Rozwijaj cechy niezbędne w dziele czynienia uczniów
„Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (MATEUSZA 28:19).
1. Jakie umiejętności i nastawienie musieli wypracowywać niektórzy dawni słudzy Boży?
SŁUDZY Jehowy muszą wypracowywać w sobie cechy i nastawienie potrzebne do wykonywania woli Boga. Na przykład z Jego polecenia Abraham i Sara opuścili bogate miasto Ur i przystosowywali się do życia w namiotach (Hebrajczyków 11:8, 9, 15). Jozue, który wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej, musiał odznaczać się odwagą, zaufaniem do Jehowy oraz znajomością Jego Prawa (Jozuego 1:7-9). A Becalelowi i Oholiabowi duch Boży pomógł rozwinąć posiadane już umiejętności niezbędne do wykonywania i nadzorowania prac przy wznoszeniu przybytku (Wyjścia 31:1-11).
2. Jakie pytania omówimy w związku z dziełem czynienia uczniów?
2 Wiele stuleci później Jezus Chrystus polecił swoim naśladowcom: „Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, (...) ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Nigdy przedtem ludziom nie powierzono tak zaszczytnego zadania. Jakich cech wymaga branie udziału w tym dziele? I jak możemy pielęgnować te cechy?
Darz Boga głęboką miłością
3. Jaką możliwość daje nam udział w czynieniu uczniów?
3 Prowadzenie rozmów z ludźmi i zachęcanie ich do wielbienia prawdziwego Boga wymaga od nas darzenia Go głęboką miłością. Izraelici dowodzili tej miłości, gdy całym sercem trzymali się Jego przykazań, składali odpowiednie ofiary i wysławiali Go w pieśniach (Powtórzonego Prawa 10:12, 13; 30:19, 20; Psalm 21:13; 96:1, 2; 138:5). Nam pozyskiwanie uczniów oraz opowiadanie o Jehowie i Jego zamierzeniu także daje możliwość przestrzegania Jego nakazów i jednocześnie wyrażania miłości do Niego. Dzieląc się z innymi zachwycającą nadzieją od Boga, powinniśmy mówić z przekonaniem i dobierać odpowiednie słowa (1 Tesaloniczan 1:5; 1 Piotra 3:15).
4. Dlaczego Jezus z przyjemnością uczył innych o Jehowie?
4 Jezus, powodowany głęboką miłością do Jehowy, znajdował szczególną przyjemność w głoszeniu o zamierzeniu Boga, Jego Królestwie oraz prawdziwym wielbieniu (Łukasza 8:1; Jana 4:23, 24, 31). Powiedział wręcz: „Moim pokarmem jest wykonywanie woli tego, który mnie posłał, i dokończenie jego dzieła” (Jana 4:34). Do Jezusa odnoszą się słowa psalmisty: „Znalazłem upodobanie w wykonywaniu twej woli, Boże mój, a twoje prawo jest w moim wnętrzu. Oznajmiłem w wielkim zborze dobrą nowinę o prawości. Oto warg moich nie powściągam. Jehowo, ty sam dobrze o tym wiesz” (Psalm 40:8, 9; Hebrajczyków 10:7-10).
5, 6. Jaki przymiot jest niezbędny w dziele pozyskiwania uczniów?
5 Nowi głosiciele, którzy od niedawna znają prawdę biblijną, właśnie z miłości do Jehowy potrafią mówić o Nim i Jego Królestwie z takim zaangażowaniem, że skutecznie zachęcają innych do poznawania Biblii (Jana 1:41). A zatem główną pobudką skłaniającą nas do czynienia uczniów jest miłość do Jehowy. Podsycajmy to uczucie, regularnie czytając Słowo Boże i nad nim rozmyślając (1 Tymoteusza 4:6, 15; Objawienie 2:4).
6 Miłość do Jehowy niewątpliwie pomagała Jezusowi Chrystusowi gorliwie nauczać. Ale w dziele tym niezbędne też były inne przymioty. Jaka jeszcze cecha pozwalała Jezusowi z powodzeniem czynić uczniów?
Okazuj ludziom szczere zainteresowanie
7, 8. Jaki stosunek do ludzi miał Jezus?
7 Jezus troszczył się o ludzi i szczerze się nimi interesował. Gdy jako „mistrzowski wykonawca” przebywał u boku swego Ojca w niebie, ‛miłował rzeczy, które były u synów ludzkich’ (Przysłów 8:30, 31). Na ziemi okazywał bliźnim współczucie i pokrzepiał wszystkich, którzy do niego przychodzili (Mateusza 11:28-30). W ten sposób odzwierciedlał miłość i współczucie samego Jehowy, dzięki czemu inni pragnęli wysławiać tego jedynego prawdziwego Boga. Jezusa słuchali ludzie wszelkiego pokroju, ponieważ życzliwie interesował się nimi i ich sytuacją (Łukasza 7:36-50; 18:15-17; 19:1-10).
8 Kiedy pewien mężczyzna pytał, co ma czynić, by odziedziczyć życie wieczne, Jezus, „spojrzawszy na niego, umiłował go” (Marka 10:17-21). Podobnie czytamy o stosunku Syna Bożego do niektórych uczniów w Betanii: „Jezus miłował Martę oraz jej siostrę i Łazarza” (Jana 11:1, 5). Tak bardzo troszczył się o bliźnich, że rezygnował z odpoczynku, by dalej ich nauczać (Marka 6:30-34). To szczere i głębokie zainteresowanie drugimi sprawiało, że skuteczniej niż ktokolwiek inny pozyskiwał nowych chwalców Boga.
9. Jakim nastawieniem do słuchaczy odznaczał się Paweł?
9 Głęboką troskę o słuchaczy przejawiał również apostoł Paweł. Na przykład do nowych współwyznawców w Tesalonice napisał: „Darząc was zatem tkliwym uczuciem, radzi byliśmy przekazać wam nie tylko dobrą nowinę Bożą, lecz także nasze dusze, ponieważ staliście się nam umiłowani”. Poruszeni taką postawą apostoła, niektórzy z nich ‛zawrócili od swych bożków do Boga’ (1 Tesaloniczan 1:9; 2:8). Jeżeli podobnie jak Jezus i Paweł szczerze interesujemy się drugimi, to my także z radością możemy obserwować, jak dobra nowina trafia do serc ludzi „odpowiednio usposobionych do życia wiecznego” (Dzieje 13:48).
Przejawiaj ducha ofiarności
10, 11. Dlaczego pozyskiwanie uczniów wymaga ducha ofiarności?
10 Skuteczne pozyskiwanie uczniów jest ściśle związane z ofiarnością. Kto się na nią zdobywa, ten na pewno nie uważa bogacenia się za najważniejszą rzecz w życiu. Swoim uczniom Jezus oznajmił: „Jakże trudno będzie mającym pieniądze wejść do królestwa Bożego!” Uczniowie byli tym zaskoczeni, ale Jezus dodał: „Dzieci, jakże trudno jest wejść do królestwa Bożego! Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igły, niż bogaczowi wejść do królestwa Bożego” (Marka 10:23-25). Zachęcał swoich naśladowców do prowadzenia prostego życia, umożliwiającego skupienie się na czynieniu uczniów (Mateusza 6:22-24, 33). Dlaczego duch ofiarności jest tak potrzebny w tym dziele?
11 Uczenie drugich przestrzegania wszystkiego, co nakazał Jezus, wymaga niemało wysiłku. Głosiciel prowadzący studium biblijne dokłada starań, by odbywało się ono każdego tygodnia. Aby mieć więcej możliwości wyszukiwania szczerych osób, niektórzy chrześcijanie postanowili ograniczyć czas poświęcany na pracę zarobkową. Tysiące naszych współwyznawców uczy się języków obcych z myślą o niesieniu dobrej nowiny cudzoziemcom. Inni przeprowadzają się na nowy teren w kraju lub za granicą, by mieć pełniejszy udział w duchowym żniwie (Mateusza 9:37, 38). Wszystko to zasadza się na ofiarności. Ale skuteczne pozyskiwanie uczniów wiąże się z czymś jeszcze.
Bądź cierpliwy, ale nie trać czasu
12, 13. Dlaczego w dziele czynienia uczniów tak ważna jest cierpliwość?
12 Kolejną potrzebną cechą jest cierpliwość. Co prawda głoszenie chrześcijańskiego orędzia jest bardzo pilne, ale czynienie uczniów z reguły wymaga sporo czasu i cierpliwości (1 Koryntian 7:29). Jezus nie okazywał zniecierpliwienia swojemu przyrodniemu bratu Jakubowi. Chociaż najwyraźniej był on dobrze zaznajomiony ze służbą Jezusa, to z jakichś względów nie przyłączał się do jego uczniów (Jana 7:5). Jednak w krótkim czasie — między śmiercią Chrystusa a dniem Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. — Jakub najwidoczniej został naśladowcą Jezusa. Jak wskazuje sprawozdanie biblijne, razem ze swoją matką, braćmi oraz apostołami spotkał się na modlitwie (Dzieje 1:13, 14). Zrobił wspaniałe postępy i potem sprawował odpowiedzialne funkcje w zborze chrześcijańskim (Dzieje 15:13; 1 Koryntian 15:7).
13 Chrześcijanie, podobnie jak rolnicy, pielęgnują coś, co wzrasta powoli — zrozumienie Słowa Bożego, miłość do Jehowy oraz Chrystusowe nastawienie umysłu. Do wszystkiego tego potrzebna jest cierpliwość. Jakub napisał: „Bracia, okazujcie cierpliwość aż do obecności Pana. Oto rolnik czeka na cenny plon ziemi, okazując co do niego cierpliwość, dopóki nie otrzyma deszczu wczesnego i deszczu późnego. Wy też okazujcie cierpliwość; utwierdźcie swe serca, gdyż obecność Pana się przybliżyła” (Jakuba 5:7, 8). Jakub wzywał współwyznawców, by ‛okazywali cierpliwość aż do obecności Pana’. Gdy uczniowie Jezusa czegoś nie rozumieli, on cierpliwie im to objaśniał, niekiedy za pomocą przykładów (Mateusza 13:10-23; Łukasza 19:11; 21:7; Dzieje 1:6-8). Dzisiaj, gdy obecność Pana już trwa, pozyskiwanie uczniów i przekazywanie wskazówek nowym członkom zboru także wiąże się z cierpliwością (Jana 14:9).
14. Jak w dziele czynienia uczniów można przejawiać cierpliwość, a zarazem unikać tracenia czasu?
14 Mimo naszej cierpliwości wobec osób, z którymi studiujemy Biblię, ziarno prawdy zasiane w ich sercach często nie wydaje dobrego plonu (Mateusza 13:18-23). Dlatego mądrość nakazuje, by po rozsądnych próbach udzielenia im pomocy poświęcić czas na szukanie ludzi, którzy mogą być bardziej skłonni docenić prawdę biblijną (Kaznodziei 3:1, 6). Oczywiście nawet szczere osoby czasami potrzebują dodatkowej pomocy, by zmienić swoje zapatrywania, usposobienie i hierarchię wartości. Wzorujemy się więc na Jezusie, który cierpliwie pomagał uczniom mającym kłopoty z wypracowaniem właściwego nastawienia (Marka 9:33-37; 10:35-45).
Rozwijaj sztukę nauczania
15, 16. Jaką rolę w pozyskiwaniu uczniów odgrywa prostota i przygotowanie?
15 Skuteczne pozyskiwanie uczniów zależy od różnych ważnych czynników — miłości do Boga, troski o ludzi, ducha ofiarności oraz cierpliwości. Musimy także doskonalić umiejętność nauczania, aby przedstawiać prawdę jasno i zrozumiale. Na przykład sporo wypowiedzi Wielkiego Nauczyciela, Jezusa Chrystusa, miało szczególną siłę oddziaływania właśnie ze względu na swą prostotę. Zapewne pamiętasz niektóre z nich: „Gromadźcie sobie skarby w niebie”. „Nie dawajcie psom tego, co święte”. „Mądrość potwierdza swą prawość swoimi dziełami”. „Spłacajcie (...) to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Mateusza 6:20; 7:6; 11:19; 22:21). Oczywiście Jezus nie ograniczał się do podawania krótkich sentencji. Nauczał w sposób klarowny, a gdy było to stosowne, objaśniał coś szerzej. Jak w tej dziedzinie możemy się na nim wzorować?
16 Jasność i prostota w nauczaniu wynika ze starannego przygotowania. Nieprzygotowany głosiciel bywa skłonny mówić zbyt wiele — wszystko, co wie na dany temat. W potoku słów może wręcz utopić główne myśli. Natomiast ktoś dobrze przygotowany bierze pod uwagę słuchaczy, analizuje temat rozmowy i przekazuje tylko to, co niezbędne (Przysłów 15:28; 1 Koryntian 2:1, 2). W trakcie studium uwzględnia dotychczasową wiedzę zainteresowanego i zastanawia się, na jakie sprawy położyć nacisk. Głosiciel mógłby na dany temat podać mnóstwo interesujących informacji, ale jeśli chce uczyć w sposób przejrzysty, musi odsiać to, co zbyteczne.
17. Jak możemy pomagać ludziom rozmyślać nad zagadnieniami biblijnymi?
17 Ponadto Jezus nie podawał ludziom gotowych wniosków, lecz raczej pobudzał ich do myślenia. Pewnego razu zapytał: „Jak myślisz, Szymonie? Od kogo królowie ziemscy otrzymują opłaty lub podatek pogłówny? Od swych synów czy od obcych?” (Mateusza 17:25). Chociaż bardzo lubimy mówić o Biblii, to niekiedy podczas studium musimy panować nad sobą, by zainteresowany mógł się wypowiedzieć albo objaśnić poruszane zagadnienie. Oczywiście nie powinniśmy zasypywać rozmówców pytaniami. Przeciwnie — chcemy w sposób taktowny, za pomocą trafnych przykładów i przemyślanych pytań ułatwiać im zrozumienie kwestii biblijnych zawartych w naszej literaturze.
18. Z czym się wiąże rozwijanie „sztuki nauczania”?
18 Pismo Święte wspomina o „sztuce nauczania” (2 Tymoteusza 4:2; Tytusa 1:9). Chodzi o coś więcej niż uczenie innych zapamiętywania faktów. Starajmy się pomagać studiującym dostrzec różnicę między prawdą i fałszem, dobrem i złem, mądrością i głupotą. Oprócz tego zaszczepiajmy w ich sercu miłość do Jehowy. Dzięki temu mogą sobie uświadomić, dlaczego warto służyć Jehowie.
Gorliwość w czynieniu uczniów
19. W jakim sensie do pozyskania nowego ucznia przyczyniają się wszyscy chrześcijanie?
19 Zbór chrześcijański to organizacja koncentrująca się na czynieniu uczniów. Pozyskanie kogoś nowego jest źródłem radości nie tylko dla Świadka Jehowy, który go odnalazł i zapoznał z naukami biblijnymi. Przypuśćmy, że jakaś ekipa ratunkowa poszukuje zaginionego dziecka. Być może odnajdzie je tylko jedna osoba z całej grupy. Ale gdy dziecko znów trafia w objęcia rodziców, cieszą się wszyscy zaangażowani w akcję (Łukasza 15:6, 7). Czynienie uczniów to także praca zespołowa. Bierze w niej udział każdy chrześcijanin. A kiedy ktoś nowy zaczyna przychodzić do Sali Królestwa na zebrania, cały zbór pomaga mu dostrzec wartość religii prawdziwej (1 Koryntian 14:24, 25). A zatem setki tysięcy nowych uczniów rokrocznie powiększających nasze szeregi są powodem do radości dla wszystkich chrześcijan.
20. Co powinieneś czynić, jeśli pragniesz uczyć kogoś prawdy biblijnej?
20 Wielu wiernych chrześcijan pragnie uczyć kogoś o Jehowie i o prawdziwym wielbieniu. Ale mimo usilnych starań mogą nie mieć takiej możliwości. Jeśli też jesteś w takiej sytuacji, dalej umacniaj miłość do Jehowy, szczerze interesuj się ludźmi, bądź ofiarny i cierpliwy oraz ulepszaj metody nauczania. I przede wszystkim wspominaj o swoim pragnieniu w modlitwach (Kaznodziei 11:1). Niech krzepi cię świadomość, że wszystko, co robisz w świętej służbie, wspiera dzieło czynienia uczniów, przysparzające chwały Jehowie.
Czy potrafisz wyjaśnić?
• Dlaczego czynienie uczniów jest sprawdzianem naszej miłości do Boga?
• Jakie przymioty są niezbędne w dziele pozyskiwania uczniów?
• Co obejmuje „sztuka nauczania”?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 21]
Czynienie uczniów stanowi dowód głębokiej miłości do Boga
[Ilustracja na stronie 23]
Dlaczego należy szczerze interesować się ludźmi?
[Ilustracja na stronie 24]
Jakie cechy są niezbędne w dziele czynienia uczniów?
[Ilustracja na stronie 25]
Nowi uczniowie radują wszystkich chrześcijan