„Nie dajcie się nazywać ‚wodzami’, bo jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (MAT. 23:10).

1. Kogo Świadkowie Jehowy uznają za Wodza i dlaczego?

KOŚCIOŁY chrześcijaństwa mają ludzkich przywódców. Na przykład w religii rzymskokatolickiej rolę taką pełni papież, a w kościołach prawosławnych — patriarchowie i metropolici. Świadkowie Jehowy nie mają takiego zwierzchnika. Nie są uczniami ani naśladowcami żadnego człowieka. Harmonizuje to z proroczą wypowiedzią Jehowy dotyczącą Jego Syna: „Oto dałem go grupom narodowościowym za świadka, grupom narodowościowym za wodza i rozkazodawcę” (Izaj. 55:4). Ogólnoświatowy zbór chrześcijan namaszczonych duchem oraz towarzyszące im „drugie owce” pragną podążać tylko za Wodzem, którego wyznaczył Jehowa (Jana 10:16). Zgadzają się ze słowami Jezusa: „Jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (Mat. 23:10).

Anielski książę Izraela

2, 3. Jak Syn Boży angażował się w sprawy narodu izraelskiego?

² Wieleset lat przed założeniem zboru chrześcijańskiego Jehowa ustanowił nad Izraelitami anielskiego księcia. Po wyprowadzeniu tego narodu z Egiptu powiedział: „Oto ja posyłam przed tobą anioła, aby cię strzegł w drodze i zaprowadził cię na miejsce, które przygotowałem. Miej się z jego powodu na baczności i bądź posłuszny jego głosowi. Nie zachowuj się wobec niego buntowniczo, bo on nie przebaczy waszego występku; gdyż w nim jest moje imię” (Wyjścia 23:20, 21). Rozsądny wydaje się wniosek, że ten anioł, w którym ‛jest imię Jehowy’, to pierworodny Syn Boży.

³ Zanim ów Syn przyszedł na ziemię jako człowiek, najwyraźniej nosił imię Michał. W Księdze Daniela został nazwany księciem narodu izraelskiego (Dan. 10:21). Z kolei uczeń Juda wskazał, że Michał angażował się w sprawy Izraela na długo przed czasami Daniela. Gdy umarł Mojżesz, Szatan  najprawdopodobniej chciał wykorzystać jego ciało dla jakichś własnych celów, być może aby wciągnąć Izraelitów w bałwochwalstwo. Zapobiegł temu właśnie Michał. W 9 wersecie Listu Judy czytamy: „Kiedy zaś archanioł Michał miał zatarg z Diabłem i toczył spór co do ciała Mojżesza, nie śmiał go osądzić obelżywymi wyrazami, lecz rzekł: ‚Niech cię zgromi Jehowa’”. Wkrótce potem, przed oblężeniem Jerycha, „książę wojska Jehowy” — niewątpliwie Michał — ukazał się Jozuemu i zapewnił go o Bożym wsparciu (odczytaj Jozuego 5:13-15). Gdy jeden z demonicznych książąt starał się przeszkodzić pewnemu aniołowi w dostarczeniu ważnego orędzia prorokowi Danielowi, archanioł Michał przyszedł z pomocą Bożemu posłańcowi (Dan. 10:5-7, 12-14).

Nadchodzi zapowiedziany Wódz

4. Jakie proroctwo zapowiadało nadejście Mesjasza?

⁴ Zanim rozegrało się ostatnie ze wspomnianych zdarzeń, Jehowa posłał anioła Gabriela, by przekazał Danielowi proroctwo o przyjściu „Mesjasza Wodza” (Dan. 9:21-25) *. Dokładnie w zapowiedzianym terminie, jesienią 29 roku n.e., Jezus został ochrzczony przez Jana. Otrzymał wtedy ducha świętego i stał się Pomazańcem — czyli Chrystusem, Mesjaszem (Mat. 3:13-17; Jana 1:29-34; Gal. 4:4). Występując w tej roli, miał się okazać niezrównanym Wodzem.

5. Jak w trakcie swej ziemskiej służby Jezus pokazywał, że jest Wodzem?

⁵ Odkąd tylko Jezus podjął swą ziemską służbę, dawał dowody, że jest „Mesjaszem Wodzem”. Już w początkowych dniach zaczął gromadzić uczniów i dokonał pierwszego cudu (Jana 1:35 do 2:11). Gdy oznajmiając dobrą nowinę, przemierzał kraj wzdłuż i wszerz, jego naśladowcy podążali za nim (Łuk. 8:1). Szkolił ich w tej działalności i przewodził w głoszeniu i nauczaniu, czym dał wspaniały wzór (Łuk. 9:1-6). Obecnie chrześcijańscy nadzorcy starają się iść za jego przykładem.

6. W jaki sposób Jezus dowiódł, że jest Pasterzem i Wodzem?

⁶ Jezus wskazał na jeszcze jeden aspekt swej przywódczej roli, gdy przyrównał siebie do troskliwego pasterza. Pasterze na Bliskim Wschodzie dosłownie przewodzą swoim owcom. W pewnej książce napisano: „Pasterz idzie przodem nie tylko po to, by wskazywać drogę, ale też by się upewnić, że jest przetarta i bezpieczna. (...) Za pomocą laski kieruje i prowadzi trzodę do zielonych pastwisk oraz chroni ją przed drapieżnikami” (William M. Thomson, The Land and the Book). Jezus wyjaśnił, że jest prawdziwym Pasterzem i Wodzem, gdy powiedział: „Ja jestem wspaniałym pasterzem; wspaniały pasterz daje swą duszę za owce. Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one podążają za mną” (Jana 10:11, 27). Zgodnie z tymi słowami Chrystus poniósł ofiarną śmierć za swoje owce, ale Jehowa wywyższył go „jako Wodza i Zbawiciela” (Dzieje 5:31, Biblia warszawska; Hebr. 13:20).

Jezus sprawuje nadzór nad zborem chrześcijańskim

7. Jak Jezus sprawuje nadzór nad zborem chrześcijańskim?

⁷ Jakiś czas przed wniebowstąpieniem wskrzeszony Jezus oznajmił swym naśladowcom: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mat. 28:18). Jehowa polecił mu posłać ducha świętego uczniom, by umocnić ich w wierze (Jana 15:26). Jezus wylał tego ducha na pierwszych chrześcijan w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. (Dzieje 2:33). Wydarzenie to stanowi początek istnienia zboru chrześcijańskiego. Bóg uczynił swego Syna niebiańskim Wodzem tego ziemskiego  zboru (odczytaj Efezjan 1:22; Kolosan 1:13, 18). Jezus kieruje nim za pomocą świętego ducha Bożego i za pośrednictwem aniołów, którzy zostali mu podporządkowani (1 Piotra 3:22).

8. Jaką grupą posługiwał się Chrystus, by przewodzić swym naśladowcom w I wieku, i kim posługuje się obecnie?

⁸ Korzystając z ducha świętego, Chrystus dał również „dary w ludziach” — ustanowił w zborze między innymi „pasterzy i nauczycieli” (Efez. 4:8, 11). Apostoł Paweł zachęcał chrześcijańskich starszych: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga” (Dzieje 20:28). Gdy powstał zbór chrześcijański, wszyscy ci nadzorcy byli pomazańcami. Apostołowie i starsi zboru w Jerozolimie tworzyli ciało kierownicze. Posługując się tą grupą, Chrystus przewodził ogółowi swych namaszczonych „braci” na ziemi (Hebr. 2:11; Dzieje 16:4, 5). W obecnym czasie końca Jezus powierzył „całe swoje mienie” — wszystkie ziemskie sprawy Królestwa — „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu” oraz reprezentującemu go Ciału Kierowniczemu, czyli grupie mężczyzn namaszczonych duchem świętym (Mat. 24:45-47). Zarówno pomazańcy, jak i towarzyszące im drugie owce wiedzą, że gdy podporządkowują się przewodnictwu Ciała Kierowniczego, w rzeczywistości podążają za swym Wodzem, Chrystusem.

Chrystus daje początek działalności kaznodziejskiej

9, 10. Jakie działania podejmował Jezus Chrystus, by poszerzyć zasięg dzieła ewangelizacji?

⁹ Już od samego początku Jezus osobiście kierował dziełem głoszenia i nauczania, mającym objąć cały świat. Nakreślił też sposób, w jaki należało zanosić ludziom dobrą nowinę. Poinstruował apostołów: „Nie oddalajcie się na drogę narodów i nie wchodźcie do miasta samarytańskiego, ale raczej zachodźcie do zaginionych owiec z domu Izraela. A idąc, głoście, mówiąc: ‚Przybliżyło się królestwo niebios’” (Mat. 10:5-7). Dlatego apostołowie, zwłaszcza po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gorliwie głosili Żydom i żydowskim prozelitom (Dzieje 2:4, 5, 10, 11; 5:42; 6:7).

¹⁰ Później za sprawą ducha świętego Jezus rozszerzył zasięg tej działalności na Samarytan, a następnie na pozostałych nie-Żydów (Dzieje 8:5, 6, 14-17; 10:19-22, 44, 45). Mając na względzie rozwój ewangelizacji wśród narodów, osobiście pobudził Saula z Tarsu, by został chrześcijaninem. A uczniowi Ananiaszowi polecił: „Wstań, idź na ulicę zwaną Prostą i w domu Judasa poszukaj mężczyzny imieniem Saul, z Tarsu. (...) Idź, bo człowiek ten jest mi naczyniem wybranym, aby nieść moje imię do narodów, a także do królów oraz do synów Izraela” (Dzieje 9:3-6, 10, 11,  15). „Człowiek ten” stał się znany jako apostoł Paweł (1 Tym. 2:7).

11. Jak za pomocą ducha świętego Jezus kierował rozwojem działalności kaznodziejskiej?

¹¹ Gdy nadszedł czas, by działalnością kaznodziejską objąć narody nieżydowskie, Paweł dzięki kierownictwu ducha Bożego wyruszał w kolejne podróże misjonarskie do Azji Mniejszej i do Europy. W Dziejach Apostolskich Łukasz napisał: „Gdy oni [chrześcijańscy prorocy i nauczyciele ze zboru w Antiochii Syryjskiej] publicznie usługiwali Jehowie i pościli, duch święty rzekł: ‚Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem’. Wtedy pościli i modlili się, a włożywszy na nich ręce, pozwolili im odejść” (Dzieje 13:2, 3). Jezus, chcąc, by narody poznały jego imię, osobiście powołał Saula z Tarsu jako swoje „naczynie wybrane”. A zatem to Chrystus, Wódz zboru chrześcijańskiego, sprawił, że dzieło głoszenia nabrało jeszcze większego impetu. W trakcie drugiej podróży misjonarskiej Pawła stało się zupełnie jasne, że Jezus kieruje tym dziełem za pomocą ducha świętego. W natchnionym sprawozdaniu czytamy, że „duch Jezusa”, to znaczy Jezus poprzez ducha świętego, udzielił Pawłowi i jego towarzyszom wskazówek co do planu podróży, a dzięki wizji danej apostołowi grupa ta skierowała się na tereny Europy (odczytaj Dzieje 16:6-10).

Jezus przewodzi swemu zborowi

12, 13. Jak Księga Objawienia ukazuje, że Jezus bacznie przygląda się każdemu zborowi?

¹² W I wieku Jezus bacznie przyglądał się zborom. Dokładnie wiedział, jaki jest stan duchowy każdego z nich. Wynika to z 2 i 3 rozdziału Księgi Objawienia. Zwrócił się tam do siedmiu zborów z Azji Mniejszej (Obj. 1:11). Mamy wszelkie powody, by wierzyć, że tak samo dobrze znał sytuację pozostałych zborów pierwszych chrześcijan (odczytaj Objawienie 2:23).

¹³ Jezus pochwalił pewne zbory za wytrwałość, wierność w obliczu prób, trzymanie się jego słowa i odrzucenie odstępców (Obj. 2:2, 9, 13, 19; 3:8). Ale niektórym udzielił też stanowczych rad, gdyż osłabiły swą miłość do niego, tolerowały bałwochwalstwo, niemoralność i sekciarstwo (Obj. 2:4, 14, 15, 20; 3:15, 16). Jezus, jako serdeczny duchowy nadzorca, nawet do tych, których zganił, powiedział: „Ja wszystkich, których kocham, tych upominam i karcę. Bądź więc gorliwy i okaż skruchę” (Obj. 3:19). Chociaż przebywał w niebie, przewodził swym ziemskim uczniom za pomocą ducha świętego. Kończąc omawiane orędzia, polecił: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów” (Obj. 3:22).

14-16. (a) Jak Jezus pokazał, że jest odważnym Wodzem ziemskich sług Jehowy? (b) Co się stało możliwe dzięki temu, że „przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” Jezus ‛był ze swymi uczniami’? (c) Co omówimy w następnym artykule?

¹⁴ Jak już wspomnieliśmy, Michał, czyli Jezus, był dzielnym anielskim Wodzem Izraela. Później odważnie przewodził swym pierwszym uczniom i okazał się kochającym Pasterzem. Gdy przebywał na ziemi, zapoczątkował działalność kaznodziejską, a po  zmartwychwstaniu pilnie nadzorował jej rozwój.

¹⁵ Posługując się duchem świętym, Jezus miał w końcu rozszerzyć zasięg tego dzieła na cały świat. Przed wniebowstąpieniem powiedział swym naśladowcom: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8; odczytaj 1 Piotra 1:12). I rzeczywiście, pod kierownictwem Chrystusa w I wieku zostało dane ogromne świadectwo (Kol. 1:23).

¹⁶ Ale sam Jezus wspomniał, że działalność kaznodziejska miała być prowadzona aż do czasu końca. Gdy polecił swym naśladowcom głosić i czynić uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, zapewnił też: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:19, 20). Od chwili, gdy w roku 1914 Chrystus otrzymał władzę królewską, w szczególny sposób pokazuje, że ‛jest ze swymi uczniami’, i jako Wódz podejmuje wzmożone działania na ich rzecz. Temat ten rozwiniemy w następnym artykule.

[Przypis]

Powtórka

• Jak Syn Boży dawał dowody, że jest Wodzem Izraela?

• W jaki sposób Chrystus przewodzi swemu zborowi na ziemi?

• Jak Jezus kierował rozwojem działalności kaznodziejskiej?

• Co wskazuje na to, że Chrystus uważnie bada stan duchowy każdego zboru?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 21]

„Posyłam przed tobą anioła”

[Ilustracja na stronie 23]

Chrystus posługiwał się „darami w ludziach” do pasienia trzody i obecnie czyni podobnie