„SPORZĄDZANIU wielu ksiąg nie ma końca” (Kaznodziei 12:12). Ogrom dostępnych materiałów drukowanych sprawia, że wypowiedź ta jest dziś równie aktualna, jak w czasie jej zapisywania. W jaki więc sposób rozważny czytelnik może ustalić, co zasługuje na uwagę?

Niejeden człowiek, dobierając lekturę, chce się czegoś dowiedzieć o autorze danej pozycji. Wydawcy nieraz zamieszczają dodatkowe informacje o jego pochodzeniu, osiągnięciach naukowych oraz dorobku literackim. Tożsamość piszącego ma istotne znaczenie, o czym świadczy fakt, że w minionych stuleciach pisarki często tworzyły pod pseudonimami męskimi, aby potencjalni czytelnicy nie umniejszali wartości danej książki jedynie dlatego, że autorką była kobieta.

Niestety, jak wspomniano w poprzednim artykule, niektórzy przekreślają wartość Pism Hebrajskich, twierdząc, iż ukazany w nich Bóg to okrutna istota bezlitośnie niszcząca swych wrogów. * Rozważmy zatem, co o Autorze Biblii mówią obie jej części — hebrajska i grecka.

O Autorze

Jak czytamy w Pismach Hebrajskich, Bóg oznajmił narodowi izraelskiemu: „Ja bowiem jestem Jehowa; ja się nie zmieniłem” (Malachiasza 3:6). Jakieś 500 lat później pisarz biblijny Jakub wyraził się o Stwórcy: „U niego nie ma zmienności obracania się cienia” (Jakuba 1:17). Dlaczego więc niektórym się wydaje, że Pisma Hebrajskie kreślą zupełnie inny obraz Boga niż Chrześcijańskie Pisma Greckie?

Wynika to z faktu, że w poszczególnych częściach Biblii ukazano różne aspekty Jego osobowości. W samej Księdze Rodzaju opisano Go jako ‛bolejącego w swym sercu’, jako „Twórcę nieba i ziemi” oraz jako „Sędziego całej ziemi” (Rodzaju 6:6; 14:22; 18:25). Czy te rozmaite określenia odnoszą się do tego samego Boga? Ależ oczywiście.

Zilustrujmy to przykładem. Sędzia może w oczach ludzi, którzy mieli z nim do czynienia w sądzie, uchodzić za człowieka rygorystycznie egzekwującego przestrzeganie prawa. Natomiast jego dzieci widzą w nim kochającego, szczodrego ojca. Zdaniem przyjaciół jest przystępny i ma świetne poczucie  humoru. Sędzia, ojciec i przyjaciel to jedna i ta sama osoba. Po prostu w różnych sytuacjach uwidaczniają się odmienne aspekty jego osobowości.

Podobnie Pisma Hebrajskie przedstawiają Jehowę jako „Boga miłosiernego i łaskawego, nieskorego do gniewu oraz obfitującego w lojalną życzliwość i prawdę”. Ale mówią też o Nim, że „bynajmniej nie pozwoli ujść bezkarnie” (Wyjścia 34:6, 7). Te dwa fragmenty harmonizują ze znaczeniem imienia Bożego, Jehowa. Imię to dosłownie znaczy „On powoduje, że się staje”. Bóg staje się, kimkolwiek zechce, by spełnić swe obietnice (Wyjścia 3:13-15). Pozostaje jednak tym samym Bogiem. Jezus przypomniał: „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa” (Marka 12:29).

Czy Pisma Hebrajskie zostały czymś zastąpione?

Wyniki nowych badań lub zmiana jakiegoś popularnego poglądu nierzadko wymusza aktualizację podręczników. Czy Chrześcijańskie Pisma Greckie zajęły w ten sposób miejsce Pism Hebrajskich? Nie.

Gdyby Jezus chciał, żeby hebrajską część Biblii zastąpiły relacje o jego działalności oraz pisma jego uczniów, niewątpliwie dałby to wyraźnie do zrozumienia. Tymczasem w sprawozdaniu Łukasza tak powiedziano o Jezusie tuż przed jego wniebowstąpieniem: „Począwszy od Mojżesza i wszystkich Proroków [z Pism Hebrajskich], tłumaczył im [dwóm uczniom] to, co się do niego odnosiło we wszystkich Pismach”. A gdy później ukazał się swym wiernym apostołom i innym osobom, rzekł do nich: „To są moje słowa, które wam powiedziałem, gdy jeszcze byłem z wami, że musi się spełnić wszystko, co o mnie napisano w Prawie Mojżeszowym i u Proroków, i w Psalmach” (Łukasza 24:27, 44). Czy po zakończeniu swej ziemskiej służby Jezus powoływałby się na Pisma Hebrajskie, gdyby uważał je za nieaktualne?

Po założeniu zboru chrześcijańskiego naśladowcy Jezusa dalej korzystali z Pism Hebrajskich, by analizować niespełnione jeszcze  proroctwa, pouczające zasady z Prawa Mojżeszowego oraz doniesienia o starożytnych sługach Bożych, których piękny przykład zachęcał chrześcijan do trwania w wierności (Dzieje 2:16-21; 1 Koryntian 9:9, 10; Hebrajczyków 11:1 do 12:1). Apostoł Paweł napisał: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” (2 Tymoteusza 3:16). * Pod jakim względem Pisma Hebrajskie są pożyteczne w dobie dzisiejszej?

Rady dotyczące życia codziennego

Weźmy pod uwagę występujący obecnie problem uprzedzeń rasowych. W pewnym kraju wschodnioeuropejskim 21-letni Etiopczyk powiedział: „Jeżeli chcemy gdzieś pójść, umawiamy się całą grupą. Może wtedy nikt nas nie napadnie”. Dalej mówi: „Po szóstej wieczorem nigdzie nie wychodzimy, unikamy zwłaszcza metra. Ludzie widzą tylko kolor naszej skóry”. Czy Pisma Hebrajskie poruszają ten złożony problem?

Starożytnym Izraelitom powiedziano: „Jeśli jakiś osiadły przybysz przebywa u was jako przybysz w waszej ziemi, nie wolno wam go gnębić. Osiadły przybysz, który przebywa u was jako przybysz, ma się stać dla was jak wasz rodowity mieszkaniec; i masz go miłować jak samego siebie, byliście bowiem osiadłymi przybyszami w ziemi egipskiej” (Kapłańska 19:33, 34). Tak więc w Izraelu prawo wymagało okazywania szacunku imigrantom, czyli „osiadłym przybyszom”, i nakaz ten jest zapisany w Pismach Hebrajskich. Czy nie przyznasz, że zasady leżące u jego podstaw mogłyby się przyczynić do wyeliminowania uprzedzeń rasowych w naszych czasach?

Pisma Hebrajskie, choć nie są poradnikiem finansowym, zawierają praktyczne wskazówki dotyczące mądrego gospodarowania pieniędzmi. Na przykład w Księdze Przysłów 22:7 czytamy: „Kto się zapożycza, jest sługą człowieka udzielającego pożyczki”. Wielu doradców finansowych  przyznaje, że niemądre kupowanie na kredyt może doprowadzić do ruiny.

Poza tym król Salomon, jeden z najbogatszych ludzi w dziejach, podzielił się trafnym spostrzeżeniem na temat dążenia do zdobycia bogactw, i to za wszelką cenę. O tym zjawisku, nader powszechnym w dzisiejszym materialistycznym świecie, napisał: „Kto miłuje srebro, nie nasyci się srebrem, a kto miłuje bogactwo — dochodem. To także marność” (Kaznodziei 5:10). Cóż za mądra przestroga!

Nadzieja na przyszłość

Przez całą Biblię przewija się jeden temat: Bóg za pośrednictwem Królestwa, w którym władzę powierzył Jezusowi Chrystusowi, wykaże słuszność swego zwierzchnictwa oraz uświęci swoje imię (Daniela 2:44; Objawienie 11:15).

Z Pism Hebrajskich możemy się dokładnie dowiedzieć, jak będzie wyglądać życie pod rządami Królestwa Bożego, i dzięki temu zaznać pociechy oraz przybliżyć się do jej Źródła, Jehowy Boga. Na przykład prorok Izajasz tak zapowiedział pokój między zwierzętami a ludźmi: „Wilk pobędzie trochę z barankiem, a lampart będzie leżał z koźlęciem, jak również cielę i młody grzywiasty lew, i wypasione zwierzę — wszystkie razem; i będzie je prowadził mały chłopiec” (Izajasza 11:6-8). Jakaż to zachwycająca perspektywa!

A co powiedzieć o ludziach odczuwających na sobie skutki uprzedzeń rasowych lub etnicznych, czy też borykających się z poważną chorobą bądź kłopotami ekonomicznymi, na które nie mają wpływu? Pisma Hebrajskie wspominają o takich osobach w proroctwie dotyczącym Chrystusa Jezusa: „Wyzwoli bowiem biednego wołającego o pomoc, a także uciśnionego i każdego, kto nie ma wspomożyciela. Użali się nad maluczkim i biednym, a dusze biednych wybawi” (Psalm 72:12, 13). Takie obietnice są przydatne, ponieważ temu, kto pokłada w nich wiarę, pozwalają z nadzieją i ufnością patrzeć w przyszłość (Hebrajczyków 11:6).

Nic więc dziwnego, że apostoł Paweł zanotował pod natchnieniem: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzymian 15:4). A zatem Pisma Hebrajskie w dalszym ciągu stanowią integralną część natchnionego Słowa Bożego, Biblii. Mają dla nas realną wartość. Żywimy nadzieję, że postarasz się dowiedzieć, czego naprawdę uczy cała Biblia, i dzięki temu zbliżysz się do jej Autora, Jehowy Boga (Psalm 119:111, 112).

[Przypisy]

[Ramka na stronie 6]

STARY TESTAMENT CZY PISMA HEBRAJSKIE?

Wyrażenie „stary testament” występuje w Liście 2 do Koryntian 3:14 w Biblii gdańskiej i w kilku innych przekładach. Słowo „testament” jest tu tłumaczeniem greckiego wyrazu diathéke. Jednakże wiele współczesnych przekładów, jak choćby Biblia Tysiąclecia, oddaje wspomniany wyraz nie słowem „testament”, lecz „przymierze”. Dlaczego?

Leksykograf Edward Robinson napisał: „Starożytne przymierze jest zawarte w księgach Mojżeszowych, dlatego (...) [diathéke] oznacza księgę przymierza, pisma Mojżeszowe, tj. prawo”. W Liście 2 do Koryntian 3:14 apostoł Paweł nawiązał do Prawa Mojżeszowego, które stanowi jedynie część Pism przedchrześcijańskich.

Jakie jest więc stosowniejsze określenie pierwszych 39 ksiąg Biblii? Jezus Chrystus i jego naśladowcy, nie chcąc sugerować, jakoby ten fragment Biblii był stary lub nieaktualny, nazywali go „Pismami” oraz „świętymi Pismami” (Mateusza 21:42; Rzymian 1:2). Dlatego zgodnie z tymi natchnionymi wypowiedziami Świadkowie Jehowy używają w odniesieniu do „Starego Testamentu” określenia Pisma Hebrajskie, ponieważ ta część Biblii została pierwotnie spisana głównie po hebrajsku. A tak zwany Nowy Testament nazywają Pismami Greckimi, gdyż tę część Biblii mężczyźni natchnieni przez Boga spisali właśnie w języku greckim.

[Ilustracje na stronie 4]

Ktoś może być znany jako stanowczy sędzia, kochający ojciec albo serdeczny przyjaciel

[Ilustracja na stronie 5]

Jezus używał Pism Hebrajskich przez cały okres swej służby

[Ilustracje na stronie 7]

Jakie zasady biblijne mogą pomóc w podejmowaniu właściwych decyzji?