Nie wiadomo dziś dokładnie, jak w starożytnym języku hebrajskim wymawiano imię własne Boga. Znamienne jest jednak, że występuje ono w Biblii około 7000 razy. Podczas pobytu na ziemi Jezus oznajmiał imię Boże i polecił swym uczniom modlić się, by zostało ono uświęcone (Mateusza 6:9; Jana 17:6). Nie ulega zatem wątpliwości, że używanie tego imienia jest dla chrześcijan sprawą najwyższej wagi. Dlaczego więc nie jest dzisiaj pewne, jak należy je wymawiać? Są dwa główne powody.

Po pierwsze, jakieś dwa tysiące lat temu wśród Żydów zrodził się przesąd, że imienia Bożego nie powinno się wymawiać. Gdy ktoś napotykał je podczas czytania Biblii, w zamian wypowiadał słowo „Pan”. Wskutek tego po stuleciach oryginalna wymowa imienia Bożego poszła w zapomnienie.

Po drugie, w dawnym piśmie hebrajskim nie używano samogłosek. Brakujące samogłoski czytający uzupełniał z pamięci. (Podobnie czyni się w języku polskim i innych językach w wypadku różnych skrótów). Z czasem, aby nie dopuścić do całkowitego zapomnienia wymowy hebrajskiej, opracowano pewien system. Do każdego słowa w Biblii dopisano znaki samogłoskowe. Jednakże przy imieniu Bożym — dla zasygnalizowania, że należy zastąpić je innym wyrazem — dodawano znaki odpowiadające słowu „Pan” lub nie dodawano ich wcale.

W rezultacie imię to zachowało się w postaci czterech spółgłosek, zwanych tetragramem, który Wielka Encyklopedia PWN definiuje jako „4 hebrajskie litery JHWH, oznaczające starotestamentowe imię Boga Izraela”. Po dodaniu do JHWH odpowiednich samogłosek powstaje forma „Jehowa” — powszechnie znana i od dawna używana także w języku polskim.

Niektórzy bibliści zalecają wymowę „Jahwe”. Czy jest ona bliższa pierwotnemu brzmieniu? Nie ma co do tego pewności. Część uczonych wysuwa argumenty przeciw używaniu tej formy. Dzisiejsza wymowa imion biblijnych najprawdopodobniej bardzo odbiega od oryginału hebrajskiego — i mało kto zgłasza tu jakieś zastrzeżenia. Po prostu imiona te przyjęły się w naszym języku i łatwo je zidentyfikować. To samo można powiedzieć o imieniu „Jehowa”.

Pierwsi chrześcijanie nazywani byli ludem dla imienia Bożego. Głosili innym o tym imieniu i zachęcali do wzywania go (Dzieje 2:21; 15:14; Rzymian 10:13-15). Tak więc bez względu to, jakim językiem mówimy, Bóg oczekuje, że będziemy używać tego imienia, doceniać jego znaczenie oraz żyć zgodnie z tym, co się z nim wiąże.

[Napis na stronie 31]

Znamienne jest, że imię własne Boga występuje w Biblii około 7000 razy