از ایمانشان سرمشق بگیریم

او تحت هر آزمایشی وفادار بود

پِطرُس هیجان‌زده و نگران به چهرهٔ شنوندگان عیسی چشم دوخته بود.‏ آن‌ها در کنیسهٔ کَفَرناحوم به دور هم جمع شده بودند.‏ پِطرُس از اهالی این شهر بود و در سواحل آن ماهیگیری می‌کرد.‏ بسیاری از دوستان،‏ بستگان و همکارانش در همین شهر زندگی می‌کردند.‏ بی‌شک پِطرُس مشتاق بود همشهریانش در مورد پادشاهی خدا از بزرگ‌ترین معلّم عالَم درس‌هایی بیاموزند و همانند او به شور و شعف آیند.‏ اما از قرار معلوم چنین نشد.‏

بسیاری از گوش کردن به عیسی باز ایستادند.‏ برخی در مقابل پیام او دست به شِکوه و شکایت زدند.‏ اما چیزی که بیشتر از همه پِطرُس را نگران و مشوّش می‌ساخت رفتار شاگردان عیسی بود.‏ در چهره‌های آنان شادی و شوق موج نمی‌زد.‏ دیگر از آموختن سخنان عیسی شور و هیجانی نمی‌یافتند و از شنیدن حقیقت شاد نمی‌گشتند.‏ آنان ناراحت و عصبانی بودند،‏ حتی دلخور و رنجیده خاطر شدند.‏ برخی بی‌پروا گفتند که سخنان عیسی انزجارآمیز و وحشتناک است.‏ آنان دیگر به گفته‌های عیسی توجهی نکردند،‏ کنیسه را ترک نمودند و از پیروی عیسی دست کشیدند.‏

پِطرُس و دیگر رسولان عیسی با شرایط سخت و ناگواری روبرو بودند.‏ پِطرُس نیز سخنان عیسی را به درستی درک نکرد.‏ اما متوجه شد از آنجایی که عیسی سخنانش را واضح و مشخص توضیح نداده است موجب ناخوشنودی مردم شده است.‏ پِطرُس در این شرایط چه کرد؟‏ این اوّلین باری نبود که وفاداری او به عیسی در بوتهٔ آزمایش قرار می‌گرفت و مطمئناً آخرین بار نیز نبود.‏ بیایید در ادامه ببینیم که ایمان پِطرُس چگونه به او کمک کرد تا با سختی‌ها و مشکلات روبرو شود و وفاداری خود را حفظ کند.‏

حفظ وفاداری،‏ زمانی که دیگران وفاداری‌شان را زیر پا می‌گذارند

پِطرُس اغلب از کارهای عیسی متعجب می‌شد.‏ بارها و بارها گفتار و اعمال استادش خلاف انتظار مردم بود.‏ یک روز پیش از آن،‏ عیسی با معجزه هزاران نفر را غذا داد.‏ در مقابل،‏ مردم خواستند که او را پادشاه سازند.‏ اما عیسی عملی غیرمنتظره انجام داد.‏ او به شاگردانش گفت که سوار قایق شوند و از آنجا دور گردند و به طرف کفرناحوم حرکت کنند.‏ همچنان که شاگردانش در شب با قایق روی دریا حرکت  می‌کردند دریای جلیل طوفانی شد.‏ عیسی بار دیگر با عمل خود آنان را متعجب ساخت.‏ او روی آب راه رفت.‏ در اینجا بود که عیسی به پِطرُس درس مهمی در خصوص ایمان داد.‏ *

صبح روز بعد عیسی و شاگردانش متوجه شدند که گروهی از مردم دریا جلیل را دور زده‌اند و به دنبال آنان آمده‌اند.‏ از قرار معلوم،‏ مردم مشتاق بودند که عیسی با معجزه‌ای دیگر برایشان غذا تهیه کند اما تشنهٔ یافتن تعالیم الٰهی نبودند.‏ عیسی آنان را به خاطر تمایلات به مادیات سرزنش کرد.‏ در کنیسهٔ کفرناحوم عیسی به گفته‌های خود ادامه داد و بار دیگر برخلاف انتظارشان درسی حیاتی اما دشوار به آنان داد.‏

قصد عیسی این بود که مردم پی ببرند که تعالیم الٰهی را به آنان آموزش می‌دهد؛‏ کسی که با زندگی و مرگ خود حیات ابدی را برای همهٔ انسان‌ها میسر می‌سازد؛‏ نه کسی که برای مردم غذا و خوراک فراهم می‌کند.‏ از این رو عیسی با تشبیهی خود را با مَن مقایسه کرد؛‏ مَن نانی بود که خدا در زمان موسی از آسمان برای قوم اسرائیل فراهم می‌کرد.‏ برخی با شنیدن این سخن عیسی با او مخالفت کردند.‏ سپس عیسی با استفاده از تشبیهی پرقدرت به آنان توضیح داد که باید از جسم و خون او بخورند تا به زندگی ابدی دست یابند.‏ درست در همین جا بود که مخالفت‌ها شدّت گرفت.‏ برخی گفتند:‏ «این تعلیم سخت است،‏ چه کسی می‌تواند آن را بپذیرد؟‏» در نتیجه،‏ بسیاری از شاگردان عیسی دیگر او را پیروی نکردند.‏ * —‏ یوحنّا ۶:‏۴۸-‏۶۰،‏ ۶۶‏.‏

پِطرُس در این موقعیت چه کرد؟‏ او نیز سخنان عیسی را به درستی درک نکرد.‏ او حتی پی نبرده بود که عیسی باید کشته می‌شد تا خواست خدا انجام پذیرد.‏ اما آیا پِطرُس نیز همانند شاگردان سطحی‌بین و بی‌ثابتی که عیسی را ترک کردند عمل کرد؟‏ خیر.‏ یک نکتهٔ مهم در مورد پِطرُس،‏ او را از این شاگردان متمایز می‌ساخت.‏ آن چه بود؟‏

عیسی رو به ۱۲ رسول خود کرد و گفت:‏ «آیا شما نیز می‌خواهید بروید؟‏» (‏یوحنّا ۶:‏۶۷‏)‏ با این که عیسی همهٔ آنان را مخاطب قرار داد اما پِطرُس بود که سؤال عیسی را جواب داد.‏ او اغلب چنین رفتاری داشت چرا که احتمالاً از سایر رسولان بزرگ‌تر بود.‏ به هر حال می‌توان اطمینان داشت که او در مقایسه با آنان با صراحت بیشتری نظر و عقاید خود را بیان می‌کرد و در کمتر موقعیتی بود که نظرات خود را بیان نکند.‏ در این موقعیت نظر و عقیده‌اش به‌یادماندنی و دلنشین بود.‏ او چنین گفت:‏ «سَرور ما،‏ نزد که برویم؟‏ سخنان حیات جاویدان نزد توست.‏» —‏ یوحنّا ۶:‏۶۸‏.‏

آیا این گفتهٔ پِطرُس برای شما دلنشین و دلگرم‌کننده نیست؟‏ از آنجایی که پِطرُس ایمانی قوی داشت توانست خصوصیتی بس پرارزش را در خود پرورش دهد.‏ این خصوصیت وفاداری بود.‏ پِطرُس تشخیص داده بود که به غیر از عیسی نجات‌دهنده‌ای نیست.‏ همچنین او پی برده بود که عیسی با تعالیم و گفته‌هایش در خصوص پادشاهی خدا این نجات را میسر ساخته است.‏ پِطرُس به خوبی می‌دانست که حتی اگر موضوعی برای او سؤال برانگیز باشد در هیچ جای دیگری نمی‌تواند جواب آن را بیابد.‏ او پی برده بود که تنها از طریق عیسی می‌تواند رضایت خدا و زندگی ابدی را کسب کند.‏

آیا شما نیز چنین نظری دارید؟‏ بسیاری در دنیای امروز ادعا می‌کنند که عیسی را دوست دارند اما تحت سختی و آزمایش متأسفانه به او وفادار باقی نمی‌مانند.‏ برای این که به عیسی وفادار بمانیم باید همچون پِطرُس به تعالیم عیسی بنگریم.‏ حتی اگر این تعالیم خلاف انتظار ما و یا خواسته‌هایمان باشد ما باید آن را بیاموزیم،‏ مفهوم آن را درک کنیم و به آن عمل نماییم.‏ تنها اگر در این راه وفاداری خود را ثابت کنیم می‌توانیم زندگی ابدی را به دست آوریم؛‏ زندگی‌ای که عیسی برای ما خواسته است.‏

 علی‌رغم پند و توبیخ،‏ پِطرُس وفادار ماند

پس از یک روز طولانی عیسی به همراه رسولان و برخی از شاگردانش پیاده عازم سفری به سوی شمال سرزمین موعود شدند.‏ در سر حد شمالی این سرزمین قلّهٔ پوشیده از برف کوه حرمون گاه از سطح آب‌های آبی دریای جلیل نیز مشخص بود.‏ همچنان که آنان به سفر خود ادامه می‌دادند ارتفاع کوه حرمون نمایان و نمایان‌تر می‌شد.‏ آنان راه پرفرازی را به طرف روستاهای نزدیک قیصریه فیلیپی پیش گرفتند.‏ * در موقعیتی دلپذیر و زیبا که آنان می‌توانستند قسمت اعظم سرزمین موعود را به طرف جنوب ببینند عیسی سؤال مهمی از پیروانش کرد.‏

عیسی از شاگردانش پرسید:‏ «مردم می‌گویند من که هستم؟‏» می‌توان تصوّر کرد که پِطرُس به چشمان ژرف‌بین عیسی نگاه کرد و دوباره محبت استادش،‏ قدرت استدلال و درکِ روشن او را حس نمود.‏ عیسی می‌خواست بداند که برداشت مخاطبانش از دیده‌ها و شنیده‌هایشان در خصوص او چیست.‏ در پاسخ به سؤال عیسی شاگردانش برخی از نظرات نادرست مردم در مورد هویت او را عنوان کردند.‏ اما عیسی می‌خواست پی ببرد که آیا نزدیک‌ترین پیروانش نیز همان دیدگاه را دارند.‏ به این منظور از آنان پرسید:‏ «شما چه؟‏ شما مرا که می‌دانید؟‏» —‏ لوقا ۹:‏۱۸-‏۲۲‏.‏

این بار نیز پِطرُس بی‌درنگ پاسخ داد.‏ او با سخنانی واضح و رسا برداشت خود و سایر شاگردان را چنین بیان کرد:‏ «تویی مسیح،‏ پسر خدای زنده!‏» می‌توان تصوّر کرد که عیسی پِطرُس را با گرمی تحسین کرد و به این شکل رضایت خود را نشان داد.‏ عیسی به پِطرُس یادآور شد که این واقعیت را نه یک انسان،‏ بلکه یَهُوَه خدا بر صادق‌دلان و باایمانان آشکار ساخته است.‏ پِطرُس توانست به یکی از مهم‌ترین واقعیاتی که یَهُوَه خدا از آن پرده گشود پی ببرد.‏ او دریافت که عیسی،‏ مسیح موعود است.‏ —‏ مَتّی ۱۶:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

در پیشگویی‌ای از کتاب مقدّس مسیح سنگی خوانده شده است که معماران آن را رد کردند.‏ (‏مزمور ۱۱۸:‏۲۲؛‏ لوقا ۲۰:‏۱۷‏)‏ عیسی با در نظر داشتن چنین پیشگویی‌هایی نشان داد که یَهُوَه خدا جماعتی را بر این سنگ یا صخره بنا می‌کند؛‏ یعنی همان مسیح که پِطرُس به هویت او پی برد.‏ * در این جماعت،‏ عیسی مسئولیت‌های مهمی را به پِطرُس واگذار کرد.‏ برخی می‌پندارند که پِطرُس در میان رسولان از مقام و جایی برتر برخوردار بود.‏ اما عیسی او را بر سایر رسولان برتر نساخت بلکه به او مسئولیت‌هایی واگذار کرد.‏ او به پِطرُس «کلیدهای پادشاهی آسمان» را عطا فرمود.‏ (‏مَتّی ۱۶:‏۱۹‏)‏ پِطرُس وظیفه داشت که با استفاده از این کلیدها درِ امید ورود به پادشاهی خدا را به روی سه گروه مختلف از انسان‌ها باز کند.‏ به عبارت دیگر پیام پادشاهی خدا را در ابتدا بین یهودیان،‏ سپس بین سامریان و در انتها بین غیریهودیان اعلام کند.‏

عیسی بعدها گفت که به هر کس مسئولیت بیشتری داده شود از او انتظار بیشتری نیز می‌رود.‏ درستی سخن  عیسی را می‌توان در مورد وظیفه‌ای که او به پِطرُس محوّل کرد دید.‏ (‏لوقا ۱۲:‏۴۸‏)‏ عیسی همچنان واقعیت‌های مهمی را در خصوص مسیح روشن کرد.‏ برای نمونه،‏ این واقعیت که زجر و شکنجهٔ او و مرگش در اورشلیم حتمی و نزدیک بود.‏ پِطرُس از شنیدن چنین واقعیتی آشفته و پریشان شد.‏ از این رو،‏ عیسی را به کناری کشید و سرزنش‌کنان به او گفت:‏ «دور از تو،‏ سَرورم!‏ مباد که چنین چیزی هرگز بر تو واقع شود.‏» —‏ مَتّی ۱۶:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

مطمئناً پِطرُس از بیان این مطلب نیّت بدی نداشت.‏ اما پاسخ عیسی او را غافلگیر کرد.‏ عیسی به پِطرُس پشت کرد و به سایر شاگردانش که احتمالاً طرز فکر مشابهی داشتند نگاه کرد و گفت:‏ «دور شو از من،‏ ای شیطان!‏ تو مانع راه منی،‏ زیرا افکار تو انسانی است نه الٰهی.‏» (‏مَتّی ۱۶:‏۲۳؛‏ مَرقُس ۸:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ سخنان عیسی برای ما نیز مفید است،‏ چرا که دیدگاه انسانی ما می‌تواند به راحتی بر دیدگاه و افکار الٰهی غلبه یابد.‏ حتی اگر نیّت‌مان خوب باشد با چنین کاری ناخواسته از خواست شیطان حمایت کرده‌ایم،‏ نه خواست خدا.‏ اما در مقابلِ توبیخ عیسی پِطرُس چه واکنشی نشان داد؟‏

پِطرُس اطمینان داشت که منظور عیسی واقعاً این نبود که او همانند شیطان است.‏ عیسی نیز او را واقعاً شیطان نخواند.‏ عیسی یک بار خطاب به شیطان گفت:‏ «دور شو.‏» اما خطاب به پِطرُس از عبارتی استفاده کرد که در زبان اصلی کتاب مقدّس چنین آمده است:‏ «برو پشت سرم.‏» (‏مَتّی ۴:‏۱۰‏)‏ عیسی پِطرُس را طرد نکرد چرا که در او خصوصیات خوبی می‌دید.‏ او تنها می‌خواست که طرز فکر نادرست پِطرُس را تصحیح کند.‏ پس می‌توان به روشنی دید که پِطرُس نباید مانعی در راه استادش می‌بود بلکه باید برای حمایت از عیسی از پشت سر او حرکت می‌کرد یعنی از او پیروی می‌نمود.‏

آیا پِطرُس با عیسی بر سر این موضوع بحث کرد یا از دست او ناراحت و عصبانی شد یا بدخلقی کرد؟‏ خیر،‏ او متواضع بود و پند و اصلاح عیسی را پذیرفت.‏ او یک بار دیگر نیز وفاداری خود را به عیسی نشان داد.‏ تمام پیروان عیسی گهگاه نیاز به پند و نصیحت دارند.‏ اما تنها اگر متواضعانه رهنمودهای کلام خدا را بپذیریم و از آن درس گیریم،‏ می‌توانیم همچنان به عیسی مسیح و پدرش یَهُوَه خدا نزدیک‌تر شویم.‏ —‏ امثال ۴:‏۱۳‏.‏

پاداش وفاداری

عیسی بار دیگر موضوعی غیرمنتظره را مطرح کرد.‏ او گفت:‏ «آمین،‏ به شما می‌گویم،‏ برخی اینجا ایستاده‌اند که تا پسر انسان را نبینند که در پادشاهی خود می‌آید،‏ طعم مرگ را نخواهند چشید.‏» (‏مَتّی ۱۶:‏۲۸‏)‏ بی‌شک پِطرُس با شنیدن این سخنان عیسی بیشتر کنجکاو شد.‏ منظور عیسی از بیان این موضوع چه بود؟‏ شاید پِطرُس پیش خود فکر کرده بود که علی‌رغم پند و توبیخ عیسی چطور چنین افتخاری نصیبش خواهد شد.‏

عیسی یک هفته بعد یعقوب،‏ یوحنّا و پِطرُس را «بر فراز کوهی بلند» برد.‏ این کوه که احتمالاً کوه حرمون بود در چند کیلومتری آنان قرار داشت.‏ به احتمال قوی شب بود چرا که یعقوب،‏ یوحنّا و پِطرُس خواب‌آلود بودند.‏ اما زمانی که عیسی دعا کرد اتفاقی روی داد که آنان را بیدار و هوشیار ساخت.‏ —‏ مَتّی ۱۷:‏۱؛‏ لوقا ۹:‏۲۸،‏ ۲۹،‏ ۳۲‏.‏

عیسی در مقابل چشمان شاگردان چهره‌اش چنان نورانی و تابناک گشت که همچون خورشید می‌درخشید.‏ لباسش نیز سفید و نورانی شد.‏ در این هنگام دو نفر در کنار عیسی در نقش موسی و ایلیّا ظاهر شدند.‏ آنان «در بارهٔ خروج عیسی سخن می‌گفتند که می‌بایست به زودی در اورشلیم رخ دهد.‏» واضح است که «خروج عیسی» به معنای مرگ و رستاخیزش بود.‏ پس می‌توان دید که طرز فکر پِطرُس چقدر نادرست بوده است،‏ چرا که پیش از آن منکر درد و رنج و مرگ مصیبتبار عیسی شد.‏ —‏ لوقا ۹:‏۳۰،‏ ۳۱‏.‏

پِطرُس می‌خواست در این رؤیای فوق‌العاده به نحوی سهیم باشد.‏ به نظر می‌رسید که موسی و ایلیّا * از عیسی جدا می‌شوند.‏ از این رو پِطرُس صریحاً به عیسی گفت:‏ «استاد،‏ بودن ما در اینجا نیکوست!‏ بگذار سه سرپناه بسازیم،‏ یکی برای تو،‏ یکی برای موسی و یکی هم برای الیاس.‏» البته که موسی و ایلیّا دو خادم یَهُوَه نیازی به سرپناه یا چادر نداشتند،‏ چرا که سالیان بسیاری بود که از مرگ آنان می‌گذشت.‏ در واقع پِطرُس نمی‌دانست که چه می‌گوید.‏ این گفتهٔ پِطرُس نشانگر شور و اشتیاق و روحیهٔ گرم او بود.‏ آیا شما جلب او نمی‌شوید؟‏ —‏ لوقا ۹:‏۳۳‏.‏

 در آن شب پِطرُس،‏ یعقوب و یوحنّا برکت دیگری یافتند.‏ ابری روی کوه،‏ بالای سر آنان نمودار شد.‏ از آن ابر صدایی به گوش رسید.‏ این صدای یَهُوَه خدا بود که گفت:‏ «این است پسر من که او را برگزیده‌ام؛‏ به او گوش فرادهید!‏» سپس این رؤیا به پایان رسید و آن‌ها به همراه عیسی روی کوه تنها ماندند.‏ —‏ لوقا ۹:‏۳۴-‏۳۶‏.‏

رؤیایی که پِطْرُس به چشم خود دید پاداشی بزرگ برای او بود.‏ برای ما نیز چنین است.‏ ده‌ها سال بعد،‏ او در نامهٔ خود به این افتخار بزرگ اشاره کرد که در آن شب «کبریای او را به چشم» خود دیده است.‏ در حقیقت پِطرُس پیش‌نمایی از آیندهٔ عیسی را در مقام پادشاه آسمانی حکومت خدا دید.‏ این رؤیا بر بسیاری از پیشگویی‌های کتاب مقدّس مهر تأییدی بود و ایمان پِطرُس را برای رویارویی با آزمایش‌ها و سختی‌ها قوی ساخت.‏ (‏۲پِطرُس ۱:‏۱۶-‏۱۹‏)‏ یَهُوَه خدا،‏ استادمان عیسی را منصوب نموده است.‏ اگر همانند پِطرُس به او وفادار بمانیم،‏ از او درس گیریم،‏ نصایح و پندهای او را بپذیریم و هر روز از او پیروی کنیم،‏ ما نیز می‌توانیم برای رویارویی با سختی‌ها ایمانی قوی داشته باشیم.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[کادر/‏تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

چه کسی صخره است؟‏

در کتاب مقدّس از قول عیسی می‌خوانیم:‏ «من نیز می‌گویم که تویی پِطرُس،‏ و بر این صخره،‏ کلیسای خود را بنا می‌کنم و قدرت مرگ بر آن استیلا نخواهد یافت.‏» (‏مَتّی ۱۶:‏۱۸‏)‏ این سخنان را عیسی رو به پِطرُس رسول بیان داشت.‏ گروهی از مردم آن را به این معنی می‌پندارند که پِطرُس زیربنای جماعت مسیحی است.‏ کلیسای کاتولیک تعلیم می‌دهد که عیسی به پِطرُس مقامی برتر از سایر رسولانش داد و در واقع او را اوّلین پاپ ساخت.‏ از این رو،‏ در کلیسای سِنْت پیتر باسیلیکا در روم این سخنان عیسی با حروف درشت لاتین که بلندتر از قد یک مرد است بر سقف گنبدین آن ترسیم شده است.‏

آیا منظور عیسی آن بود که پِطرُس همان صخره‌ای است که عیسی جماعت را بر آن استوار می‌نمود؟‏ خیر.‏ در اینجا سه دلیل را مورد بررسی قرار می‌دهیم.‏ اوّل این که سایر رسولان در آنجا حضور داشتند و از سخنان عیسی چنین استنباطی نکردند.‏ اگر عیسی در مقابل همهٔ آن‌ها به پِطرُس مقامی برتر داده بود،‏ پس چه لزومی داشت که آنان بر سر این که کدام یک برتر از دیگریست بحث کنند؟‏ (‏مَرقُس ۹:‏۳۳-‏۳۵؛‏ لوقا ۲۲:‏۲۴-‏۲۶‏)‏ دوّم این که پولُس رسول بعدها نشان داد که صخره،‏ عیسی مسیح است نه پِطرُس.‏ (‏۱قُرِنتیان ۳:‏۱۱؛‏ ۱۰:‏۴‏)‏ سوّم این که ده‌ها سال بعد پِطرُس خود اظهار نمود که او هیچ گاه خود را صخره نپنداشته است.‏ او در نامهٔ خود نوشت که قرن‌ها پیش پیشگویی شده بود که عیسی به عنوان «سنگ زیربنایی» از  طرف خدا انتخاب شده است.‏ —‏ ۱پِطرُس ۲:‏۴-‏۸‏.‏

از آنجایی که نام پِطرُس به معنای «سنگ» است برخی بر این پافشاری دارند که عیسی پِطرُس را به عنوان صخره معرفی کرده است.‏ در حقیقت در زبان اصلی معنای نام پِطرُس مترادف کلمهٔ صخره نیست که در مَتّی ۱۶:‏۱۸ به کار رفته است.‏ نام پِطرُس به معنی «قطعه سنگ» است و در زبان یونانی با حرف تعریف مذکر می‌آید.‏ اما کلمهٔ صخره با حرف تعریف مؤنث می‌آید.‏ پس سخنان عیسی به چه معنا بود؟‏ در واقع عیسی به پِطرُس چنین گفت:‏ «تو که نامت پِطرُس یا قطعه سنگ است به درستی ‹صخره› یعنی مسیح را شناخته‌ای؛‏ کسی که به عنوان زیر بنای جماعت مسیحی خدمت خواهد کرد.‏» پس پِطرُس چه افتخار بزرگی داشت که می‌توانست به دیگران نیز در درک این حقیقت مهم یاری رساند.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۸‏،‏ ۹]‏

علی‌رغم پند و توبیخ عیسی،‏ پِطرُس به او وفادار ماند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

پاداش وفاداری پِطرُس،‏ مشاهدهٔ رؤیایی فوق‌العاده بود