គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
តើបុរសម្នាក់ដែលបានចាប់ផ្ដើមជក់កញ្ជានិងថ្នាំជក់កាលដែលនៅក្មេង មានកម្លាំងចិត្តដើម្បីបោះបង់ចោលទម្លាប់នោះយ៉ាងណា? តើអ្វីបានជួយសមាជិកម្នាក់ដ៏សាហាវរបស់ក្រុមបងធំឲ្យទប់កំហឹង ហើយបំបាត់ចោលគំនុំពូជសាសន៍? សូមពិចារណាអំពីពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគាត់ម្នាក់ៗ។
ជីវប្រវត្ដិ
ឈ្មោះ: ហែនរិច ម៉ា
អាយុ: ៣៨ឆ្នាំ
ប្រទេសកំណើត: កាហ្សាស្ថាន
ធ្លាប់ជា: អ្នកញៀនថ្នាំជក់និងកញ្ឆា
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំកើតនៅភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសកាហ្សាស្ថាន ប្រហែលជា១២០គីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងតាស្កិន។ តំបន់នោះក្ដៅស្ងួតក្នុងរដូវក្ដៅ ដែលមានសីតុណ្ហភាពរហូតដល់៤៥អង្សាសេ ហើយនៅរដូវត្រជាក់សីតុណ្ហភាពធ្លាក់ចុះដល់១០អង្សាសេក្រោមសូន្យ។ ដោយសារមានអាកាសធាតុបែបនេះ នោះជាអំណោយផលសម្រាប់ដំណាំទំពាំងបាយជូរនិងកញ្ជា។
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានដើមកំណើតអាឡឺម៉ង់។ គាត់ទាំងពីរនាក់ជាគ្រិស្តសាសនិក តែមិនធ្វើតាមសាសនារបស់ពួកគាត់ទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគាត់បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះសូត្ររត់មាត់ការអធិដ្ឋានរបស់លោកម្ចាស់។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៤ឆ្នាំ ម្ដាយនិងបងស្រីរបស់ខ្ញុំរៀនគម្ពីរជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាអស់មួយរយៈ។ នៅពេលមួយ ខ្ញុំបានឮឈ្មោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ពេលដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាពីរនាក់ដែលបង្រៀនម្ដាយខ្ញុំ បង្ហាញឈ្មោះនោះក្នុងគម្ពីរចាស់របស់គាត់។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍។ ប៉ុន្តែម្ដាយខ្ញុំឈប់រៀនគម្ពីរ ហើយខ្ញុំមិនបានចាត់វិធានការដើម្បីរៀនអំពីព្រះថែមទៀតឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មួយរយៈពេលក្រោយមក នៅសាលារៀន អ្នកគ្រូរបស់យើងបានប្រាប់យើងម្ដងហើយម្ដងទៀតពីរឿងមិនពិតអំពីសាសនាមួយ ដែលគេហៅថានិកាយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយសារខ្ញុំបានទៅកិច្ចប្រជុំខ្លះៗរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាមួយបងស្រីខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកគ្រូថា រឿងដែលគាត់ប្រាប់យើងនោះគឺមិនពិតទេ។
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៥ឆ្នាំ គេបានបញ្ជូនខ្ញុំទៅរៀនវិជ្ជាជីវៈមួយនៅទីក្រុងលេនីនក្រាត ដែលឥឡូវជាទីក្រុងសាំងប៉េតេសបួរ ប្រទេសរូស៊ី។ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយខ្ញុំ ពីអ្វីបន្ដិចបន្តួចដែលខ្ញុំបានរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជក់ថ្នាំនិងកញ្ឆា។ ពេលខ្ញុំទៅលេងផ្ទះនៅប្រទេសកាហ្សាស្ថាន គឺងាយឲ្យខ្ញុំទិញកញ្ឆា ទោះជារបស់នោះខុសច្បាប់ក៏ដោយ។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្ដើមផឹកច្រើនពេកនូវស្រាវ៉ដកានិងស្រាទំពាំងបាយជូរដែលគេបានធ្វើតាមផ្ទះ។
ក្រោយពីខ្ញុំរៀនចប់នៅសាលាវិជ្ជាជីវៈ ខ្ញុំបានចុះឈ្មោះចូលធ្វើកងទ័ពសូវៀតអស់ពីរឆ្នាំ។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែចាំអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនពីគម្ពីរកាលដែលខ្ញុំនៅក្មេង។ ពេលមានឱកាស ខ្ញុំបានប្រាប់ទាហានឯទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយនិយាយការពារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ពេលខ្ញុំឮគេនិយាយកុហកអំពីពួកគេ។
ក្រោយពីបញ្ចប់កាតព្វកិច្ចជាទាហាន ខ្ញុំបានរើទៅនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ពេលនៅជំរំសម្រាប់ជនអន្ដោប្រវេសន៍ ខ្ញុំបានទទួលសៀវភៅសិក្សាគម្ពីរមួយក្បាលដែលបានត្រូវបោះពុម្ពដោយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានអានសៀវភៅនោះទាំងរំភើបចិត្តជាខ្លាំង ហើយសម្រេចថាព័ត៌មានក្នុងសៀវភៅនោះគឺជាសេចក្ដីពិត។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចបញ្ឈប់ការញៀនថ្នាំជក់និងកញ្ឆាទេ។ មួយរយៈពេលក្រោយមក ខ្ញុំបានរើទៅនៅជិតទីក្រុងខាលរូ។ នៅទីនោះខ្ញុំបានជួបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ ហើយគាត់ចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរជាមួយខ្ញុំ។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: យូរណាស់មកហើយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគម្ពីរជាបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំអានសៀវភៅសិក្សាគម្ពីរនោះមក ខ្ញុំបានជឿជាក់ថាគម្ពីរឆ្លើយសំណួរសំខាន់ៗទាំងអស់ដែលមានក្នុងជីវិត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវការពេលយូរទើបកែប្រែទម្លាប់របស់ខ្ញុំបាន។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានធ្វើតាមដំបូន្មានក្នុងគម្ពីរនៅសៀវភៅកូរិនថូសទី២ ៧:១ ហើយបានសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំនឹងសម្អាត‹ចិត្តនិងកាយរបស់ខ្ញុំឲ្យស្អាតពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលនាំឲ្យស្មោកគ្រោក› ដែលនេះមានន័យថាលែងជក់ថ្នាំនិងកញ្ឆា។
ខ្ញុំអាចឈប់ជក់កញ្ឆាភ្លាមៗបាន តែចំពោះទម្លាប់ជក់ថ្នាំវិញ គឺត្រូវការពេល៦ខែទើបខ្ញុំអាចបំបាត់ចោលបាន។ នៅថ្ងៃមួយ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលរៀនគម្ពីរជាមួយខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា«តើគោលបំណងក្នុងជីវិតរបស់អ្នកគឺជាអ្វី?»។ សំណួរនេះពិតជាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីការញៀនថ្នាំជក់។ ពីមុនខ្ញុំបានខំឈប់ជក់បីបួនដងដែរ តែឥឡូវខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តអធិដ្ឋានមុនខ្ញុំយកបារីមកជក់ ជាជាងសុំឲ្យព្រះអភ័យទោសខ្ញុំជាក្រោយ។ នៅឆ្នាំ១៩៩៣ ខ្ញុំបានកំណត់ថ្ងៃមួយដែលខ្ញុំនឹងឈប់ជក់បារី។ ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំមិនបានពាល់បារីសោះតាំងពីពេលនោះមក។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: ដោយសារខ្ញុំលែងញៀនកញ្ឆានិងថ្នាំជក់ដែលធ្វើឲ្យអស់លុយច្រើននិងបង្ខូចសុខភាព ឥឡូវសុខភាពរបស់ខ្ញុំល្អជាងមុន។ សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការនៅការិយាល័យសាខានៃសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលខ្ញុំបានរៀនឲ្យចេះអនុវត្តតាមដំបូន្មានគម្ពីរក្នុងជីវិតខ្ញុំ! ដោយដឹងអំពីអ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀន នោះបានជួយឲ្យខ្ញុំមានគោលដៅពិតប្រាកដក្នុងជីវិត។
ជីវប្រវត្ដិ
ឈ្មោះ: ទីតុស សាំងកាឌី
អាយុ: ៤៣ឆ្នាំ
ប្រទេសកំណើត: ណាមីប៊ី
ធ្លាប់ជា: សមាជិកម្នាក់ដ៏សាហាវរបស់ក្រុមបងធំ
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំធំឡើងនៅភូមិមួយនៅជនបទក្នុងតំបន់អូហាវេណា នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសណាមីប៊ី។ ក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍៨០ មានសង្គ្រាមនៅតំបន់នោះ ហើយអ្នកភូមិខ្ញុំបានត្រូវគេវាយនិងសម្លាប់។ ក្នុងភូមិខ្ញុំ គេចាត់ទុកក្មេងប្រុសថាសមជាបុរសពេញលក្ខណៈ លុះត្រាតែគាត់ជាអ្នកពូកែវាយតប់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានហាត់វាយ!
ពេលខ្ញុំរៀនចប់ ខ្ញុំទៅនៅជាមួយពូខ្ញុំនៅក្រុងស្វាកុបមុន ជិតឆ្នេរសមុទ្រ។ មិនយូរក្រោយពេលខ្ញុំមកដល់ក្រុងនោះ ខ្ញុំបានចូលក្នុងក្រុមបងធំដែលមានសុទ្ធតែក្មេងស្ទាវមិនចេះស្ដាប់បង្គាប់នរណាសោះ។ ក្រុមយើងទៅកន្លែងណាដែលមនុស្សមិនស្វាគមន៍បុរសស្បែកខ្មៅ ដូចជាសណ្ឋាគារនិងបារ ដើម្បីបង្កឲ្យមានរឿងវាយតប់។ បីបួនដង យើងបានវាយជាមួយអ្នករក្សាសន្ដិសុខនិងប៉ូលិស។ រាល់យប់ខ្ញុំតែងតែមានកាំបិតមុតវែងមួយនៅជាប់ជាមួយខ្ញុំ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនវាយប្រហារនរណាដែលប្រឆាំងខ្ញុំ។
នៅយប់មួយ កាលដែលខ្ញុំកំពុងវាយក្រុមបងធំដែលជាគូប្រជែង ខ្ញុំវិះត្រូវគេសម្លាប់។ គ្នាបងធំម្នាក់ដែលជាគូប្រជែង បានស្ទុះមកពីក្រោយខ្ញុំ ហើយហៀបនឹងកាត់ក្បាលខ្ញុំ តែគ្នាខ្ញុំម្នាក់បានវាយគាត់ឲ្យសន្លប់។ ទោះជាប៊ិះនឹងស្លាប់ក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែជាមនុស្សសាហាវ។ បើខ្ញុំមានជម្លោះជាមួយអ្នកណាម្នាក់ ទោះជាប្រុសឬស្រីក៏ដោយ ខ្ញុំតែងតែជាអ្នកវាយគេមុន។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: ពេលដែលខ្ញុំជួបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាលើកដំបូង បងស្រីនោះបានអានខគម្ពីរនៅសៀវភៅទំនុកតម្កើងទី៣៧ឲ្យខ្ញុំស្ដាប់ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា សៀវភៅការបើកបង្ហាញមានសេចក្ដីសន្យាអស្ចារ្យឯទៀតចំពោះអនាគត។ ប៉ុន្តែ ដោយសារគាត់មិនបានប្រាប់ថា សេចក្ដីសន្យានោះមាននៅជំពូកនិងខណា នោះខ្ញុំរកបានគម្ពីរមួយ ហើយបានអានសៀវភៅការបើកបង្ហាញទាំងមូលនៅយប់នោះ។ ខ្ញុំពេញចិត្តសេចក្ដីសន្យាដែលខ្ញុំអាននៅសៀវភៅការបើកបង្ហាញ ២១:៣, ៤ ដែលថា«សេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ»។ ពេលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាត្រឡប់មកជួបខ្ញុំម្ដងទៀត ខ្ញុំព្រមសិក្សាគម្ពីរ។
គឺពិបាកណាស់ឲ្យខ្ញុំកែប្រែគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរៀនពីគម្ពីរនៅសៀវភៅសកម្មភាព ១០:៣៤, ៣៥ថា៖ «ព្រះមិនរើសមុខទេ តែនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ លោកពេញចិត្តនឹងអ្នកណាដែលកោតខ្លាចលោកហើយប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិត»។ ខ្ញុំក៏ព្យាយាមអនុវត្តតាមបទគម្ពីរនៅសៀវភៅរ៉ូម ១២:១៨ ដែលថា៖ «ចូរខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងមនុស្សទាំងអស់ ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន»។
ក្រៅពីរៀនឲ្យចេះទប់កំហឹង ខ្ញុំក៏ត្រូវបញ្ឈប់ការញៀនជក់បារីផងដែរ។ ខ្ញុំអធិដ្ឋានទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកទៅព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើនដងឲ្យលោកជួយខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ នៅដើមដំបូង ខ្ញុំពិតជាមិនបានធ្វើតាមវិធីត្រឹមត្រូវទេ ព្រោះខ្ញុំបានជក់បារី រួចពោលថានេះជាបារី«ចុងក្រោយ» ហើយក្រោយមកអធិដ្ឋានទៅព្រះ។ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលសិក្សាគម្ពីរជាមួយខ្ញុំបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ពីសារៈសំខាន់នៃការអធិដ្ឋានមុនខ្ញុំយកបារីមកជក់។ ខ្ញុំក៏ត្រូវជៀសវាងមិននៅជាមួយអ្នកឯទៀតដែលជក់បារី។ បន្ថែមទៅទៀត ខ្ញុំបានធ្វើតាមការណែនាំឲ្យនិយាយជាមួយអ្នករួមការងារអំពីផលវិបាកដែលមកពីការជក់បារី។ នេះពិតជាបានជួយច្រើនណាស់ ពីព្រោះអ្នកជក់បារីនៅកន្លែងធ្វើការលែងឲ្យបារីខ្ញុំទៀត។
នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានឈប់ជក់បារី ហើយបានលះចោលគន្លងជីវិតចាស់។ ក្រោយពីបានរៀននិងអនុវត្តតាមគោលការណ៍គម្ពីរអស់៦ខែ ខ្ញុំមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: ខ្ញុំជឿជាក់ថា សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាសាសនាពិតពេលខ្ញុំឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគាត់មានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ទោះជាមកពីពូជសាសន៍ឬមានពណ៌សម្បុរណាក៏ដោយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលខ្ញុំមិនទាន់ទទួលការជ្រមុជទឹកក៏ដោយ បងប្រុសស្បែកសម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំ បានអញ្ជើញខ្ញុំទៅបរិភោគអាហារនៅផ្ទះគាត់។ នេះមិនគួរឲ្យជឿសោះ។ ខ្ញុំមិនដែលអង្គុយជាមួយមនុស្សស្បែកសដោយមានអារម្មណ៍ស្រួលដូច្នេះពីមុនទេ កុំថាដល់បរិភោគអាហារនៅផ្ទះគាត់។ ឥឡូវខ្ញុំរួមចំណែកក្នុងអង្គការមួយដែលមានសមាជិកជាជនជាតិផ្សេងៗ។
ពីមុន អ្នករក្សាសន្ដិសុខនិងប៉ូលិសបានបង្ខំខ្ញុំឲ្យកែប្រែគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្ញុំ តែពួកគាត់មិនបានទទួលជោគជ័យទេ។ មានតែគម្ពីរប៉ុណ្ណោះដែលមានឫទ្ធានុភាពដើម្បីជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែបុគ្គលិកលក្ខណៈ ហើយក្លាយទៅជាមនុស្សដែលមានសុភមង្គល។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ១៣]
«ខ្ញុំអធិដ្ឋានទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក ទៅព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើនដង ឲ្យលោកជួយខ្ញុំ»