Dlaczego w Liście 1 do Koryntian poruszono sprawę mięsa sprzedawanego w jatkach?

▪ Apostoł Paweł napisał: „Wszystko, co jest sprzedawane w jatkach mięsnych, jedzcie, o nic nie wypytując ze względu na wasze sumienie” (1 Koryntian 10:25). Skąd pochodziło mięso sprzedawane w jatkach?

W świątyniach greckich i rzymskich główną ceremonią było składanie ofiar ze zwierząt. Podczas odprawianych tam pogańskich rytuałów spożywano ofiarowane mięso, a to, które pozostało, wystawiano na sprzedaż na targowiskach. W książce poświęconej tej tematyce powiedziano: „Urzędujący przy ofiarach (...) są w innych kontekstach nazywani kucharzami i/lub rzeźnikami. Sprzedawali oni na rynku część mięsa, które otrzymywali jako zapłatę za ubój zwierząt ofiarnych” (W. L. Willis, Idol Meat in Corinth).

A zatem mięso sprzedawane w jatkach nie zawsze było wcześniej wykorzystywane w trakcie ceremonii religijnych. W hali targowej (po łacinie macellum) odkrytej w Pompejach odnaleziono całe szkielety owiec. Jak zauważył biblista Henry J. Cadbury, sugeruje to, że w jatkach „sprzedawano nie tylko mięso poporcjowane w jakiejś świątyni lub złożone tam w ofierze, ale też żywiec albo zwierzęta zarżnięte w macellum”.

W Liście 1 do Koryntian Paweł wskazał, że chociaż chrześcijanie mieli wystrzegać się pogańskich praktyk religijnych, to mięso ze świątyń samo w sobie nie było skalane.

Dlaczego w czasach Jezusa Żydzi i Samarytanie nie utrzymywali ze sobą kontaktów?

▪ W Ewangelii według Jana 4:9 powiedziano: „Żydzi (...) nie utrzymują żadnych stosunków z Samarytanami”. Antagonizmy te prawdopodobnie sięgały czasów, gdy w dziesięcioplemiennym królestwie izraelskim król Jeroboam ustanowił fałszywy kult (1 Królów 12:26-30). Samarytanie byli mieszkańcami Samarii, stolicy tego północnego królestwa. Z czasem nazwą tą zaczęto określać wszystkich mieszkańców tego królestwa. Kiedy w roku 740 p.n.e. na jego terytorium wkroczyli Asyryjczycy, sprowadzili tam pogańskich cudzoziemców. Miejscowa ludność i nowi osiedleńcy wymieszali się ze sobą przez małżeństwa, co najwyraźniej doprowadziło do jeszcze większego skalania religii Samarytan.

Gdy parę stuleci później Żydzi powrócili z niewoli babilońskiej, Samarytanie utrudniali im odbudowę świątyni Jehowy i murów Jerozolimy (Ezdrasza 4:1-23; Nehemiasza 4:1-8). Wzajemne animozje przybrały na sile, kiedy Samarytanie — przypuszczalnie w IV wieku p.n.e. — wybudowali konkurencyjną świątynię na górze Garizim.

Za dni Jezusa określenie „Samarytanin” miało znaczenie bardziej religijne niż etniczne. Odnosiło się do członków sekty prężnie działającej w miejscowości Samaria. Samarytanie dalej praktykowali kult na górze Garizim, a Żydzi traktowali ich z pogardą (Jana 4:20-22; 8:48).

[Ilustracja na stronie 12]

Półmisek ceramiczny ukazujący składanie ofiary, VI wiek p.n.e.

[Prawa własności]

Musée du Louvre, Paryż

[Ilustracja na stronie 12]

Jeroboam wprowadził kult bożków