▪ Tuż przed wstąpieniem do nieba Jezus udzielił swoim uczniom wyraźnych wskazówek, jak mają pełnić służbę, ale nie powiedział nic na temat angażowania się w politykę (Mateusza 28:18-20). Dlatego jego naśladowcy dalej kierowali się w życiu zasadą, którą podał wcześniej: „Spłacajcie to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Marka 12:17).

Jak to zalecenie pomagało uczniom Jezusa żyć pośród świata, ale nie być jego częścią? Gdzie mieli ustalić granicę między tym, co należy się Cezarowi, czyli państwu, a tym, co należy się Bogu?

Apostoł Paweł uważał, że mieszanie się w politykę równałoby się przekroczeniu tej granicy. W pewnej książce wspomniano: „Paweł był gotowy powoływać się na swoje rzymskie obywatelstwo, by domagać się ochrony poprzez należne mu prawo do procesu sądowego, ale nie popierał żadnych ówczesnych działań politycznych” (Beyond Good Intentions — A Biblical View of Politics).

Jakich wskazówek apostoł ten udzielił chrześcijanom? W tej samej książce dodano: „Jego listy do wiernych w tak ważnych miastach, jak Korynt, Efez czy nawet Rzym nie zdradzały najmniejszego zainteresowania świeckimi przepychankami politycznymi”. Zauważono również, że Paweł „zalecał posłuszeństwo wobec władz, ale w żadnym ze swych wielu listów nie podał nawet jednej wskazówki dla miejscowego kościoła zachęcającej do wywierania wpływu na instytucje publiczne” (Rzymian 12:18; 13:1, 5-7).

Również chrześcijanie żyjący dziesiątki lat po śmierci Pawła wyraźnie rozgraniczali obowiązki wobec Boga i obowiązki wobec państwa. Szanowali rządzących, ale trzymali się z dala od działalności politycznej. Wspomniana publikacja podaje: „Pierwsi chrześcijanie uważali, że muszą szanować władze, wcale jednak nie uważali, że powinni angażować się w sprawy polityczne”.

Jednakże jakieś 300 lat po Chrystusie sytuacja uległa zmianie. Teolog Charles Villa-Vicencio wyjaśnia: „Gdy pod panowaniem Konstantyna doszło do zmian struktury politycznej, najwyraźniej mnóstwo chrześcijan zaczęło obejmować stanowiska publiczne, wstępować do wojska i piastować urzędy państwowe” (Between Christ and Caesar). Do czego to doprowadziło? Pod koniec IV wieku ten mariaż religii i polityki stał się religią państwową cesarstwa rzymskiego.

Obecnie liczne wyznania utrzymują, że podążają za Chrystusem, a mimo to wciąż ośmielają swoich członków do angażowania się w politykę. W rzeczywistości więc nie wzorują się na nim ani na chrześcijanach z I wieku.