آیا در گذشته،‏ طول عمر بشر بیش از امروز بود؟‏

جین لوئیس کالمنت،‏ در ۴ اوت ۱۹۹۷ در شهر خود در جنوب شرقی فرانسه درگذشت.‏ او در هنگام مرگ ۱۲۲ سال داشت!‏

امروزه پیشرفت علم،‏ بهداشت و درمان و سایر علوم باعث افزایش عمر شده است،‏ با وجود این عمر اکثر مردم به بیش از صد سال نمی‌رسد.‏ برای همین گهگاه هنگامی که شخصی عمری طولانی می‌کند،‏ نام او همانند خانم کالمنت موضوع خبرهای روز می‌شود.‏

در کتاب مقدّس آمده است که مردم در گذشته عمری بسیار طولانی‌تر داشتند؛‏ برخی از آنان حدود هزار سال عمر کردند.‏ آیا این موضوع را می‌توان باور کرد؟‏ آیا مردم در آن زمان،‏ واقعاً عمری بس طولانی داشتند؟‏ آیا این نکته برای ما اهمیتی دارد؟‏

انسان‌هایی که عمری طولانی داشتند

کتاب پیدایش در کتاب مقدّس،‏ به هفت مرد اشاره می‌کند که بیش از ۹۰۰ سال عمر کردند.‏ تمامی این مردان پیش از توفان نوح متولّد شدند.‏ نام آن‌ها آدم،‏ شِیث،‏ اَنوش،‏ قَینان،‏ یارِد،‏ مَتوشالَح و نوح بود.‏ (‏پیدایش ۵:‏۵-‏۲۷؛‏ ۹:‏۲۹‏)‏ شاید نام برخی از این مردان برای بسیاری ناآشنا باشد،‏ اما تمام آنان،‏ جزو اوّلین ده نسل بشر بودند.‏ مَتوشالَح به علّت این که بیش از همهٔ آنان عمر کرد،‏ معروف گشت.‏ عمر او به ۹۶۹ سال رسید!‏

کتاب مقدّس نام بیش از ۲۵ نفر دیگر را ذکر می‌کند که عمری بس طولانی‌تر از مردم امروز داشتند.‏ برخی از آنان ۳۰۰،‏ برخی ۴۰۰ و حتی برخی ۷۰۰ سال یا بیشتر عمر کردند.‏ (‏پیدایش ۵:‏۲۸-‏۳۱؛‏ ۱۱:‏۱۰-‏۲۵‏)‏ برای بسیاری از مردم،‏ گزارشات کتاب مقدّس در خصوص چنین افرادی افسانه یا تخیّلی بیش نیست.‏ آیا چنین نظری درست است؟‏

گزارشاتی تخیّلی یا واقعی

کارشناسان و محققان بر اساس مدرکی که مؤسسهٔ تحقیقات و جمعیت‌شناسی ماکس پلانک در آلمان انتشار داده بود،‏ عمر خانم کالمنت را که  در ابتدای این مقاله به او اشاره شد،‏ تأیید کردند.‏ این مدرک مجموعهٔ برخی از «بیانات» این خانم بود که با اتفاقاتی که برای خود او یا بستگانش رخ داده بود،‏ مرتبط می‌شد.‏ سخنان او با مدارک دفتر اسناد رسمی و کلیسا،‏ همچنین مقالات روزنامه و آمار سرشماری مردم آن زمان،‏ هماهنگ بود.‏ با وجود این که تأیید هر یک از جزئیات این مدارک امکان‌پذیر نبود،‏ شواهد مستقیم و غیرمستقیم طول عمر این خانم را تأیید می‌کرد.‏

در مورد گزارشات کتاب مقدّس چه می‌توان گفت؟‏ آیا شواهدی برای واقعی بودن این گزارشات در دست است؟‏ بدون شک!‏ با وجود آن که همهٔ جزئیات این گزارشات از طرف منابع دنیوی مورد تأیید نیستند،‏ اما شواهد بارها و بارها نشان داده است که گفتهٔ کتاب مقدّس از جنبهٔ تاریخی و علمی معتبر است و رویدادها را به ترتیب وقوع آن بیان کرده است.‏ * این موضوع نباید ما را متعجب سازد،‏ چرا که کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «حتی اگر همهٔ انسانها دروغگو باشند،‏ خدا راستگو است!‏» (‏رومیان ۳:‏۴‏)‏ آری،‏ در کتابی که «از الهام خداست» جای هیچ گونه تخیّل‌پردازی وجود ندارد.‏ —‏ ۲تیموتائوس ۳:‏۱۶‏.‏

موسی،‏ که یَهُوَه خدا راهنمای او بود،‏ پنج کتاب اوّل کتاب مقدّس را به قلم آورد.‏ او یکی از پرنفوذترین و محترم‌ترین مردان در طول تاریخ بشر بوده است.‏ یهودیان او را والاترین معلّم در میان معلّمین خود می‌دانند.‏ مسلمانان او را یکی از بزرگ‌ترین پیامبران خود می‌شمارند.‏ همچنین مسیحیان او را پیش‌رو عیسی مسیح می‌خوانند.‏ آیا به مطالبی که چنین شخصیت تاریخی به نگارش در آورده است،‏ نمی‌توان اعتماد و اطمینان کرد؟‏

آیا در گذشته،‏ زمان به شکلی دیگر محاسبه می‌شد؟‏

برخی ادعا می‌کنند که زمان به شکل دیگری محاسبه می‌شده است؛‏ آنچه را که مردم در گذشته یک سال می‌پنداشتند،‏ ما امروزه یک ماه می‌دانیم.‏ تحقیق در مورد گزارش کتاب پیدایش،‏ جای هیچ شک و تردیدی باقی نمی‌گذارد که مردم آن دوران دیدی همانند ما،‏ به زمان داشتند.‏ دو نمونهٔ زیر را در نظر گیرید.‏ در گزارش توفان نوح می‌خوانیم که وقتی که نوح ۶۰۰ سال داشت،‏ توفان «در روز هفدهم از ماه دوّم» آغاز گشت.‏ در ادامهٔ این گزارش آمده است که آب سطح زمین را برای ۱۵۰ روز پوشاند و در «روز هفدهم از ماه هفتم،‏ کشتی بر کوه‌های آرارات قرار گرفت.‏» (‏پیدایش ۷:‏۱۱،‏ ۲۴؛‏ ۸:‏۴‏)‏ پس،‏ این دوران از روز هفدهم ماه دوّم تا روز هفدهم ماه هفتم که برابر با ۱۵۰ روز می‌شود،‏ به طول انجامید؛‏ یعنی پنج ماه.‏ از این رو،‏ می‌توان به روشنی دید که ادعای برخی مبنی بر این که یک سال برابر با یک ماه است،‏ بی‌پایه و اساس می‌باشد.‏

حال به نمونهٔ دیگر بپردازیم.‏ مطابق با پیدایش ۵:‏۱۵-‏۱۸‏،‏ وقتی مهَلَلْئیل ۶۵ سال داشت صاحب پسری شد.‏ او ۸۳۰ سال دیگر زندگی کرد و در ۸۹۵ سالگی درگذشت.‏ نوهٔ او خَنوخ نیز وقتی ۶۵ ساله بود،‏ صاحب پسری شد.‏ (‏پیدایش ۵:‏۲۱‏)‏ اگر یک سال واقعاً برابر یک ماه می‌بود،‏ این دو مرد باید زمانی که ۵ ساله بودند صاحب فرزند شده باشند.‏ آیا به نظر شما این موضوع امکان‌پذیر است؟‏

باستان‌شناسان نیز شواهدی را یافته‌اند که گفتهٔ کتاب مقدّس را در مورد عمر طولانی انسان‌های آن زمان تأیید می‌کند.‏ کتاب مقدّس در مورد ابراهیم می‌گوید که او اهل شهر اور بود و بعدها در شهر حَران و سپس در منطقهٔ کنعان سکنی گزید.‏ همچنین ابراهیم با پادشاه عیلام،‏ کدُرلاعُمر،‏ جنگ کرد و او را شکست داد.‏ (‏پیدایش ۱۱:‏۳۱؛‏ ۱۲:‏۵؛‏ ۱۴:‏۱۳-‏۱۷‏)‏ کشفیات باستان‌شناسان،‏ مهر تأییدی بر وجود شهرها و افراد بالاست.‏ همچنین ما با کمک علم باستان‌شناسی،‏ درک روشن‌تری از ویژگی‌های جغرافیایی این مناطق و آداب و رسوم مردمی که در رابطه با ابراهیم از آن‌ها نام برده شده است،‏ داریم.‏ اگر گفته‌های کتاب مقدّس در خصوص ابراهیم درست و دقیق است پس چرا باید عمر ابراهیم را که به ۱۷۵ سال رسید،‏ زیر سؤال برد؟‏ —‏ پیدایش ۲۵:‏۷‏.‏

بنابراین دلیلی وجود ندارد که در مورد گفتهٔ کتاب مقدّس که برخی از مردم در گذشته،‏ عمری بس طولانی داشته‌اند،‏ شک و تردید کنیم.‏ اما شاید شما از خود بپرسید:‏ ‹چرا برای ما مهم است که بدانیم مردم عمری بس طولانی داشته‌اند؟‏›‏

 شما می‌توانید بیش از حد تصوّرتان زندگی کنید!‏

نمونهٔ مردانی که پیش از توفان نوح،‏ عمری بس طولانی داشتند،‏ نشانگر آن است که بدن انسان توانایی فوق‌العاده‌ای برای زندگی طولانی دارد.‏ پیشرفت‌های امروزی،‏ دانشمندان را قادر ساخته است که نگاهی دقیق‌تر بر بدن انسان و طراحی شگرف آن بیندازند.‏ آنان همچنین توانسته‌اند بدن انسان را که قدرت بازسازی و درمان خود را دارد،‏ مورد بررسی قرار دهند و به این نتیجه رسیده‌اند که بدن انسان برای زندگی جاودانی ساخته شده است.‏ تام کیرک‌وود،‏ پروفسوری در علم پزشکی چنین می‌گوید:‏ «[سالخوردگی] یکی از بزرگ‌ترین رمزهای علم پزشکی است.‏»‏

در نظر یَهُوَه خدا،‏ پیری و سالخوردگی نه رمزی است و نه مشکلی غیرقابل حل.‏ یَهُوَه،‏ اوّلین انسان،‏ آدم را کامل و بدون نقص آفرید.‏ مقصود او آن بود که انسان‌ها تا ابد زندگی کنند.‏ متأسفانه آدم تصمیم گرفت که به خدا پشت کند.‏ در نتیجه،‏ گناه کرد و ناکامل شد.‏ در واقع رمزی که دانشمندان در پی آنند،‏ در این گفتهٔ کتاب مقدّس نهفته است:‏ «پس،‏ همان‌گونه که گناه به‌واسطهٔ یک انسان وارد جهان شد،‏ و به‌واسطهٔ گناه،‏ مرگ آمد،‏ و بدین‌سان مرگ دامنگیر همهٔ آدمیان گردید،‏ از آنجا که همه گناه کردند.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ آری،‏ ما به دلیل گناه و ناکاملی،‏ بیمار و پیر می‌شویم و می‌میریم.‏

اما مقصود آفریدگار مهربانمان هرگز تغییر نیافته است.‏ گواه اصلی این امر،‏ آن است که او با قربانی پسر عزیزش،‏ عیسی مسیح،‏ راه را برای کامل شدن و کسب زندگی ابدی آماده ساخت.‏ در کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ «همان‌گونه که در آدم همه می‌میرند،‏ در مسیح نیز همه زنده خواهند شد.‏» (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۲‏)‏ مردمی که پیش از توفان نوح می‌زیستند به کاملیت نزدیک‌تر بودند و به همین دلیل عمری بس طولانی‌تر از ما داشتند.‏ اما ما امروزه به زمان تحقق‌یافتن وعدهٔ خدا نزدیک‌تر هستیم؛‏ او به ما وعده داده است که تمامی اثرات گناه و ناکاملی را از میان خواهد برد و انسان‌ها دیگر هیچ گاه رو به انحطاط و زوال نخواهند رفت و مرگ برای همیشه از میان خواهد رفت.‏ —‏ اِشَعْیا ۳۳:‏۲۴؛‏ تیتوس ۱:‏۲‏.‏

حال شما چگونه می‌توانید از چنین برکاتی برخوردار شوید؟‏ هرگز فکر نکنید وعده‌های خدا،‏ تنها خواب و رؤیاست.‏ عیسی گفت:‏ «هر که کلام مرا به گوش گیرد و به فرستندهٔ من ایمان آورد،‏ حیات جاویدان دارد.‏» (‏یوحنا ۵:‏۲۴‏)‏ از این رو،‏ تعالیم کتاب مقدّس را بیاموزید و آن را در زندگی خود بکار گیرید.‏ اگر چنین کنید در حقیقت نمونهٔ کسانی را پیش گرفته‌اید که پولُس رسول در موردشان گفت:‏ «گنجی برای خود خواهند اندوخت که پی استوار زندگی آیندهٔ ایشان خواهد بود و آن حیات را که حیات واقعی است به‌دست خواهند آورد.‏» (‏۱تیموتائوس ۶:‏۱۹‏)‏ خدا برای مردم آن زمان عمر طولانی را میسر ساخت.‏ پس اطمینان داشته باشید که او به شما نیز می‌تواند زندگی ابدی بخشد!‏

‏[پاورقی]‏

‏[نگاره در صفحهٔ ۱۹]‏

‏(‏برای دیدن شکل صحیح به نشریه رجوع شود)‏

‏*۱۰۰۰

‏*۹۶۹ مَتوشالَح

‏*۹۵۰ نوح

‏*۹۳۰ آدم

‏*۹۰۰

‏*۸۰۰

‏*۷۰۰

‏*۶۰۰

‏*۵۰۰

‏*۴۰۰

‏*۳۰۰

‏*۲۰۰

‏*۱۰۰ مردم امروز

‏*عمر