آیا در گذشته یَهُوَه را خدمت می‌کردید؟‏ آیا می‌خواهید خدمت خود را از سر گیرید؟‏ ممکن است از اینکه مورد پذیرش خدا قرار خواهید گرفت یا نه،‏ شک و تردید داشته باشید.‏ از شما خواهشمندیم که این مقاله را به خوبی بررسی کنید؛‏ مقاله‌ای که خصوصاً برای شما تنظیم شده است.‏

خانمی که در خانواده‌ای مسیحی بزرگ شده بود،‏ اما بعدها از خدمت کردن به یَهُوَه دست کشید،‏ چنین می‌گوید:‏ «به یَهُوَه دعا کردم و از او خواستم که بگذارد به سویش بازگردم و برای اینکه او را رنجاندم،‏ مرا ببخشد.‏» آیا احساس او را درک می‌کنید؟‏ آیا تا به حال از خود پرسیده‌اید که ‹یَهُوَه نسبت به آنانی که در گذشته به او خدمت می‌کردند،‏ چه احساسی دارد؟‏ آیا او هنوز آنان را به یاد دارد؟‏ آیا مایل است که آنان «به سویش بازگردند»؟‏› برای پاسخگویی به این پرسش‌ها،‏ بیایید گفته‌های اِرْمیای نبی را بررسی کنیم.‏ پس از بررسی این پاسخ‌ها،‏ یقیناً دلگرمی و قوّت قلب می‌یابید.‏—‏اِرْمیا ۳۱:‏۱۸-‏۲۰ خوانده شود.‏

ابتدا در نظر گیرید که اِرْمیا بر چه اساسی این گفته‌ها را به قلم آورد.‏ سالیان سال پیش از روزگار اِرْمیا،‏ در سال ۷۴۰ قبل از میلاد،‏ یَهُوَه اجازه داد که آشوریان ده سِبط اسرائیل را به اسارت برند.‏ * چرا این مصیبت بر سر اسرائیلیان آمد؟‏ آنان مرتکب گناهانی جدّی شدند و هشدارهای مکرّر انبیای خدا را نادیده گرفتند.‏ از این رو می‌بایست تنبیه می‌شدند.‏ (‏۲پادشاهان ۱۷:‏۵-‏۱۸‏)‏ آیا تحمّل سختی‌های تبعید و دوری از خدا و سرزمینشان باعث شد که این قوم از کرده‌های خود پشیمان شوند؟‏ آیا یَهُوَه آنان را فراموش کرد یا اینکه دوباره آنان را پذیرفت و به سرزمین اَبّا و اجدادیشان برگرداند؟‏

‏‹پشیمان شدم›‏

قوم خدا در اسارت و تبعید به خود آمدند و توبه کردند.‏ یَهُوَه به پشیمانی و ندامت قلبی آنان پی برد.‏ بیایید به گفته‌های یَهُوَه در مورد رفتار و احساسات اسرائیلیان تبعیدی توجه کنیم.‏

یَهُوَه در مورد آنان می‌گوید:‏ ‏‹آه و ناله اِفرایم * را شنیده‌ام.‏› ‏(‏آیهٔ ۱۸،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ او متوجه شد که اسرائیلیان از پیامد اعمال گناه‌آلوده‌شان گریان و پریشانند.‏ به گفتهٔ محققی عبارت «آه و ناله» می‌تواند به معنی «سر تکان دادن به نشانهٔ ندامت و افسوس» باشد.‏ اسرائیلیان همانند پسری بودند که به دلیل بلاهایی که بر سر خود آورده است،‏ ناراحت و غمگین می‌باشد و با افسوس به گذشته‌اش فکر می‌کند و سرش را تکان می‌دهد.‏ (‏لوقا ۱۵:‏۱۱-‏۱۷‏)‏ حرف دل اسرائیلیان چه بود؟‏

‏«تو مرا سرزنش کردی تا اصلاح شوم.‏ من مانند گوسالهٔ رام‌نشده‌ای بودم.‏» ‏(‏آیهٔ ۱۸،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ اسرائیلیان اعتراف کردند که سزاوار تنبیه بودند.‏ به گفتهٔ مرجعی آنان خود را همانند گوسالهٔ رام‌نشده‌ای می‌دانستند که «اگر بدون سرکشی یوغش را حمل کرده بود،‏ تَرکه‌ای نمی‌خورد.‏»‏

‏‹مرا به حضور خود بازگردان و بگذار که پیش تو بیایم،‏ زیرا که تو یَهُوَه،‏ خدای من هستی.‏› ‏(‏آیهٔ ۱۸،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ اسرائیلیان با فروتنی و تواضع به سوی یَهُوَه خدایشان فریاد برآوردند.‏ آنان در راه گناه‌آلودشان سردرگم و گمراه بودند،‏ اما اکنون به خدا دعا و استغاثه کردند تا مورد رضایت مجدّد او قرار گیرند.‏ ترجمهٔ دیگری از کتاب  مقدّس در این مورد می‌گوید:‏ «من آماده‌ام تا به سوی تو ای خداوند،‏ خدای من،‏ بازگردم.‏»—‏ترجمهٔ تفسیری.‏

‏‹‏پشیمان شدم،‏ برای نادانی‌ام،‏ بر سر خود زدم و برای تمام کارهایم بی‌اندازه شرمنده شدم.‏› ‏(‏آیهٔ ۱۹،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ آری،‏ اسرائیلیان به خطاها و گناهانشان واقف بودند و پشیمانی و اندوه،‏ تمام وجودشان را فرا گرفته بود.‏ از این رو،‏ سر ندامت فرود آوردند.‏—‏لوقا ۱۵:‏۱۸،‏ ۱۹،‏ ۲۱‏.‏

اسرائیلیان از اعمال گذشتهٔ خود رنج می‌بردند و نادم و پشیمان بودند.‏ آنان نزد خدا به گناهان خود اعتراف کردند و از مسیر نادرستشان باز گشتند.‏ آیا توبه و پشیمانی آنان،‏ دل یَهُوَه را به رحم آورد؟‏ آیا او راه بازگشت را برای آنان باز گذاشته بود؟‏

‏«بدان که بر تو رحم خواهم نمود»‏

یَهُوَه دلبستگی خاصّی به اسرائیلیان داشت.‏ او در مورد آنان گفت:‏ «من پدر اسرائیل هستم و اِفرایم نخست‌زادهٔ من است.‏» (‏اِرْمیا ۳۱:‏۹‏)‏ اگر پسری از صمیم دل از کردهٔ خود پشیمان شود،‏ پدر مهربانش چه عکس‌العملی نشان خواهد داد؟‏ یقیناً با آغوشی باز پسرش را می‌پذیرد.‏ در ادامه به این امر توجه کنید که یَهُوَه چگونه همچون پدری مهربان عمق احساساتش را به اسرائیلیان نشان داد.‏

‏‹اِفرایم پسر عزیز و مایهٔ خوشی من است.‏ گرچه بر ضدّش سخن می‌گویم،‏ لیکن او را به یاد خواهم داشت.‏› ‏(‏آیهٔ ۲۰،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ به راستی چه رأفت و عطوفتی را می‌توان در این سخنان یَهُوَه یافت!‏ او همچون پدری مصمم اما مهربان وظیفه داشت که بر ‹ضدّ› فرزندانش سخن گوید و مکرّراً به آنان یادآور شود که از اعمال گناه‌آلود خود بازگردند.‏ اما آنان عمداً به دنبال امیال خود رفتند و نخواستند که مطیع او باشند.‏ از این رو یَهُوَه آنان را از سرزمین اَبّا و اجدادیشان بیرون کرد و آنان را به تبعید فرستاد.‏ این تنبیه یَهُوَه،‏ به این معنا نبود که آنان را از یاد برده است.‏ همچون پدری مهربان او هیچ گاه فرزندانش را فراموش نمی‌کند.‏ یقیناً توبهٔ قلبی اسرائیلیان یَهُوَه را شدیداً تحت تأثیر قرار داد.‏

از این رو بار دیگر گفت:‏ ‏«بدان که بر تو رحم خواهم نمود؛‏ زیرا هنوز دوستت دارم و دل من برای تو می‌تپد.‏» ‏(‏آیهٔ ۲۰،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ یَهُوَه اشتیاق و دلبستگی شدیدی نسبت به فرزندانش داشت.‏ پشیمانی و توبهٔ آنان چنان تأثیری بر یَهُوَه گذاشت که از ته دل مشتاق بازگشت آنان بود.‏ عیسی در حکایت «پسر گم‌شده» به احساسات عمیق پدری اشاره کرد که ‹دلش به حال پسرش می‌سوزد.‏› همانند این پدر،‏ یَهُوَه نیز دلش به حال اسرائیلیان سوخت و مشتاقانه منتظر بازگشت آنان بود.‏—‏لوقا ۱۵:‏۲۰‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

‏«یَهُوَه،‏ بگذار به سویت بازگردم!‏»‏

سخنانی که در اِرْمیا ۳۱:‏۱۸-‏۲۰ آمده است،‏ عمق دلسوزی و لطف و رحمت یَهُوَه را به ما نشان می‌دهد.‏ خدا آنانی را که در گذشته به او خدمت کرده‌اند،‏ هرگز فراموش نمی‌کند.‏ اگر کسی بخواهد که دوباره او را خدمت کند،‏ یَهُوَه با آغوش باز او را می‌پذیرد،‏ زیرا که او «بخشنده» است.‏ (‏مزمور ۸۶:‏۵‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ او هرگز دست رد به سینهٔ آنانی که از صمیم قلب توبه کرده‌اند،‏ نمی‌زند.‏ (‏مزمور ۵۱:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه از بازگشت دوستدارانش،‏ شادمان و مسرور می‌شود.‏—‏لوقا ۱۵:‏۲۲-‏۲۴‏.‏

خانمی که در ابتدای این مقاله به او اشاره شد،‏ برای بازگشت به سوی یَهُوَه اوّلین قدم را برداشت.‏ او در یکی از جماعات شاهدان یَهُوَه در نزدیکی محل زندگی‌اش حضور یافت.‏ در ابتدا باید بر احساسات منفی‌اش غلبه می‌کرد.‏ او در این مورد می‌گوید:‏ «خود را پوچ و بی‌ارزش می‌دانستم.‏» اما پیران مسیحی آن جماعت،‏ به او قوّت قلب دادند و به او یاری رساندند تا بتواند دوباره رابطهٔ نزدیکی با یَهُوَه داشته باشد.‏ این خانم با دلی سرشار از قدردانی احساسات خود را این چنین به زبان می‌آورد:‏ «از اینکه توانستم دوباره به سوی یَهُوَه بازگردم،‏ بی‌نهایت خوشحالم!‏»‏

اگر شما نیز در گذشته یَهُوَه را خدمت می‌کردید و قصد خدمت دوباره به او را دارید،‏ لطفاً قدم اوّل را بردارید و در یکی از جماعات شاهدان یَهُوَه حضور یابید.‏ به خاطر داشته باشید که یَهُوَه رحیم و بخشنده است و به فریاد توبه‌کاران گوش می‌دهد؛‏ به فریاد آنانی که از صمیم دل می‌گویند:‏ «بگذار به سویت بازگردیم.‏»‏

‏[پاورقی‌ها]‏