Ένα Γράμμα από τη Μαδαγασκάρη

Ακουγόταν σαν Ωραία Μουσική

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ μου και εγώ ταξιδεύαμε προς το νέο μας ιεραποστολικό διορισμό​—το νησί της Μαδαγασκάρης. Αποχαιρετήσαμε τους δικούς μας και πνίξαμε τα δάκρυα και τους φόβους μας, έχοντας την πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά μάς έστελνε κάπου όπου θα μπορούσαμε να ριζώσουμε.

Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την πρώτη μας συνάθροιση εκεί. Ο αδελφός που διεξήγαγε τη Μελέτη Σκοπιάς έμοιαζε να διευθύνει συμφωνική ορχήστρα. Επειδή δεν ξέραμε σχεδόν καθόλου τη γλώσσα, οι λέξεις ακούγονταν σαν ωραία μουσική. Θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να νιώσουμε σίγουροι ότι καταλαβαίναμε όσα λέγονταν.

Την πρώτη φορά που κατάλαβα μια συμπληρωματική ερώτηση, είπα κατά λάθος την απάντηση φωναχτά. Όσοι κάθονταν εκεί κοντά με άκουσαν, και εγώ έκλεισα το στόμα με τα χέρια μου για να πνίξω τα γέλια μου. Από τη μια ντράπηκα και από την άλλη ενθουσιάστηκα που επιτέλους είχα καταλάβει κάτι!

Στη διακονία, αντί να είμαι εγώ το καλό παράδειγμα βοηθώντας άλλους, ένιωθα ότι με έπαιρναν εκείνοι από το χέρι. Οι αδελφοί και οι αδελφές μού έδειχναν με αγάπη πώς να κάνω ευκολονόητες παρουσιάσεις, ώστε να ξέρω τι να λέω και ποια εδάφια να χρησιμοποιώ.

Κάποια μέρα που ήμουν στη διακονία, θυμάμαι ότι ένα παιδί άρχισε να φωνάζει: «Βαζάχα! Βαζάχα!» Στη μαλγασική, αυτή η λέξη αναφέρεται συνήθως στους ξένους. Επιταχύναμε το βήμα μας ελπίζοντας να μη μαζευτούν και άλλα παιδιά που θα «τραγουδούσαν» το ίδιο ρεφρέν. Τότε ένα αγόρι μάλωσε το παιδί που φώναζε. «Δεν είναι ξένη», είπε, «μιλάει τη γλώσσα μας!» Η ντόπια αδελφή που ήταν μαζί μου έπρεπε να μου μεταφράζει τι έλεγαν, επειδή μιλούσαν τόσο γρήγορα που δεν τα καταλάβαινα. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση. Επιτέλους, είχα αρχίσει να νιώθω σαν στο σπίτι μου.

Κάποιες φορές, όταν ένιωθα μοναξιά, ένα μικρό χεράκι γλιστρούσε μέσα στο δικό μου και, γυρίζοντας, αντίκριζα ένα γελαστό πρόσωπο το οποίο φαινόταν πολύ χαρούμενο που  με έβλεπε, μολονότι εγώ δεν μπορούσα να συνεννοηθώ τόσο καλά. Τα παιδιά στην εκκλησία είναι μεγάλη ευλογία από τον Ιεχωβά. Μια αδελφούλα, η Χάσινα, έχει γίνει η προσωπική μου διερμηνέας. Όταν κανείς άλλος δεν έχει ιδέα τι λέω, εκείνη με καταλαβαίνει. Κάθε τόσο μάλιστα, ενώ προσπαθώ να συνεννοηθώ με αδελφούς στην εκκλησία, με βγάζει από τη δύσκολη θέση εξηγώντας τους τι θέλω να πω.

Εγώ και ο σύζυγός μου συνταυτιστήκαμε με κάποια εκκλησία η οποία σε λίγο θα χωριζόταν για να σχηματιστεί μια καινούρια. Κατά συνέπεια, μερικές Γραφικές μελέτες έπρεπε να ανατεθούν σε άλλα άτομα, επειδή οι σπουδαστές έμεναν στον τομέα της καινούριας εκκλησίας. Μια αδελφή με παρότρυνε να αναλάβω εγώ κάποια από τις μελέτες της. Φοβόμουν και επέμενα ότι δεν ήμουν ακόμη έτοιμη για κάτι τέτοιο, εκείνη όμως ήταν πολύ πειστική. Με διαβεβαίωσε ότι, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, θα τα κατάφερνα. Κοιτάζοντάς με τρυφερά και με καλοσύνη, και μιλώντας όσο πιο απλά μπορούσε, μου είπε ότι σε λίγο καιρό θα ήμουν σε θέση να διδάσκω τους άλλους όπως ακριβώς ήθελα. Τα λόγια της μου έδωσαν πολύ κουράγιο.

Έκτοτε, η σπουδάστρια έχει κάνει θαυμάσια πρόοδο. Μια μέρα που ήμουν έξω, την άκουσα να με φωνάζει. Πήγαινε με το σύζυγό της να νομιμοποιήσουν το γάμο τους. Έχει αρχίσει και εκείνος να μελετάει, και προσπαθούν να πετύχουν ορισμένους πνευματικούς στόχους, όπως είναι το βάφτισμα. Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά, αν και ξέρω ότι ο Ιεχωβά ελκύει κάποιον κοντά του, όχι εμείς.

Στο νέο μας διορισμό, έχουμε μάθει ένα σωρό πράγματα. Παρότι μας λείπουν οι φίλοι και η οικογένειά μας, νιώθουμε ότι κατά κάποιον τρόπο τούς έχουμε πάρει μαζί μας. Μιλάμε συχνά για εκείνους στους αδελφούς και στις αδελφές εδώ, και τώρα αυτοί μας ρωτούν πώς είναι και τι κάνουν. Ανυπομονούμε να έρθει ο καιρός κατά τον οποίο οι «οικογένειές» μας θα συναντηθούν και θα γνωριστούν.

Οι συζητήσεις των ανθρώπων ηχούν ακόμη σαν «μουσική» στα αφτιά μου. Τώρα, όμως, καταλαβαίνω τα λόγια. Περιμένω με λαχτάρα τον καιρό κατά τον οποίο θα μπορώ να συμμετέχω στη μουσική αρμονικά, και όχι να προφέρω πού και πού κοφτές νότες σαν τρομπέτα. Ο Ιησούς είπε: «Ποτέ μην ανησυχήσετε για την αυριανή ημέρα, γιατί η αυριανή ημέρα θα έχει τις δικές της ανησυχίες». (Ματθαίος 6:34) Γι’ αυτό, θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε μια μια τις «νότες», δηλαδή τις λέξεις. Προς το παρόν, θα «συντονίζω» τα αφτιά, το μυαλό και την καρδιά μου ώστε να μπορώ να εργάζομαι πλάι πλάι με τους υπομονετικούς και στοργικούς αδελφούς και αδελφές μας εδώ στη Μαδαγασκάρη.

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Στο κήρυγμα με τη Χάσινα