«روز بشارت» است وقت را دریابیم
«روز بشارت» است وقت را دریابیم
چهار مرد جذامی در دروازهٔ شهر ایستاده بودند. وضعیت بدی داشتند، هیچ کس به آنان صدقه نمی‌داد. ارتش فاتح سوریه راه ورود غذا را به سامره بسته بود و مردم در قحطی و گرسنگی شدید به سر می‌بردند. بهای غذا سرسام‌آور بود. در شهر قحطی به جایی رسیده بود که می‌گویند شخصی برای زنده ماندن حتی فرزندش را خورد. از این رو رفتن به شهر هم برای این چهار مرد جذامی فایده‌ای نداشت. — ۲ پاد ۶:۲۴-۲۹.
جذامیان با خود فکر کردند: ‹ما که چیزی نداریم از دست بدهیم.› از این رو تصمیم گرفتند به اردوگاه ارتش سوریه وارد شوند. شبانه به اردوگاه وارد شدند. صدایی شنیده نمی‌شد. از نگهبان خبری نبود. اسب‌ها و الاغ‌ها بسته در جای خود بودند و سربازی دیده نمی‌شد. چهار جذامی به خیمه‌ای سرکشی کردند. آنجا هم کسی نبود، اما غذا و نوشیدنی به وفور موجود بود. پس از این که شکم خود را سیر کردند چشمشان به طلا، نقره، لباس و دیگر اشیای با ارزش افتاد. تا آنجا که می‌توانستند از این اشیای قیمتی برداشتند و در جایی پنهان کردند و دوباره برای برداشتن غنیمتِ بیشتر باز گشتند. احدی در اردوگاه نبود. یَهُوَه خدا کاری کرده بود که ارتش سوریه صدای مهیب قشون عظیمی را بشنوند. آنان نیز هراسان با تصوّر این که به آنان حمله شده از ترس جان خود همه چیز را ترک کرده و گریخته بودند.
جذامیان اشیای قیمتی را برای خود پنهان کردند. اما فکر این که سامریان در گرسنگی به سر می‌برند وجدانشان را ناراحت کرد. به یکدیگر گفتند: «ما خوب نمی‌کنیم؛ امروز روز بشارت است.» جذامیان شتابان به سامره بازگشتند و آن خبر خوش را به مردم رساندند. — ۲ پاد ۷:۱-۱۱.
امروزه ما نیز در دورانی زندگی می‌کنیم که می‌توان آن را «روز بشارت» خواند. عیسی با اشاره به مجموعهٔ علائمی که پایان این نظام پلید را نوید می‌دهد، چنین گفت: «به این بشارتِ ملکوت در تمام عالَم موعظه خواهد شد تا بر جمیع امّت‌ها شهادتی شود؛ آنگاه انتها خواهد رسید.» ( مت ۲۴:۳، ۱۴) دانستن این موضوع ما را به چه کاری برمی‌انگیزد؟
نگرانی، مانعی در راه خدمت به یَهُوَه
وقتی جذامیان آن وفور نعمت را دیدند چنان شاد و مسرور شدند که در ابتدا برای مدتی اهالی مصیبت‌زدهٔ سامره را فراموش کردند. آیا ممکن است وضعیتی مشابه برای ما نیز پیش آید؟ «قحطی» یکی از جنبه‌های نشانهٔ پایان دنیای پلید شیطان است. ( لو ۲۱:۷، ۱۱) عیسی به شاگردانش چنین هشدار داد: «پس خود را حفظ کنید مبادا دل‌های شما از پرخوری و مستی و اندیشه‌های دنیوی سنگین گردد.» ( لو ۲۱:۳۴) ما مسیحیان باید همواره مراقب باشیم که نگرانی‌های روزمرهٔ زندگی سبب نشود که فراموش کنیم در «روز بشارت» زندگی می‌کنیم.
خواهری به نام بلسینگ اجازه نداد که علایق شخصی‌اش مانعی در راه خدمتش به یَهُوَه شود. بلسینگ پیشگام بود. او دوره‌ای از مدرسه را به اتمام رساند و پس از آن با یکی از برادرانی که در بیت‌ئیل خدمت می‌کرد ازدواج کرد. او نیز به عنوان عضوی از خانوادهٔ بیت‌ئیل در کشور بنین پذیرفته شد. بلسینگ می‌گوید: «وظیفهٔ من در بیت‌ئیل نظافت است و کاملاً از این خدمتم راضیم.» بلسینگ با رضایت به گذشته‌اش می‌نگرد و خوشحال است که در ۱۲ سالی که به خدمت تمام‌وقت مشغول بوده همواره این امر مهم را که امروز «روز بشارت» است مد نظر داشته است.
از وقت‌کشی بپرهیزیم
زمانی که عیسی ۷۰ شاگردش را برای موعظه اعزام داشت به آنان گفت: «محصول بی‌نهایت زیاد است و کارگر کم! پس از صاحب محصول درخواست کنید تا کارگران بیشتری به کمکتان بفرستد.» ( لو ۱۰:۲، ترجمهٔ تفسیری ) همان طور که تأخیر در دروی محصول می‌تواند به قیمت از دست رفتن محصول تمام شود، کوتاهی در فعالیت موعظه نیز می‌تواند به از دست رفتن زندگی افراد بینجامد. همچنین عیسی اضافه کرد: «هیچ کس را در راه سلام منمایید.» ( لو ۱۰:۴) کلمه‌ای که در فارسی «سلام» ترجمه شده در زبان اصلی مفهومی بیش از سلام کردن یا روزبه‌خیر گفتن دارد. این کلمه عاداتی مثل در آغوش گرفتن و گفتگوی طولانی بین دو دوست را نیز شامل می‌شود. عیسی به این ترتیب به پیروانش هشدار داد که از هر آنچه که حواس آنان را منحرف سازد و وقت آنان را بگیرد پرهیز کنند. پیامی که باید به مردم می‌رساندند بسیار ضروری بود.
فکر کنید که چه آسان می‌توان وقت را با کارهای غیرضروری هدر داد. در بسیاری از مناطق، برای سال‌ها تلویزیون در هدر دادن وقت مردم در جایگاه اوّل بود. در خصوص تلفن‌های همراه و کامپیوتر چه می‌توان گفت؟ نتیجهٔ نظرخواهی‌ای که از ۱۰۰۰ فرد بالغ در بریتانیا صورت گرفت این بود که «به طور متوسط در طی روز مردم بریتانیا ۸۸ دقیقه از وقت خود را با تلفن و ۶۲ دقیقه را با تلفن همراه می‌گذرانند. همچنین ۵۳ دقیقه به فرستادن ای‌مِیل و ۲۲ دقیقه به فرستادن پیام‌های الکترونیکی مشغولند.» اگر این زمان را جمع بندیم دو برابر زمانی است که یک پیشگام کمکی طی روز به خدمت موعظه اختصاص می‌دهد! شما در روز چه مدت زمانی را به تلفن زدن و پیام فرستادن می‌گذرانید؟
اِرنست و هیلدِگارت زِلیگِر مراقب بودند که وقتشان را چگونه می‌گذراندند. هر دوی آنان در مجموع بیش از ۴۰ سال را در اردوگاه‌های نازی و زندان‌های دولت کمونیست به سر بردند. پس از این که آزاد شدند تا پایان زندگی‌شان بر زمین به خدمت پیشگامی مشغول بودند.
بسیاری دوست داشتند که با آنان تماس و مکاتبه داشته باشند. اگر این زوج می‌خواستند که با همه مکاتبه کنند باید بیشتر ساعات بیداری‌شان را به نوشتن نامه می‌گذراندند. اما موضوعات روحانی برایشان در اولویت قرار داشت.
قطعاً تمامی ما خوشحال می‌شویم که با عزیزانمان از طریق نامه یا تلفن تماس داشته باشیم و طبعاً این کار هیچ ایرادی ندارد. در زندگی روزمره تنوع به جا لازم است. اما عاقلانه است که در این ایّام که زمان موعظه و رساندن پیام خوش کتاب مقدّس به مردم است، در گذراندن وقتمان دقت کنیم.
موعظه‌مان را تمام و کمال به انجام رسانیم
به راستی چه برکتی است که در «روز بشارت» زندگی می‌کنیم. باشد که مراقب باشیم و رفتاری را که آن چهار مرد جذامی در ابتدا داشتند در پیش نگیریم. آنان به اشتباهشان پی بردند و به این نتیجه رسیدند که کار ‹خوبی نمی‌کنند.› مشابهاً، ما نیز نباید اجازه دهیم علایق و تمایلات شخصی‌مان یا کارهای وقت‌گیر سبب شود که در خدمت موعظه‌مان کوتاهی کنیم.
در این خصوص ما نمونهٔ خوبی برای پیروی داریم. پولُس رسول بعد از ۲۰ سال فعالیت در خدمت موعظه چنین گفت: «بشارت مسیح را تکمیل نمودم.» ( روم ۱۵:۱۹) پولُس اجازه نداد که هیچ چیز از شوق و جدّیتش در خدمت موعظه بکاهد. باشد که ما نیز در اعلام مژدهٔ ملکوت خدا به مردم در این «روز بشارت» مانند او باشیم.
[تصویر در صفحهٔ ٢٨]
بلسینگ اجازه نداد که علایق شخصی‌اش مانع خدمت تمام‌وقت او شود
[تصویر در صفحهٔ ٢٩]
خانوادهٔ زِلیگِر در گذراندن وقتشان دقت می‌کردند