„Prosimy was, bracia, żebyście mieli uznanie dla tych, którzy wśród was ciężko pracują oraz wam przewodzą w Panu i was napominają” (1 TES. 5:12).

1, 2. (a) W jakiej sytuacji znajdowali się chrześcijanie w Tesalonice, gdy Paweł pisał do nich swój pierwszy list? (b) Do czego apostoł zachęcił Tesaloniczan?

WYOBRAŹ sobie, że należysz do jednego z pierwszych wczesnochrześcijańskich zborów w Europie — do zboru w Tesalonice. Apostoł Paweł spędził tam sporo czasu, umacniając braci. Być może dla zapewnienia im przewodnictwa mianował też starszych, jak to robił w innych zborach (Dzieje 14:23). Ale niedługo po utworzeniu tamtejszego zboru Żydzi podburzyli tłum, by wypędził Pawła i Sylasa z miasta. Chrześcijanie w Tesalonice mogli się czuć pozostawieni samym sobie, a nawet wystraszeni.

² Oczywiście po opuszczeniu miasta Paweł rozmyślał o nowo powstałym zborze. Próbował tam wrócić, lecz ‛Szatan przeciął mu drogę’. Posłał więc Tymoteusza, by pokrzepił braci (1 Tes. 2:18; 3:2). Kiedy Tymoteusz przyniósł pomyślne wieści, Paweł postanowił napisać do Tesaloniczan list. Wspomniał w nim o wielu sprawach — między innymi zachęcił współwyznawców, żeby ‛mieli uznanie dla tych, którzy im przewodzą’ (odczytaj 1 Tesaloniczan 5:12, 13).

3. Jakie powody mieli chrześcijanie w Tesalonice, by okazywać starszym nadzwyczajne względy?

³ Bracia, którzy przewodzili zborowi w Tesalonice, nie posiadali takiego doświadczenia jak Paweł czy jego towarzysze ani nie byli tak długo w prawdzie jak starsi w Jerozolimie. Przecież zbór ten istniał dopiero niecały rok! Mimo to jego członkowie mieli powody cenić miejscowych pasterzy, którzy ‛ciężko pracowali, przewodzili braciom i ich napominali’. Tesaloniczanie słusznie powinni  darzyć starszych miłością i „bardziej niż nadzwyczajnymi względami”. Paweł poradził im jeszcze: „Bądźcie wobec siebie nawzajem usposobieni pokojowo”. Gdybyś był członkiem tamtejszego zboru, czy okazywałbyś starszym wdzięczność za ich pracę? Co sądzisz o „darach w ludziach”, które Bóg przez Chrystusa udostępnił twojemu zborowi? (Efez. 4:8).

„Ciężko pracują”

4, 5. Dlaczego nauczanie zboru zarówno w czasach Pawła, jak i dzisiaj jest ciężką pracą?

⁴ Dlaczego można powiedzieć, że starsi w Tesalonice ‛ciężko pracowali’, gdy Paweł i Sylas udali się do Berei? Wzorem Pawła niewątpliwie nauczali zbór na podstawie Pism. Rodzi się jednak pytanie: „Czy chrześcijanie w tym mieście cenili Słowo Boże?”. W Biblii czytamy przecież, że Berejczycy „byli szlachetniej usposobieni niż tamci w Tesalonice, (...) każdego dnia starannie badając Pisma” (Dzieje 17:11). W porównaniu tym nie chodzi jednak o członków zboru w Tesalonice, ale o tamtejszych Żydów. Ci z nich, którzy uwierzyli, ‛przyjęli słowo Boże nie jako słowo ludzi, lecz jako słowo Boga’ (1 Tes. 2:13). Miejscowi pasterze musieli zapewne ciężko pracować, by karmić ich pod względem duchowym.

⁵ Obecnie klasa niewolnika wiernego i roztropnego zapewnia trzodzie Bożej „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45). Cieszymy się obfitością literatury biblijnej, a w wielu językach dostępne są takie pomoce, jak Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica czy program Watchtower Library. Ponadto pod kierownictwem niewolnika starsi w zborach wytężają siły, by przekazywać braciom duchowy pokarm. W trosce o potrzeby zboru spędzają długie godziny na przygotowywaniu punktów zebrań, dzięki czemu mogą przedstawiać myśli w rzeczowy, budujący sposób. Czy zastanawiałeś się kiedyś nad tym, ile czasu starsi poświęcają na opracowywanie przemówień i innych zadań w programie zebrań i większych zgromadzeń?

6, 7. (a) Jaki wzór dał Paweł starszym w Tesalonice? (b) Dlaczego starszym może nie być łatwo naśladować Pawła?

⁶ Starsi w Tesalonice pamiętali wspaniały wzór pasienia trzody, jaki dał im apostoł Paweł. Gdy zajmował się jakąś sprawą, nie robił tego w sposób formalistyczny ani pobieżny. Zgodnie z poprzednim artykułem ‛stał się delikatny jak karmiąca matka, gdy pielęgnuje swe dzieci’ (odczytaj 1 Tesaloniczan 2:7, 8). Był nawet gotowy ‛przekazać własną duszę’ braciom! Starsi mieli go w tym naśladować.

⁷ W naszych czasach duchowi pasterze, troszcząc się o trzodę, biorą przykład z Pawła. Niektóre owce z natury są mniej przyjazne i towarzyskie niż inne. Mimo to nadzorcy starają się okazywać wnikliwość i szukać w nich tego, co dobre (Prz. 16:20). Ponieważ są niedoskonali, zachowywanie pozytywnego zdania o drugich może nie przychodzić im łatwo. Ale czy nie zasługują na uznanie, gdy nie szczędzą wysiłków, aby wobec wszystkich być życzliwymi pasterzami podlegającymi Chrystusowi?

8, 9. Wymień niektóre sytuacje, w jakich dzisiejsi starsi ‛czuwają nad naszymi duszami’.

⁸ Każdy z nas ma powód, by okazywać starszym uległość. Jak napisał Paweł, ‛czuwają oni nad naszymi duszami’ (Hebr. 13:17). Zwrot ten przywołuje na myśl literalnego pasterza, który pragnąc chronić trzodę, rezygnuje ze snu. Podobnie dzisiaj zdarza się, że starsi rezygnują ze snu i poświęcają czas na zatroszczenie się o fizyczne, emocjonalne lub duchowe potrzeby powierzonych im owiec. Na przykład bracia usługujący w Komitetach Łączności ze Szpitalami nieraz są budzeni w środku nocy, gdy trzeba  zadziałać w nagłym wypadku. Jakże jesteśmy im wdzięczni za pomoc w takiej sytuacji!

⁹ Na rzecz współwyznawców trudzą się też starsi z Regionalnych Komitetów Budowlanych i komitetów zajmujących się niesieniem pomocy doraźnej. Zasługują oni na nasze pełne poparcie! Zobaczmy, co się wydarzyło, gdy w 2008 roku przez Birmę przetoczył się cyklon Nargis. Aby dotrzeć do zboru Bothingone w spustoszonej delcie rzeki Irawadi, ekipa ratunkowa musiała przedzierać się przez zniszczone tereny, na których napotykała porozrzucane zwłoki. Gdy bracia z Bothingone ujrzeli wśród pierwszych ratowników poprzedniego nadzorcę obwodu, wykrzyknęli: „Patrzcie! To nasz nadzorca obwodu! Jehowa nas uratował!”. Czy cenisz ciężką pracę wykonywaną przez starszych dniem i nocą? Niektórzy z nich są wyznaczani na członków komitetów specjalnych, rozstrzygających skomplikowane kwestie sądownicze. Tacy starsi nie chwalą się tym, czego zdołali dokonać, ale osoby, które odnoszą korzyść z ich usługiwania, są im naprawdę wdzięczne (Mat. 6:2-4).

10. Jakie nierzucające się w oczy obowiązki spoczywają na starszych?

¹⁰ Wielu nadzorców zajmuje się również prowadzeniem zapisków zborowych i innymi formalnościami. Na przykład koordynator grona starszych przygotowuje harmonogram cotygodniowych zebrań. Sekretarz sporządza miesięczne i roczne sprawozdania z działalności ewangelizacyjnej zboru. Nadzorca szkoły musi starannie przemyśleć, komu przydzielić zadania. Co trzy miesiące przeprowadza się kontrolę kont zborowych. Ponadto starsi otrzymują listy z Biura Oddziału i wprowadzają zawarte w nich wskazówki, przyczyniające się do „jedności w wierze” (Efez. 4:3, 13). Dzięki ciężkiej pracy tych braci „wszystko odbywa się przyzwoicie i w sposób uporządkowany” (1 Kor. 14:40).

„Przewodzą”

11, 12. Kto przewodzi zborowi i co się z tym wiąże?

¹¹ Apostoł Paweł napisał, że nadzorcy w Tesalonice „przewodzą” zborowi. Użyty tu grecki wyraz oznacza „stojących na czele” i można go odnieść do tych, którzy „kierują; przewodniczą” (Wielki słownik grecko-polski Nowego Testamentu). Jak pamiętamy, Paweł oznajmił, że owi starsi „ciężko pracują”. Nie mówił tu o jakimś jednym „nadzorcy przewodniczącym”, ale o wszystkich starszych w zborze. Obecnie większość z nich niejako staje na czele zboru, prowadząc zebrania. Stosowane przez nas od niedawna określenie „koordynator grona starszych” pomaga traktować wszystkich pasterzy w zborze jako członków jednego harmonijnie współpracującego grona.

¹² ‛Przewodzenie’ zborowi obejmuje coś więcej niż nauczanie. Ten sam wyraz występuje w Liście 1 do Tymoteusza 3:4. Paweł nadmienił tam, że nadzorca powinien być człowiekiem „bardzo dobrze przewodzącym własnemu domowi, mającym dzieci podporządkowane z całą powagą”. Oczywiście w myśl tych słów mężczyzna, który ‛przewodzi’ domownikom, nie tylko poucza dzieci, lecz także ‛ma je podporządkowane’ i kieruje całą rodziną. Podobnie starsi przewodzą zborowi, pomagając wszystkim jego członkom okazywać podporządkowanie Jehowie (1 Tym. 3:5).

13. Dlaczego wypracowanie wspólnego stanowiska na spotkaniu starszych może wymagać czasu?

¹³ Chcąc odpowiednio przewodzić trzodzie, starsi wspólnie się naradzają, jak troszczyć się o zbór. Być może prościej byłoby, gdyby wszelkie decyzje podejmował jeden z nich. Ale wzorem ciała kierowniczego z I wieku n.e. wszyscy nadzorcy w gronie swobodnie się wypowiadają w danej sprawie i szukają kierownictwa w Piśmie Świętym. Starają się ustalić, jak zastosować zasady biblijne, aby zaspokoić potrzeby zboru. Najlepsze  rezultaty osiągają wtedy, gdy każdy starszy przygotowuje się do spotkań, analizując Słowo Boże i rady niewolnika wiernego i roztropnego. Naturalnie wymaga to czasu. Kiedy zdarza się różnica zdań — tak jak to było w I wieku, gdy ciało kierownicze rozważało kwestię obrzezania — nieraz trzeba się zastanowić dłużej nad daną sprawą i poszukać dodatkowych materiałów. Chodzi o to, by wypracować wspólne stanowisko oparte na Biblii (Dzieje 15:2, 6, 7, 12-14, 28).

14. Czy cenisz to, że starsi współpracują ze sobą w jedności? Dlaczego masz takie odczucia?

¹⁴ Do czego mogłoby dojść, gdyby któryś ze starszych narzucał innym sposób załatwienia jakiejś sprawy lub próbował forsować własne poglądy? Albo gdyby — niczym w starożytności Diotrefes — zasiewał niezgodę? (3 Jana 9, 10). Bez wątpienia ucierpiałby na tym cały zbór. Skoro Szatan próbował zachwiać zborem wczesnochrześcijańskim, to z pewnością chce zburzyć pokój także wśród dzisiejszych chrześcijan. Może grać na samolubnych ludzkich skłonnościach, takich jak pragnienie zdobycia prestiżu. Dlatego starsi muszą pielęgnować pokorę i współpracować ze sobą w harmonii. Jakże cenimy pokornych nadzorców, którzy zgodnie działają jako jedno grono!

„Napominają”

15. Czym kierują się starsi, gdy napominają brata lub siostrę?

¹⁵ Paweł wskazał na jeszcze jedno trudne, ale ważne zadanie starszych: napominanie trzody. W Chrześcijańskich Pismach Greckich tylko on użył sformułowania tłumaczonego na „napominać”. Słowo to może się  odnosić do stanowczej rady, ale nie oznacza wrogości (Dzieje 20:31; 2 Tes. 3:15). Na przykład Paweł oznajmił Koryntianom: „Nie piszę tego, żeby was zawstydzić, ale żeby was napomnieć jako moje dzieci umiłowane” (1 Kor. 4:14). Udzielał więc napomnień, powodowany miłością.

16. O czym muszą pamiętać starsi, kiedy udzielają napomnień?

¹⁶ Nadzorcy pamiętają, że ważny jest też sposób udzielania napomnień. Starają się brać wzór z Pawła, okazując życzliwość, miłość oraz niosąc pomoc (odczytaj 1 Tesaloniczan 2:11, 12). Oczywiście ‛niewzruszenie trzymają się wiernego słowa, tak by potrafili usilnie zachęcać zdrową nauką’ (Tyt. 1:5-9).

17, 18. O czym powinieneś pamiętać, gdy starszy udziela ci napomnienia?

¹⁷ Prawdą jest, że starsi są niedoskonali i zdarza im się powiedzieć coś, czego potem żałują (1 Król. 8:46; Jak. 3:8). Wiedzą też, że dla braci i sióstr przyjmowanie rad zazwyczaj „nie wydaje się radosne, lecz zasmucające” (Hebr. 12:11). Kiedy więc duchowy pasterz udziela komuś napomnienia, wcześniej musiał głęboko to rozważyć i modlić się w tej sprawie. Czy jeśli napomniał ciebie, cenisz sobie jego życzliwą troskę?

¹⁸ Przypuśćmy, że zachorowałeś i początkowo nie można było ustalić, co ci dolega. W końcu pewien lekarz stawia trafną diagnozę, lecz trudno ci ją przyjąć. Czy obrazisz się na tego lekarza? Ależ nie! Nawet jeśli zaleci jakąś operację, zapewne się na nią zgodzisz, wierząc w jej skuteczność. Sposób, w jaki przekazano ci diagnozę, mógł wpłynąć na twoje uczucia, ale czy uzależnisz od tego swoją decyzję co do podjęcia leczenia? Raczej nie. Tak samo Jehowa i Jezus mogą się posłużyć starszymi, by uświadomić ci, jak możesz chronić swoje duchowe usposobienie. Nie dopuść, by sama forma upomnienia przeszkodziła ci w usłuchaniu tych braci.

Ceń Boży dar, jakim są starsi

19, 20. Jak możesz pokazać, że cenisz sobie „dary w ludziach”?

¹⁹ Co byś zrobił, gdybyś otrzymał podarunek przygotowany specjalnie z myślą o tobie? Czy korzystałbyś z niego, dowodząc tym, jak bardzo się nim cieszysz? Jehowa poprzez Jezusa Chrystusa właśnie tobie dał „dary w ludziach”. Możesz okazać za nie wdzięczność, pilnie słuchając przemówień starszych i starając się wprowadzać w czyn ich wskazówki. Jej wyrazem będą też twoje przemyślane wypowiedzi na zebraniach. Wspieraj również przedsięwzięcia, w których przewodzą starsi, takie jak służba kaznodziejska. Jeśli odniosłeś korzyść z rady udzielonej przez któregoś nadzorcę, warto mu o tym powiedzieć. Czy nie byłoby też dobrze wyrażać docenianie rodzinom starszych? Pamiętaj: aby taki brat mógł ciężko pracować dla zboru, jego rodzina godzi się poświęcać część czasu, który mogliby spędzać razem.

²⁰ Mamy wszelkie powody, by okazywać wdzięczność za starszych, którzy wśród nas ciężko pracują, przewodzą nam i nas napominają. Jehowa udostępnił nam te „dary w ludziach”, kierując się szczerą miłością!

Czy sobie przypominasz?

• Jakie powody mieli chrześcijanie w Tesalonice, by cenić tych, którzy im przewodzili?

• Jaką ciężką pracę wykonują starsi w zborze na twoją rzecz?

• Co zyskujesz dzięki przewodnictwu chrześcijańskich nadzorców?

• O czym powinieneś pamiętać, gdy któryś ze starszych cię napomina?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 27]

Czy cenisz różne formy pasterskiej pracy starszych?