کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از رساله‌های یعقوب و پِطْرُس

یعقوب شاگرد حدود ۳۰ سال پس از پَنْطیکاست ۳۳ میلادی،‏ نامه‌ای «به دوازده سِبط» اسرائیل روحانی می‌نویسد.‏ (‏یعقو ۱:‏۱‏)‏ هدف از نگارش این نامه تقویت ایمان مسیحیان و ترغیب به صبر و بردباری در مصایب و سختی‌هاست.‏ یعقوب همچنین در این نامه به جماعاتی که در آن‌ها وضعیت نامطلوبی به وجود آمده بود نصایحی کرده است.‏

پیش از سال ۶۴ م.‏ زمانی که نرون،‏ امپراتور روم موجی از آزار و اذیت علیه مسیحیان را آغاز کند پِطْرُس رسول اوّلین نامهٔ خود را به مسیحیان می‌نویسد.‏ در این نامه او مسیحیان را به داشتن ایمانی استوار ترغیب می‌کند.‏ کمی پس از آن،‏ نامهٔ دوّم خود را به نگارش درمی‌آورد.‏ در این نامه پِطْرُس توجه هم‌ایمانش را به کلام خدا و هشدارهای آن در ارتباط با روز یَهُوَه جلب می‌کند.‏ ما می‌توانیم با بررسی پیام‌های یعقوب و پِطْرُس در این نامه‌ها فواید بسیاری بریم.‏ —‏ عبر ۴:‏۱۲‏.‏

خدا به هر که ‹به ایمان سؤال کند› حکمت می‌بخشد

‏(‏یعقو ۱:‏۱–‏۵:‏۲۰‏)‏

یعقوب می‌نویسد:‏ ‹خوشا به حال کسی که متحمّل تجربه [سختی‌ها] شود،‏ زیرا آن تاج حیات را خواهد یافت.‏› یَهُوَه تنها به کسی حکمت لازم برای تحمّل سختی‌ها را می‌دهد که «به ایمان سؤال بکند.‏» —‏ یعقو ۱:‏۵-‏۸،‏ ۱۲‏.‏

برای کسانی که در جماعت مسیحی نقش «معلّم» را ایفا می‌کنند ایمان و حکمت از ضروریات است.‏ یعقوب پس از اشاره به این که زبان «عضوی کوچک» است و می‌تواند ‹تمام بدن را آلوده کند› هشدار می‌دهد که امیال دنیایی می‌توانند شخص را از خدا دور سازند.‏ همچنین به شخصی که از لحاظ روحانی بیمار و از خدا دور شده است پند می‌دهد تا با برداشتن قدم‌هایی بتواند شفا یابد و به خدا نزدیک گردد.‏ —‏ یعقو ۳:‏۱،‏ ۵،‏ ۶؛‏ ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۲:‏۱۳ ‏—‏ چگونه «رحم بر داوری مفتخر می‌شود»؟‏ یَهُوَه خدا در داوری به آنانی رحمت نشان می‌دهد که خود به دیگران رحمت نشان داده‌اند و بر پایهٔ قربانی عیسی مسیح آنان را می‌بخشد.‏ (‏روم ۱۴:‏۱۲‏)‏ پس لازم است که رحمت و بخشش را سرلوحهٔ زندگی خود سازیم.‏

۴:‏۵ ‏—‏ در این آیه آمده است:‏ «آیا تصوّر می‌کنید که کتاب عبث می‌گوید:‏ ‹روحی که در ما ساکن شده است همواره ما را به حسادت می‌کشد›؟‏» (‏دج)‏ یعقوب در اینجا از کدام آیه نقل قول کرده است؟‏ یعقوب در اینجا از آیهٔ مشخصی نقل قول نکرده است.‏ این گفتهٔ الهامی یعقوب احتمالاً بر اساس مفهوم آیات پیدایش ۶:‏۵؛‏ ۸:‏۲۱؛‏ امثال ۲۱:‏۱۰ و غَلاطیان ۵:‏۱۷ است.‏

۵:‏۲۰ ‏—‏ «هر که گناهکار را از ضلالت راه او برگرداند» چه کسی را از موت رهانیده است؟‏ مسیحی‌ای که گناهکاری را از راه خطایش آگاه کند در حقیقت شخص توبه‌کار را از مرگ روحانی و شاید از مرگ ابدی نجات داده است.‏ و به این شکل «گناهان بسیار [فرد گناهکار] را پوشانیده است.‏»‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏ منشأ گناه تمایلات نادرست است.‏ بنابراین ما نباید امیال و تمایلات نادرست را در ذهنمان بپرورانیم.‏ بلکه باید روی موضوعات سازنده ‹تفکّر کنیم› و ذهن و دل خود را با آنان پر سازیم.‏ —‏ فیل ۴:‏۸‏.‏

 ۲:‏۸،‏ ۹‏.‏ ‏«ظاهربینی» کردن برخلاف «شریعت مُلوکانه» یعنی قانون محبت است.‏ بنابراین مسیحیان حقیقی نباید روی ظاهر افراد قضاوت کنند و بین افراد تبعیض قائل شوند.‏

۲:‏۱۴-‏۲۶‏.‏ ما «به وسیلهٔ ایمان» نجات می‌یابیم «نه از اَعمال» شریعت یا فعالیت‌های مسیحی.‏ ایمان ما نباید ظاهری و تنها در کلام باشد.‏ (‏افس ۲:‏۸،‏ ۹؛‏ یو ۳:‏۱۶‏)‏ بلکه باید ما را به انجام خواست خدا برانگیزد.‏

۳:‏۱۳-‏۱۷‏.‏ قطعاً «آن حکمت که از بالا است» بسیار فراتر از حکمت «دنیوی و نَفْسانی و شیطانی» است.‏ ما باید حکمت الٰهی را ‹مانند خزانه‌های مخفی جستجو کنیم.‏› —‏ امث ۲:‏۱-‏۵‏.‏

۳:‏۱۸‏.‏ بذر بشارت ملکوت به دست «آنانی که سلامتی را به عمل می‌آورند» یعنی صلح‌جویان «در سلامتی [صلح] کاشته می‌شود.‏» پس بسیار پراهمیت است که صلح‌جو باشیم و از تکبّر،‏ ستیزه‌جویی و فتنه‌انگیزی دوری کنیم.‏

‏‹به ایمان استوار شوید›‏

‏(‏۱پطر ۱:‏۱–‏۵:‏۱۴‏)‏

پِطْرُس به هم‌ایمانانش ‹امید زندهٔ› آنان را به میراث آسمانی یادآور می‌شود.‏ و به آنان می‌گوید که «شما قبیلهٔ برگزیده و کهانت مُلوکانه و امّت مقدّس» هستید.‏ پس از این که پِطْرُس به آنان در مورد مطیع بودن پندهایی خاص داد،‏ آنان را ترغیب نمود که «یک‌رأی و همدرد و برادردوست و مشْفِق و فروتن» باشند.‏ —‏ ۱پطر ۱:‏۳،‏ ۴؛‏ ۲:‏۹؛‏ ۳:‏۸‏.‏

چون «انتهای همه چیز [سیستم یهودی] نزدیک» بود،‏ پِطْرُس به برادرانش چنین پند داد:‏ «پس خرداندیش و برای دعا هوشیار باشید.‏» او به آنان گفت:‏ «هوشیار و بیدار باشید .‏ .‏ .‏ به ایمان استوار شده،‏ با او [شیطان] مقاومت کنید.‏» —‏ ۱پطر ۴:‏۷؛‏ ۵:‏۸،‏ ۹‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۳:‏۲۰-‏۲۲ ‏—‏ تعمید چگونه ما را نجات می‌بخشد؟‏ تعمید لازمهٔ نجات است اما سبب نجات ما نمی‌گردد.‏ نجات «به واسطهٔ برخاستن عیسی مسیح» میسر شده است.‏ کسی که می‌خواهد تعمید یابد باید به قربانی عیسی مسیح،‏ رستاخیز او و این که او «به دست راست خدا» نشسته است و بر مردگان و زندگان قدرت و اختیار دارد ایمان داشته باشد.‏ تعمیدی که بر پایهٔ چنین ایمانی باشد سبب نجات می‌گردد؛‏ نظیر ‹هشت نفری که به آب نجات یافتند.‏›‏

۴:‏۶ ‏—‏ «مردگان» که به آنان «بشارت داده شد» چه کسانی هستند؟‏ این‌ها کسانی هستند که در «خطایا و گناهان مرده» بودند.‏ به عبارت دیگر آنان پیش از شنیدن خبر خوش ملکوت از لحاظ روحانی مرده و از یَهُوَه دور بودند.‏ (‏افس ۲:‏۱‏)‏ آنان پس از ایمان آوردن به خبر خوش ملکوت از لحاظ روحانی «زنده» گردیدند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۷‏.‏ ایمانی باارزش و گرانبهاست که خلوص آن آزموده شده باشد.‏ با داشتن چنین ایمان قوی‌ای می‌توانیم «جان خود را دریابیم.‏» (‏عبر ۱۰:‏۳۹‏)‏ باید هنگام رویارویی با آزمایش‌های ایمان استوار بمانیم.‏

۱:‏۱۰-‏۱۲‏.‏ فرشتگان همواره در تلاش بوده‌اند عمق حقایق کلام خدا را که پیامبران در ایّام باستان در بارهٔ جماعت مسیحیان مسح‌شده پیشگویی کرده بودند درک کنند.‏ اما این حقایق زمانی برای آنان روشن گشت که یَهُوَه خواست خود را در مورد جماعت مسح‌شدگان عملی ساخت.‏ (‏افس ۳:‏۱۰‏)‏ ما نیز باید همچون فرشتگان همواره تلاش کنیم ‹عمق‌های خدا را تفحّص کنیم›.‏ —‏ ۱قر ۲:‏۱۰‏.‏

۲:‏۲۱‏.‏ کسی که عیسی را سرمشق خود قرار داده است باید آمادگی هر گونه رنج و آزاری را نیز داشته باشد و حتی تا پای مرگ نیز از حقانیت حاکمیت یَهُوَه دفاع کند.‏

۵:‏۶،‏ ۷‏.‏ نباید بیش از حد نگران فردای‌مان باشیم.‏ اگر نگرانی‌های خود را به یَهُوَه واگذاریم به ما کمک می‌کند تا در زندگی به پرستش او اولویت دهیم.‏ —‏ مت ۶:‏۳۳،‏ ۳۴‏.‏

‏‹روز یَهُوَه خواهد آمد›‏

‏(‏۲پطر ۱:‏۱–‏۳:‏۱۸‏)‏

پِطْرُس می‌نویسد:‏ «نبوّت به ارادهٔ انسان هرگز آورده نشد،‏ بلکه مردمان به روح‌القدس مجذوب شده،‏ از جانب خدا سخن گفتند.‏» توجه به نبوّت‌های کلام خدا ما از  ‏«معلّمان کذبه» و گمراه‌کنندگان محفوظ می‌دارد.‏ —‏ ۲پطر ۱:‏۲۱؛‏ ۲:‏۱-‏۳‏.‏

پِطْرُس به مسیحیان هشدار می‌دهد:‏ «در ایّام آخر مستهزئین با استهزا ظاهر خواهند شد.‏» اما «روز خداوند چون دزد خواهد آمد.‏» پِطْرُس نامهٔ خود را با پندی بجا به پایان می‌رساند و می‌نویسد:‏ «آمدن روز خدا را انتظار بکشید و آن را بشتابانید.‏» —‏ ۲پطر ۳:‏۳،‏ ۱۰-‏۱۲‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۱۹ ‏—‏ «ستارهٔ صبح» کیست و چه وقت طلوع می‌کند و ما چگونه از طلوع آن با خبر می‌شویم؟‏ ‏«ستارهٔ صبح» عیسی مسیح است که پس از به پادشاهی رسیدنش طلوع کرد.‏ (‏مکا ۲۲:‏۱۶‏)‏ در سال ۱۹۱۴ عیسی در مقام پادشاهِ حکومت خدا در مقابل تمامی خلقت ایستاد و طلوع روزی جدید را اعلام کرد.‏ تغییر هیئت عیسی پیش‌نمایی از جلال او و قدرت پادشاهی‌اش بود که تحقق قطعی پیشگویی‌های کلام خدا را به نمایش گذاشت.‏ (‏مرق ۹:‏۱-‏۳‏)‏ توجه به این پیشگویی‌ها دل‌های ما را با حقایق کلام خدا روشن می‌سازد و ما را از طلوع ستارهٔ صبح باخبر می‌گرداند.‏

۲:‏۴ ‏—‏ واژهٔ یونانی‌ای که در اینجا «جهنّم» ترجمه شده است چیست و به چه مفهوم است،‏ و چه زمانی فرشتگان سرکش به آن انداخته شدند؟‏ این واژه «ترطاروس» است.‏ «ترطاروس» وضعیت مجازی زندان‌گونه‌ای است که تنها موجودات روحی در آن قرار می‌گیرند.‏ وضعیتی است تاریک که وقتی موجودات روحی در آن افکنده می‌شوند درکشان از مقصود روشن خدا تیره و تار می‌گردد و برای آنان هیچ نور امیدی برای آینده وجود ندارد.‏ خدا در زمان نوح فرشتگان سرکش را به ترطاروس افکند و آنان در آن وضعیت خوار و پست باقی خواهند ماند تا نابود گردند.‏

۳:‏۱۷ ‏—‏ منظور پِطْرُس از «این امور» که «از پیش می‌دانید» چه بود؟‏ منظور پِطْرُس در اینجا دانش در خصوص وقایع آینده‌ای است که به او و سایر نگارندگان کتاب مقدّس الهام شده بود.‏ این دانش تمامی جزئیات وقایع آینده را باز نمی‌کرد.‏ در واقع آنان تصویری کلّی از وقایع آینده داشتند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۲،‏ ۵-‏۷‏.‏ تلاش ما در جهت تقویت خصوصیاتی همچون ایمان،‏ صبر و خداپرستی،‏ باعث می‌شود که شناخت بیشتری به ‹خدا و عیسی مسیح› پیدا کنیم و در پی آن هماهنگ با این شناخت عمل نموده و «بی‌ثمر» نمی‌گردیم.‏ —‏ ۲پطر ۱:‏۸‏.‏

۱:‏۱۲-‏۱۵‏.‏ برای این که در راه حقیقت و ‹راستی استوار› بمانیم همواره به یادآوری نیازمندیم.‏ با حضور در جلسات جماعت و خواندن و مطالعهٔ کلام خدا مطالب مورد نیاز به ما یادآوری می‌شود.‏

۲:‏۲‏.‏ باید در رفتار و کردار خود دقت داشته باشیم که مبادا خدا و سازمانش را بدنام سازیم.‏ —‏ روم ۲:‏۲۴‏.‏

۲:‏۴-‏۹‏.‏ با آگاهی از این که یَهُوَه خدا خادمانش را در گذشته نجات بخشیده است،‏ اطمینان داریم که او ‹می‌داند که چطور عادلان را از تجربه رهایی دهد و ظالمان را تا به روز جزا در عذاب نگاه دارد›.‏

۲:‏۱۰-‏۱۳‏.‏ ‏«بزرگان» یا پیران مسیحی بی‌عیب نیستند و گاه مرتکب اشتباه می‌شوند.‏ نباید آنان را به این دلیل سرزنش کنیم.‏ —‏ عبر ۱۳:‏۷،‏ ۱۷‏.‏

۳:‏۲-‏۴،‏ ۱۲‏.‏ اگر به دقت ‹کلماتی را که انبیای مقدّس از پیش گفته‌اند و حکم خداوند و نجات‌دهنده› را بررسی کنیم،‏ می‌توانیم تمام توجه‌مان را به نزدیکی روز یَهُوَه معطوف داریم.‏

۳:‏۱۱-‏۱۴‏.‏ ما باید همچنان که ‹آمدن روز خدا را انتظار می‌کشیم و آن را می‌شتابانیم.‏› به این نکات توجه کنیم (‏۱)‏ رفتاری «مقدّس» داشته باشیم،‏ یعنی از نظر جسمی،‏ فکری،‏ اخلاقی و روحانی خود را پاک نگاه داریم؛‏ (‏۲)‏ اَعمالمان باید گواه بر «دینداری» ما باشد و این خصوصیت را هنگام بشارت ملکوت و شاگردسازی نشان دهیم؛‏ (‏۳)‏ رفتار و شخصیت خود را «بی‌داغ» نگاه داریم؛‏ یعنی از آلودگی‌های این دنیا حفظ کنیم؛‏ (‏۴)‏ «بی‌عیب» باشیم،‏ از این نظر که تمام اَعمالمان را با انگیزهٔ خالص و پاک انجام دهیم؛‏ (‏۵)‏ با خدا،‏ با هم‌ایمانانمان و دیگران در «سلامتی» و صلح باشیم.‏