„Jehowa zna tych, którzy do niego należą” (2 TYM. 2:19).

1, 2. (a) O co dbał Jezus? (b) Jakie pytania wymagają odpowiedzi?

PEWNEGO razu do Jezusa podszedł faryzeusz i zapytał: „Które przykazanie w Prawie jest największe?”. Jezus odrzekł: „Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem” (Mat. 22:35-37). Syn Boży bardzo kochał swego niebiańskiego Ojca i naprawdę żył zgodnie z tymi słowami. Dbał też o to, jaką opinią cieszy się u Jehowy, i dowodził tego wiernym postępowaniem. Dlatego tuż przed śmiercią mógł powiedzieć, że Ojciec go zna jako Syna, który posłusznie przestrzega Jego przykazań. Dzięki temu Jezus pozostawał w miłości Jehowy (Jana 15:10).

² Obecnie wielu ludzi twierdzi, że kocha Boga. Niewątpliwie i my się do nich zaliczamy. Warto jednak poważnie się zastanowić nad kilkoma pytaniami: Czy Bóg mnie zna? Jak mnie postrzega? Czy zna mnie jako człowieka, który do Niego należy? (2 Tym. 2:19). Czujemy się niezmiernie zaszczyceni, gdy rozmyślamy o tym, jak bliska więź może nas łączyć z Władcą całego wszechświata!

3. Dlaczego niektórzy wątpią w to, że mogą należeć do Jehowy, i co pomaga zwalczać takie myśli?

³ Czasami jednak osobom, które bardzo kochają Jehowę, trudno uwierzyć, że On może je oceniać pozytywnie. Niejedna z nich czuje się bezwartościowa i dlatego ma wątpliwości, czy należy do Jehowy. Na szczęście Bóg patrzy na nas z innej perspektywy (1 Sam. 16:7). Apostoł Paweł napisał do współchrześcijan: „Jeśli ktoś miłuje Boga, ten został poznany przez niego” (1 Kor. 8:3). Twoja miłość do Boga jest ważnym warunkiem tego, by On chciał znać ciebie. Pomyśl: Dlaczego czytasz to czasopismo? Dlaczego starasz się służyć Jehowie całym sercem i umysłem, całą duszą i siłą? Jeżeli oddałeś się Bogu i przyjąłeś chrzest, co cię do tego pobudziło? W Biblii wyjaśniono, że Jehowa bada serca i pociąga do siebie tych, których uznaje za kosztowności (odczytaj Aggeusza 2:7; Jana 6:44). Masz zatem podstawy, by żywić przekonanie, że służysz Jehowie, ponieważ On cię do siebie pociągnął. Bóg nigdy nie opuści takich osób, jeśli tylko pozostaną wierne. Uważa je za niezwykle cenne i bardzo je kocha (Ps. 94:14).

4. Dlaczego stale powinniśmy rozmyślać o tym, że zostaliśmy poznani przez Boga?

⁴ Od chwili, gdy Jehowa nas pociągnął, powinniśmy starać się pozostawać w Jego miłości (odczytaj Judy 20, 21). Pamiętajmy, że jak wskazuje Biblia, chrześcijanin mógłby oddalić się od Boga, zostać niejako uniesiony z prądem (Hebr. 2:1; 3:12, 13). Na przykład tuż przed wypowiedzią z Listu 2 do Tymoteusza 2:19 apostoł Paweł wspomniał o Hymeneuszu i Filetusie. Najwyraźniej obaj swego czasu należeli do Jehowy, ale później odstąpili od prawdy (2 Tym. 2:16-18). Zwróćmy również uwagę na to, że w zborach galackich pewne osoby poznane wcześniej przez Boga przestały chodzić  w duchowym świetle, którym dawniej się cieszyły (Gal. 4:9). Obyśmy więzi z Bogiem nigdy nie uważali za coś oczywistego.

5. (a) Między innymi jakie cechy ceni Jehowa? (b) Jakie przykłady teraz przeanalizujemy?

⁵ Pewne cechy Jehowa ceni szczególnie (Ps. 15:1-5; 1 Piotra 3:4). Tych, którzy byli znani przez Boga, wyróżniała wiara i pokora. Zobaczymy teraz, jak te cechy pomogły kiedyś dwóm ludziom zbliżyć się do Jehowy. Przeanalizujemy też przykład kogoś, kto sądził, że Jehowa go zna, lecz kto z powodu pychy został odrzucony. Przeżycia tych osób są dla nas cenną lekcją.

Ojciec tych, którzy wierzą

6. (a) Jakiej wiary w obietnice Boże dowiódł Abraham? (b) W jakim sensie Jehowa znał Abrahama?

⁶ Abraham był człowiekiem, który „uwierzył Jehowie”. Został nawet nazwany „ojcem wszystkich, którzy wierzą” (Rodz. 15:6; Rzym. 4:11). Pobudzany wiarą, pozostawił wygodny dom oraz przyjaciół i udał się do odległej krainy (Rodz. 12:1-4; Hebr. 11:8-10). Po wielu latach nadal przejawiał silną wiarę. Dowiódł tego, gdy posłuszny poleceniu Jehowy, „niemalże ofiarował Izaaka”, swego syna (Hebr. 11:17-19). Pokazywał, że wierzy w Boże obietnice, dlatego Bóg uważał go za wyjątkowego człowieka — naprawdę go znał (odczytaj Rodzaju 18:19). Jehowa nie tylko wiedział o istnieniu Abrahama, ale cenił go jako przyjaciela (Jak. 2:22, 23).

7. Co warto zauważyć, jeśli chodzi o spełnienie się obietnic Jehowy, i jak to wpłynęło na Abrahama?

⁷ Warto zauważyć, że Abraham za życia nie otrzymał ziemi przyobiecanej mu w dziedzictwo. Nie ujrzał też, jak jego potomstwo staje się liczne niczym „ziarnka piasku, które są na brzegu morza” (Rodz. 22:17, 18). Chociaż obietnice te nie spełniły się za życia Abrahama, jego wiara w Jehowę nie osłabła. Ów patriarcha wiedział, że dane przez Boga słowo niezawodnie się spełni. I rzeczywiście żył zgodnie z taką wiarą (odczytaj Hebrajczyków 11:13). Czy również nas Jehowa zna jako osoby przejawiające podobną wiarę?

Czekanie na Jehowę oznaką wiary

8. Spełnienia jakich pragnień niektórzy wyczekują?

⁸ Być może wyczekujemy chwili, gdy zrealizują się jakieś nasze pragnienia — na przykład dotyczące małżeństwa, dzieci czy dobrego zdrowia. Są one najzupełniej naturalne i właściwe. Dla wielu jednak przynajmniej niektóre z nich wciąż pozostają niespełnione. Jeśli tak jest i z nami, to sposób,  w jaki sobie z tym radzimy, może świadczyć o sile naszej wiary.

9, 10. (a) Jak niektórzy starają się realizować swoje pragnienia? (b) Jakie są twoje odczucia, jeśli chodzi o spełnianie się obietnic Jehowy?

⁹ Jakże niemądrze byłoby starać się realizować takie pragnienia wbrew mądrości Bożej! Miałoby to niekorzystny wpływ na nasz stan duchowy. Niektórzy na przykład zdecydowali się na formę leczenia niezgodną z radami Jehowy. Inni podjęli pracę, przez którą nie mają kontaktu z rodziną lub nie chodzą na zebrania zborowe. A co sądzić o rozwijaniu romantycznego uczucia do kogoś, kto nie jest naszym współwyznawcą? Jeżeli chrześcijanin obiera takie postępowanie, to czy naprawdę chce, żeby Bóg go znał? Jak czułby się Jehowa, gdyby Abraham się zniecierpliwił, że jeszcze nie spełniły się dane mu obietnice? Co by było, gdyby ów patriarcha wziął sprawy w swoje ręce i zamiast czekać na Boga, starał się znowu gdzieś osiedlić oraz zapewnić sobie sławne imię? (Por. Rodz. 11:4). Czy Jehowa dalej patrzyłby na niego przychylnie?

¹⁰ A za czym ty tęsknisz? Czy masz wystarczająco silną wiarę, by czekać na Jehowę, który obiecuje zaspokoić twoje stosowne pragnienia? (Ps. 145:16). Tak jak to było w wypadku Abrahama, niektóre Boże obietnice mogą się spełnić później, niż tego oczekujemy. Mimo to Jehowa ceni nas, gdy wzorem owego męża umacniamy swą wiarę i zgodnie z nią postępujemy. Z pewnością przyniesie nam to pożytek (Hebr. 11:6).

Pokora a pycha

11. Jakich przywilejów zapewne dostąpił Korach i co nam to mówi o jego stosunkach z Jehową?

¹¹ Mojżesz i Korach bardzo się od siebie różnili w kwestii respektowania postanowień i decyzji Jehowy. Ich postępowanie miało wpływ na to, jak Bóg się na nich zapatrywał. Korach był Lewitą z rodu Kehatytów i dostąpił wielu przywilejów. Zapewne obserwował wybawienie narodu nad Morzem Czerwonym, poparł wyrok Boży wykonany na nieposłusznych Izraelitach u podnóża góry Synaj i miał swój udział w transportowaniu Arki Przymierza (Wyjścia 32:26-29; Liczb 3:30, 31). Niewątpliwie przez lata był lojalny wobec Jehowy i w związku z tym cieszył się poważaniem wśród ludu.

12. Jak pycha wpłynęła na więź Koracha z Jehową? (Zobacz ilustrację na stronie 28).

¹² Mimo to gdy Izraelici wędrowali do Ziemi Obiecanej, Korach uznał, że dotychczasowy sposób kierowania nimi ma jakieś mankamenty. Z czasem przyłączyło się do niego 250 mężczyzn sprawujących przewodnictwo w narodzie i razem podjęli próbę dokonania zmian. Korach i jego poplecznicy zapewne sądzili, że mają dobre relacje z Jehową. Powiedzieli Mojżeszowi: „Dosyć tego, gdyż całe zgromadzenie, wszyscy oni są święci i Jehowa jest pośród nich” (Liczb 16:1-3). Cóż za zarozumiałość i pycha! Mojżesz odpowiedział im: „Jehowa oznajmi, kto do niego należy” (odczytaj Liczb 16:5). Nim minęła doba, Korach i wszyscy inni buntownicy byli martwi (Liczb 16:31-35).

13, 14. Jak uwidaczniała się pokora Mojżesza?

¹³ W przeciwieństwie do Koracha Mojżesz „był najpotulniejszy ze wszystkich ludzi, którzy byli na powierzchni ziemi” (Liczb 12:3). Jego potulność i pokora uwidaczniały się w determinacji, z jaką stosował się do poleceń Jehowy (Wyjścia 7:6; 40:16). Nigdzie nie znajdujemy wzmianki, jakoby co chwila kwestionował Boży sposób działania lub irytował się, że musi wprowadzić jakieś wytyczne. Na przykład w związku z budową przybytku Bóg podał nawet najdrobniejsze detale, takie jak  kolor włókna czy liczba pętlic na brzegach płócien namiotowych (Wyjścia 26:1-6). Jeżeli w organizacji Bożej nadzorca udziela nam wskazówek, które wydają się bardzo drobiazgowe, czasami możemy czuć się tym sfrustrowani. Ale Jehowa jest doskonałym nadzorcą, który chętnie powierza różne obowiązki swym sługom i im ufa. Kiedy podaje precyzyjne wytyczne, ma ku temu powód. Zauważmy, że Mojżesz nie denerwował się, gdy otrzymał od Jehowy tak szczegółowy projekt — nie uznał, że to go poniża lub tłumi jego swobodę czy inicjatywę. Zadbał o to, by robotnicy „tak właśnie uczynili”, jak nakazał Bóg (Wyjścia 39:32). Cóż za pokora! Mojżesz rozumiał, że realizuje dzieło Jehowy i że sam jest jedynie narzędziem służącym do tego celu.

¹⁴ Pokora Mojżesza uwidoczniła się również w nieprzyjemnych sytuacjach, które dotyczyły go osobiście. Pewnego razu stracił on panowanie nad sobą i wobec szemrającego narodu nie uświęcił imienia Bożego. W rezultacie usłyszał od Jehowy, że nie wprowadzi Izraelitów do Ziemi Obiecanej (Liczb 20:2-12). Wcześniej razem ze swoim bratem, Aaronem, przez całe lata znosił narzekania ludu. Teraz z powodu jednego błędu miał nie doświadczyć tego, czego tak długo wyczekiwał! Jak na to zareagował? Chociaż zrozumiałe jest, że czuł się zawiedziony, to pokornie przyjął decyzję Jehowy. Wiedział, iż jest On prawym Bogiem, u którego nie ma niesprawiedliwości (Powt. Pr. 3:25-27; 32:4). Czy myślimy o Mojżeszu jako o kimś, kogo Jehowa naprawdę znał? (Odczytaj Wyjścia 33:12, 13).

Podporządkowanie się Jehowie wymaga pokory

15. Jaką lekcję możemy wyciągnąć z zuchwałego postępowania Koracha?

¹⁵ Sposób, w jaki reagujemy na zmiany wprowadzane w naszej ogólnoświatowej społeczności oraz na decyzje osób sprawujących przewodnictwo, wpływa na to, czy Jehowa nas zna. Korach i jego zwolennicy byli zarozumiali, pyszni, stracili wiarę i przez to oddalili się od Boga. Chociaż Korach widział tylko niemłodego już Mojżesza podejmującego  codzienne decyzje, to tak naprawdę narodem kierował Jehowa. Buntownik ten przestał to dostrzegać i w rezultacie okazał się nielojalny wobec tych, którymi Bóg się posługiwał. O ileż mądrzej byłoby, gdyby czekał, aż Jehowa udzieli mu lepszego zrozumienia lub dokona zmian, jeśli faktycznie należało je wprowadzić. Ostatecznie ów Lewita zaprzepaścił dorobek swojej wiernej służby, dopuszczając się zuchwałych czynów!

16. Jaki wpływ na to, czy Jehowa nas zna, ma naśladowanie pokory Mojżesza?

¹⁶ Wspomniana relacja biblijna stanowi poważne ostrzeżenie dla nadzorców i innych członków zboru w naszych czasach. Czekanie na Jehowę i stosowanie się do wskazówek osób wyznaczonych do przewodzenia nam wymaga pokory. Czy pokazujemy, że jesteśmy tak pokorni i łagodni jak Mojżesz? Czy uznajemy pozycję tych, którzy nam przewodzą, i poddajemy się ich kierownictwu? Czy umiemy wznieść się ponad własne uczucia, gdy spotyka nas rozczarowanie? Jeśli tak, to również nas Jehowa będzie chciał znać. Pokora i uległość zbliżą nas do Boga.

Jehowa zna tych, którzy do Niego należą

17, 18. Dzięki czemu Jehowa będzie dalej nas znał jako tych, którzy do Niego należą?

¹⁷ Warto rozmyślać nad przykładami ludzi, których Jehowa do siebie pociągnął i o których miał dobre zdanie. Abraham oraz Mojżesz, tak jak my, byli niedoskonali i mieli wady. Ale Jehowa znał ich jako tych, którzy do Niego należą. Natomiast przykład Koracha ilustruje, że można oddalić się od Jehowy i stracić uznanie w Jego oczach. Każdy z nas powinien więc zapytać siebie: „Jak Jehowa mnie postrzega? Czego się uczę z przeżyć tych biblijnych postaci?”.

¹⁸ Bardzo pokrzepia nas świadomość, że wierne osoby, które Jehowa do siebie pociągnął, uważa On za swoją własność. Dalej rozwijajmy wiarę, pokorę i inne cechy umożliwiające zacieśnianie więzi z Bogiem. Okoliczność, że możemy zostać poznani przez Jehowę, jest niewątpliwie cennym przywilejem, który już teraz sprawia nam zadowolenie, a w przyszłości zapewni wspaniałe błogosławieństwa (Ps. 37:18).

Czy sobie przypominasz?

• Jakie wyjątkowe relacje mogą cię łączyć z Jehową?

• Jak możesz naśladować wiarę Abrahama?

• Czego uczymy się z postępowania Koracha oraz Mojżesza?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 26]

Czy wzorem Abrahama wierzymy, że Jehowa całkowicie spełni swoje obietnice?

[Ilustracja na stronie 28]

Korach nie chciał pokornie podporządkować się teokratycznemu przewodnictwu

[Ilustracja na stronie 29]

Czy ciebie Jehowa zna jako człowieka, który pokornie podporządkowuje się teokratycznemu przewodnictwu?