پاسخ به سؤالات خوانندگان

آیا زمین محصول و غذای کافی برای بقای حیات تولید خواهد کرد؟‏

▪ سیّارهٔ زیبای ما زمین توانایی فوق العاده‌ای برای بقای حیات دارد.‏ اما افزایش جمعیت و خطر استفادهٔ بیش از حد از منابع غنی طبیعی این سؤال را در ذهن ما تداعی می‌کند:‏ ‹آیا ممکن است روزی منابع طبیعی به پایان رسد؟‏ آیا می‌توان اطمینان داشت که برای همیشه محصول و غذای کافی وجود داشته باشد؟‏

بیش از ۴۰۰۰ سال پیش خدا در کلامش به انسان‌ها وعده‌ای اطمینان‌بخش داد.‏ در کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ «تا زمانی که جهان باقی است،‏ کشت و زرع،‏ سرما و گرما،‏ زمستان و تابستان،‏ و روز و شب همچنان برقرار خواهد بود.‏» (‏پیدایش ۸:‏۲۲‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ بنابراین می‌توان اطمینان داشت که زمین هیچ گاه از تولید محصول و غذا کافی برای بقای حیات باز نمی‌ایستد،‏ همان طور که اطمینان داریم خورشید هیچ گاه از تابش باز نمی‌ایستد.‏

در سال ۲۰۰۴،‏ اَلکس کربی گزارشگر محیط زیست،‏ گزارشی را تحت عنوان «آیا زمین می‌تواند غذای کافی تهیه کند؟‏» منتشر نمود.‏ او در گزارش خود چنین نوشت:‏ «امروزه برای هر کس خوراک و غذای کافی تولید می‌شود،‏ اما همگان نمی‌توانند به طور یکسان از آن بهره برند،‏ یا مردم توانایی خرید محصولات غذایی را ندارند یا نمی‌توان آن را برای مدتی ذخیره کرد.‏ برای این که همگان بتوانند از غذای کافی بهره‌مند شوند سیاستمداران باید دست به کار شوند نه محققان و دانشمندان.‏» اگر نظارت و مدیریت صحیحی بر تمامی زمین صورت گیرد و از منابع طبیعی به درستی و به شکلی کارآمد بهره گرفته شود نباید از هیچ کمبودی هراس داشت.‏ برای نمونه،‏ در دوران اسرائیل باستان،‏ خدا به اسرائیلیان قانونی را در خصوص استفادهٔ صحیح از زمین داد.‏ همان طور که در لاویان ۲۵:‏۴ آمده است خدا به آنان گفت:‏ «در سال هفتم،‏ سَبَّتِ آرامی برای زمین باشد،‏ .‏ .‏ .‏ مزرعهٔ خود را مکار.‏» آنان شش سال در زمین خود زراعت می‌کردند و در سال هفتم از این کار دست می‌کشیدند.‏ خدا به آنان اطمینان داده بود که از وفور محصول شاد و مسرور خواهند بود و نباید از قحطی و کمبود احتمالی نگرانی و هراسی به دل راه دهند.‏ —‏ لاویان ۲۶:‏۳-‏۵‏.‏

گرچه برخی تلاش کرده‌اند تا صدماتی را که بر زمین و منابع آن وارده شده است به شکلی جبران کنند،‏ اما بسیاری بر این باورند که این تلاش‌ها نتایج چندانی نداشته است و هر گونه فعالیتی باید پیش از این صورت می‌گرفته است.‏ در این خصوص راه‌حلی اساسی را تنها می‌توان در کتاب مقدّس یافت.‏ یَهُوَه خدا در کلامش چنین وعده می‌دهد:‏ ‹کسانی که زمین را به نابودی کشانده‌اند نابود می‌گردانم.‏› (‏مکاشفه ۱۱:‏۱۸‏)‏ یَهُوَه نه تنها به مدیریت نادرست انسان‌ها و طریقهٔ ناصحیح استفاده از منابع طبیعی پایان می‌دهد،‏ بلکه به ما اطمینان می‌دهد که زمین برای تمامی مردم ثمر و محصول فراوان به بار می‌آورد.‏ یَهُوَه خدا از اعمال تمامی کسانی که سرسختانه با مقصودش مخالفت می‌کنند جلوگیری می‌نماید.‏ همچنین تلاش‌های آنانی را که تنها برای نفع خود زمین را به نابودی می‌کشند متوقف می‌سازد.‏ اما آنانی که با دل و جان از حکومتش حمایت و پشتیبانی می‌کنند سخنان مزمورنویس را به چشم خود خواهند دید.‏ در مزمور ۷۲:‏۱۶ می‌خوانیم:‏ «فراوانیِ غلّه در زمین بر قلهٔ کوه‌ها خواهد بود.‏»‏

یَهُوَه از روی محبت و حکمت بی‌کرانش انسان را آفرید.‏ مقصود او از آفرینش انسان‌ها این بود که تا ابد روی زمین زندگی کنند و از محل زندگی خود یعنی بهشت روی زمین نگهداری و محافظت نمایند.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۸‏)‏ تحت حکمرانی خدا بدون این که منابع طبیعی به پایان رسند تمامی انسان‌های مطیع می‌آموزند که از آن به خوبی بهره گیرند.‏ چقدر مایهٔ شادیست که چنین خدای مهربان و با محبتی داریم که نیازهای همگان را برآورده می‌سازد.‏ —‏ مزمور ۱۴۵:‏۱۶‏.‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۳۰]‏

‏«برای این که همگان بتوانند از غذای کافی بهره‌مند شوند سیاستمداران باید دست به کار شوند نه محققان و دانشمندان»‏