„Stworzenie zostało poddane daremności (...) na podstawie nadziei” (RZYM. 8:20).

1, 2. (a) Dlaczego nadzieja na życie wieczne na ziemi ma dla nas istotne znaczenie? (b) Z jakiego powodu sporo ludzi powątpiewa w możliwość bezkresnego życia na ziemi?

MOŻE pamiętasz radosny moment, gdy po raz pierwszy dowiedziałeś się, że w niedalekiej przyszłości ludzie przestaną się starzeć i umierać — że będą żyć wiecznie na ziemi (Jana 17:3; Obj. 21:3, 4). Zapewne chętnie zacząłeś opowiadać o tej nadziei innym. Przecież stanowi ona istotny element głoszonej przez nas dobrej nowiny. Kształtuje też nasze nastawienie do życia.

² Większość wyznań chrześcijańskich ignoruje nadzieję życia wiecznego na ziemi. Pismo Święte wyraźnie uczy, że dusza umiera, tymczasem one propagują niebiblijny pogląd, jakoby człowiek miał duszę nieśmiertelną, która przeżywa śmierć ciała i dalej egzystuje w dziedzinie duchowej (Ezech. 18:20). Dlatego sporo ludzi powątpiewa w możliwość bezkresnego życia na ziemi. Warto więc się zastanowić: Czy Biblia rzeczywiście mówi o tej nadziei? A jeśli tak, to kiedy Bóg objawił ją ludziom?

‛Poddane daremności na podstawie nadziei’

3. Jak Bóg już na samym początku wyjawił swe zamierzenie co do ludzkości?

³ Jehowa już na samym początku dziejów ludzkości wyjawił, jakie ma względem niej zamierzenie. Wskazał, że jeśli Adam dochowa Mu posłuszeństwa, będzie mógł żyć wiecznie (Rodz. 2:9, 17; 3:22). Pierwsi potomkowie Adama nie mieli wątpliwości co do tego, że człowiek utracił doskonałość. Nietrudno było to dostrzec. Ludzie nie mieli już wstępu do ogrodu Eden, a ponadto zaczęli się starzeć i umierać (Rodz. 3:23, 24). Kolejne pokolenia żyły coraz krócej. Adam przeżył 930 lat, ale Sem, jeden z ocalałych z potopu, już tylko 600, a jego syn Arpachszad — 438. Terach, ojciec Abrahama, osiągnął wiek 205 lat. Abraham przeżył 175 lat, jego syn Izaak — 180, a Jakub — 147 (Rodz. 5:5; 11:10-13, 32; 25:7; 35:28; 47:28). Sporo ludzi zapewne uświadamiało sobie, co oznaczała ta tendencja — widoki na życie wieczne zostały zaprzepaszczone! Czy można się było spodziewać ich przywrócenia?

4. Na jakiej podstawie starożytni słudzy Boga wierzyli, że przywróci On błogosławieństwa utracone przez Adama?

⁴ W Słowie Bożym czytamy: „Stworzenie [ludzkie] zostało poddane daremności (...) na podstawie nadziei” (Rzym. 8:20). Jakiej nadziei? W pierwszym proroctwie biblijnym powiedziano o „potomstwie” mającym ‛rozgnieść głowę wężowi’ (odczytaj Rodzaju 3:1-5, 15). Dla wiernych osób obietnica dotycząca pojawienia się tego potomstwa stanowiła podstawę nadziei na to, że Bóg nie odstąpi od swego zamierzenia co do ludzkości. Dzięki temu tacy ludzie jak Abel czy Noe mogli wierzyć, iż Bóg przywróci błogosławieństwa utracone przez Adama. Mogli też zdawać sobie sprawę, że ‛rozgniecenie pięty potomstwu’  będzie się wiązać z przelaniem krwi (Rodz. 4:4; 8:20; Hebr. 11:4).

5. Co dowodzi, że Abraham wierzył w zmartwychwstanie?

⁵ Pomyślmy o Abrahamie. „Poddawany próbie, niemalże ofiarował Izaaka, (...) swego jednorodzonego syna” (Hebr. 11:17). Dlaczego był gotów to zrobić? (Odczytaj Hebrajczyków 11:19). Wierzył w zmartwychwstanie — i miał ku temu podstawy! Przecież jemu i jego żonie, Sarze, Jehowa przywrócił zdolności rozrodcze, tak iż mimo podeszłego wieku mogli wydać na świat syna (Rodz. 18:10-14; 21:1-3; Rzym. 4:19-21). Ponadto Jehowa zapewnił Abrahama: „Przez Izaaka przyjdzie to, co będzie zwane twoim potomstwem” (Rodz. 21:12). Dlatego Abraham miał mocne podstawy, by spodziewać się, że Bóg wskrzesi Izaaka.

6, 7. (a) Jakie przymierze Jehowa zawarł z Abrahamem? (b) Jaką nadzieję zyskali ludzie dzięki obietnicy złożonej Abrahamowi przez Jehowę?

⁶ Ze względu na wyjątkową wiarę Abrahama Jehowa zawarł z nim przymierze co do jego „potomstwa” (odczytaj Rodzaju 22:18). Głównym przedstawicielem tego potomstwa okazał się Jezus Chrystus (Gal. 3:16). Jehowa oświadczył Abrahamowi, że rozmnoży jego potomstwo „jak gwiazdy niebios i jak ziarnka piasku, które są na brzegu morza” — a zatem nie podał temu patriarsze dokładnej liczby (Rodz. 22:17). Później jednak ją wyjawił. W skład tego potomstwa wchodzi oprócz Jezusa Chrystusa 144 000 osób, które mają z nim panować w jego Królestwie (Gal. 3:29; Obj. 7:4; 14:1). To właśnie za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa „będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi”.

⁷ Abraham mógł nie rozumieć w pełni doniosłego znaczenia przymierza, które zawarł z nim Jehowa. Mimo to, jak czytamy w Biblii, ‛oczekiwał miasta mającego rzeczywiste fundamenty’ (Hebr. 11:10). Tym miastem jest Królestwo Boże. Aby skorzystać z dobrodziejstw pod jego rządami, Abraham będzie musiał powrócić do życia. Dzięki zmartwychwstaniu otrzyma możliwość życia wiecznego na ziemi. Sposobność taka otworzy się również przed tymi, którzy ocaleją z Armagedonu, oraz tymi, którzy powstaną z martwych (Obj. 7:9, 14; 20:12-14).

‛Napiera na mnie duch’

8, 9. Dlaczego Księga Hioba nie jest wyłącznie opisem nieszczęść, które spotkały jednego człowieka?

⁸ W czasach między śmiercią Józefa, prawnuka Abrahama, a okresem działalności Mojżesza żył człowiek imieniem Hiob. Biblijna księga nosząca jego imię, spisana przypuszczalnie przez Mojżesza, wyjaśnia, dlaczego Jehowa pozwolił, by Hiob cierpiał, i jaki był wynik tej próby. Ale relacja ta nie jest zwykłym opisem nieszczęść, które dosięgły jednego człowieka. Kieruje uwagę na sprawy o znaczeniu wszechświatowym. Ukazuje prawość Jehowy jako Władcy i wyjawia, że lojalność wszystkich ziemskich sług Bożych oraz ich widoki na przyszłość wiążą się z kwestią sporną podniesioną w Edenie. Co prawda Hiob jej nie rozumiał, ale nie dopuścił, by trzej towarzysze wmówili mu, że nie dochował nieskazitelności (Hioba 27:5). Powinno to umocnić naszą wiarę i pomóc nam pamiętać, że możemy trwać w nieskazitelnym postępowaniu i popierać suwerenną władzę Jehowy.

⁹ Gdy trzej fałszywi pocieszyciele Hioba skończyli mówić, ‛odezwał się Elihu, syn Barachela Buzyty’. Co go do tego skłoniło? Oświadczył: „Napełniłem się bowiem słowami; duch napiera na mnie w moim brzuchu” (Hioba 32:5, 6, 18). Elihu w natchnieniu od Boga wypowiedział słowa, które spełniły się na Hiobie, gdy wyzdrowiał. Niemniej mają one istotne znaczenie również dla innych ludzi. Niosą nadzieję każdemu, kto pozostaje wierny Bogu.

10. Co dowodzi, że orędzie Jehowy kierowane czasem do jakiejś osoby dotyczyło także ogółu ludzkości?

¹⁰ Czasami Jehowa przekazywał jakiejś osobie orędzie, które odnosiło się także do ogółu  ludzkości. Na przykład jedno z proroctw spisanych przez Daniela wiązało się ze snem Nebukadneccara o ścięciu potężnego drzewa (Dan. 4:10-27). Ów sen urzeczywistnił się na tym władcy, ale ukazywał coś jeszcze ważniejszego. Zapowiadał, że władza Boża na ziemi, sprawowana za pośrednictwem królestwa rządzonego przez przedstawicieli rodu Dawida, będzie przywrócona po upływie 2520 lat, liczonych od roku 607 p.n.e. * Boskie zwierzchnictwo nad naszym globem znowu przybrało realny wymiar, gdy w roku 1914 Jezus Chrystus zasiadł na tronie jako niebiański Król. Już wkrótce rząd Królestwa spełni nadzieje, które żywią posłuszni ludzie.

„Zwolnij go od zejścia do dołu!”

11. Na co w odniesieniu do Boga wskazywały słowa Elihu?

¹¹ Zwracając się do Hioba, Elihu wspomniał o ‛posłańcu, rzeczniku, jednym z tysiąca, mającym powiedzieć człowiekowi o jego prostolinijności’. Co się dzieje, gdy ów posłaniec ‛uprasza Boga, by miał upodobanie’ w skruszonym człowieku? Elihu oznajmił: „[Bóg] okazuje mu [takiemu człowiekowi] łaskę i mówi: ‚Zwolnij go od zejścia do dołu! Znalazłem okup! Niech jego ciało stanie się jędrniejsze niż w młodości; niech powróci do dni swego młodzieńczego wigoru’” (Hioba 33:23-26). Słowa te dowodziły, że Bóg jest gotów przyjąć „okup”, który by zakrył grzechy ludzi przejętych skruchą (Hioba 33:24).

12. Jaką nadzieję dla rodzaju ludzkiego zawiera wypowiedź Elihu?

¹² Elihu zapewne nie rozumiał pełnego znaczenia okupu, podobnie jak wiele lat później Daniel nie pojmował do końca spisanych przez siebie proroctw (Dan. 12:8; 1 Piotra 1:10-12). Ale wypowiedź Elihu odzwierciedlała nadzieję na to, że kiedyś Bóg przyjmie okup i uwolni człowieka od starości i śmierci. Kreśliła wspaniałe widoki na życie wieczne. Księga Hioba potwierdza też, że nastąpi zmartwychwstanie (Hioba 14:14, 15).

13. Co słowa Elihu oznaczają dla dzisiejszych chrześcijan?

 ¹³ Obecnie słowa Elihu mają głębokie znaczenie dla milionów chrześcijan spodziewających się przeżyć zagładę teraźniejszego systemu rzeczy. Sędziwe osoby spośród ocalałych powrócą do dni młodzieńczego wigoru (Obj. 7:9, 10, 14-17). Ponadto wierni słudzy Boży rozkoszują się perspektywą ujrzenia, jak młodzieńczy wygląd odzyskają ludzie wskrzeszeni z martwych. Rzecz jasna zarówno dostąpienie nieśmiertelności w niebie przez chrześcijan namaszczonych duchem, jak też życia wiecznego na ziemi przez „drugie owce” Jezusa zależy od przejawiania wiary w Chrystusową ofiarę okupu (Jana 10:16; Rzym. 6:23).

Pochłonięcie śmierci

14. Skąd wiadomo, że do uzyskania nadziei na życie wieczne Izraelitom potrzebne było coś więcej niż Prawo Mojżeszowe?

¹⁴ Potomkowie Abrahama stali się pełnoprawnym narodem, gdy weszli w przymierze z Bogiem. Dając im Prawo, Jehowa oświadczył: „Przestrzegajcie moich ustaw oraz moich sądowniczych rozstrzygnięć, dzięki którym człowiek będzie żył, jeśli będzie je wykonywał” (Kapł. 18:5). Ponieważ jednak Izraelici nie potrafili trzymać się doskonałych zasad, na których opierało się Prawo Mojżeszowe, byli przez nie niejako potępiani i dlatego potrzebowali uwolnienia od tego przekleństwa (Gal. 3:13).

15. O jakim przyszłym błogosławieństwie napisał pod natchnieniem Dawid?

¹⁵ Do zamieszczenia w Biblii wzmianek o nadziei na życie wieczne Jehowa natchnął później jeszcze innych pisarzy (Ps. 21:4; 37:29). Na przykład psalm mówiący o jedności wśród prawdziwych czcicieli Boga przybywających na Syjon król Dawid zakończył słowami: „Jehowa bowiem nakazał, by tam było błogosławieństwo, życie po czas niezmierzony” (Ps. 133:3).

16. Co w odniesieniu do przyszłości „całej ziemi” Jehowa obiecał za pośrednictwem Izajasza?

¹⁶ Także Izajasz w natchnieniu od Jehowy zapisał proroctwo dotyczące życia wiecznego na ziemi (odczytaj Izajasza 25:7, 8). Ludzkość jest przytłoczona grzechem i śmiercią niczym dławiącym „okryciem”. Jehowa zapewnia swój lud, że je pochłonie, czyli usunie, „z całej ziemi”.

17. Dzięki odegraniu jakiej proroczo zobrazowanej roli Mesjasz utorował ludziom drogę do życia wiecznego?

 ¹⁷ Rozważmy też zawartą w Prawie Mojżeszowym procedurę dotyczącą kozła dla Azazela. Raz w roku, w Dniu Przebłagania, arcykapłan ‛kładł obie ręce na głowie żywego kozła i wyznawał nad nim wszystkie przewinienia synów Izraela, i składał je na głowie kozła, a kozioł zanosił na sobie wszystkie ich przewinienia do ziemi pustynnej’ (Kapł. 16:7-10, 21, 22). Izajasz zapowiedział przyjście Mesjasza, który miał odegrać podobną rolę i ‛ponieść choroby, boleści i grzech wielu ludzi’, a tym samym utorować im drogę do życia wiecznego (odczytaj Izajasza 53:4-6, 12).

18, 19. Jaką nadzieję uwypuklono w Izajasza 26:19 i Daniela 12:13?

¹⁸ Za pośrednictwem Izajasza Jehowa oświadczył narodowi izraelskiemu: „Umarli twoi ożyją. Zwłoki moje [„pobici moi”, Wujek] powstaną. Przebudźcie się i wydawajcie radosne okrzyki, mieszkający w prochu! Bo twoja rosa jest jak rosa malw, a ziemia urodzi nawet tych, którzy są bezsilni w śmierci” (Izaj. 26:19). Pisma Hebrajskie wyraźnie ukazują nadzieję na zmartwychwstanie i życie na ziemi. Gdy na przykład Daniel miał już prawie 100 lat, Jehowa zapewnił go: „Spoczniesz, ale powstaniesz do swego losu z końcem dni” (Dan. 12:13).

¹⁹ Wiarę w zmartwychwstanie przejawiała też Marta, dlatego powiedziała Jezusowi o swym zmarłym bracie: „Wiem, że wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim” (Jana 11:24). Czy nauki Jezusa i natchnione pisma jego uczniów zmieniły tę perspektywę? Czy Jehowa nadal udostępnia ludziom nadzieję na życie wieczne na ziemi? Odpowiedzi na te pytania rozważymy w następnym artykule.

[Przypis]

Czy potrafisz wyjaśnić?

• Na podstawie jakiej nadziei stworzenie ludzkie zostało „poddane daremności”?

• Co dowodzi, że Abraham wierzył w zmartwychwstanie?

• Jaka nadzieja dla ludzkości wypływa ze słów, które Elihu skierował do Hioba?

• Jak w Pismach Hebrajskich uwydatniono nadzieję na zmartwychwstanie i życie wieczne na ziemi?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 5]

Słowa Elihu skierowane do Hioba pozwalają żywić nadzieję, że człowiek zostanie uwolniony od starości i śmierci

[Ilustracja na stronie 6]

Daniel otrzymał zapewnienie, że ‛powstanie do swego losu z końcem dni’