کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب‌های حَجِّی و زَکَرِیّا

تاریخ سال ۵۲۰ ق.‏م.‏ است.‏ یهودیان چندین سال است که از تبعید به موطن خود بازگشته‌اند.‏ شانزده سال از پی‌ریزی معبد یَهُوَه در اورشلیم می‌گذرد.‏ با وجود این،‏ کار بازسازی هیکل یَهُوَه هنوز ناتمام مانده است.‏ یَهُوَه اوّل حَجِّی نبی و دو ماه بعد زَکَرِیّای نبی را به نزد قومش می‌فرستد تا سخنان او را به اسرائیلیان بگویند.‏

مأموریت حَجِّی و زَکَرِیّا یکی است:‏ قوم را باید بیدار کرد تا نوسازی معبد را از سر گیرند.‏ تلاش‌های این دو نبی با موفقیت روبرو می‌شود و ساختمان معبد در عرض پنج سال به اتمام می‌رسد.‏ سخنان آن دو نبی در دو کتاب به نام آن‌ها در کتاب مقدّس درج شده است.‏ نگارش کتاب حَجِّی در سال ۵۲۰ ق.‏م.‏ و کتاب زَکَرِیّا در سال ۵۱۸ ق.‏م.‏ به اتمام می‌رسد.‏ ما نیز مأموریتی الٰهی داریم که باید آن را تا قبل از پایان سیستم کنونی این دنیا به اتمام برسانیم.‏ مأموریت ما موعظهٔ ملکوت خدا و شاگرد ساختن است.‏ بیایید به چند نکتهٔ تشویق‌کننده از این دو کتاب حَجِّی و زَکَرِیّا بپردازیم.‏

‏«دل خود را به راه‌های خود مشغول سازید»‏

‏(‏ حَجِّی ۱:‏۱–‏۲:‏۲۳‏)‏

حَجِّی طی ۱۱۲ روز نبوّت،‏ چهار پیام پرشور برای قوم می‌آورد.‏ نبی در پیام اوّل می‌گوید:‏ ‹ دل خود را به راه‌های خود مشغول سازید.‏ به کوه برآمده و چوب آورده،‏ خانه را بنا نمایید و یَهُوَه می‌گوید:‏ از آن راضی شده،‏ جلال خواهم یافت.‏› (‏ حَجِّی ۱:‏۷،‏ ۸‏)‏ قوم دلگرمی می‌گیرد و به غیرت می‌آید.‏ در پیام دوّم وعده می‌دهد:‏ «یَهُوَه صبایوت می‌گوید که این خانه را از جلال پر خواهم ساخت.‏» —‏ حَجِّی ۲:‏۷‏.‏

بنا به پیام سوّم قصور قوم در بازسازی ساختمان هیکل ‹همهٔ اَعمال دست‌های ایشان و هر هدیه‌ای را که در آنجا می‌برند نجس می‌سازد.‏› اما از روزی که بازسازی شروع می‌شود یَهُوَه می‌گوید:‏ «از این روز برکت خواهم داد.‏» و سپس در پیام چهارم می‌گوید:‏ ‹قوّت ممالک امّت‌ها را هلاک خواهم ساخت و در آن روز بندهٔ من زَرُبّابل بن شَأَلتِیئیل،‏ را خواهم گرفت و او را مثل نگین خاتم خواهم ساخت.‏› —‏ حَجِّی ۲:‏۱۴،‏ ۱۹،‏ ۲۲،‏ ۲۳‏.‏

پاسخ به سؤالات مربوط به آیات:‏

۲:‏۶،‏ ۷،‏ ۲۱،‏ ۲۲ ‏—‏ چه کسی یا چه چیزی تزلزل ایجاد می‌کند و نتیجه‌اش چیست؟‏ یَهُوَه است که ‹تمامی امّت‌ها را با موعظهٔ جهانی متزلزل می‌کند.‏› در پی چنین لرزش و جنبشی «فضیلت جمیع امّت‌ها» به خانهٔ یَهُوَه سرازیر می‌شوند و آن را با جلال پر می‌سازند.‏ در زمانی مناسب «یَهُوَه صبایوت» ‹آسمان‌ها و زمین و دریا و خشکی را متزلزل خواهد ساخت.‏› یعنی سیستم کنونی این دنیا بالکل متزلزل و نابود خواهد شد.‏ —‏ عبرانیان ۱۲:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

۲:‏۹ ‏—‏ از چه لحاظ «جلالِ آخرِ این خانه از جلالِ نخستینش عظیم‌تر» می‌بود؟‏ حداقل از سه لحاظ:‏ قدمت معبد،‏ کسی که در آن تعلیم می‌داد و جمعیتی که برای پرستش یَهُوَه بدانجا می‌آمد.‏ هیکلی که سلیمان بنا کرد به مدت ۴۲۰ سال،‏ یعنی از ۱۰۲۷ ق.‏م.‏ تا ۶۰۷ ق.‏م.‏ پا بر جا بود.‏ خانه یا معبد «آخر» ۵۸۰ سال قدمت داشت و از سالی که احداث آن به اتمام رسید،‏ یعنی سال ۵۱۵ ق.‏م.‏ تا نابودی آن در سال ۷۰ م.‏ پا بر جا بود.‏ در ضمن عیسی،‏ یعنی مسیح موعود در آن خانهٔ «آخر» تعلیم می‌داد و امّت و جمعیتی بس بزرگ‌تر از ‹خانهٔ نخستین› به آنجا برای پرستش می‌آمد.‏ —‏ اَعمال ۲:‏۱-‏۱۱‏.‏

 از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۲-‏۴‏.‏ بی‌اعتنایی مردم نسبت به فعالیت موعظهٔ ما نباید باعث شود که حواس و نیروی خود را از ‹اوّل طلبیدن ملکوت› به سوی علایق و اهداف شخصی معطوف کنیم.‏ —‏ متّیٰ ۶:‏۳۳‏.‏

۱:‏۵،‏ ۷‏.‏ خوب است که ما نیز ‹ دل خود را به راه‌های خویش مشغول سازیم› تا ببینیم شیوهٔ زندگی ما چه تأثیری بر رابطه‌مان با یَهُوَه می‌گذارد.‏

۱:‏۶،‏ ۹-‏۱۱؛‏ ۲:‏۱۴-‏۱۷‏.‏ یهودیان زمان حَجِّی نیرو و تلاش خود را در پی علایق و خواست‌های خود صرف می‌کردند ولی هیچ وقت نتیجهٔ زحماتشان را نمی‌دیدند.‏ با این کار در رسیدگی به هیکل خدا کوتاهی می‌کردند و در نتیجه از برکت خدا محروم می‌شدند.‏ امروز ما باید در زندگی‌مان به امور روحانی اولویت دهیم و با تمام جان و دل خدا را خدمت کنیم و هیچ گاه از یاد نبریم که چه در زندگی کم داشته باشیم چه زیاد ‹برکت یَهُوَه است که دولتمند می‌سازد.‏› —‏ امثال ۱۰:‏۲۲‏.‏

۲:‏۱۵،‏ ۱۸‏.‏ یَهُوَه به یهودیان قوّت قلب داده،‏ گفت که از آن روز به بعد به قصور در امور روحانی خود فکر نکنند بلکه دل خود را با بازسازی معبد او مشغول سازند.‏ ما نیز باید در پرستش خدا به جلو بنگریم.‏

‏«نه به قوّت بلکه به روح من»‏

‏(‏ زَکَرِیّا ۱:‏۱–‏۱۴:‏۲۱‏)‏

زَکَرِیّا نبوّت خود را با فراخواندن یهودیان آغاز می‌کند و از قول یَهُوَه می‌گوید:‏ «به سوی من بازگشت کنید.‏» (‏ زَکَرِیّا ۱:‏۳‏)‏ بعد از این،‏ هشت رؤیا را برای آن‌ها بازگو می‌کند که حکم ضمانت یاری و حمایت خدا از نوسازی معبد را دارد.‏ (‏ به کادر «هشت رؤیای سمبولیک زَکَرِیّا» رجوع شود.‏)‏ ساختمان معبد یَهُوَه نهایتاً پایان می‌یابد چون که خود او می‌گوید:‏ «نه به قدرت و نه به قوّت بلکه به روح من.‏» (‏ زَکَرِیّا ۴:‏۶‏)‏ در ضمن می‌خوانیم:‏ ‹مردی که به شاخه مسمّیٰ است هیکل یَهُوَه را بنا خواهد نمود و بر کرسی او کاهن خواهد بود.‏› —‏ زَکَرِیّا ۶:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

اهالی شهر بیت‌ئیل عده‌ای را به نزد کاهنان می‌فرستند تا در مورد روزه‌داری به مناسبت ویرانی اورشلیم جویا شوند.‏ یَهُوَه به زَکَرِیّا می‌گوید که ماتمی که با چهار دفعه روزه گرفتن به یاد مصیبت اورشلیم داشتند «به شادمانی و سُرور و عیدهای خوش مبدّل خواهد شد.‏» (‏ زَکَرِیّا ۷:‏۲؛‏ ۸:‏۱۹‏)‏ دو بار خدا کلامی خاص بیان می‌کند.‏ سخنان او شامل داوری علیه امّت‌ها و انبیای کاذب،‏ نبوّت در مورد مسیح و اِحیای قوم خدا می‌شود.‏ —‏ زَکَرِیّا ۹:‏۱؛‏ ۱۲:‏۱‏.‏

 پاسخ به سؤالات مربوط به آیات:‏

۲:‏۱ ‏—‏ چرا مردی با ریسمان اورشلیم را اندازه می‌کند؟‏ از قرار معلوم این عمل به نشانهٔ ساختن حصار و دیواری به دور شهر است.‏ فرشته به آن مرد می‌گوید که اورشلیم گسترش می‌یابد و از مراقبت و محافظت یَهُوَه برخوردار می‌شود.‏ —‏ زَکَرِیّا ۲:‏۳-‏۵‏.‏

۶:‏۱۱-‏۱۳ ‏—‏ آیا تاجی که بر سر یَهُوشَع رئیس کاهنان گذاشتند او را پادشاه و کاهن کرد؟‏ خیر،‏ یَهُوشَع از خاندان سلطنتی داود نبود.‏ با این حال تاج گذاشتن بر سرش سمبلی از پادشاهی مسیح بود.‏ (‏ عبرانیان ۶:‏۲۰‏)‏ نبوّت «شاخه‌ای عادل» در مورد مسیح پادشاه و کاهن آسمانی به تحقق می‌پیوندد.‏ (‏ اِرْمیا ۲۳:‏۵‏)‏ همان طور که یَهُوشَع در معبد بازسازی‌شده به عنوان رئیس کَهَنه یا کاهن اعظم به مردم خدمت می‌کرد،‏ عیسی مسیح نیز در مقام رئیس کَهَنه در پرستش حقیقی و معبد روحانی یَهُوَه خدمت می‌کند.‏

۸:‏۱-‏۲۳ ‏—‏ ده وعده‌ای که در این آیه‌ها آمده است چه زمان به تحقق می‌پیوندند؟‏ هر وعده با عبارت «یَهُوَه صبایوت چنین می‌گوید» آغاز می‌شود که به مفهوم وعدهٔ خدا برای صلح قومش است.‏ بعضی از این وعده‌ها در قرن ششم ق.‏م.‏ به تحقق پیوست اما همهٔ آن‌ها از سال ۱۹۱۹ به بعد یا به تحقق رسیده‌اند یا در حال تحقق یافتن‌اند.‏ *

۸:‏۳ ‏—‏ چرا اورشلیم «شهر حق» نامیده می‌شود؟‏ اورشلیم قبل از نابودی‌اش در سال ۶۰۷ ق.‏م.‏ شهر «ظلم‌کننده» خوانده می‌شد زیرا اهالی آن را انبیا و کاهنان فاسد و مردم خیانتکار تشکیل می‌دادند.‏ (‏ صَفَنْیا ۳:‏۱؛‏ اِرْمیا ۶:‏۱۳؛‏ ۷:‏۲۹-‏۳۴‏)‏ اما با بازسازی معبد،‏ قوم در عبادت یَهُوَه دلی راسخ به دست آورده بود و حقیقت کلام و پرستش پاک یَهُوَه در آنجا ترویج داده می‌شد.‏ از این رو آن شهر «شهر حق» نامیده می‌شود.‏

۱۱:‏۷-‏۱۴ ‏—‏ مفهوم شکستن دو عصا به نام‌های «نَعْمَه» و «حَبال» به دست زَکَرِیّا چیست؟‏ در این تصویر،‏ زَکَرِیّا در قالب شبان نقش ایفا می‌کند که «گلّهٔ ذبح» را می‌چراند،‏ یعنی گلّه‌ای که برای ذبح تعیین شده است و اشاره‌ای است به قوم زبان‌بسته که بزرگان و مشایخش آن را استثمار کرده‌اند.‏ زَکَرِیّا در حکم این شبان،‏ نمادی است از عیسی مسیح که خدا او را به نزد قوم خود که با آن عهد بسته بود فرستاد ولی قومش وی را رد کرد.‏ شکستن نَعْمَه یا فیض،‏ به نشانهٔ انقضای عهد شریعت با قوم بود بدین مفهوم که خدا یهودیان را از فیض خود محروم می‌کرد.‏ شکستن حَبال یا پیوند،‏ به نشانهٔ جدا کردن پیوند برادری دینی بین یهودا و اسرائیل بود.‏

۱۲:‏۱۱ ‏—‏ «ماتم هَدَدْرِمُّون در همواری مَجِدّون» چیست؟‏ یُوشیّا پادشاه یهودا در نبردی با نِکُو فرعون مصر «در همواری [یا دشت] مَجِدّون» کشته شد و قوم سال‌ها در سوگ او «مراثی» یعنی نوحه می‌سرایید.‏ (‏ ۲تواریخ ۳۵:‏۲۵‏)‏ از این رو «ماتم هَدَدْرِمُّون» به احتمال زیاد به واقعهٔ مرگ یُوشیّا اشاره دارد.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۲-‏۶؛‏ ۷:‏۱۱-‏۱۴‏.‏ یَهُوَه از توبه‌کارانی که به سوی او بازمی‌گردند خوشنود و از پرستش خالصانهٔ آن‌ها راضی است.‏ یَهُوَه نیز با دیدن چنین توبه‌ای به سوی آن‌ها بازمی‌گردد.‏ اما هیچ گاه دعای کسانی را که «از گوش گرفتن اِبا نمودند و سرکشی کرده،‏ گوش‌های خود را از شنیدن [پیامش] سنگین ساختند» نمی‌شنود.‏

۴:‏۶،‏ ۷‏.‏ هیچ چیزی نتوانست مانع موفقیت روح یَهُوَه شود و نگذارد کار بازسازی معبد به اتمام برسد.‏ هر مانعی که در راه خدمت ما به یَهُوَه وجود داشته باشد با توکّل و ایمان به یَهُوَه از سر راه برداشته می‌شود.‏ —‏ متّیٰ ۱۷:‏۲۰‏.‏

۴:‏۱۰‏.‏ زَرُبّابل و کارگرانش احداث معبد را زیر نظر یَهُوَه خدا و بر مبنای اصول و معیارهای والای او تمام کردند.‏ به جا آوردن انتظارات خدا برای انسان‌های ناکامل غیرممکن نیست.‏

۷:‏۸-‏۱۰؛‏ ۸:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏ برای خوشنودی یَهُوَه خدا باید انصاف و عدالت را به جا آوریم،‏ به دیگران نیکی و احسان نماییم،‏ به محتاجان رحمت و شفقّت کنیم و راستگو بوده،‏ به یکدیگر دروغ نگوییم.‏

 ۸:‏۹-‏۱۳‏.‏ اگر در انجام کاری که یَهُوَه به ما داده است ‹ دست‌های ما قوی باشد› از او برکت می‌یابیم که شامل صلح،‏ احساس امنیت و پیشرفت روحانی می‌باشد.‏

۱۲:‏۶‏.‏ سرپرستان قوم یَهُوَه باید «مانند شعلهٔ آتش» غیور باشند.‏

۱۳:‏۳‏.‏ وفاداری ما به خدا و سازمانش باید از وفاداری ما به هر انسانی هر چند عزیز باشد،‏ به مراتب بیشتر و بالاتر باشد.‏

۱۳:‏۸،‏ ۹‏.‏ کسانی که یَهُوَه به عنوان مرتد رد کرده بود دو سوّم مردم سرزمین را تشکیل می‌دادند.‏ فقط یک سوّم مردم به اصطلاح با آتش پالایش روحانی یافتند.‏ امروزه،‏ در جهان مسیحیت،‏ اکثریت ادعای پیروی از عیسی را می‌کنند.‏ اما یَهُوَه آن‌ها را رد کرده است.‏ فقط تعداد کمی از مردم یعنی مسح‌شدگان ‹اسم او را خوانده‌اند› و با رغبت اجازه داده‌اند یَهُوَه آن‌ها را با آتش مصفّیٰ کند.‏ این‌ها و همچنین هم‌ایمانانشان فقط اسماً شاهد یَهُوَه نیستند بلکه به مفهوم واقعی کلمه برای یَهُوَه شاهد هستند.‏

به غیرت می‌آییم

نبوّت‌های حَجِّی و زَکَرِیّا چه تأثیری باید در ما داشته باشد؟‏ وقتی می‌بینیم که چطور پیام‌های آن دو نبی یهودیان را به غیرت آورد تا بازسازی معبد را به اتمام برسانند ما نیز به غیرت می‌آییم و می‌خواهیم در کار موعظه و شاگردسازی سهمی کامل داشته باشیم.‏

زَکَرِیّا نبوّت کرد که مسیح سوار «بر کرّه بچهٔ الاغ» می‌آید و به «سی پارهٔ نقره» فروخته و مضروب می‌شود و ‹گوسفندان پراکنده می‌شوند.‏› (‏ زَکَرِیّا ۹:‏۹؛‏ ۱۱:‏۱۲؛‏ ۱۳:‏۷‏)‏ واقعاً که تعمّق در تحقق این نبوّت‌ها ایمانمان را عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌دهد!‏ (‏ متّیٰ ۲۱:‏۱-‏۹؛‏ ۲۶:‏۳۱،‏ ۵۶؛‏ ۲۷:‏۳-‏۱۰‏)‏ بررسی این حقایق اعتماد و اطمینان ما را به کلام خدا و همچنین به قدرت نجات او چندین برابر می‌کند.‏ —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

‏[پاورقی]‏

‏[کادر در صفحهٔ ۳۱]‏

هشت رؤیای سمبولیک زَکَرِیّا

۱:‏۸-‏۱۷‏:‏ اطمینان می‌دهد که بازسازی معبد به اتمام می‌رسد و پس از آن اورشلیم و شهرهای دیگر در یهودا برکت می‌یابند.‏

۱:‏۱۸-‏۲۱‏:‏ وعده می‌دهد که ‹شاخ‌هایی که یهودا را پراکنده ساخته‌اند› یعنی همهٔ حکومت‌هایی که به مخالفت با پرستش یَهُوَه برخاسته‌اند از میان برداشته می‌شوند.‏

۲:‏۱-‏۱۳‏:‏ آشکار می‌سازد که نه فقط اورشلیم گسترش می‌یابد بلکه یَهُوَه «به اطرافش دیواری آتشین» است و از آن محافظت می‌کند.‏

۳:‏۱-‏۱۰‏:‏ آشکار می‌سازد که شیطان در پس خصومت مخالفان کار بازسازی معبد بود و این که یَهُوشَع،‏ رئیس کَهَنه از تهاجم آن‌ها در امان می‌ماند و طاهر می‌شود.‏

۴:‏۱-‏۱۴‏:‏ اطمینان می‌بخشد که موانع کوه‌مانند هموار می‌شوند تا زَرُبّابل والی کار احداث معبد را به پایان برساند.‏

۵:‏۱-‏۴‏:‏ بر پلیدانی که به جزای اَعمال پلید خود نرسیده‌اند لعنت مجازات حکم می‌کند.‏

۵:‏۵-‏۱۱‏:‏ پایان شرارت را پیشگویی می‌کند.‏

۶:‏۱-‏۸‏:‏ نظارت و محافظت فرشتگان را وعده می‌دهد.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۹]‏

منظور و مفهوم اصلی پیام‌های حَجِّی و زَکَرِیّا چه بود؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱]‏

سرپرستان قوم خدا چگونه «مانند شعلهٔ آتش» هستند؟‏