមូល។
នៅពេលនោះមនុស្សស្មោះត្រង់នឹងទទួលពរយ៉ាងសន្ធឹក! ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងគេ ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។ (វិវរណៈ ២១:៣, ៤) គ្រានោះ«ពួកអ្នកដែលនៅក្នុងក្រុងគេនឹងមិនថា ‹ខ្ញុំឈឺ›ទៀតឡើយ»។ (អេសាយ ៣៣:២៤) អស់អ្នកដែលធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យនឹងទទួលជីវិតជារៀងរហូត។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) កាលយើងកំពុងតែរង់ចាំការសម្រេចនូវពាក្យសន្យាទាំងនោះ ព្រមទាំងសេចក្ដីទំនាយដ៏អស្ចារ្យឯទៀតដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ចូរឲ្យយើង«ស្វែងរកនគរ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 10 ស្តេច ដាវីឌនៃអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណចាប់យកបានទីមាំមួនឈ្មោះភ្នំស៊ីយ៉ូនពីសាសន៍យេប៊ូសហើយយកទីក្រុងនោះជារាជធានីរបស់ទ្រង់។ (សាំយូអែលទី២ ៥:៦, ៧, ៩) ទ្រង់ក៏បាននាំយកហឹបរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅទីនោះដែរ។ (សាំយូអែលទី២ ៦:១៧) ដោយសារហឹបនោះជាប់ទាក់ទងទៅនឹងវត្តមានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ស៊ីយ៉ូនបានត្រូវហៅថាដំណាក់របស់ព្រះ ហើយហេតុនោះស៊ីយ៉ូនជានិមិត្តរូបដ៏សមរម្យនៃស្ថានសួគ៌។—និក្ខមនំ ២៥:២២; លេវីវិន័យ ១៦:២; ទំនុកដំកើង ៩:១១; វិវរណៈ ១១:១៩
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៤]
ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាស្តេចក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់
[រូប/រូបភាពនៅទំព័រ៦]
២.៥២០ឆ្នាំ
ខែតុលា ឆ្នាំ៦០៧ ◀មុនគ.ស. គ.ស.▸ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩១៤
៦០៦ឆ្នាំនិង៣ខែ ១.៩១៣ឆ្នាំនិង៩ខែ
«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»បានចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ៦០៧មុនគ.ស. និងបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ១៩១៤គ.ស.
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
រាស្ត្រនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ នឹងទទួលពរយ៉ាងសន្ធឹក