Ο Ιεχωβά μού Άνοιξε τα Μάτια

Αφήγηση από τον Πατρίς Ογέκα

Κόντευε να βραδιάσει. Έχοντας περάσει άλλη μια μέρα μέσα στο μαύρο σκοτάδι​—τυφλός, ολομόναχος, ακούγοντας μόνο το μουρμουρητό του ραδιοφώνου—​αποφάσισα να βάλω τέλος στην άθλια ζωή μου. Έριξα δηλητήριο σε ένα ποτήρι νερό και το ακούμπησα στο τραπέζι. Ήθελα να κάνω για τελευταία φορά μπάνιο, να φορέσω τα καλά μου και ύστερα να πιω εκείνο το θανατηφόρο υγρό, δίνοντας μια και καλή ένα τέλος. Γιατί ήθελα να αυτοκτονήσω; Και πώς είμαι ακόμη ζωντανός σήμερα και σας αφηγούμαι αυτή την ιστορία;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 2 Φεβρουαρίου 1958, στην επαρχία του Ανατολικού Κασάι, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν μόλις εννιά χρονών, και με ανέθρεψε ο μεγαλύτερος αδελφός μου.

Μετά το σχολείο, έπιασα δουλειά σε φυτεία καουτσούκ. Κάποιο πρωί του 1989, καθώς ετοίμαζα μια αναφορά στο γραφείο μου, ξαφνικά σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μου. Στην αρχή, νόμιζα ότι κόπηκε το ρεύμα, αλλά άκουγα τη γεννήτρια να δουλεύει και ήταν πρωί! Έντρομος, συνειδητοποίησα ότι δεν έβλεπα τίποτα, ούτε καν τις σημειώσεις που είχα μπροστά μου!

Ζήτησα αμέσως από έναν υφιστάμενό μου να με πάει στον υπεύθυνο του ιατρείου. Εκείνος μου συνέστησε να δω κάποιον πιο έμπειρο γιατρό στην πόλη, ο οποίος διέγνωσε ότι οι αμφιβληστροειδείς μου είχαν υποστεί ρωγμές και ότι το πρόβλημα ήταν σοβαρό. Έτσι λοιπόν, με έστειλε στην πρωτεύουσα, την Κινσάσα.

Η Ζωή στην Κινσάσα

Εκεί συμβουλεύτηκα πολλούς οφθαλμίατρους, αλλά κανένας δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Έπειτα από 43 μέρες στο νοσοκομείο, οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι θα έμενα τυφλός όλη μου τη ζωή! Στη συνέχεια, οι δικοί μου με πήγαν σε χίλιες δυο εκκλησίες ψάχνοντας θαυματουργική θεραπεία, αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Τελικά, έπαψα να ελπίζω ότι θα ξανάβρισκα το φως μου. Όλα στη ζωή μου ήταν μαύρα και άραχνα. Έχασα την όρασή μου, έχασα τη δουλειά μου, έχασα και τη γυναίκα μου που με παράτησε παίρνοντας μαζί της όλο το νοικοκυριό μας. Ντρεπόμουν να βγω έξω ή να κάνω παρέα με άλλους. Κλείστηκα στο καβούκι μου και δεν ξεμύτιζα από το σπίτι. Ζούσα απομονωμένος και ένιωθα εντελώς άχρηστος.

Έκανα δύο απόπειρες αυτοκτονίας. Η δεύτερη περιγράφεται στην αρχή της αφήγησης. Σώθηκα χάρη σε ένα παιδάκι της οικογένειας, το οποίο πήρε κατά λάθος το ποτήρι και το άδειασε στο έδαφος ενώ έκανα μπάνιο. Πάλι καλά που δεν το ήπιε! Εγώ απογοητεύτηκα που δεν το έβρισκα. Μετά αποκάλυψα στην οικογένειά μου γιατί το έψαχνα και τι σκόπευα να κάνω.

Ευχαριστώ τον Θεό και τους δικούς μου που με πρόσεχαν. Το σχέδιό μου περί αυτοκτονίας απέτυχε.

Ξαναβρίσκω Χαρά στη Ζωή

Το 1992, ενώ καθόμουν κάποια Κυριακή στο σπίτι και κάπνιζα, με επισκέφτηκαν δύο  Μάρτυρες του Ιεχωβά, καθώς κήρυτταν από σπίτι σε σπίτι. Επειδή πρόσεξαν ότι είμαι τυφλός, μου διάβασαν το εδάφιο Ησαΐας 35:5: «Εκείνον τον καιρό τα μάτια των τυφλών θα ανοιχτούν και τα αφτιά των κουφών θα πάψουν να είναι κλειστά». Η καρδιά μου πλημμύρισε από χαρά όταν άκουσα αυτά τα λόγια! Σε αντίθεση με τις εκκλησίες στις οποίες είχα πάει, οι Μάρτυρες δεν πρόσφεραν θαυματουργική θεραπεία. Απεναντίας, μου εξήγησαν ότι θα ξανάβρισκα το φως μου στο νέο κόσμο που υπόσχεται ο Θεός, αρκεί να αποκτούσα γνώση για Εκείνον. (Ιωάννης 17:3) Ξεκίνησα αμέσως Γραφική μελέτη μαζί τους με τη βοήθεια του βιβλίου Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Άρχισα επίσης να παρακολουθώ όλες τις Χριστιανικές συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας και έκανα αλλαγές στη ζωή μου. Έκοψα το κάπνισμα.

Η τύφλωσή μου, όμως, ανέκοπτε την πνευματική μου πρόοδο. Πήγα, λοιπόν, σε σχολή τυφλών ώστε να μάθω ανάγνωση και γραφή στην Μπράιγ. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχω στη διακονική εκπαίδευση που λαβαίνει χώρα στην Αίθουσα Βασιλείας. Σε λίγο, κήρυττα στη γειτονιά μου. Άρχισα να ξαναβρίσκω χαρά στη ζωή. Συνέχισα να προοδεύω και αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Βαφτίστηκα στις 7 Μαΐου 1994.

Καθώς η αγάπη μου για τον Ιεχωβά και τους ανθρώπους μεγάλωνε, θέλησα να ασχοληθώ με την ολοχρόνια διακονία. Από την 1η Δεκεμβρίου 1995, υπηρετώ ως τακτικός σκαπανέας, δηλαδή ολοχρόνιος διάκονος. Έχω επίσης το προνόμιο να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στην εκκλησία μου από το Φεβρουάριο του 2004. Μερικές φορές με καλούν σε κοντινές εκκλησίες για να εκφωνήσω κάποια Γραφική ομιλία. Όλες αυτές οι ευλογίες μού δίνουν ασύγκριτη χαρά και μου υπενθυμίζουν ότι καμιά αναπηρία δεν μας εμποδίζει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά Θεό, αν το θέλουμε.

Ο Ιεχωβά μού Έδωσε «Μάτια»

Όπως είπα προηγουμένως, η γυναίκα μου με παράτησε επειδή τυφλώθηκα. Ο Ιεχωβά, όμως, μου χάρισε μια ακόμη ευλογία. Κατά μία έννοια, μου έδωσε μάτια για να βλέπω. Η Άνι Μαβάμπου, η οποία δέχτηκε να με παντρευτεί παρά την αναπηρία μου, έχει γίνει τα μάτια μου. Επειδή είναι και αυτή ολοχρόνια κήρυκας, με συνοδεύει πάντοτε στη διακονία. Επίσης, μου διαβάζει την ύλη για τις ομιλίες μου ώστε να κρατάω σημειώσεις στην Μπράιγ. Αποτελεί μεγάλη ευλογία για εμένα. Χάρη σε εκείνη, έχω διαπιστώσει πόσο αληθεύει το εδάφιο Παροιμίες 19:14: «Κληρονομιά από τους πατέρες είναι το σπίτι και ο πλούτος, αλλά η φρόνιμη σύζυγος είναι από τον Ιεχωβά».

Επιπλέον, ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει την Άνι και εμένα με δυο παιδιά​—ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πόσο λαχταράω να δω τα πρόσωπά τους στον Παράδεισο! Άλλη μια ευλογία είναι ότι ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο οποίος έχει την καλοσύνη να μας παραχωρεί δικό του χώρο για να μένουμε, γνώρισε τη Γραφική αλήθεια και βαφτίστηκε! Όλοι είμαστε στην ίδια εκκλησία.

Παρά την αναπηρία μου, επιθυμώ ολόκαρδα να κάνω ακόμη περισσότερα στην υπηρεσία του Θεού, επειδή εκείνος με έχει ευλογήσει πάρα πολύ. (Μαλαχίας 3:10) Καθημερινά προσεύχομαι να έρθει η Βασιλεία του και να εξαλείψει όλα τα παθήματα από τη γη. Αφότου γνώρισα τον Ιεχωβά, μπορώ να λέω ειλικρινά: «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και εκείνος δεν προσθέτει πόνο σε αυτήν».​—Παροιμίες 10:22.

[Εικόνες στη σελίδα 13]

Εκφωνώ Γραφική ομιλία· με την οικογένειά μου και τον αδελφό μου