គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
ហេតុអ្វីស្ត្រីម្នាក់ដែលមានអាយុជាង៦០ឆ្នាំសម្រេចចិត្តឈប់គោរពបូជារូបព្រះ? តើអ្វីបានជំរុញចិត្តលោកសង្ឃម្នាក់ខាងសាសនាស៊ីនតូឲ្យឈប់បម្រើជាសង្ឃ ហើយក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកវិញ? តើតាមរបៀបណាស្ត្រីម្នាក់ដែលបានត្រូវគេយកទៅចិញ្ចឹមតាំងពីទារក អាចយកឈ្នះអារម្មណ៍ដែលត្រូវគេបោះបង់ចោល? សូមពិចារណាអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ។
«ខ្ញុំលែងធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរូបព្រះទៀតហើយ»—រៀបរាប់ដោយអាបា ដាន់ស៊ូ
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៣៨
ប្រទេសកំណើត: បេណាំង
ប្រវត្តិ: អ្នកគោរពបូជារូបព្រះ
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំធំឡើងនៅភូមិសូឆាហ៊ូវី ដែលជាតំបន់ភក់មួយនៅជិតបឹង។ អ្នកដែលរស់នៅភូមិនោះប្រកបរបរនេសាទត្រី និងចិញ្ចឹមគោ ពពែ ចៀម ជ្រូក ព្រមទាំងសត្វស្លាប។ នៅទីនោះគ្មានផ្លូវគោកទេ ដូច្នេះពួកគេប្រើកាណូតនិងទូកដើម្បីធ្វើដំណើរ។ អ្នកភូមិភាគច្រើនសង់ផ្ទះរបស់ពួកគេពីឈើនិងស្បូវ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះទៀតប្រើឥដ្ឋ។ មនុស្សក្នុងភូមិនោះ ភាគច្រើនមានជីវភាពក្រីក្រ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ភូមិយើងមិនសូវមានអំពើចោរកម្មដូចនៅទីក្រុងឡើយ។
ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបញ្ជូនខ្ញុំនិងបងស្រីខ្ញុំទៅសាលាសាសនាមួយ។ ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំបានយកព្រះដូដូវ៉ាមកធ្វើជាព្រះរបស់ខ្ញុំ។ ព្រះនោះជាព្រះរបស់ជនជាតិភាគតិចដែលហៅថាយ៉ូរូប៉ា។ ខ្ញុំបានសង់អាសនៈមួយឲ្យព្រះនោះ ហើយជូនសំណែនជាទៀងទាត់ ដូចជាដំឡូង ប្រេងដូង ខ្យង មាន់ ព្រាប និងសត្វឯទៀត។ សំណែនទាំងនេះមានតម្លៃថ្លៃណាស់ ហើយខ្ញុំបានចំណាយធនធានសឹងតែទាំងអស់ដែលខ្ញុំមានដើម្បីទិញវា។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: ពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរ ខ្ញុំរៀនថាមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលជាព្រះពិត។ ខ្ញុំក៏រៀនដែរថា លោកមិនពេញចិត្តនឹងការប្រើរូបព្រះក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍នោះឡើយ។ (ដំណើរចាកចេញ ២០:៤, ៥; កូរិនថូសទី១ ១០:១៤) ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំត្រូវតែកែប្រែ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានបោះចោលរូបព្រះនិងអ្វីៗទាំងអស់ដែលទាក់ទងនឹងការគោរពបូជារូបព្រះ។ ខ្ញុំឈប់ទៅរកគ្រូទាយ ហើយខ្ញុំលែងចូលរួមពិធីសាសនាផ្សេងៗ និងពិធីបុណ្យសពទៀត។
ខ្ញុំជាស្ត្រីម្នាក់ដែលមានអាយុជាង៦០ឆ្នាំហើយ ដូច្នេះគឺមិនងាយស្រួលឲ្យខ្ញុំកែប្រែទម្លាប់ទាំងនេះទេ។ បន្ថែមទៅទៀត មិត្តភក្តិ សាច់ញាតិ និងអ្នកជិតខាងបានប្រឆាំង ហើយសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាសុំកម្លាំងដើម្បីធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ ខ្ញុំទទួលការសម្រាលទុក្ខពីពាក្យដែលបានរៀបរាប់នៅសុភាសិត ១៨:១០ ចែងថា៖«នាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាប៉មមាំមួន ពេលមនុស្សសុចរិតរត់ចូលទៅ គាត់នឹងទទួលបានការការពារ»។
អ្វីមួយទៀតដែលបានជួយខ្ញុំ គឺការចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ នៅទីនោះ ខ្ញុំទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត ហើយខ្ញុំកោតស្ងើចដោយសារពួកគេព្យាយាមរស់នៅសមស្របតាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ពីគម្ពីរ។ អ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿជាក់ថា សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគឺជាសាសនាពិត។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: ការអនុវត្តតាមគោលការណ៍គម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយកូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាបានដកបន្ទុកដ៏ធ្ងន់មួយចេញពីស្មារបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំធ្លាប់ប្រើធនធានរបស់ខ្ញុំដើម្បីរូបព្រះដែលគ្មានជីវិតនិងដែលមិនអាចផ្ដល់ប្រយោជន៍អ្វីសោះដល់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែឥឡូវ ខ្ញុំកំពុងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលអាចផ្ដល់ដំណោះស្រាយចំពោះបញ្ហាទាំងអស់របស់យើង។ (ការបើកបង្ហាញ ២១:៣, ៤) ខ្ញុំត្រេកអរណាស់ដោយសារខ្ញុំលែងធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរូបព្រះទៀតហើយ តែធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ! លោកបានជួយខ្ញុំឲ្យរកឃើញសេចក្ដីសុខនិងការការពារពិតប្រាកដ។
«ខ្ញុំបានស្វែងរកព្រះតាំងពីកុមារភាព»—រៀបរាប់ដោយស៊ីនជី សាតូ
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៥១
ប្រទេសកំណើត: ជប៉ុន
ប្រវត្តិ: លោកសង្ឃខាងសាសនាស៊ីនតូ
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំធំឡើងនៅក្រុងតូចមួយក្នុងខេត្តហ្វូគូអូកា។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំគឺជាអ្នកកាន់ខ្ជាប់ខាងសាសនា ហើយពួកគាត់បង្រៀនខ្ញុំតាំងពីក្មេងឲ្យគោរពព្រះនានានៃសាសនាស៊ីនតូ។ កាលពីខ្ញុំនៅក្មេង ជារឿយៗខ្ញុំគិតអំពីអនាគតដ៏ល្អប្រសើរ ហើយខ្ញុំពិតជាចង់ជួយមនុស្សដែលមានទុក្ខលំបាក។ ពេលខ្ញុំរៀននៅសាលាបឋម មានថ្ងៃមួយគ្រូសួរសិស្សក្នុងថ្នាក់ថាតើពួកគេចង់ធ្វើអ្វីពេលធំឡើង។ សិស្សរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំមានគោលដៅធំៗ ដូចជាចង់ក្លាយទៅជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជាដើម។ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំឆ្លើយថាខ្ញុំមានគោលដៅបម្រើព្រះ។ ឮដូច្នោះ សិស្សទាំងអស់បានសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ។
ក្រោយរៀនចប់វិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចូលសាលាដើម្បីក្លាយទៅជាគ្រូបង្រៀនសាសនា។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំបានជួបសង្ឃម្នាក់ខាងសាសនាស៊ីនតូ គាត់តែងតែអានសៀវភៅក្របខ្មៅមួយក្បាល នៅពេលដែលគាត់ទំនេរ។ ថ្ងៃមួយ គាត់សួរខ្ញុំថា៖«សាតូ តើអ្នកស្គាល់សៀវភៅនេះទេ?»។ ដោយសារខ្ញុំបានឃើញក្របសៀវភៅនោះ ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា៖«គឺគម្ពីរ»។ គាត់និយាយថា៖«អ្នកណាដែលចង់ក្លាយទៅជាសង្ឃនៃសាសនាស៊ីនតូគួរអានសៀវភៅនេះ»។
ក្រោយពីឮដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បានទៅទិញគម្ពីរភ្លាមៗ។ ខ្ញុំបានដាក់តាំងគម្ពីរនៅក្នុងទូសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ ហើយថែរក្សាយ៉ាងល្អ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនបានឆ្លៀតពេលអានគម្ពីរទេ ពីព្រោះខ្ញុំរវល់កិច្ចការសាលាខ្លាំងណាស់។ ពេលរៀនចប់ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើជាសង្ឃនៅវិហារសាសនាស៊ីនតូ។ ដូច្នេះ គោលដៅរបស់ខ្ញុំតាំងពីក្មេង បានក្លាយជាការពិត។
មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំឃើញថាការបម្រើជាសង្ឃសាសនាស៊ីនតូ មិនដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានរំពឹងទុកនោះទេ។ សង្ឃភាគច្រើនមិនបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀតឡើយ ហើយសង្ឃខ្លះទៀតក៏ខ្វះជំនឿដែរ។ សង្ឃរាជម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា៖«បើអ្នកចង់បម្រើនៅទីនេះឲ្យបានយូរ អ្នកត្រូវនិយាយអំពីទស្សនវិជ្ជាប៉ុណ្ណោះ។ ការនិយាយអំពីជំនឿគឺមិនបានជាដាច់ខាត»។
ពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំខកចិត្តជាខ្លាំងចំពោះសាសនាស៊ីនតូ។ ទោះជាខ្ញុំនៅតែបន្តបម្រើនៅទីនោះក៏ដោយ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់អំពីសាសនាផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែ គ្មានសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនាណាដែលប្រសើរជាងទេ។ កាលដែលខ្ញុំស្វែងយល់អំពីសាសនាកាន់តែច្រើន ខ្ញុំកាន់តែធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគ្មានសាសនាណាមួយដែលមានសេចក្ដីពិតឡើយ។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: នៅឆ្នាំ១៩៨៨ ខ្ញុំបានជួបអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនាម្នាក់ គាត់បានលើកទឹកចិត្តឲ្យខ្ញុំអានគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានគិតដល់សង្ឃសាសនាស៊ីនតូដែលប៉ុន្មានឆ្នាំមុនគាត់បានជំរុញខ្ញុំឲ្យធ្វើដូច្នេះដែរ។ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តធ្វើតាមយោបល់របស់ពួកគាត់។ ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានគម្ពីរ ខ្ញុំជក់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយអានឥតឈប់។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំបានអានពេញមួយយប់ រហូតដល់ថ្ងៃរះចាំងចូលតាមបង្អួច។
អ្វីដែលខ្ញុំបានអាន ជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់អធិដ្ឋានទៅព្រះដែលនិពន្ធគម្ពីរ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអធិដ្ឋានតាមសេចក្ដីអធិដ្ឋានគំរូដែលបានចែងនៅម៉ាថាយ ៦:៩-១៣។ ខ្ញុំបានសូត្រពាក្យអធិដ្ឋាននេះរាល់ពីរម៉ោងម្ដង សូម្បីតែពេលខ្ញុំកំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើនៅវិហារសាសនាស៊ីនតូក៏ដោយ។
ខ្ញុំមានសំណួរជាច្រើនអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានអាន។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានរៀបការ ហើយខ្ញុំដឹងថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនមនុស្សអំពីគម្ពីរ ដោយសារពួកគេធ្លាប់មកលេងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំខំស្វែងរកសាក្សីម្នាក់ ហើយបានសួរសំណួរជាច្រើនដល់គាត់។ ខ្ញុំពិតជាកោតស្ងើចណាស់ ពេលឃើញគាត់ប្រើគម្ពីរដើម្បីឆ្លើយសំណួរទាំងនោះ។ គាត់បានរៀបចំឲ្យបងប្រុសពីរនាក់មកបង្រៀនគម្ពីរដល់ខ្ញុំ។
មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ពេលនោះខ្ញុំមិនចាប់ភ្លឹកទេ តែពីមុនខ្ញុំធ្លាប់ប្រព្រឹត្តដោយមិនគួរសមដាក់ពួកគេខ្លះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ពួកគេបានស្វាគមន៍ខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្ដៅ ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រួល។
ក្នុងកិច្ចប្រជុំ ខ្ញុំរៀនថាព្រះចង់ឲ្យប្ដីទាំងឡាយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការគោរពចំពោះសមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ រហូតដល់ពេលនោះ ខ្ញុំបានផ្ដោតអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើការងាររបស់ខ្ញុំជាសង្ឃ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះប្រពន្ធនិងកូនពីរនាក់របស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួន ព្រោះកន្លងមកខ្ញុំមិនដែលស្ដាប់ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំសោះ តែចំពោះអ្នកដែលមកថ្វាយបង្គំនៅវិហារសាសនាវិញ ខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។
កាលដែលខ្ញុំបន្តសិក្សាគម្ពីរ ខ្ញុំរៀនអ្វីៗជាច្រើនអំពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយនោះបាននាំឲ្យខ្ញុំចូលទៅជិតលោក។ បទគម្ពីរមួយចំនួនបានជំរុញចិត្តខ្ញុំ ក្នុងនោះមានរ៉ូម ១០:១៣ ដែលចែងថា៖«អស់អ្នកណាដែលហៅរកនាមព្រះយេហូវ៉ានឹងត្រូវសង្គ្រោះ»។ ខ្ញុំបានស្វែងរកព្រះតាំងពីកុមារភាព ហើយឥឡូវ ខ្ញុំបានរកលោកឃើញហើយ!
ខ្ញុំលែងមានអារម្មណ៍ស្រួលនៅវិហារសាសនាស៊ីនតូ។ ដំបូង ខ្ញុំបារម្ភថាអ្នកឯទៀតនឹងគិតយ៉ាងណាមកលើខ្ញុំ បើខ្ញុំឈប់កាន់សាសនាស៊ីនតូ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំតែងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំនឹងចាកចេញ បើខ្ញុំរកព្រះពិតឃើញ។ ដូច្នេះ នៅឆ្នាំ១៩៨៩ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តធ្វើតាមការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាកចេញពីវិហារសាសនានោះ ហើយទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។
ប៉ុន្តែ ការធ្វើដូច្នោះគឺមិនងាយស្រួលទេ។ សង្ឃរាជរបស់ខ្ញុំបានស្ដីបន្ទោសឲ្យខ្ញុំ ហើយបង្ខំខ្ញុំឲ្យបន្តនៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ ការប្រាប់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំគឺពិបាកជាងនោះទៅទៀត។ ពេលធ្វើដំណើរទៅផ្ទះពួកគាត់ ខ្ញុំតានតឹងចិត្តខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចុកទ្រូង ហើយជើងខ្ញុំក៏ទន់ដែរ! ខ្ញុំឈប់តាមផ្លូវច្រើនដងដើម្បីអធិដ្ឋានសុំកម្លាំងពីព្រះយេហូវ៉ា។
ពេលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះឪពុកម្ដាយ ដំបូងខ្ញុំភ័យខ្លាំងណាស់ មិនហ៊ានប្រាប់ពួកគាត់អំពីរឿងនេះទេ។ ទោះជាកន្លងផុតទៅអស់ច្រើនម៉ោងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនហ៊ានប្រាប់ពួកគាត់។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុតក្រោយពីអធិដ្ឋានអស់ច្រើនដង ខ្ញុំបានពន្យល់អ្វីគ្រប់យ៉ាងទៅកាន់ឪពុករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំបានរកឃើញព្រះពិត ហើយខ្ញុំនឹងឈប់កាន់សាសនាស៊ីនតូដើម្បីបម្រើលោក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ហើយខកចិត្តណាស់។ រីឯសាច់ញាតិផ្សេងទៀត ពួកគេបានមកផ្ទះរបស់យើង ហើយព្យាយាមឲ្យខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរគំនិត។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យក្រុមគ្រួសារខ្ញុំឈឺចិត្តទេ តែដំណាលគ្នានោះ ខ្ញុំដឹងថាការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាគឺជារឿងត្រឹមត្រូវដែលខ្ញុំគួរធ្វើ។ អស់មួយរយៈពេលក្រោយមក ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានគោរពការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំ។
ទោះជាខ្ញុំផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីសាសនាស៊ីនតូក៏ដោយ តែខ្ញុំនៅតែត្រូវផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ របៀបរស់នៅជាសង្ឃសាសនាស៊ីនតូបានចាក់ឫសជ្រៅក្នុងគំនិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំព្យាយាមបំភ្លេចអ្វីទាំងនោះ តែគ្រប់សកម្មភាពដែលខ្ញុំធ្វើ រំលឹកខ្ញុំអំពីជីវិតបែបនោះ។
ប៉ុន្តែ មានចំណុចពីរយ៉ាងដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យឈប់គិតអំពីទំនៀមទម្លាប់សាសនាស៊ីនតូទៀត។ ទី១ ខ្ញុំបានស្វែងរកគ្រប់កន្លែងនៅក្នុងផ្ទះខ្ញុំនូវអ្វីដែលទាក់ទងនឹងសាសនានោះ។ ពេលខ្ញុំរកឃើញសៀវភៅ រូបភាព និងវត្ថុមានតម្លៃដែលទាក់ទងនឹងសាសនានោះ ខ្ញុំបានដុតវាចោលទាំងអស់។ ទី២ ខ្ញុំបានឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដើម្បីសេពគប់ជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ចំណងមិត្តភាពដែលខ្ញុំមានជាមួយនឹងពួកគេ ព្រមទាំងការគាំទ្រពីពួកគេបានជួយខ្ញុំច្រើនណាស់។ ដូច្នេះ បន្តិចម្ដងៗទំនៀមទម្លាប់សាសនាស៊ីនតូបានរសាយបាត់ពីគំនិតខ្ញុំ។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: ពីមុនខ្ញុំមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងប្រពន្ធកូនរបស់ខ្ញុំទេ ហើយនោះធ្វើឲ្យពួកគេឯកោណាស់។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចំណាយពេលជាមួយនឹងពួកគេដូចអ្វីដែលគម្ពីរបង្គាប់ប្ដីឲ្យធ្វើ នោះយើងជិតស្និទ្ធគ្នាជាង។ មិនយូរក្រោយមក ប្រពន្ធខ្ញុំបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយខ្ញុំ។ ឥឡូវកូនស្រីនិងប្ដីរបស់គាត់ ព្រមទាំងកូនប្រុសរបស់យើង ក៏បម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយនឹងពួកយើងដែរ។
ក្ដីស្រមៃរបស់ខ្ញុំតាំងពីក្មេងដែលចង់បម្រើព្រះនិងចង់ជួយអ្នកឯទៀត ឥឡូវបានក្លាយជាការពិតហើយ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបានទទួលពរជាច្រើនអនេក ហួសពីការនឹកស្មាន។ ខ្ញុំដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់ មិនអាចរកពាក្យមកថ្លែងបានឡើយ។
«ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខ្វះអ្វីមួយក្នុងជីវិត»—រៀបរាប់ដោយលីនណេត ហូទីង
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៥៨
ប្រទេសកំណើត: អាហ្វ្រិកខាងត្បូង
ប្រវត្តិ: អារម្មណ៍ដែលត្រូវគេបោះបង់ចោល
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំកើតនៅទីក្រុងកឺមីស្ទិន ជាទីក្រុងដែលសម្បូររ៉ែ។ ក្រុងនោះមិនសូវមានឧក្រិដ្ឋកម្មទេ។ ដោយសារឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំគិតថាពួកគាត់គ្មានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមខ្ញុំ នោះពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តឲ្យខ្ញុំទៅគេចិញ្ចឹម។ ពេលខ្ញុំកើតបាន១៤ថ្ងៃ ប្ដីប្រពន្ធមួយគូដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់បានយកខ្ញុំទៅចិញ្ចឹម ហើយខ្ញុំចាត់ទុកពួកគាត់ជាឪពុកម្ដាយបង្កើត។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីខ្ញុំដឹងអំពីប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេបោះបង់ចោល ហើយខ្ញុំពិបាកបំបាត់ចោលអារម្មណ៍នោះណាស់។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍មិនស្រួលជាមួយឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគិតថាពួកគាត់មិនយល់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំទេ។
ពេលខ្ញុំមានអាយុប្រហែល១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលបារ ស្ដាប់ការប្រគំតន្ត្រី និងរាំរែកជាមួយមិត្តភក្តិ។ ពេលខ្ញុំអាយុ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជក់បារី ដោយសារខ្ញុំចង់ស្គមដូចអ្នកបង្ហាញម៉ូដក្នុងពាណិជ្ជកម្មបារី។ កាលដែលខ្ញុំអាយុ១៩ឆ្នាំ ខ្ញុំធ្វើការនៅទីក្រុងជោហានេសបួ ហើយនៅទីនោះខ្ញុំមានការសេពគប់មិនល្អ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំប្រើពាក្យអសុរោះ ជក់បារី និងផឹកស្រាច្រើននៅចុងសប្ដាហ៍។
ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី ខ្ញុំជាមនុស្សស្វាហាប់ណាស់។ ខ្ញុំហាត់ប្រាណយ៉ាងទៀងទាត់ ទាត់បាល់ និងលេងកីឡាផ្សេងៗ។ ខ្ញុំមានការងារខាងបច្ចេកទេសកុំព្យូទ័រ ហើយខ្ញុំខំប្រឹងធ្វើការខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ អ្នករួមការជាមួយខ្ញុំកោតស្ងើចណាស់នឹងជំនាញរបស់ខ្ញុំ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំមានជីវភាពធូរធារ ហើយមនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកថាខ្ញុំជោគជ័យក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តសោះ ដោយសារខ្ញុំគ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ ហើយខកចិត្តនឹងជីវិតខ្លួនឯង។ ក្នុងចិត្ត ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខ្វះអ្វីមួយក្នុងជីវិត។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរ ខ្ញុំរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ខ្ញុំក៏រៀនដែរថាលោកបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយផ្ដល់ឲ្យយើងនូវបណ្ដាំរបស់លោកគឺគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ នោះប្រៀបដូចជា លោកបានសរសេរសំបុត្រមួយមកយើងផ្ទាល់ដើម្បីណែនាំយើង។ (អេសាយ ៤៨:១៧, ១៨) ខ្ញុំដឹងថាបើខ្ញុំចង់ទទួលប្រយោជន៍ពីការណែនាំដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំត្រូវផ្លាស់ប្ដូររឿងធំៗមួយចំនួនក្នុងជីវិត។
ការផ្លាស់ប្ដូរមួយគឺទាក់ទងនឹងការសេពគប់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីពាក្យនៅសុភាសិត ១៣:២០ ដែលចែងថា៖«អ្នកដែលសេពគប់មនុស្សមានប្រាជ្ញានឹងមានប្រាជ្ញាដែរ តែអ្នកដែលសេពគប់មនុស្សល្ងីល្ងើនឹងជួបបញ្ហា»។ គោលការណ៍នោះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យកាត់ផ្ដាច់ចំណងមិត្តភាពជាមួយមិត្តភក្ដិចាស់ ហើយស្វែងរកមិត្តភក្ដិក្នុងចំណោមសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាវិញ។
ប៉ុន្តែ ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ពិបាកបំផុតគឺការឈប់ជក់បារី ព្រោះខ្ញុំញៀនខ្លាំងណាស់។ យ៉ាងណាក្ដី បន្តិចម្ដងៗខ្ញុំអាចផ្ដាច់បាន តែខ្ញុំបានជួបការពិបាកមួយទៀត គឺខ្ញុំឡើងទម្ងន់ដល់ទៅជាង១៣គីឡូក្រាម! នេះកាន់តែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃ ហើយត្រូវការជិត១០ឆ្នាំដើម្បីសម្រកទម្ងន់។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី ការសម្រេចចិត្តឈប់ជក់បារីគឺជារឿងត្រឹមត្រូវ។ ខ្ញុំអធិដ្ឋានឥតឈប់ទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយលោកឲ្យកម្លាំងខ្ញុំយកឈ្នះការពិបាកនោះ។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: ឥឡូវខ្ញុំមានសុខភាពល្អជាង ហើយខ្ញុំក៏ស្កប់ចិត្តដែរ។ ខ្ញុំលែងដេញតាមអាជីព មុខមាត់ និងទ្រព្យសម្បត្តិទៀតហើយ ព្រោះនោះមិនផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំមានសុភមង្គលពិតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការចែករំលែកសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរដល់អ្នកឯទៀត នាំឲ្យខ្ញុំមានសុភមង្គលពិត។ ជាលទ្ធផល អ្នកធ្លាប់រួមការងារជាមួយខ្ញុំបីនាក់ ក៏បម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយខ្ញុំនិងប្ដីខ្ញុំដែរ។ បន្ថែមទៅទៀត មុនឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមខ្ញុំបានស្លាប់ ខ្ញុំមានឱកាសប្រាប់ពួកគាត់អំពីសេចក្ដីសន្យាក្នុងគម្ពីរអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅផែនដីជាសួនឧទ្យាន។
ការមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ាជួយខ្ញុំឲ្យយកឈ្នះអារម្មណ៍ដែលត្រូវគេបោះបង់ចោល។ លោកបានជួយខ្ញុំឲ្យឃើញថាខ្ញុំមិនមែនតែម្នាក់ឯងទេ តែខ្ញុំមានចំណែកក្នុងក្រុមគ្រួសារដ៏ធំនៅទូទាំងពិភពលោក គឺខ្ញុំមានឪពុកម្ដាយនិងបងប្អូនរួមជំនឿជាច្រើន។—ម៉ាកុស ១០:២៩, ៣០
[រូបភាព]
ខ្ញុំទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតក្នុងចំណោមសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា
[រូបភាព]
វិហារសាសនាស៊ីនតូដែលខ្ញុំធ្លាប់បម្រើនៅទីនោះ