ការក្បត់គឺជាសញ្ញាសម្គាល់មួយនៃគ្រាចុងក្រោយបង្អស់
ការក្បត់គឺជាសញ្ញាសម្គាល់មួយនៃគ្រាចុងក្រោយបង្អស់
«យើងបានប្រព្រឹត្តដោយសុចរិត ដោយមានភក្ដីភាព និងដោយគ្មានកន្លែងបន្ទោសបាន»។—១ថែ. ២:១០
សូមពន្យល់ចំណុចសំខាន់ទាំងនេះ:
តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វី អំពីការក្បត់របស់ដេលីឡា អាប់សាឡំមនិងយូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតដែលទុកជាការព្រមានដល់យើង?
តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមភក្ដីភាពដែលយ៉ូណាថាន និងពេត្រុសបានបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើយើងអាចរក្សាភក្ដីភាពរបស់យើងឲ្យនៅរឹងមាំចំពោះគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងនិងចំពោះព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១-៣. (ក) តើអ្វីជាសញ្ញាសម្គាល់មួយនៃគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ ហើយតើនេះសំដៅទៅលើការប្រព្រឹត្តបែបណា? (ខ) តើយើងនឹងឆ្លើយសំណួរបីយ៉ាងអ្វី?
តើដេលីឡា អាប់សាឡំម និងយូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតមានលក្ខណៈអ្វីដូចគ្នា? ពួកគេទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមិនស្មោះត្រង់។ ដេលីឡាមិនស្មោះត្រង់ចំពោះចៅក្រមសាំសុនជាអ្នកដែលស្រឡាញ់នាង។ អាប់សាឡំមមិនស្មោះត្រង់នឹងស្តេចដាវីឌដែលជាឪពុករបស់គាត់ ហើយយូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតមិនស្មោះត្រង់ចំពោះលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាម្ចាស់របស់គាត់។ ក្នុងករណីនីមួយៗ ពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើគួរឲ្យសោកស្ដាយដែលនាំឲ្យអ្នកឯទៀតត្រូវអន្តរាយ! ប៉ុន្តែហេតុអ្វីយើងគួរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងនេះ?
២ អ្នកនិពន្ធម្នាក់នៅសម័យនេះ រាប់ការក្បត់ក្នុងចំណោមអំពើអាក្រក់ដែលមានជាទូទៅនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ នោះមិនធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ ពេលលោកយេស៊ូប្រាប់អំពីសញ្ញាសម្គាល់នៃ«គ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោក» លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សជាច្រើន . . . នឹងក្បត់គ្នា»។ (ម៉ាថ. ២៤:៣, ១០) ក្នុងគម្ពីរ ការ«ក្បត់»មានន័យថា«ប្រគល់អ្នកណាម្នាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃសត្រូវរបស់គាត់ដោយក្បត់គាត់»។ ប៉ូលបានទាយថាមនុស្សនឹង«មិនស្មោះត្រង់ . . . ជាអ្នកក្បត់»។ ការមិនស្មោះត្រង់បែបនេះបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា យើងកំពុងរស់នៅក្នុង«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់»។ (២ធី. ៣:១, ២, ៤) សូម្បីតែអ្នកនិពន្ធសៀវភៅរឿងឬភាពយន្ត ច្រើនតែធ្វើឲ្យអំពើក្បត់មើលទៅដូចជារឿងដែលគួរឲ្យរំភើបចិត្តឬរឿងស្នេហា ប៉ុន្តែក្នុងជីវិតពិត ភាពមិនស្មោះត្រង់និងការក្បត់នាំឲ្យមានការឈឺចាប់និងទុក្ខវេទនា។ ប្រាកដហើយ ទង្វើបែបនេះគឺជាសញ្ញាសម្គាល់មួយថា យើងកំពុងរស់នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់!
៣ តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីខ្លះពីគម្ពីរស្តីអំពីពួកអ្នកដែលមិនស្មោះត្រង់នៅអតីតកាល? តើគំរូណាខ្លះរបស់អ្នកដែលបានបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះអ្នកឯទៀតដែលយើងអាចយកតម្រាប់តាម? ហើយតើយើងត្រូវរក្សាភក្ដីភាពឲ្យនៅរឹងមាំចំពោះអ្នកណា? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលអំពីរឿងនេះ។
គំរូនៅអតីតកាលដែលទុកជាការព្រមាន
៤. តើតាមរបៀបណាដេលីឡាបានក្បត់សាំសុន ហើយហេតុអ្វីការធ្វើបែបនេះគឺគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម?
៤ មុនដំបូង ចូរយើងពិចារណាអំពីដេលីឡាដែលបានសមគំនិតក្បត់នឹងចៅក្រមសាំសុនដែលបានលង់ចិត្តស្រឡាញ់នាង។ សាំសុនបានតាំងចិត្តនាំមុខការច្បាំងនឹងពួកភីលីស្ទីន ដើម្បីរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ប្រហែលជាដោយសារដឹងថាដេលីឡាគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះចំពោះសាំសុន នោះពួកមេលើសាសន៍ភីលីស្ទីនទាំងប្រាំនាក់បានស្នើផ្ដល់ប្រាក់ជាច្រើនដល់នាង ដើម្បីដឹងអំពីអាថ៌កំបាំងដែលសាំសុនមានកម្លាំងខ្លាំងដូចនេះដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបំផ្លាញសាំសុន។ ដោយចិត្តលោភលន់ នោះដេលីឡាបានយល់ព្រមនឹងពួកគេ ប៉ុន្តែការខំព្យាយាមរបស់នាងដើម្បីរកអាថ៌កំបាំងរបស់សាំសុនត្រូវបានបរាជ័យបីដង។ បន្ទាប់មកនាងបានបន្តជជីកសួរសាំសុនទាំង«រំអុកបង្ខំរាល់តែថ្ងៃ ដោយពាក្យសំដីនាង»។ នៅទីបំផុត«គាត់មានចិត្តព្រួយសឹងតែនឹងស្លាប់»។ ដូច្នេះ សាំសុនបានប្រាប់នាងថា សក់របស់គាត់មិនដែលកាត់ឡើយ ហើយបើគាត់កាត់សក់នោះ គាត់នឹងបាត់បង់កម្លាំងជាមិនខាន។ * ដោយដឹងដូច្នេះ នោះដេលីឡាបានឲ្យគេកោរសក់របស់សាំសុន ពេលដែលគាត់កំពុងដេកលក់លើភ្លៅរបស់នាង ហើយបន្ទាប់មកនាងបានប្រគល់គាត់ទៅឲ្យសត្រូវរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចធ្វើអ្វីតាមតែចិត្តរបស់ពួកគេ។ (ចៅ. ១៦:៤, ៥, ១៥-២១) អ្វីដែលដេលីឡាបានប្រព្រឹត្តពិតជាគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមមែន! ដោយសារនាងមានចិត្តលោភលន់ ដេលីឡាបានក្បត់មនុស្សដែលស្រឡាញ់នាង។
៥. (ក) តើអាប់សាឡំមបានក្បត់ដាវីឌយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើនេះបង្ហាញយ៉ាងណាអំពីអាប់សាឡំម? (ខ) តើដាវីឌមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលដែលអ័ហ៊ីថូផែលបានក្បត់គាត់?
៥ បន្ទាប់មក សូមពិចារណាអំពីទង្វើក្បត់របស់អាប់សាឡំម។ ដោយមានមហិច្ឆតាដ៏ខ្លាំង អាប់សាឡំមបានតាំងចិត្តដណ្ដើមរាជ្យពីស្តេចដាវីឌដែលជាឪពុករបស់គាត់។ មុនដំបូងអាប់សាឡំម«បានទាក់ចិត្តពួកជនជាតិអ៊ីស្រាអែល» ដោយខំផ្គាប់ផ្គុនបណ្ដាជនឲ្យគាំទ្រគាត់ដោយសន្យាមិនស្មោះត្រង់ និងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏លាក់ពុត។ អាប់សាឡំមឱបនិងថើបបណ្ដាជនហាក់ដូចជាគាត់យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះបណ្ដាជននិងសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ (២សាំ. ១៥:២-៦) អាប់សាឡំមថែមទាំងបានបញ្ចុះបញ្ចូលអ័ហ៊ីថូផែលជាមនុស្សជំនិតដែលដាវីឌទុកចិត្តបំផុត។ ក្រោយមកអ័ហ៊ីថូផែលបានក្បត់ដាវីឌ ហើយបានចូលរួមក្នុងការធ្វើរដ្ឋប្រហារ។ (២សាំ. ១៥:៣១) នៅទំនុកតម្កើងទី៣និងទី៥៥ ដាវីឌបានពណ៌នាអំពីការឈឺចាប់របស់គាត់ដោយសារទង្វើក្បត់ទាំងនេះ។ (ទំនុក. ៣:១-៨; សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៥៥:១២-១៤) អាប់សាឡំមបានបង្ហាញថាគាត់មិនគោរពសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ដោយប្រើឧបាយកលនិងផែនការក្បត់ស្តេចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំង។ (១រប. ២៨:៥) នៅទីបំផុត ការដណ្ដើមអំណាចបានបរាជ័យ ហើយដាវីឌបានបន្តគ្រប់គ្រងជាស្តេចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង។
៦. តើយូដាសក្បត់លោកយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយពេលឮឈ្មោះយូដាសធ្វើឲ្យមនុស្សនឹកឃើញដល់អ្វី?
៦ ឥឡូវសូមគិតអំពីអ្វីដែលជនក្បត់ឈ្មោះយូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតបានធ្វើចំពោះគ្រិស្ត។ នៅបុណ្យរំលងចុងក្រោយដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើជាមួយសាវ័ក១២នាក់របស់លោក លោកបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាមានម្នាក់នឹងក្បត់ខ្ញុំ»។ (ម៉ាថ. ២៦:២១) ក្រោយមកនៅរាត្រីនោះ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាននៅសួនហ្គេតសេម៉ានីថា៖ «មើល! អ្នកដែលក្បត់ខ្ញុំបានមកជិតដល់ហើយ»។ រំពេចនោះ យូដាសបានលេចមកនៅក្នុងសួនជាមួយពួកអ្នកដែលឃុបឃិតជាមួយគាត់ ហើយ«គាត់ដើរតម្រង់ទៅឯលោកយេស៊ូ ហើយពោលថា៖ ‹ជម្រាបសួររ៉ាប៊ី!›រួចថើបលោកដោយថ្នម»។ (ម៉ាថ. ២៦:៤៦-៥០; លូក. ២២:៤៧, ៥២) យូដាសបាន«ក្បត់បុរសសុចរិតនោះ»ហើយបានប្រគល់លោកយេស៊ូទៅឲ្យសត្រូវរបស់លោក។ តើយូដាសដែលស្រឡាញ់ប្រាក់បានធ្វើដូច្នេះដើម្បីអ្វី? គឺដើម្បីតែប្រាក់៣០កាក់ប៉ុណ្ណោះ! (ម៉ាថ. ២៧:៣-៥) ដូច្នេះតាំងពីពេលនោះមក ពេលឮឈ្មោះយូដាសធ្វើឲ្យមនុស្សនឹកឃើញដល់«អ្នកក្បត់» ជាពិសេសអ្នកដែលក្បត់មិត្តរបស់គាត់។ *
៧. តើយើងបានរៀនអ្វីពីជីវិតរបស់ (ក) អាប់សាឡំមនិងយូដាស (ខ) ដេលីឡា?
៧ តើយើងបានរៀនអ្វីពីគំរូដែលទុកជាការព្រមាន? អាប់សាឡំមនិងយូដាសទាំងពីរនាក់បានស្លាប់យ៉ាងអាម៉ាស់មុខ ពីព្រោះពួកគេបានក្បត់អ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង។ (២សាំ. ១៨:៩, ១៤-១៧; សកម្ម. ១:១៨-២០) ដេលីឡាត្រូវជាប់ឈ្មោះជារៀងរហូតជាអ្នកក្បត់និងជាអ្នកធ្វើពុតជាស្រឡាញ់។ (ទំនុក. ១១៩:១៥៨) គឺពិតជាសំខាន់ណាស់ដែលយើងលះចោលទំនោរចិត្តទៅរកមហិច្ឆតាដ៏ងងឹតងងុល ឬក៏ការលោភលន់ដែលនាំឲ្យបាត់បង់ការពេញចិត្តពីព្រះយេហូវ៉ា! មេរៀនទាំងនេះពិតជាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់មកលើយើងក្នុងការជួយយើងឲ្យបដិសេធការក្បត់ដែលជាលក្ខណៈដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម មែនទេ?
ចូរយកតម្រាប់តាមពួកអ្នកដែលបានបង្ហាញភក្ដីភាព
៨, ៩. (ក) ហេតុអ្វីយ៉ូណាថានបានសន្យាថាគាត់នឹងរក្សាភក្ដីភាពចំពោះដាវីឌ? (ខ) តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមយ៉ូណាថានយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ គម្ពីរក៏បានរៀបរាប់អំពីបុគ្គលជាច្រើននាក់ដែលបានបង្ហាញភក្ដីភាព។ សូមឲ្យយើងពិចារណាបុគ្គលពីរនាក់ក្នុងចំណោមពួកគាត់ និងអ្វីដែលយើងអាចរៀនពីពួកគាត់។ មុនដំបូង យើងនឹងពិចារណាអំពីបុរសម្នាក់ដែលបានបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះដាវីឌ។ យ៉ូណាថានដែលជាកូនច្បងរបស់ស្តេចសូល ទំនងជាអ្នកដែលមានសិទ្ធិស្នងរាជ្យនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល តែព្រះយេហូវ៉ាជ្រើសរើសដាវីឌឲ្យធ្វើជាអនាគតស្តេចអ៊ីស្រាអែលវិញ។ យ៉ូណាថានបានគោរពតាមការសម្រេចចិត្តរបស់ព្រះ។ គាត់មិនបានច្រណែននឹងដាវីឌដោយចាត់ទុកដាវីឌជាគូប្រជែងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ‹ចិត្តយ៉ូណាថានក៏មូលជាប់នឹងចិត្តដាវីឌ› កាលដែលយ៉ូណាថានសន្យាថាគាត់នឹងរក្សាភក្ដីភាពចំពោះដាវីឌ។ យ៉ូណាថានថែមទាំងបានឲ្យសម្លៀកបំពាក់ ដាវ ធ្នូ និងខ្សែក្រវាត់របស់គាត់ដល់ដាវីឌដែរ ដោយធ្វើដូច្នេះ គាត់បានបង្ហាញថាគាត់ទទួលស្គាល់ដាវីឌជាស្តេច។ (១សាំ. ១៨:១-៤) យ៉ូណាថានបានខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បី‹ជួយចំរើនឲ្យដាវីឌ›ឬលើកទឹកចិត្តគាត់។ យ៉ូណាថានថែមទាំងប្រថុយជីវិតរបស់គាត់ដោយនិយាយការពារដាវីឌនៅចំពោះមុខស្តេចសូល។ យ៉ូណាថានបានប្រាប់ដាវីឌដោយស្មោះថា៖ «អ្នកនឹងបានធ្វើជាស្តេចលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយខ្ញុំនឹងបានជាបន្ទាប់របស់អ្នក»។ (១សាំ. ២០:៣០-៣៤; ២៣:១៦, ១៧) ក្រោយយ៉ូណាថានស្លាប់ នោះមិនមែនចម្លែកឡើយ ដែលដាវីឌបានបង្ហាញទុក្ខសោកនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ក្នុងចម្រៀងដ៏សោកសៅមួយ។—២សាំ. ១:១៧, ២៦
៩ យ៉ូណាថានបានដឹងថាគាត់ត្រូវមានភក្ដីភាពចំពោះអ្នកណា។ គាត់បានចុះចូលទាំងស្រុងចំពោះសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយគាត់បានគាំទ្រយ៉ាងពេញទំហឹងចំពោះដាវីឌជាអ្នកដែលព្រះបានតែងតាំង។ ស្រដៀងគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ ទោះជាយើងប្រហែលជាមិនមានឯកសិទ្ធិពិសេសណាមួយក្នុងក្រុមជំនុំក្ដី យើងគួរស្ម័គ្រចិត្តគាំទ្របងប្អូនដែលបានត្រូវតែងតាំងដើម្បីដឹកនាំក្នុងចំណោមយើង។—១ថែ. ៥:១២, ១៣; ហេ. ១៣:១៧, ២៤
១០, ១១. (ក) ហេតុអ្វីពេត្រុសនៅស្មោះចំពោះលោកយេស៊ូ? (ខ) តើតាមរបៀបណាយើងអាចយកតម្រាប់តាមពេត្រុស ហើយតើនេះគួរជំរុញយើងឲ្យធ្វើអ្វី?
១០ គំរូល្អឯទៀតដែលយើងនឹងពិចារណាគឺគំរូរបស់សាវ័កពេត្រុស ជាអ្នកដែលបានប្រកាសថាគាត់នឹងមានភក្ដីភាពចំពោះលោកយេស៊ូ។ ពេលដែលគ្រិស្តបានប្រើឧទាហរណ៍អំពីសារៈសំខាន់នៃការបង្ហាញជំនឿទៅលើរូបកាយនិងឈាមរបស់លោក ដែលទុកជាគ្រឿងបូជានៅពេលឆាប់ៗខាងមុខ នោះពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូជាច្រើននាក់បានទាស់ចិត្តនឹងសម្ដីរបស់លោកយេស៊ូ ហើយបានឈប់តាមលោកទៀត។ (យ៉ូន. ៦:៥៣-៦០, ៦៦) ដូច្នេះ លោកយេស៊ូបានបែរទៅសួរសាវ័ក១២នាក់របស់លោកថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាចង់ទៅដែរឬ?»។ គឺពេត្រុសដែលបានឆ្លើយថា៖ «លោកម្ចាស់ តើយើងនឹងទៅឯអ្នកណាវិញ? ប្រសាសន៍របស់លោកនាំឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយយើងបានជឿ ក៏បានដឹងថា លោកជាអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។ (យ៉ូន. ៦:៦៧-៦៩) តើនេះមានន័យថា ពេត្រុសបានយល់ទាំងស្រុងនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកយេស៊ូបាននិយាយអំពីការបូជាជីវិតរបស់លោក ដែលលោកនឹងធ្វើនៅពេលឆាប់ៗនោះឬ? ទំនងជាមិនមែនទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពេត្រុសបានតាំងចិត្តនៅស្មោះត្រង់ចំពោះបុត្ររបស់ព្រះដែលលោកបានរើសតាំង។
១១ ពេត្រុសមិនបានគិតថា លោកយេស៊ូមានគំនិតមិនត្រឹមត្រូវ ហើយថាក្រោយមកលោកនឹងដឹងរួចប្រែក្រឡាស់ពាក្យដែលលោកបាននិយាយនោះទេ។ ពេត្រុសបានទទួលស្គាល់ដោយចិត្តរាបទាបថា«ប្រសាសន៍របស់លោកនាំឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។ ស្រដៀងគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ តើយើងនឹងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា ប្រសិនបើយើងឃើញចំណុចណាមួយក្នុងសៀវភៅដែល«អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់»បានរៀបចំដែលយើងពិបាកយល់ ឬមិនស្របនឹងគំនិតរបស់យើង? យើងគួរខំប្រឹងយល់នូវចំណុចនោះ ជាជាងគ្រាន់តែសង្ឃឹមថានឹងមានការផ្លាស់ប្ដូរដែលស្របតាមទស្សនៈរបស់យើង។—សូមអាន លូកា ១២:៤២
ចូររក្សាភក្ដីភាពចំពោះគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក
១២, ១៣. តើតាមរបៀបណាដែលការក្បត់អាចកើតឡើងក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយហេតុអ្វីវ័យរបស់មនុស្សមិនមែនជាលេសឲ្យគេក្បត់គូរបស់ខ្លួន?
១២ ទោះជាតាមរបៀបណាក៏ដោយ អំពើក្បត់គឺជាទង្វើគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមដែលយើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យមកបំផ្លាញសេចក្ដីសុខសាន្ត និងសាមគ្គីភាពក្នុងគ្រួសារ និងក្នុងក្រុមជំនុំឡើយ។ ដោយចាំអំពីរឿងនេះ សូមឲ្យយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងអាចរក្សាភក្ដីភាពរបស់យើងឲ្យបានមាំមួនចំពោះគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងចំពោះព្រះរបស់យើង។
១៣ ក្នុងចំណោមអំពើក្បត់ ការផិតក្បត់គ្នាគឺជាទង្វើមួយដែលធ្វើឲ្យមនុស្សឈឺចាប់បំផុត។ អ្នកផិតក្បត់លែងស្មោះត្រង់នឹងគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួន ហើយបែរជាយកចិត្តទុកដាក់នឹងបុគ្គលម្នាក់ទៀត។ អ្នកដែលពីមុនធ្លាប់មានគូ ស្រាប់តែនៅម្នាក់ឯងវិញ។ ជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុងដូចជាក្រឡាប់ចាក់។ តើនេះបានកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេចដល់មនុស្សពីរនាក់ដែលធ្លាប់ស្រឡាញ់គ្នា? ជារឿយៗ ដំណាក់កាលដំបូងដែលនាំទៅដល់រឿងនេះគឺពេលដែលគូស្វាមីភរិយាលែងយកចិត្តទុកដាក់នឹងអារម្មណ៍របស់គូខ្លួន។ សាស្ដ្រាចារ្យសង្គមវិទ្យាម្នាក់ឈ្មោះ ហ្គាប៊្រីយែលឡា ធឺណាធូរី បានពន្យល់ថា ប្ដីប្រពន្ធអាចក្បត់គ្នាដោយសារពួកគេឈប់ធ្វើអ្វីៗដែលពួកគេអាចធ្វើ ដើម្បីពង្រឹងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ។ នេះក៏អាចកើតឡើងចំពោះគូស្វាមីភរិយាដែលបានរៀបការជាយូរមកហើយ។ ជាឧទាហរណ៍ បុរសម្នាក់អាយុ៥០ឆ្នាំដែលបានរៀបការអស់២៥ឆ្នាំ បានលះលែងប្រពន្ធដ៏ស្មោះត្រង់របស់គាត់ ដើម្បីរួមរស់ជាមួយនឹងស្ត្រីម្នាក់ទៀតដែលគាត់បានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់។ អ្នកខ្លះយកលេសថា នេះជាការប្រែប្រួលដែលតែងកើតឡើងក្នុងជីវិតមនុស្សវ័យកណ្ដាល។ ក៏ប៉ុន្តែជាជាងដោះសាថាជាបញ្ហាដែលមិនអាចជៀសផុត យើងអាចនិយាយយ៉ាងចំៗថា ទង្វើនេះគឺជាការក្បត់សុទ្ធសាធ។
១៤. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះភាពមិនស្មោះត្រង់នឹងគូអាពាហ៍ពិពាហ៍? (ខ) តើលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍យ៉ាងណាអំពីភាពស្មោះត្រង់នឹងគូអាពាហ៍ពិពាហ៍?
១៤ តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកដែលចុះចោលគូរបស់ខ្លួនដោយគ្មានមូលហេតុពីគម្ពីរ? ព្រះរបស់យើង«ស្អប់ការលះលែងគ្នាណាស់»ហើយលោកបានប្រើពាក្យធ្ងន់ៗប្រឆាំងនឹងពួកអ្នកដែលធ្វើបាបគូរបស់ខ្លួន ហើយចុះចោលគាត់។ (សូមអាន ម៉ាឡាគី ២:១៣-១៦) ដោយសារលោកយេស៊ូមានចិត្តគំនិតដូចព្រះយេហូវ៉ា លោកបានបង្រៀនថា បុគ្គលម្នាក់មិនអាចបណ្ដេញឬចុះចោលគូដែលគ្មានកំហុស និងធ្វើហាក់ដូចជាខ្លួនឯងគ្មានទោសកំហុសអ្វីឡើយ។—សូមអាន ម៉ាថាយ ១៩:៣-៦, ៩
១៥. តើពួកអ្នកដែលបានរៀបការហើយអាចពង្រឹងភក្ដីភាពចំពោះគូរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ ចំពោះពួកអ្នកដែលរៀបការហើយ តើតាមរបៀបណាដែលពួកគេអាចរក្សាភក្ដីភាពចំពោះគូរបស់ខ្លួន? បណ្ដាំរបស់ព្រះចែងថា៖ «ចូរឲ្យឯងបានរីករាយចំពោះប្រពន្ធ[ឬប្ដី]ដែលបានគ្នាពីកាលក្រមុំកំឡោះចុះ» ហើយ«ចូររស់នៅដោយអំណរ ជាមួយនឹងប្រពន្ធ[ឬប្ដី]ជាទីស្រឡាញ់របស់ឯង»។ (សុភ. ៥:១៨; សាស្ដ. ៩:៩) ពេលដែលអ្នកទាំងពីរកាន់តែចាស់ទៅ ពួកគេត្រូវតែ ធ្វើអ្វីៗដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីពង្រឹងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ។ នេះមានន័យថា ពួកគេត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ចំណាយពេលជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយនៅជិតស្និទ្ធគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគេត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការរក្សាចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគេជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ ពួកគាត់ត្រូវតែសិក្សាគម្ពីរជាមួយគ្នា ផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់ជាមួយគ្នា និងអធិដ្ឋានសុំពរពីព្រះយេហូវ៉ាជាមួយគ្នា។
ចូររក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ា
១៦, ១៧. (ក) តើភក្ដីភាពរបស់យើងចំពោះព្រះប្រហែលជាបានត្រូវល្បងលយ៉ាងដូចម្ដេចពេលដែលសាច់ញាតិ ឬមិត្តជិតស្និទ្ធក្នុងក្រុមជំនុំបានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព? (ខ) តើឧទាហរណ៍អ្វីដែលបង្ហាញថាការធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះដោយឈប់សេពគប់ជាមួយអ្នកដែលបានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាពនាំឲ្យមានលទ្ធផលល្អ?
១៦ មានសមាជិកខ្លះដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយត្រូវបានកែតម្រង់«យ៉ាងម៉ឹងម៉ាត់ ដើម្បីពួកគេអាចមានជំនឿមាំមួន»។ (ទីត. ១:១៣) ចំពោះអ្នកខ្លះ ការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេនាំឲ្យពួកគេត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព។ ចំពោះ«អ្នកដែលបានត្រូវអប់រំដោយការប្រដៅនោះ» ការប្រដៅតម្រង់បានជួយពួកគេឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះឡើងវិញ។ (ហេ. ១២:១១) ចុះយ៉ាងណាវិញ បើយើងមានសាច់ញាតិ ឬមិត្តជិតស្និទ្ធណាម្នាក់បានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព? នេះជាការល្បងលភក្ដីភាពរបស់យើង ថាយើងនឹងស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាឬចំពោះបុគ្គលនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងសង្កេតមើលថា យើងនឹងធ្វើតាមបង្គាប់របស់លោកដែលមិនឲ្យទាក់ទងជាមួយនឹងអ្នកដែលបានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាពឬមិនធ្វើតាម។—សូមអាន កូរិនថូសទី១ ៥:១១-១៣
១៧ សូមពិចារណាអំពីឧទាហរណ៍មួយស្តីអំពីលទ្ធផលល្អ ពេលគ្រួសារមួយបានធ្វើតាមយ៉ាងស្មោះនូវបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមិនឲ្យទាក់ទងជាមួយសាច់ញាតិដែលបានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព។ យុវជនម្នាក់ធ្លាប់បានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាពអស់ជាង១០ឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងពេលនោះឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនបួននាក់របស់គាត់បាន«ឈប់ចូលលាយឡំ»ជាមួយគាត់។ ជួនកាល គាត់បានព្យាយាមចូលរួមជាមួយក្រុមគ្រួសារគាត់ក្នុងសកម្មភាពផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ សមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់នៅតែបន្តរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះ ដោយមិនទាក់ទងជាមួយគាត់ទេ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានត្រូវទទួលស្គាល់ជាសមាជិកក្រុមជំនុំឡើងវិញ គាត់បាននិយាយថា គាត់តែងតែចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ជាពិសេសនៅពេលយប់កាលណាគាត់នៅតែម្នាក់ឯង។ ប៉ុន្តែគាត់បានសារភាពថា បើក្រុមគ្រួសារបានទាក់ទងជាមួយនឹងគាត់សូម្បីតែបន្ដិចក៏ដោយ នោះក៏ធ្វើឲ្យគាត់អស់ចិត្តហើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារគាត់មិនអាចទាក់ទងសូម្បីតែបន្ដិចជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ នោះបំណងប្រាថ្នាចង់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារយ៉ាងខ្លាំងបានជំរុញឲ្យគាត់ផ្សះផ្សាចំណងមេត្រីភាពរបស់គាត់ជាមួយព្រះយេហូវ៉ាឡើងវិញ។ សូមចាំឧទាហរណ៍នេះ ប្រសិនបើអ្នកបានត្រូវល្បួងឲ្យបំពានបង្គាប់របស់ព្រះ ដែលមិនឲ្យសេពគប់ជាមួយសាច់ញាតិដែលបានត្រូវបណ្ដាច់មិត្តភាព។
១៨. បន្ទាប់ពីបានពិនិត្យមើលអត្ថប្រយោជន៍ដែលមកពីការបង្ហាញភក្ដីភាពនិងផលវិបាកដែលមកពីភាពមិនស្មោះត្រង់ តើអ្នកតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
១៨ យើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលមិនស្មោះត្រង់ ហើយក្បត់គ្នា។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងក្រុមជំនុំ យើងឃើញគំរូរបស់បងប្អូនស្មោះភក្ដីជាច្រើននាក់ដែលយើងអាចយកតម្រាប់តាម។ របៀបរស់នៅរបស់ពួកគាត់បង្ហាញថាពួកគាត់‹មានភក្ដីភាព និងគ្មានកន្លែងបន្ទោសបាន›។ (១ថែ. ២:១០) សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នារក្សាភក្ដីភាពឲ្យនៅរឹងមាំចំពោះព្រះនិងចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 4 តាមការពិតកម្លាំងរបស់សាំសុនមកពីចំណងមិត្តភាពពិសេសជាមួយព្រះយេហូវ៉ាក្នុងនាមជាន៉ាសារីតម្នាក់ មិនមែនមកពីសក់របស់គាត់ទេ។
^ វគ្គ 6 ដូច្នេះពាក្យដែលថា«ការថើបរបស់យូដាស»មានន័យថាជា «អំពើក្បត់មួយ»។
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
ពេត្រុសបានស្មោះភក្ដីចំពោះបុត្ររបស់ព្រះដែលលោកបានរើសតាំងទោះជាអ្នកឯទៀតបានបដិសេធលោកក៏ដោយ
