„Stale więc szukajcie najpierw królestwa oraz Jego prawości, a wszystkie te inne rzeczy będą wam dodane” (MAT. 6:33).

1, 2. (a) Do kogo się odnosi wyrażenie „Izrael Boży” użyte w Galatów 6:16? (b) Do kogo się odnosi wyrażenie „dwanaście plemion Izraela” użyte w Mateusza 19:28?

CO PRZYCHODZI ci na myśl, gdy napotykasz w Biblii słowo „Izrael”? Czy kojarzy ci się z jednym z synów Izaaka, Jakubem, któremu nadano takie imię? Może myślisz też o jego potomkach — starożytnym narodzie izraelskim? A co z Izraelem duchowym? Wyraz „Izrael” w sensie przenośnym zazwyczaj odnosi się właśnie do „Izraela Bożego”, czyli 144 000 osób namaszczonych duchem świętym na niebiańskich królów i kapłanów (Gal. 6:16; Obj. 7:4; 21:12). Rozważmy jednak szczególną wzmiankę o dwunastu plemionach Izraela, zawartą w Ewangelii według Mateusza 19:28.

² Jezus powiedział: „Przy odtworzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym chwalebnym tronie, również wy, którzyście poszli w moje ślady, będziecie zasiadać na dwunastu tronach, sądząc dwanaście plemion Izraela”. W wersecie tym wyrażenie „dwanaście plemion Izraela” dotyczy ludzi, którzy będą sądzeni przez namaszczonych uczniów Jezusa i którzy mają otrzymać życie wieczne w raju na ziemi. Osoby te odniosą korzyści z kapłańskiej służby 144 000 pomazańców.

3, 4. Jaki wspaniały przykład dają pomazańcy?

³ Podobnie jak starożytni kapłani i pozostali Lewici, pomazańcy traktują swą służbę jako zaszczyt (Liczb 18:20). Członkowie ostatka nie spodziewają się, że otrzymają na własność jakąś połać ziemi. Wypatrują natomiast  czasu, gdy razem z Jezusem Chrystusem zaczną usługiwać w charakterze niebiańskich królów i kapłanów. Wypełniając wtedy swe obowiązki, dalej będą służyć Jehowie, jak na to wskazuje Księga Objawienia 4:10, 11, opisująca pomazańców w niebie (Ezech. 44:28).

⁴ Pomazańcy, dopóki są jeszcze na ziemi, dowodzą swym życiem, że Jehowa jest ich działem. Zaszczyt służenia Bogu uważają za najcenniejszy. Przejawiają wiarę w ofiarę okupu złożoną przez Chrystusa i stale go naśladują, czym ‛utwierdzają swe powołanie i wybranie’ (2 Piotra 1:10). Chociaż mają różne warunki i zdolności, nie traktują swych ograniczeń jako wymówek, by oszczędzać się w służbie dla Boga. Wręcz przeciwnie, robią wszystko, na co ich stać, przyznając jej pierwsze miejsce w życiu. Stanowią wspaniały przykład dla tych, którzy wyczekują życia na rajskiej ziemi.

5. Jak wszyscy chrześcijanie mogą zabiegać o to, by Jehowa był ich działem, i dlaczego bywa to trudne?

⁵ Niezależnie od tego, czy żywimy nadzieję niebiańską, czy ziemską, musimy ‛zaprzeć się samych siebie, wziąć swój pal męki i stale naśladować Chrystusa’ (Mat. 16:24). Miliony ludzi wyczekujących ziemskiego raju wielbi w ten sposób Boga i wzoruje się na Jego Synu. Takie osoby nie zadowalają się minimalnym zaangażowaniem w sprawy duchowe, gdy czują, że mogą robić więcej. Sporo z nich postanowiło uprościć życie i wstąpić w szeregi pionierów. Innym udaje się pełnić tę służbę choćby przez parę miesięcy w roku. Jeszcze inni, choć nie mogą jej podjąć, wysilają się w dziele głoszenia. Wszyscy oni przypominają bogobojną Marię, która wylała wonny olejek na Jezusa. Syn Boży tak to skomentował: „Spełniła wobec mnie szlachetny uczynek. (...) Uczyniła, co mogła” (Marka 14:6-8). Robienie wszystkiego, na co nas stać, może nie być łatwe, ponieważ żyjemy w świecie rządzonym przez Szatana. Mimo to gorliwie działamy i polegamy na Jehowie. Rozważmy, jak może się to przejawiać w czterech dziedzinach.

Szukanie najpierw Królestwa Bożego

6. (a) Jak większość ludzi pokazuje, że ma dział tylko w tym życiu? (b) Dlaczego lepiej jest naśladować postawę Dawida?

⁶ Jezus uczył swych naśladowców szukać najpierw Królestwa i Bożej prawości. Ludzie w obecnym systemie rzeczy zabiegają zwłaszcza o własne sprawy, bo ich „dział jest w tym życiu” (odczytaj Psalm 17:1, 13-15). Wielu nie zważa na Stwórcę i poświęca się zapewnieniu sobie wygodnego życia, wychowywaniu dzieci i pozostawieniu jakiegoś dziedzictwa. Mają dział tylko w tym życiu. Natomiast Dawid pragnął zyskać dobre imię u Jehowy. Salomon, jego syn, również do tego zachęcał (Kazn. 7:1). Podobnie jak Asaf, Dawid rozumiał, że przyjaźń z Jehową ma nieporównanie większą wartość niż skupianie się na osobistych dążeniach. Cieszył się, że chodził z Bogiem. W naszych czasach mnóstwo chrześcijan postawiło sprawy duchowe ponad świecką pracę.

7. Jakich błogosławieństw doświadczył pewien brat dzięki temu, że szukał najpierw Królestwa?

⁷ Jean-Claude usługuje jako starszy w Republice Środkowoafrykańskiej. Ma żonę i troje dzieci. W jego kraju ciężko jest znaleźć pracę i większość ludzi zrobi niemal wszystko, by ją utrzymać. Któregoś razu kierownik polecił mu pracować na nocną zmianę — od 18.30 przez siedem dni w tygodniu. Jean-Claude wyjaśnił, że oprócz dbania o potrzeby materialne domowników musi się troszczyć o ich dobro duchowe. Dodał też, że ma pewne ważne zadania w zborze. Jak zareagował szef? „Jeśli masz tyle szczęścia, że znalazłeś pracę, powinieneś zapomnieć o całej reszcie — o żonie, o dzieciach, o swoich problemach. Musisz oddać się pracy, niczemu innemu. Sam zdecyduj: albo religia, albo  praca”. Co byś zrobił na miejscu tego brata? Jean-Claude doszedł do wniosku, że jeśli straci zatrudnienie, Bóg o niego zadba. Wiedział, że nie zabraknie mu zajęć w świętej służbie, a Jehowa pomoże zatroszczyć się o potrzeby materialne jego rodziny. Dlatego w środku tygodnia poszedł na zebranie. Potem szykował się do pracy, nie mając pewności, czy nie dostanie wymówienia. Wtedy zadzwonił telefon. Okazało się, że brat nie stracił etatu, a zwolniony został ów kierownik.

8, 9. Jak możemy wzorem Lewitów zabiegać o to, by Jehowa był naszym działem?

⁸ Niejeden chrześcijanin w sytuacji, w której groziłaby mu utrata pracy, mógłby się zastanawiać, jak wywiąże się z obowiązku dbania o rodzinę (1 Tym. 5:8). Nawet jeśli nie stanąłeś przed takim wyzwaniem, zapewne jesteś przekonany, że nigdy nie doznasz rozczarowania, gdy Bóg będzie twoim działem i gdy będziesz wysoko cenił przywilej służenia Mu. Jezus, poleciwszy swym uczniom ‛stale szukać najpierw królestwa’, zapewnił ich: „Wszystkie te inne rzeczy” — na przykład pokarm i odzież — „będą wam dodane” (Mat. 6:33).

⁹ Pomyśl o Lewitach, którzy nie otrzymali w dziedzictwie ziemi. Ponieważ skupiali się głównie na świętej służbie, w kwestii troski o byt musieli polegać na Jehowie, który oznajmił im: „Ja jestem twoim działem” (Liczb 18:20). Chociaż w przeciwieństwie do kapłanów i ich pomocników nie służymy w literalnej świątyni, możemy naśladować ich nastawienie i ufać, że Jehowa o nas zadba. Takie zaufanie jest tym ważniejsze, im dłużej żyjemy w „dniach ostatnich” (Obj. 13:17).

Szukanie najpierw Bożej prawości

10, 11. Jak niektórzy zaufali Jehowie w kwestii zatrudnienia? Podaj przykład.

¹⁰ Jezus zachęcił swych uczniów również do tego, aby ‛stale szukali najpierw Bożej prawości’ (Mat. 6:33). Wymaga to przedkładania Bożych zasad dobra i zła ponad normy ludzkie (odczytaj Izajasza 55:8, 9). Być może słyszałeś o ludziach, którzy w przeszłości zajmowali się uprawą tytoniu, handlem wytwarzanymi z niego produktami, szkoleniem innych do walki lub produkcją i sprzedażą broni. Gdy poznali prawdę, najczęściej decydowali się na zmianę pracy i mogli zostać ochrzczeni (Izaj. 2:4; 2 Kor. 7:1; Gal. 5:14).

¹¹ Przykładem takiego chrześcijanina jest Andrew. Kiedy razem z żoną usłyszał prawdę o Jehowie, postanowił Mu służyć. I chociaż praca sprawiała mu ogromną satysfakcję, porzucił ją. Dlaczego? Ponieważ działał na rzecz organizacji, która nie była neutralna, a on pragnął stawiać prawość Bożą na pierwszym miejscu. Gdy pozostał bez zatrudnienia, miał na utrzymaniu dwoje dzieci. Dochody się skończyły, a oszczędności pozwalały przetrwać zaledwie parę miesięcy. Z ludzkiego punktu widzenia mogło się wydawać, że ‛nie miał dziedzictwa’. Ufał jednak Bogu i szukał pracy. Patrząc z perspektywy czasu, on i członkowie jego rodziny mogą potwierdzić, że ręka Jehowy nie okazała się zbyt krótka (Izaj. 59:1). Dzięki prowadzeniu prostego życia Andrew wraz z żoną pełnili nawet służbę pełnoczasową. Wspomina on: „Bywały chwile, gdy kwestie finansowe, mieszkaniowe, zdrowotne czy po prostu zbliżająca się starość przysparzały nam zmartwień. Ale Jehowa nigdy nas nie opuścił. (...) Bez wahania możemy powiedzieć, że służba  dla Jehowy to najlepsze i najzaszczytniejsze zajęcie” (Kazn. 12:13) *.

12. Czym musimy się odznaczać, by zasady Boże uznawać za najważniejsze? Podaj miejscowe przykłady.

¹² Jezus powiedział swym uczniom: „Jeżeli będziecie mieć wiarę wielkości ziarnka gorczycy, to powiecie tej górze: ‚Przenieś się stąd tam’ i ona się przeniesie, i nie będzie dla was nic niemożliwego” (Mat. 17:20). Czy byłbyś gotowy uznawać zasady Boże za najważniejsze, nawet gdyby przysporzyło ci to trudności? Jeśli nie jesteś tego pewien, porozmawiaj z innymi członkami zboru. Ich przeżycia na pewno cię umocnią pod względem duchowym.

Docenianie tego, co Jehowa zapewnia pod względem duchowym

13. Jakich dobrodziejstw duchowych możemy oczekiwać, gdy wysilamy się w służbie dla Jehowy?

¹³ Jeżeli cenisz przywilej służenia Jehowie, możesz być przekonany, że tak jak w wypadku Lewitów, zaspokoi On twoje fizyczne i duchowe potrzeby. Pomyśl o Dawidzie. Chociaż mieszkał w jaskini, mógł liczyć na to, że Jehowa się o niego zatroszczy. My też możemy żywić takie przekonanie nawet wtedy, gdy nie widzimy wyjścia z sytuacji. Jak pamiętamy, Asaf zdołał wnikliwie spojrzeć na swój problem, kiedy przyszedł „do wspaniałego sanktuarium Boga” (Ps. 73:17). Podobnie i my powinniśmy szukać pomocy u Jehowy — Źródła duchowych sił. W ten sposób pokazujemy, że niezależnie od okoliczności służenie Bogu uznajemy za cenny zaszczyt. Wówczas pozwalamy, by Jehowa był naszym działem.

14, 15. Jak powinniśmy reagować, gdy na prawdy biblijne pada jaśniejsze światło, i dlaczego?

¹⁴ Jak reagujesz, gdy Jehowa, Źródło duchowego oświecenia, rzuca światło na zawarte w Biblii „głębokie sprawy Boże”? (1 Kor. 2:10-13). Znakomitym przykładem jest reakcja apostoła Piotra na słowa Jezusa: „Jeżeli nie jecie ciała Syna Człowieczego i nie pijecie jego krwi, nie macie życia w sobie”. Wielu uczniów potraktowało tę wypowiedź literalnie. Rzekli: „Mowa ta jest szokująca; któż może jej słuchać?”. I ‛odeszli do tego, co za nimi’. Ale Piotr oświadczył: „Panie, do kogo odejdziemy? Ty masz wypowiedzi życia wiecznego” (Jana 6:53, 60, 66, 68).

¹⁵ Kiedy Jezus mówił o jedzeniu jego ciała i piciu jego krwi, Piotr nie rozumiał w pełni tej wypowiedzi. Ale polegał na Bogu, który zapewniał duchowe oświecenie. Gdy więc dzisiaj na pewne sprawy pada jaśniejsze światło, czy starasz się pojąć zasady biblijne leżące u podstaw uaktualnionego zrozumienia? (Prz. 4:18). Starożytni Berejczycy przyjęli słowo „z największą gotowością umysłu, każdego dnia starannie badając Pisma” (Dzieje 17:11). Jeśli będziesz ich naśladować, pogłębisz swoją wdzięczność za to, że możesz służyć Jehowie — za to, że jest On twoim działem.

Pobieranie się tylko w Panu

16. Jak Bóg może być naszym działem, gdy trzeba usłuchać polecenia z 1 Koryntian 7:39?

¹⁶ Inną dziedziną, w której chrześcijanie muszą brać pod uwagę wolę Bożą, jest stosowanie się do biblijnego polecenia, by pobierać się „tylko w Panu” (1 Kor. 7:39). Wiele osób woli żyć w pojedynkę, niż zlekceważyć tę zasadę Bożą. Jehowa życzliwie się o nie troszczy. Co robił Dawid, gdy czuł się samotny i zdawało się, że nie może liczyć na niczyje wsparcie? Sam wyjaśnił: „Przed nim [Bogiem] wylewałem swoją troskę; przed nim mówiłem o swej udręce, gdy duch mój omdlewał we mnie” (Ps. 142:1-3). Podobne uczucia mogły targać Jeremiaszem, który przez dziesiątki lat lojalnie służył Jehowie, pozostając w stanie wolnym. O jego  przykładnym postępowaniu możesz dowiedzieć się więcej z 8 rozdziału książki Jeremiasz przekazuje nam słowo od Boga.

17. Jak pewna siostra w stanie wolnym radzi sobie, gdy czuje się osamotniona?

¹⁷ Pewna siostra ze Stanów Zjednoczonych mówi: „Nigdy nie postanowiłam sobie, że zostanę panną. Gotowa jestem wyjść za mąż, gdy spotkam właściwą osobę. Moja niewierząca mama próbowała przekonać mnie do poślubienia kogokolwiek, kto się pojawi na horyzoncie. Zapytałam ją, czy weźmie odpowiedzialność, jeśli moje małżeństwo okaże się porażką. Z czasem dostrzegła, że mam dobrą pracę, potrafię o siebie zadbać i jestem szczęśliwa. Przestała więc naciskać”. Chrześcijanka ta nieraz czuje się samotna. Opowiada: „W takich chwilach powierzam sprawy Jehowie. On nigdy mnie nie opuszcza”. Co pomaga tej siostrze darzyć Jehowę zaufaniem? „Dzięki modlitwie czuję, że Bóg jest kimś realnym i że nigdy nie jestem sama. Najwyższy Władca wszechświata słucha mnie, dlaczego więc nie miałabym się czuć wyróżniona i szczęśliwa?” Siostra ta ma pewność, że „więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania”. Mówi: „Staram się jak najwięcej pomagać innym i nie oczekuję niczego w zamian. Gdy się zastanawiam, co mogę zrobić dla kogoś, odczuwam wewnętrzną radość” (Dzieje 20:35). Jehowa rzeczywiście jest działem tej chrześcijanki. A ona cieszy się, że może Mu służyć.

18. W jakim sensie to Jehowa może cię uznać za swój dział?

¹⁸ Bez względu na to, jakie masz warunki, możesz pozwalać, by Bóg był twoim działem. Znajdziesz się wtedy w gronie Jego szczęśliwych sług (2 Kor. 6:16, 17). W rezultacie to ty staniesz się działem Jehowy, tak jak to było w wypadku innych Jego chwalców w przeszłości (odczytaj Powtórzonego Prawa 32:9, 10). Podobnie jak Izrael stał się Bożym działem wśród narodów, Jehowa może uznać ciebie za swoją własność i otoczyć życzliwą troską (Ps. 17:8).

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

Jak możesz zabiegać o to, by Jehowa był twoim działem...

• przez szukanie najpierw Królestwa i prawości Bożej?

• przez docenianie pokarmu duchowego?

• przez stosowanie się do polecenia Bożego, by pobierać się tylko w Panu?

[Pytania do studium]

[Napis na stronie 13]

Jehowa staje się naszym działem, gdy służba dla Niego jest dla nas najważniejsza

[Ilustracja na stronie 15]

Przykład Jeremiasza może cię pokrzepić