سؤالات خوانندگان

در پیدایش ۶:‏۳ آمده است که خدا گفت:‏ «روح من در انسان دائماً داوری نخواهد کرد،‏ زیرا که او نیز بشر است.‏ لیکن ایّام وی صد و بیست سال خواهد بود.‏» آیا این آیه بدین مفهوم است که یَهُوَه طول عمر بشر را به ۱۲۰ سال تقلیل داد یا این که نوح آمدن توفان را ۱۲۰ سال موعظه کرد؟‏

جواب هر دو سؤال خیر است.‏

پیش از توفان نوح،‏ طول عمر بسیاری از انسان‌ها به چندین قرن می‌رسید.‏ وقتی که توفان آمد،‏ نوح ۶۰۰ ساله بود و بعد از آن نیز ۳۵۰ سال عمر کرد.‏ (‏پیدا ۷:‏۶؛‏ ۹:‏۲۹‏)‏ برخی که بعد از توفان متولّد شدند نیز بیش از ۱۲۰ سال عمر کردند؛‏ برای مثال اَرْفَکْشاد در ۴۳۸ سالگی و شالَح در ۴۳۳ سالگی فوت کرد.‏ (‏پیدا ۱۱:‏۱۰-‏۱۵‏)‏ با این حال،‏ تا زمان موسی طول عمر بشر به ۷۰ تا ۸۰ سال تقلیل یافت.‏ (‏مز ۹۰:‏۱۰‏)‏ بنابراین گفتهٔ خدا در پیدایش ۶:‏۳ تعیین‌کنندهٔ طول عمر بشر به ۱۲۰ سال نبود.‏

پس آیا در پیدایش ۶:‏۳ روی سخن خدا به نوح بود تا نابودی گفته شده را طی ۱۲۰ سال موعظه کند؟‏ خیر.‏ البته خدا چندین بار با نوح صحبت کرد.‏ برای مثال در همان باب یعنی پیدایش ۶:‏۱۳ آمده است:‏ «خدا به نوح گفت‏:‏ ‹انتهای تمامی بشر به حضورم رسیده است،‏ زیرا که زمین به سبب ایشان پر از ظلم شده است.‏›» بعد از آن،‏ نوح ساختن کشتی عظیم را شروع کرد و سال‌ها بعد به اتمام رساند.‏ در آن موقع «خداوند به نوح گفت‏:‏ ‹تو و تمامی اهل خانه‌ات به کشتی در آیید.‏›» (‏پیدا ۷:‏۱‏)‏ در موارد دیگر نیز  یَهُوَه اطلاعات به خصوصی را به نوح داد.‏ —‏ پیدا ۸:‏۱۵؛‏ ۹:‏۱،‏ ۸،‏ ۱۷‏.‏

ولی پیدایش ۶:‏۳ با نمونه‌های بالا بسیار متفاوت است؛‏ در این آیه نام نوح نیامده است یا اشاره نشده است که خدا رو به نوح سخن می‌گوید.‏ از این آیه متوجه می‌شویم که خدا فقط قصد یا ارادهٔ خود را بیان می‌کند.‏ (‏با پیدایش ۸:‏۲۱ مقایسه شود.‏)‏ قابل ملاحظه است که در گزارشِ وقایع قبل از خلقت آدم نیز به چنین عباراتی بر می‌خوریم:‏ «خدا گفت.‏» (‏پیدا ۱:‏۶،‏ ۹،‏ ۱۴،‏ ۲۰،‏ ۲۴‏)‏ واضح است که یَهُوَه در این آیات با انسان صحبت نمی‌کرد چرا که هنوز بشر را خلق نکرده بود.‏

پس منطقی است نتیجه بگیریم که گفتهٔ خدا در پیدایش ۶:‏۳ به تصمیم او به نابودی دنیای شریر آن زمان اشاره دارد.‏ یَهُوَه فرمان داوری‌ای را صادر کرد که بعد از ۱۲۰ سال به اجرا می‌رسید.‏ با این حال،‏ در آن زمان نوح هنوز از آن داوری خبر نداشت.‏ اما چرا خدا چنین زمانی را تعیین کرد؟‏ و چرا اینقدر صبر کرد؟‏

پِطْرُس رسول دلایل آن را چنین بیان کرد:‏ «در آن وقت که نوح به ساختن کشتی مشغول بود و خدا با صبر و حوصله انتظار می‌کشید .‏ .‏ .‏ [تا این که] عدّه‌ای کم،‏ یعنی هشت نفر از آب گذشته،‏ جان سالم بدر بردند.‏» (‏۱پطر ۳:‏۲۰‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ بلی،‏ قبل از آمدن توفان لازم بود کارهایی انجام می‌شد.‏ اوّلاً فرزندان نوح ۲۰ سال بعد از تصمیم خدا یکی پس از دیگری متولّد شدند.‏ (‏پیدا ۵:‏۳۲؛‏ ۷:‏۶‏)‏ سپس سه پسر آن‌ها بزرگ شدند،‏ ازدواج کردند تا آن خانواده «هشت تن» گردند.‏ بعد از آن،‏ لازم بود کشتی‌ای بسازند که با توجه به اندازهٔ آن،‏ کار بسیار عظیمی برای خانوادهٔ نوح بود.‏ بلی،‏ صبر یَهُوَه برای ۱۲۰ سال مهلتی بود تا این کارها به اتمام رسد و هشت انسان وفادار «از آب گذشته،‏ جان سالم بدر» برند.‏

کتاب مقدّس مشخص نکرده است که خدا در چه زمانی نوح را از تصمیمش در مورد واقعهٔ توفان مطلع ساخته است.‏ از آنجایی که پسران نوح متولّد شدند،‏ بزرگ گشتند و ازدواج کردند،‏ احتمالاً ۴۰ یا ۵۰ سال به توفان مانده بود.‏ در آن موقع بود که یَهُوَه به نوح گفت:‏ «انتهای تمامی بشر به حضورم رسیده است.‏» سپس اضافه کرد که نوح کشتی بزرگی بسازد و با خانواده‌اش به داخل آن روند.‏ (‏پیدا ۶:‏۱۳-‏۱۸‏)‏ طی ده‌ها سالی که باقی مانده بود،‏ نوح در زندگی فقط انسان درستکاری نبود بلکه «واعظِ پارسایی» نیز بود تا قصد خدا را در مورد نابودی دنیای شریر به مردم اعلام کند.‏ نوح نمی‌دانست که نابودی در چه سالی می‌آید ولی از آمدنش مطمئن بود و ما نیز می‌دانیم که توفان آمد.‏ —‏ ۲پطر ۲:‏۵‏.‏