„Pierwsi chrześcijanie nie czcili Boga za pomocą wizerunków (...) Gdy w IV i V wieku w Kościele zaczęły się pojawiać wizerunki, argumentowano, że prostym ludziom łatwiej na ich podstawie poznawać prawdy wiary niż z kazań czy ksiąg” (Cyclopedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, tom 4, strony 503 i 504).

„Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył” (Wyjścia 20:4, 5, Biblia Tysiąclecia). W I wieku apostoł Jan napisał do chrześcijan: „Dziateczki, strzeżcie się bożków” (1 Jana 5:21).

Członkowie różnych kościołów twierdzą, że obrazy i inne wizerunki są tylko pomocą w przybliżaniu się do przedstawionej osoby i w oddawaniu jej hołdu. Czy rzeczywiście tak jest? W dziele The Encyclopedia of Religion nadmieniono: „Początkowo wizerunki służyły przede wszystkim do celów dydaktycznych i dekoracyjnych, a przynajmniej takie racje przytaczano w ich obronie. Trzeba jednak przyznać, że szybko stały się przedmiotami kultu — szczególnie ikony, charakterystyczne dla kościołów wschodnich”. Tymczasem prorok Izajasz słusznie zapytał: „Do kogóż to przyrównacie Boga i jaki obraz zastosujecie do Niego?” (Izajasza 40:18, BT).

Porównaj następujące wersety biblijne: Izajasza 44:13-19; Dzieje 10:25, 26; 17:29; 2 Koryntian 5:7