„Radujcie się ze mną, gdyż znalazłem moją owcę, która zaginęła” (ŁUK. 15:6).

1. Jak Jezus okazał się miłującym Pasterzem?

JEDNORODZONY Syn Jehowy, Jezus Chrystus, został nazwany „wielkim pasterzem owiec” (Hebr. 13:20). Pismo Święte przepowiadało jego przyjście i wskazywało, że ten wyjątkowy Pasterz będzie szukał „zaginionych owiec z domu Izraela” (Mat. 2:1-6; 15:24). I jak literalny pasterz poświęciłby życie, by chronić swe owce, tak Jezus oddał życie na ofiarę za ludzi, którzy zechcą z niej skorzystać (Jana 10:11, 15; 1 Jana 2:1, 2).

2. Co mogło sprawić, że niektórzy chrześcijanie stali się nieczynni?

² Niestety, pewni chrześcijanie, którzy niegdyś najwyraźniej cenili okup złożony przez Jezusa i oddali się Bogu, przestali aktywnie uczestniczyć w życiu zboru. Być może wskutek zniechęcenia, kłopotów ze zdrowiem bądź innych problemów utracili poprzedni zapał i przestali chodzić na zebrania oraz uczestniczyć w służbie kaznodziejskiej. A przecież tylko wśród owiec Bożych mogą zaznać spokoju i szczęścia opisanego przez Dawida w Psalmie 23. Śpiewał on między innymi: „Jehowa jest moim Pasterzem. Niczego mi nie zabraknie” (Ps. 23:1). Tym, którzy pozostają w trzodzie Bożej, pod względem duchowym nie brakuje niczego. Zupełnie inaczej jednak wygląda sytuacja tych, którzy się od niej oddalili. Kto mógłby im pomóc i w jaki sposób? Jakie konkretne kroki poczynić, by ułatwić takim osobom powrót do trzody?

Kto może pomóc?

3. Jak Jezus pokazał, czego wymaga ratowanie owcy, która opuściła Boże pastwisko?

³ Ratowanie owcy, która opuściła Boże pastwisko, wymaga szczerych wysiłków (Ps. 100:3). Ciekawie zilustrował to Jezus: „Jeśli jakiś człowiek ma sto owiec i jedna z nich się zabłąka, czy nie pozostawi na górach dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie wyruszy na poszukiwanie tej jednej, która się zabłąkała? A jeśli uda mu się ją znaleźć, doprawdy wam mówię, raduje się z niej bardziej niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, które się nie zabłąkały. Tak samo nie jest życzeniem mego Ojca w niebie, aby zginął jeden z tych małych” (Mat. 18:12-14). Ale kto może pomóc symbolicznym owcom, które się zagubiły?

4, 5. Jakie nastawienie wobec trzody Bożej powinni przejawiać starsi?

 ⁴ Jeżeli chrześcijańscy starsi chcą skutecznie pomagać zabłąkanym owcom, muszą pamiętać, że mają do czynienia ze zborem ludzi oddanych Bogu — z cenną ‛trzodą Bożego pastwiska’ (Ps. 79:13). Te symboliczne owce potrzebują więc czułej opieki, co oznacza, że kochający pasterze powinni osobiście się nimi interesować. Mogą dużo zdziałać, dokonując serdecznych wizyt pasterskich. Zachęty podyktowane miłością budują takie osoby duchowo i rozbudzają w nich pragnienie powrotu do trzody (1 Kor. 8:1).

⁵ Pasterze trzody Bożej powinni szukać owiec, które zaginęły, i starać się im pomóc. O obowiązkach pasterskich apostoł Paweł tak przypomniał starszym z Efezu: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga, nabyty przez niego krwią jego własnego Syna” (Dzieje 20:28). Również apostoł Piotr zachęcał starszych namaszczonych duchem: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz chętnie, ani nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz ochoczo, ani nie jako panoszący się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym, lecz stając się przykładami dla trzody” (1 Piotra 5:1-3).

6. Dlaczego owce Jehowy potrzebują opieki zwłaszcza w dobie dzisiejszej?

⁶ Chrześcijańscy pasterze muszą naśladować „wspaniałego pasterza”, Jezusa (Jana 10:11). Szczerze interesował się on pomyślnością Bożych owiec. Wagę troszczenia się o nie podkreślił w rozmowie z Szymonem Piotrem, któremu polecił je paść (odczytaj Jana 21:15-17). Zwłaszcza w dobie obecnej owce Jehowy potrzebują opieki, ponieważ Diabeł wzmaga wysiłki w celu złamania ich lojalności. Stara się je skłonić do grzesznego postępowania, wykorzystując dzisiejszy świat i ludzkie słabości (1 Jana 2:15-17; 5:19). Szczególnie narażeni są na to głosiciele nieczynni i dlatego potrzebują pomocy w zastosowaniu się do rady, aby ‛postępować według ducha’ (Gal. 5:16-21, 25). Niesienie takiej pomocy wymaga modlitw i polegania na Bogu, a także kierownictwa Jego ducha oraz umiejętnego korzystania z Jego Słowa (Prz. 3:5, 6; Łuk. 11:13; Hebr. 4:12).

7. Jak ważne powinno być dla starszych troszczenie się o powierzone im owce?

⁷ W starożytnym Izraelu pasterz kierował trzodą za pomocą długiej zakrzywionej laski lub kija. Gdy owce wychodziły z owczarni albo do niej wracały, ‛przechodziły pod kijem pasterskim’, dzięki czemu można je było policzyć (Kapł. 27:32; Mich. 2:12; 7:14). Podobnie chrześcijański pasterz powinien znać stan trzody Bożej, powierzonej jego pieczy (por. Prz. 27:23). Dlatego praca pasterska jest istotną sprawą omawianą w gronie starszych. Wiąże się z planowaniem konkretnej pomocy, jakiej trzeba udzielić zabłąkanym owcom. Sam Jehowa powiedział, że będzie szukał swoich owiec i się o nie troszczył (Ezech. 34:11). Cieszy się więc, gdy takie wysiłki podejmują chrześcijańscy starsi.

8. W jaki sposób starsi mogą okazywać owcom osobiste zainteresowanie?

⁸ Kiedy pasterz trzody Bożej odwiedza współwyznawcę niedomagającego fizycznie, taka wizyta jest źródłem radości i pokrzepienia. Tak samo rzecz się ma, gdy starsi osobiście interesują się kimś, komu szwankuje zdrowie duchowe. Mogą wtedy przytoczyć wersety biblijne, omówić jakiś artykuł albo ciekawe myśli z zebrania oraz pomodlić się z nieczynnym głosicielem. Warto też zapewnić taką osobę, że pozostali współwyznawcy bardzo się ucieszą, gdy ponownie zacznie chodzić na zebrania (2 Kor. 1:3-7; Jak. 5:13-15). Osobista wizyta, telefon czy list może wiele znaczyć! Niesienie pomocy zagubionej owcy może też przysporzyć radości współczującemu pasterzowi.

 Wspólny wysiłek

9, 10. Dlaczego nie tylko starsi mają przejawiać troskę o zabłąkane owce?

⁹ Żyjemy w zabieganym i niespokojnym świecie, toteż łatwo przeoczyć, że ktoś oddala się od zboru (Hebr. 2:1). Niemniej Jehowa bardzo ceni swoje owce. Każda z nich ma ogromną wartość, tak jak ważna jest każda część ludzkiego ciała. Dlatego wszyscy musimy okazywać sobie nawzajem zainteresowanie i szczerą troskę (1 Kor. 12:25). Czy przejawiasz takie nastawienie?

¹⁰ Chociaż przewodnictwo w szukaniu zabłąkanych owiec i dopomaganiu im obejmują nadzorcy, to podobną życzliwość mogą przejawiać pozostali bracia i siostry. Należy jednak współpracować przy tym ze starszymi. Możemy i powinniśmy stanowić źródło zachęt i duchowego wsparcia dla tych, którzy go potrzebują, by wrócić do trzody. Jak może wyglądać taka pomoc?

11, 12. Jakie zaszczytne zadanie możesz otrzymać w związku z pomaganiem osobom potrzebującym duchowego wsparcia?

¹¹ W niektórych wypadkach starsi mogą poprosić doświadczonych głosicieli o prowadzenie studium biblijnego z nieczynnymi, którzy wyrażą takie pragnienie. Celem tych wysiłków jest rozbudzenie w takich osobach ‛miłości, którą przejawiały pierwotnie’ (Obj. 2:1, 4). Możemy pomóc osłabionym współwyznawcom umocnić wiarę, omawiając materiał, którego nie rozważali, gdy byli nieobecni w zborze.

¹² Jeśli starsi poproszą cię o studiowanie z kimś, kto potrzebuje duchowej pomocy, módl się do Jehowy o kierownictwo i pobłogosławienie twoich wysiłków. „Zdaj swe dzieła na Jehowę, a będą utwierdzone twe plany” (Prz. 16:3). Zastanawiaj się, jakie wersety biblijne i myśli krzepiące wiarę omówić w trakcie studium. Przypomnij też sobie wspaniały przykład apostoła Pawła (odczytaj Rzymian 1:11, 12). Pragnął on ujrzeć chrześcijan w Rzymie, by udzielić im jakiegoś duchowego daru, który służyłby ich utwierdzeniu. Wyglądał też sposobności do wymiany zachęt. Czy nie takiego właśnie ducha powinniśmy przejawiać, kiedy staramy się otoczyć opieką zabłąkane owce z trzody Bożej?

13. O czym warto rozmawiać z nieczynnym głosicielem?

¹³ W czasie któregoś ze spotkań mógłbyś zapytać taką osobę, jak poznała prawdę. Powspominajcie dawne radości. Niech opowie ciekawe przeżycia związane z zebraniami, służbą kaznodziejską czy zgromadzeniami. Porozmawiajcie o miłych chwilach, które być może razem spędziliście w służbie dla Jehowy. Mów też o szczęściu, jakiego sam doświadczasz, przybliżając się do Boga (Jak. 4:8). Ponadto wyrażaj wdzięczność za sposób, w jaki Jehowa zaspokaja potrzeby swego ludu —  zwłaszcza za pocieszenie i nadzieję w trudnych chwilach (Rzym. 15:4; 2 Kor. 1:3, 4).

14, 15. O jakich dawniejszych błogosławieństwach warto przypomnieć osobie nieaktywnej duchowo?

¹⁴ Warto również osobie duchowo nieaktywnej przypomnieć kilka błogosławieństw, których zaznawała, gdy utrzymywała bliski kontakt ze zborem. Na przykład mogła pogłębiać wiedzę o zamierzeniu Jehowy i Jego natchnionym Słowie (Prz. 4:18). Kiedy ‛żyła według ducha’, bez wątpienia było jej łatwiej odpierać pokusy do grzechu (Gal. 5:22-26). W rezultacie czyste sumienie pozwalało jej przystępować do Jehowy w modlitwie i zaznawać ‛pokoju Bożego, który przewyższa wszelką myśl i strzeże naszych serc i władz umysłowych’ (Filip. 4:6, 7). Pamiętaj o tych sugestiach, okazuj szczere zainteresowanie i usilnie zachęcaj swego duchowego brata lub siostrę do wznowienia kontaktu z trzodą Bożą (odczytaj Filipian 2:4).

¹⁵ Załóżmy, że jako starszy zboru dokonujesz wizyty pasterskiej u małżeństwa, które stało się nieaktywne duchowo. Możesz zachęcić tych współwyznawców, by przypomnieli sobie chwile, gdy po raz pierwszy zetknęli się z prawdą ze Słowa Bożego. Była ona tak wspaniała, logiczna i uszczęśliwiająca, a do tego niosła wyzwolenie pod względem duchowym! (Jana 8:32). Jakaż wzbierała w nich wdzięczność za to, czego się dowiadywali o Jehowie, Jego miłości i niezrównanych zamierzeniach! (Por. Łuk. 24:32). Podkreślaj, jakim skarbem dla oddanych Bogu chrześcijan jest bliska więź z Jehową i cudowny przywilej modlitwy. Szczerze zachęcaj nieczynnych, by ponownie zareagowali na „chwalebną dobrą nowinę szczęśliwego Boga”, Jehowy (1 Tym. 1:11).

Stale okazujmy im miłość

16. Podaj przykład ukazujący, że wysiłki podejmowane w celu niesienia duchowej pomocy faktycznie przynoszą rezultaty.

¹⁶ Czy podane tu wskazówki rzeczywiście przynoszą efekty? Ależ tak. Przykładem jest brat, który od 12 roku życia był głosicielem, a w wieku lat 15 stał się nieczynny. Potem jednak się uaktywnił i już przeszło 30 lat pełni służbę pełnoczasową. Siły duchowe w dużej mierze odzyskał dzięki pomocy udzielonej mu przez pewnego nadzorcę. Niezmiernie ją sobie ceni!

17, 18. Jakie przymioty ułatwią ci udzielenie pomocy komuś, kto oddalił się od trzody Bożej?

¹⁷ Do pomagania nieczynnym w powrocie do zboru pobudza nas miłość. Jezus powiedział do swych naśladowców: „Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:34, 35). Miłość rzeczywiście jest znakiem rozpoznawczym prawdziwych chrześcijan. Powinniśmy ją zatem okazywać również tym ochrzczonym współwyznawcom, którzy osłabli duchowo! Ale żeby skutecznie pomagać takim osobom, musimy przejawiać pewne zbożne przymioty.

¹⁸ Jakie cechy trzeba niekiedy okazywać w takich sytuacjach? Oprócz miłości potrzebne może być współczucie, życzliwość, łagodność i wielkoduszna cierpliwość. W pewnych okolicznościach należy też przejawiać gotowość do przebaczania. Apostoł Paweł napisał: „Przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność i wielkoduszną cierpliwość. Dalej znoście  jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego. Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy. A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się w miłość, gdyż ona jest doskonałą więzią jedności” (Kol. 3:12-14).

19. Dlaczego warto dokładać starań, by pomóc symbolicznym owcom wrócić do trzody?

¹⁹ W następnym artykule do studium omówiono, co spowodowało, że niektórzy oddalili się od trzody Bożej. Dowiemy się też, jak powinni być przyjęci. Przeanalizowanie obu tych artykułów umocni cię w przekonaniu, że warto zdobywać się na wysiłki, by pomóc symbolicznym owcom wrócić do trzody. W obecnym systemie rzeczy sporo ludzi poświęca się gromadzeniu dóbr materialnych, ale przecież życie nawet jednego człowieka jest o wiele cenniejsze niż wszystkie pieniądze świata. Podkreślił to Jezus w przykładzie o zagubionej owcy (Mat. 18:12-14). Zawsze o tym pamiętaj, dokładając szczerych i pilnych starań, by dopomóc cennym owcom Jehowy w powrocie do trzody.

Jak byś odpowiedział?

• Jaki obowiązek wobec zabłąkanych owiec trzody Bożej mają chrześcijańscy pasterze?

• Jak ty mógłbyś pomóc współwyznawcom, którzy obecnie nie utrzymują kontaktu ze zborem?

• Jakie przymioty ułatwią ci niesienie pomocy zabłąkanym owcom?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 10]

Chrześcijańscy pasterze życzliwie starają się pomóc tym, którzy oddalili się od trzody Bożej