▪ Wielu zna pokrzepiające słowa Jezusa: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (Jana 3:16, Biblia Tysiąclecia). Czy Jezus sugerował, że wszyscy wierni czciciele Jego Ojca, Jehowy Boga, pójdą do nieba i będą tam zaznawać wiecznej szczęśliwości?

Zwróćmy uwagę na inną ciekawą wypowiedź Jezusa: „Nikt nie wstąpił do nieba oprócz tego, który z nieba zstąpił — Syna Człowieczego” (Jana 3:13). A zatem wierni słudzy Boży żyjący wcześniej, tacy jak Noe, Abraham, Mojżesz czy Dawid, nie poszli do nieba (Dzieje 2:34). Gdzie w takim razie się znaleźli? Krótko mówiąc, przebywają w grobie. Niczego nieświadomi śpią snem śmierci i kiedyś dostąpią zmartwychwstania (Kaznodziei 9:5, 6; Dzieje 24:15).

Pierwsza biblijna wzmianka o tym, że po śmierci ktoś będzie żył w niebie, to słowa, które Jezus skierował do apostołów. Dał im do zrozumienia, że przygotuje im tam miejsce (Jana 14:2, 3). Dla sług Bożych było to coś nowego. Później apostoł Paweł wyjaśnił, że Jezus po swej śmierci i zmartwychwstaniu do życia w niebie ‛otworzył swym uczniom nową i żywą drogę’ — drogę, której nie przebył dotąd żaden człowiek (Hebrajczyków 10:19, 20).

Czy to znaczy, że od tamtej pory wszyscy wierni chrześcijanie idą do nieba? Nie, ponieważ zmartwychwstanie do życia w niebie jest ściśle związane z zadaniem powierzanym tylko niektórym. W czasie ostatniego wieczoru spędzonego z apostołami Jezus obiecał im, że będą „zasiadać na tronach, aby sądzić” w jego niebiańskim Królestwie. Tak więc ich rola miała polegać na sprawowaniu z Jezusem władzy w niebie (Łukasza 22:28-30).

To zaszczytne zadanie otrzymali nie tylko apostołowie. W wizji przedstawiającej niebo apostoł Jan zobaczył Jezusa z grupą zmartwychwstałych, o których powiedziano, że są „królestwem i kapłanami i mają królować nad ziemią” (Objawienie 3:21; 5:10). Ilu ich było? W skład każdego rządu wchodzi jedynie ograniczona liczba osób. Tak samo jest z niebiańskim Królestwem. Jezus, Baranek Boży, panuje razem ze 144 000 współwładców „kupionych spośród ludzi” (Objawienie 14:1, 4, 5).

Trzeba przyznać, że 144 000 to niewielkie grono w porównaniu z liczbą wszystkich wiernych sług Bożych, żyjących dawniej i dziś. Ale nie ma w tym nic dziwnego, gdyż członkowie tej grupy są wskrzeszani do życia w niebie, aby wykonać tam specjalne, święte zadanie. Gdybyś chciał zbudować dom, czy nająłbyś do pracy wszystkich fachowców z okolicy? Oczywiście, że nie. Zatrudniłbyś tylko tylu, ilu byłoby potrzebnych. Podobnie Bóg nie powierza wyjątkowego przywileju rządzenia z Chrystusem w niebie wszystkim wiernym chrześcijanom.

Niebiański rząd urzeczywistni pierwotne zamierzenie Boże co do ludzkości. Jezus i 144 000 jego współwładców będą czuwać nad przekształceniem ziemi w raj, w którym życie wieczne stanie się udziałem niezliczonej rzeszy ludzi (Izajasza 45:18; Objawienie 21:3, 4). Wśród tej rzeszy znajdą się osoby, które pozostają w pamięci Bożej i powstaną z martwych (Jana 5:28, 29).

Wszyscy wierni czciciele Jehowy — zarówno z naszych czasów, jak i z przeszłości — mogą otrzymać cudowny dar życia wiecznego (Rzymian 6:23). Dla niektórych będzie to życie w niebie, wiążące się z wypełnianiem zaszczytnej misji, a dla większości — życie na rajskiej ziemi.