Το Γνωρίζατε;

Γιατί στη Γραφική επιστολή Πρώτη Προς τους Κορινθίους γίνεται λόγος για κρέας που είχε θυσιαστεί στα είδωλα;

▪ Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ό,τι πουλιέται σε μια κρεαταγορά να το τρώτε, χωρίς να ζητάτε πληροφορίες για χάρη της συνείδησής σας». (1 Κορινθίους 10:25) Από πού προερχόταν αυτό το κρέας;

Οι θυσίες ζώων αποτελούσαν την κυριότερη τελετουργία στους ελληνικούς και στους ρωμαϊκούς ναούς, αλλά δεν καταναλωνόταν όλο το κρέας των ζώων κατά τη διάρκειά τους. Το περίσσιο κρέας από τους ειδωλολατρικούς ναούς διοχετευόταν στις δημόσιες κρεαταγορές. Το βιβλίο Ειδωλόθυτα στην Κόρινθο (Idol Meat in Corinth) αναφέρει: «Οι ιερουργοί . . . αποκαλούνται σε άλλα συμφραζόμενα μάγειροι και/ή σφαγείς. Από το μερίδιο που τους παραχωρούσαν ως αμοιβή για τη σφαγή του ζώου το οποίο προοριζόταν για θυσία, πουλούσαν κάποια ποσότητα κρέατος στην αγορά».

Έτσι λοιπόν, στην αγορά δεν πουλιόταν μόνο κρέας που είχε περισσέψει από τις θρησκευτικές τελετουργίες. Ανασκαφές στην κρεαταγορά της Πομπηίας (στη λατινική macellum) έφεραν στο φως ολόκληρους σκελετούς προβάτων. Σύμφωνα με τον λόγιο Χένρι Τζ. Κάντμπερι, αυτό υποδηλώνει ότι «τα ζώα που πουλιούνταν στο macellum μπορεί να ήταν ζωντανά ή να σφάζονταν εκεί, καθώς επίσης να πουλιόταν κρέας ζώων τα οποία είχαν ήδη σφαχτεί ή θυσιαστεί σε κάποιον ναό».

Το σημείο, λοιπόν, που ήθελε να θίξει ο Παύλος ήταν πως, αν και οι Χριστιανοί δεν έπρεπε να συμμετέχουν στην παγανιστική λατρεία, το κρέας που είχε θυσιαστεί σε κάποιον ναό δεν ήταν αυτό καθαυτό μολυσμένο.

Γιατί υπήρχε ρήξη ανάμεσα στους Ιουδαίους και στους Σαμαρείτες την εποχή του Ιησού;

▪ Το εδάφιο Ιωάννης 4:9 λέει ότι «οι Ιουδαίοι δεν έχουν δοσοληψίες με τους Σαμαρείτες». Αυτό το σχίσμα χρονολογείται πιθανότατα από τότε που ο Ιεροβοάμ καθιέρωσε την ειδωλολατρία στο βόρειο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ. (1 Βασιλέων 12:26-30) Οι Σαμαρείτες κατάγονταν από τη Σαμάρεια, την πρωτεύουσα του βόρειου βασιλείου. Τελικά, όλοι οι κάτοικοι του βόρειου βασιλείου έγιναν γνωστοί ως Σαμαρείτες. Όταν οι δέκα φυλές έπεσαν στα χέρια των Ασσυρίων το 740 Π.Κ.Χ., οι κατακτητές εποίκισαν όλη εκείνη την περιοχή με ειδωλολάτρες αλλοεθνείς. Η επιγαμία μεταξύ των εποίκων και των ντόπιων οδήγησε προφανώς σε περαιτέρω διαφθορά της λατρείας που ασκούσαν οι Σαμαρείτες.

Αιώνες αργότερα, οι Σαμαρείτες εναντιώθηκαν στις προσπάθειες που έκαναν οι επαναπατρισμένοι Ιουδαίοι μετά τη βαβυλωνιακή εξορία για να ανοικοδομήσουν το ναό του Ιεχωβά και τα τείχη της Ιερουσαλήμ. (Έσδρας 4:1-23· Νεεμίας 4:1-8) Ο θρησκευτικός ανταγωνισμός εντάθηκε όταν οι Σαμαρείτες έχτισαν το δικό τους ναό στο Όρος Γαριζίν, πιθανότατα τον τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ.

Την εποχή του Ιησού, η λέξη «Σαμαρείτης» είχε περισσότερο θρησκευτική παρά γεωγραφική χροιά και προσδιόριζε τον οπαδό της αίρεσης η οποία ανθούσε στη Σαμάρεια. Οι Σαμαρείτες εξακολουθούσαν να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα στο Όρος Γαριζίν, γι’ αυτό και οι Ιουδαίοι τούς περιφρονούσαν και δεν τους είχαν σε υπόληψη.​—Ιωάννης 4:20-22· 8:48.

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Κεραμικό σκεύος που απεικονίζει θυσία ζώου, εκτός αιώνας Π.Κ.Χ.

[Ευχαριστίες]

Musée du Louvre, Paris

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Ο Ιεροβοάμ καθιέρωσε την ειδωλολατρία