តើអធិដ្ឋានយ៉ាងណា?
ស្ដីអំពីការអធិដ្ឋានស្ដី ទម្លាប់សាសនាជាច្រើនសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើឥរិយាបថ ពាក្យសម្ដីនិងរបៀបរបបពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ គម្ពីរជួយយើងមិនឲ្យផ្ដោតការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើអ្វីទាំងនោះទេ តែជួយយើងឲ្យប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីៗដែលមានសារៈសំខាន់ជាង គឺ«តើយើងគួរអធិដ្ឋានយ៉ាងណា?»។
គម្ពីរពណ៌នាអំពីអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់របស់ព្រះថា ពួកគេអធិដ្ឋាននៅកន្លែងផ្សេងៗ ហើយមានឥរិយាបថខុសៗគ្នាដែរ។ ពួកគេបានអធិដ្ឋានក្នុងចិត្តឬក៏អធិដ្ឋានឮៗស្របតាមកាល:ទេស:នីមួយៗ។ ពួកគេបានអធិដ្ឋានដោយងើយមើលទៅលើមេឃឬដោយលំឱនកាយ។ ជាជាងប្រើរូបផ្សេងៗ អង្កាំ ឬសៀវភៅធម៌ដើម្បីជួយពួកគេក្នុងការអធិដ្ឋាន ពួកគេគ្រាន់តែអធិដ្ឋានស្មោះអស់ពីចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្វីធ្វើឲ្យព្រះស្ដាប់ការអធិដ្ឋានរបស់ពួកគេ?
ដូចបានរៀបរាប់នៅអត្ថបទមុន ពួកគេបានអធិដ្ឋានទៅព្រះតែមួយ ពោលគឺព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែនៅមានចំណុចសំខាន់មួយទៀត។ សៀវភៅយ៉ូហានទី១ ៥:១៤ចែងថា៖ «យើងមានទំនុកចិត្តថា អ្វីក៏ដោយដែលយើងអធិដ្ឋានសុំ ដែលសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ នោះព្រះនឹងស្ដាប់យើង»។ ត្រូវហើយ ព្រះស្ដាប់ការអធិដ្ឋានដែលសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ តើនេះមានន័យយ៉ាងណា?
យើងត្រូវដឹងថាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះជាអ្វី ទើបអាចអធិដ្ឋានសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នានោះបាន។ ហេតុនេះ ការសិក្សាគម្ពីរជាផ្នែកសំខាន់ចាំបាច់មួយនៃការអធិដ្ឋាន។ តើនេះបានសេចក្ដីថា ព្រះនឹងព្រមស្ដាប់ការអធិដ្ឋានរបស់យើង លុះត្រាតែយើងជាបណ្ឌិតគម្ពីរឬ? មិនមែនទេ តែព្រះចង់ឲ្យយើងរៀននិងស្វែងយល់បំណងប្រាថ្នារបស់លោក ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តតាមបំណងប្រាថ្នានោះ។ (ម៉ាថាយ ៧:២១-២៣) ដូច្នេះ យើងត្រូវអធិដ្ឋានសមស្របតាមអ្វីដែលយើងរៀន។
ព្រះស្ដាប់ការអធិដ្ឋានដែលសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក ដែលមនុស្សពោលដោយមានជំនឿ និងដោយនូវនាមរបស់លោកយេស៊ូ
កាលដែលយើងរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងបំណងប្រាថ្នារបស់លោក យើងមានជំនឿកាន់តែខ្លាំង ដែលជាកត្ដាចាំបាច់មួយទៀតក្នុងការអធិដ្ឋាន។ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្វីៗទាំងអស់ដែលអ្នកអធិដ្ឋានសុំដោយមានជំនឿ នោះអ្នកនឹងទទួល»។ (ម៉ាថាយ ២១:២២) ជំនឿមិនមែនជាការជឿដោយងងឹតងងុលទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ជំនឿមានន័យថាយើងជឿទៅលើអ្វីមួយដែលមានភ័ស្តុតាងជាក់ស្ដែង ទោះជាយើងមើលអ្វីនោះមិនឃើញក៏ដោយ។ (ហេប្រឺ ១១:១) គម្ពីរគឺពោរពេញទៅដោយភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាដែលយើងមើលមិនឃើញ ជាព្រះដែលមានពិតប្រាកដ ជាព្រះដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត ហើយជាព្រះដែលពេញចិត្តធ្វើតាមសំណូមពររបស់ពួកអ្នកដែលមានជំនឿលើលោក។ ម្យ៉ាងទៀត យើងអាចសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងឲ្យមានជំនឿថែមទៀត ហើយលោករីករាយផ្ដល់អ្វីដែលយើងត្រូវការ។—លូកា ១៧:៥; យ៉ាកុប ១:១៧
លក្ខណៈសំខាន់មួយទៀតនៃរបៀបអធិដ្ឋានគឺដូចប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូដែលថា៖ «គ្មានអ្នកណាអាចមកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះមកតាមខ្ញុំ»។ (យ៉ូហាន ១៤:៦) ដូច្នេះ យើងអាចអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដែលជាបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ តាមរយៈលោកយេស៊ូ។ ហេតុនេះ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យអធិដ្ឋានដោយនូវឈ្មោះរបស់លោក។ (យ៉ូហាន ១៤:១៣; ១៥:១៦) នេះមិនមែនមានន័យថាយើងគួរអធិដ្ឋានទៅលោកយេស៊ូឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអធិដ្ឋានដោយនូវឈ្មោះរបស់លោកយេស៊ូ ដោយសារយើងចាំថាលោកយេស៊ូបើកឱកាសឲ្យយើងអធិដ្ឋានទៅបិតារបស់យើងដែលល្អឥតខ្ចោះនិងបរិសុទ្ធ។
នៅពេលមួយ ពួកអ្នកកាន់តាមដ៏ជិតស្និទ្ធរបស់លោកយេស៊ូបានសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមបង្រៀនយើងឲ្យចេះអធិដ្ឋាន»។ (លូកា ១១:១) តាមមើលទៅ ពួកគេមិនចង់ដឹងអំពីរឿងធម្មតាៗដូចយើងបានពិចារណាខាងលើនេះទេ។ តាមពិតពួកគេចង់សួរថា៖ ‹តើយើងគួរអធិដ្ឋានអំពីអ្វី?›។
