ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ខ្ញុំ
ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ខ្ញុំ
«អញជាចំណែកដល់ឯង ហើយជាកេរ្ដិ៍អាកររបស់ឯងក្នុងពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលវិញ»។—ជន. ១៨:២០
១, ២. (ក) ស្តីអំពីការបែងចែកដីដែលជាមត៌ក តើពួកលេវីស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណា? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធានាអ្វីដល់ពួកលេវី?
ក្រោយពីបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលច្បាំងដណ្ដើមយកស្រុកសន្យាបានដីជាច្រើនកន្លែងហើយ យ៉ូស្វេចាប់ផ្ដើមបែងចែកដីឲ្យបណ្ដាជនដោយការចាប់ឆ្នោត។ ក្នុងពេលធ្វើដូច្នេះ គាត់សហការជាមួយសម្ដេចសង្ឃអេលៀសារ និងមេនៃកុលសម្ព័ន្ធនីមួយៗ។ (ជន. ៣៤:១៣-២៩) ចំពោះកុលសម្ព័ន្ធលេវីវិញ ពួកគេមិនបានទទួលដីជាមត៌កដូចកុលសម្ព័ន្ធឯទៀតទេ។ (យ៉ូស. ១៤:១-៥) ហេតុអ្វីបានជាកុលសម្ព័ន្ធលេវីមិនមានដីដែលជាចំណែករបស់ពួកគេក្នុងស្រុកសន្យា? តើគេបានភ្លេចកុលសម្ព័ន្ធនេះឬ?
២ យើងអាចរកឃើញចម្លើយនេះក្នុងពាក្យសម្ដីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ដល់ពួកលេវី។ ដោយបញ្ជាក់ថាលោកមិនបោះបង់ចោលពួកគេ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «អញជាចំណែកដល់ឯង ហើយជាកេរ្ដិ៍អាកររបស់ឯងក្នុងពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលវិញ»។ (ជន. ១៨:២០) ពាក្យដែលថា«អញជាចំណែកដល់ឯង»ប្រាកដជាការធានាដ៏អស្ចារ្យមួយ! បើព្រះយេហូវ៉ានិយាយបែបនេះចំពោះអ្នក តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? មុនបង្អស់ អ្នកប្រហែលជាគិតថា‹តើខ្ញុំសមទទួលការធានាបែបនេះពីព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុតឬទេ?›។ អ្នកក៏ប្រហែលជាឆ្ងល់ថា‹តើព្រះយេហូវ៉ាពិតជាអាចក្លាយទៅជាចំណែករបស់គ្រិស្តសាសនិកដែលមិនល្អឥតខ្ចោះនៅសព្វថ្ងៃនេះបានដែរឬ?›។ សំណួរទាំងនេះទាក់ទងអ្នកនិងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងគិតពិចារណាអំពីអត្ថន័យនៃប្រសាសន៍របស់ព្រះដែលមានក្នុងខនេះ។ នេះនឹងជួយយើងឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាអាចក្លាយទៅជាចំណែករបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃ ជាពិសេសអំពីរបៀបដែលលោកអាចក្លាយទៅជាចំណែករបស់អ្នក មិនថាអ្នកមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅស្ថានសួគ៌ ឬរស់នៅផែនដីដែលជាសួនឧទ្យានក្ដី។
ព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់ពួកលេវី
៣. តើមានអ្វីកើតឡើងដែលបណ្ដាលឲ្យព្រះជ្រើសរើសពួកលេវីឲ្យបម្រើលោក?
៣ មុនព្រះយេហូវ៉ាឲ្យច្បាប់ដល់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល មេគ្រួសារទាំងអស់បានបម្រើជាសង្ឃសម្រាប់គ្រួសាររបស់ខ្លួន។ ពេលដែលព្រះឲ្យច្បាប់ដល់ពួកគេ លោកបានរៀបចំឲ្យមានសង្ឃដើម្បីបម្រើពេញពេល និងជំនួយការដែលមកពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី។ តើការផ្លាស់ប្ដូរនេះអាចកើតមានឡើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ពេលព្រះសម្លាប់កូនច្បងរបស់ពួកសាសន៍អេស៊ីប លោកចាត់ទុកកូនច្បងរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលជាបរិសុទ្ធ ដោយញែកពួកគេទុកជារបស់ផងលោក។ ក្រោយមក ព្រះបានធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរដ៏សំខាន់មួយ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «អញបានយកពួកលេវី . . . ដើម្បីស្នងអស់ទាំងកូនប្រុសច្បងនៃពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល»។ ប៉ុន្តែ ការធ្វើជំរឿនបានបង្ហាញថាកូនច្បងនៃបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលលើសចំនួននៃពួកលេវី។ ដូច្នេះ ដើម្បីធ្វើឲ្យស្មើគ្នា ព្រះបានប្រាប់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឲ្យបង់ប្រាក់ជាថ្លៃលោះដល់ពួកលេវី។ (ជន. ៣:១១-១៣, ៤១, ៤៦, ៤៧) យ៉ាងនេះ ពួកលេវីអាចទទួលភារកិច្ចក្នុងការបម្រើព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។
៤, ៥. (ក) ចំពោះពួកលេវី តើការមានព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេមានន័យយ៉ាងណា? (ខ) តើព្រះផ្គត់ផ្គង់ពួកលេវីយ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ តើភារកិច្ចនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងណាចំពោះពួកលេវី? ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថាលោកនឹងក្លាយទៅជាចំណែករបស់ពួកគេដែលមានន័យថា ពួកគេបានទទួលនូវឯកសិទ្ធិដ៏ពិសេសក្នុងការបម្រើលោកជាជាងទទួលដីជាមត៌ក។ «ការងារជាសង្ឃផងព្រះយេហូវ៉ា»គឺជាមត៌ករបស់ពួកគេ។ (យ៉ូស. ១៨:៧) បរិបទនៃជនគណនា ១៨:២០បង្ហាញថា ការធ្វើជាសង្ឃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនធ្វើឲ្យពួកគេធ្លាក់ខ្លួនក្រឡើយ។ (សូមអាន ជនគណនា ១៨:១៩, ២១, ២៤) ពួកលេវីនឹងត្រូវទទួល‹១ភាគក្នុង១០ទុកជាមត៌ក ដើម្បីឲ្យបានជាកំរៃនៃការងារដែលគេធ្វើ›។ ពួកគេនឹងទទួល១០ភាគរយពីទិន្នផលរបស់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល និងពីចំនួនសត្វពាហនៈរបស់ពួកគេផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងចំណោមអ្វីដែលពួកលេវីទទួល ពួកគេត្រូវផ្ដល់មួយភាគក្នុង១០ដែលជា«ចំណែកល្អបំផុត»ដល់ពួកសង្ឃវិញ ដើម្បីគាំទ្រកិច្ចការរបស់ពួកសង្ឃ។ (ជន. ១៨:២៥-២៩) ពួកសង្ឃក៏ត្រូវទទួល«ដង្វាយបរិសុទ្ធទាំងប៉ុន្មាន»ដែលពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនាំមកប្រគល់ឲ្យព្រះនៅឯកន្លែងគោរពបូជាលោកដែរ។ យ៉ាងនេះ សមាជិកដែលបម្រើការងារជាសង្ឃមានមូលហេតុល្អដើម្បីជឿថាព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។
៥ តាមមើលទៅច្បាប់របស់ម៉ូសេតម្រូវឲ្យបណ្ដាជនផ្ដល់ឲ្យមួយភាគក្នុង១០ជាលើកទី២ ដើម្បីទុកសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ចំណីអាហារ និងអរសប្បាយក្នុងអំឡុងពេលមហាសន្និបាតនានាដែលមានរាល់ឆ្នាំ។ (ចោ. ១៤:២២-២៧) ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលផុតរាល់បីឆ្នាំ និងរាល់៦ឆ្នាំនៃឆ្នាំឈប់សម្រាក បណ្ដាជនត្រូវនាំយកទិន្នផលរបស់ពួកគេមកដាក់នៅត្រង់មាត់ទ្វារក្រុង ដើម្បីឲ្យពួកអ្នកក្រីក្រព្រមទាំងពួកលេវីបានទទួលប្រយោជន៍ផងដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាគេរាប់បញ្ចូលពួកលេវីក្នុងចំណោមពួកអ្នកទាំងនោះ? ពីព្រោះពួកគេ«គ្មានចំណែក គ្មានមរដក»ជាមួយនឹងពួកអ៊ីស្រាអែលទេ។—ចោ. ១៤:២៨, ២៩
៦. ទោះជាមិនមានចំណែកដីក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល តើពួកលេវីស្នាក់នៅឯណា?
៦ អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថា‹បើពួកលេវីមិនមានដីដែលជាមត៌ករបស់ខ្លួន តើពួកគេរស់នៅឯណា?›។ ព្រះបានរៀបចំឲ្យពួកគេ។ លោកបានប្រគល់ឲ្យទីក្រុង៤៨ ព្រមទាំងតំបន់នៅជុំវិញដល់ពួកគេ។ នេះរួមបញ្ចូលទីក្រុង៦ដែលជាទីក្រុងពំនាក់។ (ជន. ៣៥:៦-៨) យ៉ាងនេះ ពួកលេវីមានកន្លែងសម្រាប់ស្នាក់នៅពេលដែលពួកគេឈប់សម្រាកពីកិច្ចការនៅឯវិហាររបស់ព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់យ៉ាងបរិបូរដល់ពួកអ្នកដែលប្រគល់ខ្លួនដើម្បីបម្រើលោក។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ពួកលេវីអាចបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេដោយទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើឫទ្ធានុភាពរបស់លោក និងបំណងរបស់លោកក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។
៧. តើពួកលេវីត្រូវមានអ្វីដើម្បីចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ?
៧ ច្បាប់ម៉ូសេមិនបានបញ្ជាក់អំពីទោសកំហុសរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលដែលមិនបានឲ្យមួយភាគក្នុង១០នោះទេ។ ពេលដែលបណ្ដាជនមិនយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការជូនមួយភាគក្នុង១០ ពួកសង្ឃនិងពួកលេវីក៏ជួបការខ្វះខាតដែរ។ នេះបានកើតឡើងនៅសម័យរបស់នេហេមា។ ជាលទ្ធផល ពួកលេវីមិនបានបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេទេ តែត្រូវទៅធ្វើស្រែចម្ការវិញ។ (សូមអាន នេហេមា ១៣:១០) ច្បាស់ហើយ ជីវភាពរបស់ពួកលេវីពឹងផ្អែកទៅលើចំណងមិត្តភាពដែលប្រជាជាតិមានជាមួយនឹងព្រះ។ បន្ថែមទៅទៀត ពួកសង្ឃនិងពួកលេវីត្រូវមានជំនឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ា និងសមត្ថភាពរបស់លោកក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។
បុគ្គលផ្សេងៗពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី បានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ
៨. សូមពណ៌នាអំពីបញ្ហាដែលជនជាតិលេវីម្នាក់ឈ្មោះអេសាភបានជួបប្រទះ។
៨ ក្នុងនាមជាកុលសម្ព័ន្ធ ពួកលេវីត្រូវចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ថាបុគ្គលផ្សេងៗពីកុលសម្ព័ន្ធនេះក៏បានប្រើពាក្យ«ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ» ដើម្បីបង្ហាញពីភក្ដីភាពនិងការពឹងផ្អែករបស់ពួកគេទៅលើលោកដែរ។ (បរិ. ៣:២៤) បុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះគឺជាអ្នកចម្រៀងនិងជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេង។ យើងនឹងហៅគាត់ថាអេសាភ ប៉ុន្តែគាត់ប្រហែលជាកូនចៅម្នាក់របស់អេសាភដែលជាអ្នកនាំមុខក្នុងក្រុមចម្រៀងនៅសម័យស្តេចដាវីឌ។ (១រប. ៦:៣១-៤៣) ក្នុងទំនុកទី៧៣ អេសាភ(ឬកូនចៅម្នាក់របស់គាត់)បានចាប់ផ្ដើមទាល់គំនិត។ គាត់ចង់បានជីវិតសម្បូរសប្បាយដូចមនុស្សអាក្រក់ ហើយគាត់មានគំនិតនេះរហូតដល់និយាយថា៖ «ការដែលទូលបង្គំបានជំរះចិត្ត ហើយលាងដៃឲ្យឥតមានសៅហ្មង នោះឥតប្រយោជន៍ទទេ»។ តាមមើលទៅ គាត់ដូចជាលែងអបអរចំពោះឯកសិទ្ធិក្នុងកិច្ចបម្រើ ហើយក៏លែងមានចិត្តដឹងគុណចំពោះការមានព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់ទៀតដែរ។ ចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះមិនរឹងមាំដូចមុនទេ «ទាល់តែ[គាត់]បានចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។—ទំនុក. ៧៣:២, ៣, ១២, ១៣, ១៧
៩, ១០. ហេតុអ្វីអេសាភអាចនិយាយបានថាព្រះជា‹ចំណែកមត៌ករបស់គាត់ជាដរាប›?
៩ នៅក្នុងវិហាររបស់ព្រះ អេសាភចាប់ផ្ដើមមានទស្សនៈដូចលោកវិញ។ អ្នកក៏ប្រហែលជាធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នាដែរ។ នៅពេលមួយ អ្នកប្រហែលជាលែងអបអរចំពោះឯកសិទ្ធិរបស់អ្នកមួយកម្រិត ហើយចាប់ផ្ដើមផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើការខ្វះខាតខាងទ្រព្យសម្បត្ដិវិញ។ ប៉ុន្តែ ដោយសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះ និងទៅកិច្ចប្រជុំគ្រិស្តសាសនិក អ្នកចាប់ផ្ដើមមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះរបស់ទាំងនោះ។ អេសាភបានគិតអំពីលទ្ធផលចុងក្រោយរបស់មនុស្សអាក្រក់។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់ក៏បានគិតអំពីជីវិតរបស់គាត់ ហើយទទួលស្គាល់ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងកាន់ដៃស្ដាំរបស់គាត់ ថែមទាំងណែនាំគាត់ផងដែរ។ យ៉ាងនេះ អេសាភអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «នៅផែនដី ទូលបង្គំប្រាថ្នាចង់បានតែទ្រង់ទេ»។ (ទំនុក. ៧៣:២៣, ២៥) ក្រោយមក គាត់បានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៧៣:២៦) ទោះជា‹សាច់និងចិត្តរបស់គាត់អាចសាបសូន្យទៅ›ក៏ដោយ ព្រះនឹង‹ក្លាយជាចំណែកមត៌ករបស់គាត់ជាដរាប›។ អេសាភមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ានឹងចងចាំគាត់ដូចជាមិត្តភក្ដិម្នាក់របស់លោក។ លោកមិនដែលភ្លេចចិត្តស្មោះត្រង់របស់គាត់ឡើយ។ (សាស្ដ. ៧:១) នេះពិតជាពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់អេសាភណាស់! គាត់បានច្រៀងថា៖ «ឯទូលបង្គំ ដែលទូលបង្គំចូលទៅជិតព្រះ នោះជាការល្អដល់ទូលបង្គំ ទូលបង្គំបានយកព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទុកជាទីពឹងហើយ»។—ទំនុក. ៧៣:២៨
១០ ដូច្នេះ ពេលអេសាភនិយាយថាព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់ គាត់មិនគ្រាន់តែសំដៅទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិដែលគាត់ទទួលក្នុងនាមជាពួកលេវីប៉ុណ្ណោះទេ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់បំផុត គាត់បានសំដៅទៅលើឯកសិទ្ធិក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា និងការមានចំណងមិត្តភាពជាមួយលោកដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត។ (យ៉ា. ២:២១-២៣) ដើម្បីរក្សាឲ្យមានចំណងមិត្តភាពនេះ គាត់ត្រូវតែមានជំនឿនិងទំនុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ អេសាភត្រូវតែមានទំនុកចិត្តថា បើគាត់រស់នៅស្របតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ នោះគាត់នឹងមានសុភមង្គលក្នុងជីវិត។ អ្នកក៏អាចមានទំនុកចិត្តដូចគ្នាដែរចំពោះព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត។
១១. តើយេរេមាបានសួរសំណួរអ្វី? ហើយតើព្រះបានឆ្លើយសំណួរនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ អ្នកប្រកាសទំនាយឈ្មោះយេរេមាក៏ជាជនជាតិលេវីម្នាក់ទៀតដែលទទួលស្គាល់ថាព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់។ សូមឲ្យយើងពិចារណាថា ពេលគាត់ប្រើពាក្យទាំងនោះ តើគាត់ចង់មានន័យយ៉ាងណា? យេរេមារស់នៅឯអាន៉ាថោតដែលជាក្រុងរបស់ពួកលេវីនៅជិតក្រុងយេរូសាឡិម។ (យេ. ១:១) នៅពេលមួយ យេរេមាបានសុញគំនិតដោយថា ហេតុអ្វីមនុស្សអាក្រក់សម្បូរសប្បាយកាលដែលមនុស្សសុចរិតរងទុក្ខវេទនាដូច្នេះ? (យេ. ១២:១) ក្រោយពីបានសង្កេតឃើញអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្រុងយេរូសាឡិមនិងស្រុកយូដា គាត់បាន‹ជជែកតវ៉ា›នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ យេរេមាដឹងថាលោកជាព្រះដ៏សុចរិត។ ហេតុនេះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានឆ្លើយសំណួររបស់យេរេមាដោយប្រាប់គាត់ឲ្យផ្សព្វផ្សាយដំណឹងអំពីការហិនវិនាស ហើយក្រោយមក លោកបានធ្វើឲ្យទំនាយនោះសម្រេចយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ពួកអ្នកដែលស្ដាប់តាមការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទទួល«ជីវិតខ្លួនទុកដូចជារបឹប» ចំពោះមនុស្សអាក្រក់ដែលមានជីវិតសម្បូរសប្បាយ ពួកគេមិនអើពើនឹងការព្រមាននោះទេ ហើយពួកគេបានស្លាប់។—យេ. ២១:៩
១២, ១៣. (ក) តើអ្វីជំរុញយេរេមាឲ្យប្រកាសថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ»? ហើយតើគាត់មានចិត្តគំនិតបែបណា? (ខ) ហេតុអ្វីកុលសម្ព័ន្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តគំនិតចេះរង់ចាំ?
១២ ក្រោយមក នៅពេលដែលយេរេមាសង្កេតមើលទឹកដីដែលបានត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញ គាត់បានមានអារម្មណ៍ថាគាត់ដើរក្នុងទីងងឹត «ដូចជាពួកដែលបានស្លាប់ជាយូរមកហើយ»។ (បរិ. ១:១, ១៦; ៣:៦) យេរេមាបានប្រាប់ប្រជាជាតិដែលរឹងចចេសនេះឲ្យត្រឡប់មកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌របស់ពួកគេវិញ ប៉ុន្តែ អំពើអាក្រក់របស់ពួកគេបានឡើងដល់កម្រិតដែលព្រះត្រូវតែអនុញ្ញាតឲ្យក្រុងយេរូសាឡិមនិងស្រុកយូដាបំផ្លាញចោល។ នេះបានធ្វើឲ្យយេរេមារងការឈឺចាប់ ទោះជាមិនមែនជាកំហុសរបស់គាត់ក្ដី។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមទុក្ខវេទនាដែលគាត់មាន គាត់ចងចាំអំពីចិត្តមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ។ គាត់បាននិយាយថា បើគ្មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះទេ នោះ«យើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ»។ នេះគឺដោយសារសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចេះតែថ្មីឡើងរាល់ព្រឹកជានិច្ច! នៅពេលនោះហើយ ដែលយេរេមាប្រកាសថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ»។ នេះបានជួយគាត់ឲ្យបន្តបម្រើជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតទៅទៀត។—សូមអាន បរិទេវ ៣:២២-២៤
១៣ អស់៧០ឆ្នាំ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវចាកចេញពីស្រុកកំណើត។ ស្រុករបស់ពួកគេនឹងត្រូវទុកចោលឲ្យនៅស្ងាត់ជ្រងំ។ (យេ. ២៥:១១) ប៉ុន្តែ ពាក្យយេរេមាដែលថា«ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ»បង្ហាញអំពីការទុកចិត្តទៅលើសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ ហើយនេះបានផ្ដល់ឲ្យគាត់នូវមូលហេតុដែលគាត់ត្រូវ«សង្ឃឹមដល់ទ្រង់»ឬរង់ចាំឲ្យលោកចាត់វិធានការ។ កុលសម្ព័ន្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានបាត់បង់មត៌ករបស់ពួកគេ ដូច្នេះ ពួកគេត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តគំនិតចេះរង់ចាំដូចយេរេមាដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់សម្រាប់ពួកគេ។ ៧០ឆ្នាំក្រោយមក រាស្ត្ររបស់ព្រះបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេវិញ ហើយពួកគេមានឯកសិទ្ធិបម្រើលោកនៅទីនោះម្ដងទៀត។—២រប. ៣៦:២០-២៣
អ្នកឯទៀតពីកុលសម្ព័ន្ធផ្សេង អាចចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេបាន
១៤, ១៥. ក្រៅពីពួកលេវី តើអ្នកណាបានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់? ហើយហេតុអ្វី?
១៤ ទាំងអេសាភទាំងយេរេមាសុទ្ធតែមកពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី ប៉ុន្តែ តើមានតែមនុស្សពីកុលសម្ព័ន្ធលេវីប៉ុណ្ណោះឬដែលអាចមានឯកសិទ្ធិបម្រើព្រះយេហូវ៉ា? មិនមែនទេ! ពេលស្តេចដាវីឌនៅក្មេង គាត់បានហៅព្រះថា«ជាចំណែកនៃទូលបង្គំនៅក្នុងស្ថានរបស់មនុស្សរស់»។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ១៤២:១, ៥) ពេលដាវីឌតែងទំនុកនេះ គាត់មិនរស់នៅក្នុងរាជវាំងឬផ្ទះនោះទេ តែគាត់រស់នៅក្នុងរូងភ្នំ ដោយសារគាត់កំពុងរត់គេចពីសត្រូវ។ យ៉ាងហោចណាស់ ដាវីឌត្រូវរត់ទៅរស់នៅក្នុងរូងភ្នំពីរលើក លើកទី១ នៅជិតទីក្រុងអាឌូឡាម ហើយលើកទី២ នៅឯតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំអេនកេឌី។ គាត់ទំនងជាបានតែងទំនុកទី១៤២នៅក្នុងរូងភ្នំមួយក្នុងចំណោមនោះ។
១៥ បើដូច្នេះមែន នេះគឺដោយសារស្តេចសូលដែលជាអ្នកតាមសម្លាប់ដាវីឌ ចង់ស្វែងរកជីវិតរបស់គាត់។ ហេតុនេះ ដាវីឌបានរត់ទៅឯរូងភ្នំដែលពិបាកឲ្យអ្នកឯទៀតរកឃើញ។ (១សាំ. ២២:១, ៤) ក្នុងតំបន់ឆ្ងាយដាច់ស្រយាលនេះ ដាវីឌប្រហែលជាគ្មានមិត្តភក្ដិដែលការពារនិងគាំទ្រគាត់ទេ។ (ទំនុក. ១៤២:៤) គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលដាវីឌបានស្វែងរកជំនួយពីព្រះ។
១៦, ១៧. (ក) តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះដែលធ្វើឲ្យដាវីឌមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម? (ខ) តើដាវីឌអាចសុំជំនួយពីអ្នកណា?
១៦ ពេលដែលដាវីឌតែងទំនុកទី១៤២ចប់ហើយ គាត់ប្រហែលជាបានឮអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់សម្ដេចសង្ឃអ័ហ៊ីម៉ាលេក។ គាត់បានជួយដាវីឌទាំងមិនដឹងថាដាវីឌកំពុងរត់គេចពីសូលនោះទេ។ ពេលដឹងអំពីរឿងនេះ ស្តេចសូលដែលមានចិត្តច្រណែន បានបញ្ជាគេឲ្យសម្លាប់អ័ហ៊ីម៉ាលេកនិងពួកអ្នកផ្ទះរបស់គាត់ទាំងអស់។ (១សាំ. ២២:១១, ១៨, ១៩) ដាវីឌមានអារម្មណ៍ថាគាត់ជាដើមហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេស្លាប់។ គឺហាក់ដូចជាគាត់បានសម្លាប់សម្ដេចសង្ឃដែលបានជួយគាត់។ បើអ្នកជាដាវីឌ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចនេះឬទេ? ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារសូលនៅតែដេញតាមសម្លាប់ដាវីឌជានិច្ច នោះគាត់មិនអាចសម្រាកបានទេ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យគាត់តានតឹងចិត្តកាន់តែខ្លាំង។
១៧ មិនយូរក្រោយមក សាំយូអែលដែលជាអ្នកតែងតាំងដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្តេចនៅពេលអនាគតនោះបានស្លាប់។ (១សាំ. ២៥:១) នេះក៏អាចធ្វើឲ្យដាវីឌមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមកាន់តែខ្លាំងឡើងដែរ។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌដឹងថាអ្នកណាអាចជួយគាត់បាន គឺព្រះយេហូវ៉ា។ ដាវីឌមិនមានឯកសិទ្ធិបម្រើលោកដូចពួកលេវីទេ តែគាត់បានត្រូវរើសតាំងឲ្យបំពេញកិច្ចបម្រើមួយបែបទៀត គឺការធ្វើជាស្តេចលើរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ (១សាំ. ១៦:១, ១៣) ហេតុនេះ ដាវីឌបានអធិដ្ឋានយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយបន្តស្វែងរកការណែនាំរបស់លោកជានិច្ច។ អ្នកក៏អាច ហើយក៏ត្រូវចាត់ទុកលោកជាចំណែករបស់អ្នកនិងជាទីពឹងជ្រករបស់អ្នកដែរ កាលដែលអ្នកខំប្រឹងបំពេញកិច្ចបម្រើចំពោះលោក។
១៨. តើពួកអ្នកដែលយើងបានពិចារណាក្នុងអត្ថបទនេះបង្ហាញថា ពួកគេបានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ពួកអ្នកដែលយើងបានពិចារណាខាងលើបានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេក្នុងន័យថា ពួកគេបានទទួលភារកិច្ចក្នុងការបម្រើលោក។ កាលដែលពួកគេបម្រើព្រះ នោះពួកគេពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើលោកដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។ ទាំងពួកលេវីទាំងពួកអ្នកដែលមកពីកុលសម្ព័ន្ធឯទៀតដូចជាដាវីឌ ក៏អាចចាត់ទុកព្រះជាចំណែករបស់ពួកគេផងដែរ។ ដូចគ្នាដែរ តើអ្នកអាចចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់អ្នកឬទេ? យើងនឹងពិចារណាអំពីរឿងនេះក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកលេវីក្នុងន័យអ្វី?
• តើអេសាភ យេរេមា និងដាវីឌបានធ្វើអ្វីដែលបង្ហាញថាពួកគេចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ?
• តើអ្នកត្រូវមានគុណសម្បត្ដិអ្វីដើម្បីឲ្យព្រះក្លាយជាចំណែករបស់អ្នក?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ១១]
ពួកលេវីមិនបានទទួលដីជាមត៌កឡើយ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ ព្រោះពួកគេមានឯកសិទ្ធិដ៏ពិសេស ក្នុងការបម្រើលោក
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
តើព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកសង្ឃ និងពួកលេវីយ៉ាងដូចម្ដេច?
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
តើអ្វីបានជួយអេសាភឲ្យចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់ជានិច្ច?
