«ការដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើ នោះនឹងបានរង្វាន់»
«ការដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើ នោះនឹងបានរង្វាន់»
ស្តេចអេសានាំកងទ័ពរបស់គាត់ឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំដ៏ជ្រៅមួយ។ ពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរពីភ្នំនៃស្រុកយូដា ឆ្ពោះទៅវាលទំនាបដែលនៅតាមឆ្នេរសមុទ្រ។ ពេលទៅដល់កន្លែងធំទូលាយជាងនៃជ្រលងភ្នំនោះ អេសាក៏ឈប់។ អ្វីដែលគាត់បានឃើញបានធ្វើឲ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ នៅខាងក្រោមមានជំរំសត្រូវ ហើយជំរំនោះគឺធំសម្បើមណាស់! កងទ័ពអេចូពីទាំងនោះប្រាកដជាមានចំនួនមួយលាននាក់។ ប៉ុន្តែ កងទ័ពរបស់អេសាមានចំនួនប្រហែលជាពាក់កណ្ដាលនៃចំនួនកងទ័ពសត្រូវប៉ុណ្ណោះ។
អេសានឹងត្រូវធ្វើសង្គ្រាម។ នៅពេលនេះ តើគាត់ធ្វើអ្វីមុនបង្អស់? ចេញបញ្ជាទៅមេទ័ពរបស់គាត់? លើកទឹកចិត្តកងទ័ព? ផ្ញើសំបុត្រទៅក្រុមគ្រួសារគាត់? មិនមែនទេ! ក្នុងស្ថានភាពប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់នេះ អេសាអធិដ្ឋាន។
មុននឹងយើងពិនិត្យមើលអំពីសេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះនិងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅពេលនោះ សូមយើងពិចារណាអំពីលក្ខណៈពិតរបស់អេសា។ តើអ្វីបានធ្វើឲ្យគាត់សុំជំនួយពីព្រះ? តើគាត់អាចសង្ឃឹមថាព្រះនឹងជួយគាត់ឬទេ? ស្តីអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរដល់អ្នកបម្រើរបស់លោក ពេលពួកគេធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ តើកំណត់ហេតុនេះបង្រៀនយើងអំពីអ្វី?
កំណត់ហេតុអំពីស្តេចអេសា
ក្នុងអំឡុង២០ឆ្នាំក្រោយការបែងចែកអ៊ីស្រាអែលជារាជាណាចក្រពីរ ចិត្តគំនិតរបស់ជនជាតិយូដាបានត្រូវបង្ខូចទាំងស្រុងដោយសាសនាមិនពិត។ ពេលដែលអេសាបានក្លាយជាស្តេចនៅឆ្នាំ៩៧៧ មុនគ.ស. សូម្បីតែមនុស្សនៅរាជវាំងក៏គោរពបូជាព្រះនៃភោគផលរបស់ជនជាតិកាណានដែរ។ ប៉ុន្តែ កំណត់ហេតុអំពីរជ្ជកាលអេសាដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសរសេររៀបរាប់ថាគាត់បាន«ប្រព្រឹត្តសេចក្ដីដែលល្អ ហើយត្រឹមត្រូវនៅព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃទ្រង់» អេសាបាន«បំបាត់អស់ទាំងអាសនាដទៃនិងទីខ្ពស់ទាំងប៉ុន្មានឲ្យសូន្យចេញ ក៏បំបាក់បំបែកបង្គោលថ្មដែលសំរាប់គោរព ហើយកាប់រំលំរូបព្រះបង់»។ (២រប. ១៤:២, ៣) អេសាបានបណ្ដេញ«ពួកកូនជឹង»គឺជាបុរសដែលរួមភេទជាមួយបុរសឯទៀតដែលជាផ្នែកមួយនៃសាសនាមិនពិតនោះចោល។ អេសាមិនត្រឹមតែកម្ចាត់សាសនាមិនពិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានប្រាប់បណ្ដាជនឲ្យ«ស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃពួកអយ្យកោគេ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យ នឹងបញ្ញត្ដិទាំងប៉ុន្មាន»របស់ព្រះដែរ។—១ព. ១៥:១២, ១៣; ២រប. ១៤:៤
ព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តនឹងការខ្នះខ្នែងរបស់អេសាក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត ហើយលោកបានឲ្យពរគាត់ដោយឲ្យស្រុកយូដាមានសន្ដិភាពជាច្រើនឆ្នាំ។ ដូច្នេះ ស្តេចអេសាអាចនិយាយថា៖ «យើងរាល់គ្នាបានស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើង អើយើងរាល់គ្នាបានស្វែងរកទ្រង់ ហើយទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងមានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្តនៅព័ទ្ធជុំវិញ»។ បណ្ដាជនបានយកពេលដែលប្រទេសមានសន្ដិភាពនេះទៅពង្រឹងកំពែងក្រុងនានានៃរាជាណាចក្រយូដា។ កំណត់ហេតុគម្ពីរចែងថា៖ «គេក៏សង់ឡើង ហើយបានចំរើនផង»។—២រប. ១៤:១, ៦, ៧
នៅសមរភូមិ
ពេលយើងពិនិត្យមើលកំណត់ហេតុអំពីអេសា យើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលទេថាគាត់បានអធិដ្ឋានពេលដែលគាត់ប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពដ៏ច្រើនបំផុតដែលគម្ពីរបានរៀបរាប់។ អេសាបានដឹងថាព្រះឲ្យរង្វាន់ដល់ពួកអ្នកដែលបង្ហាញជំនឿតាមរយៈការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់គាត់ ស្តេចអេសាបានអង្វរសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ អេសាបានទទួលស្គាល់ថា បើគាត់ទុកចិត្តលើព្រះនិងការគាំទ្ររបស់លោក ទោះជាសត្រូវមានគ្នាច្រើនឬខ្លាំងក្លាយ៉ាងណាក៏ដោយ នោះមិនសំខាន់ទេ។ អេសាក៏ដឹងដែរថាលទ្ធផលនៃសង្គ្រាមនោះនឹងប៉ះពាល់ដល់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ស្តេចអេសាបានអធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នាអើយ សូមជួយយើងខ្ញុំផង ដ្បិតយើងខ្ញុំផ្អែកលើទ្រង់ជាទីពឹង គឺដោយនៅតែព្រះនាមទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលយើងរាល់គ្នាបានមកទាស់នឹងពួកមានគ្នាច្រើនទាំងនេះ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់ជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នា សូមកុំឲ្យមនុស្សឈ្នះទ្រង់ឡើយ»។ (២រប. ១៤:១១) គឺហាក់ដូចជាគាត់កំពុងនិយាយថា៖ ‹ការវាយលុករបស់កងទ័ពអេចូពីគឺជាការវាយប្រហារទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ សូមកុំឲ្យឈ្មោះលោកត្រូវអាប់ឱនដោយឲ្យមនុស្សជាតិទន់ខ្សោយឈ្នះពួកអ្នកដែលជាតំណាងនាមលោកឡើយ›។ ហេតុនេះហើយ«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏វាយពួកអេធីអូពី នៅចំពោះអេសានិងពួកយូដា ឲ្យគេបាក់ទ័ពរត់ទៅ»។—២រប. ១៤:១២
សព្វថ្ងៃនេះ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាប្រឈមមុខនឹងសត្រូវដែលមានអំណាចខ្លាំងក្លា។ យើងនឹងមិនតយុទ្ធនឹងពួកគេដោយប្រើអាវុធក្នុងសង្គ្រាមមែនទែនទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយពួកអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងអស់ឲ្យបានជ័យជម្នះក្នុងនាមរបស់លោក។ សង្គ្រាមរបស់យើងប្រហែលជារួមបញ្ចូលការខំប្រឹងបដិសេធចិត្តគំនិតដែលមានពាសពេញក្នុងពិភពលោកដែលបង្ហាញនូវសីលធម៌ធូររលុង ការតយុទ្ធនឹងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ឬការពារក្រុមគ្រួសាររបស់យើងពីឥទ្ធិពលអាក្រក់នៃពិភពលោកនេះ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចទទួលការលើកទឹកចិត្តពីសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ស្តេចអេសា។ ជ័យជម្នះរបស់គាត់គឺជាជ័យជម្នះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ បើយើងទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកអាចជួយយើងឲ្យឈ្នះសង្គ្រាមទាំងអស់ដែលយើងប្រហែលជាមាន។ ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងក្លាជាងអ្នកណាទាំងអស់និងអ្វីៗទាំងអស់។
ការលើកទឹកចិត្ត និងការព្រមាន
ពេលអេសាត្រឡប់មកពីធ្វើសឹកសង្គ្រាមវិញ អ័សារាបានមកជួបគាត់។ អ្នកប្រកាសទំនាយនេះបានលើកទឹកចិត្តគាត់ ហើយបានព្រមានគាត់ដែរថា៖ «បពិត្រព្រះករុណាអេសា ព្រមទាំងពួកយូដា នឹងពួកបេនយ៉ាមីនទាំងអស់គ្នាអើយ សូមស្ដាប់ចុះ កំពុងដែលអ្នករាល់គ្នានៅជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់ក៏គង់ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដែរ បើអ្នករាល់គ្នាស្វែងរកទ្រង់នោះនឹងរកឃើញពិត តែបើអ្នករាល់គ្នាបោះបង់ចោលទ្រង់វិញ ទ្រង់ក៏នឹងបោះបង់ចោលអ្នករាល់គ្នាដែរ . . . ចូរខំប្រឹងឡើង កុំឲ្យដៃថយកំឡាំងឡើយ ពីព្រោះការដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើនោះនឹងបានរង្វាន់»។—២រប. ១៥:១, ២, ៧
ពាក្យទាំងនេះអាចពង្រឹងជំនឿយើង។ ពាក្យទាំងនេះបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ានឹងនៅជាមួយយើង ដរាបណាយើងបម្រើលោកដោយស្មោះត្រង់។ ពេលដែលយើងស្រែកសុំជំនួយពីលោក យើងអាចទុកចិត្តថាលោកឮអ្វីដែលយើងសុំ។ អ័សារាបាននិយាយថា៖ «ចូរខំប្រឹង»ឬមានចិត្តក្លាហានឡើង។ ជារឿយៗ យើងត្រូវមានចិត្តក្លាហានយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាយើងអាចធ្វើដូច្នេះបាន ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។
ដោយសារម្អាកាដែលជាជីដូនរបស់អេសាបានធ្វើ«រូប១ដែលគួរស្អប់ខ្ពើមទុកសំរាប់ជាព្រះ» អេសាមានភារកិច្ចដ៏ពិបាកមួយគឺត្រូវដកគាត់ចេញពីតំណែងជា«មាតាហ្លួង»។ អេសាបានយកឈ្នះការពិបាកនេះ ហើយក៏បានដុតរូបព្រះនោះចោលដែរ។ (១ព. ១៥:១៣) ដោយសារអេសាមានចិត្តក្លាហាន ហើយបានសម្រេចចិត្តធ្វើដូច្នេះ នោះគាត់បានពរពីព្រះ។ យើងក៏ត្រូវបន្តកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា និងខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់លោកជានិច្ច ទោះជាសាច់ញាតិរបស់យើងស្មោះត្រង់ឬមិនស្មោះត្រង់នឹងព្រះក៏ដោយ។ បើយើងធ្វើដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យពរចំពោះការប្រព្រឹត្តស្មោះត្រង់របស់យើង។
ពរមួយដែលអេសាបានទទួលគឺបានឃើញជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើននាក់នៅរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលខាងជើងដែលក្បត់ជំនឿ មកនៅស្រុកយូដាវិញ ពេលដែលពួកគេបានដឹងថាព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងគាត់។ ពួកគេមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិតខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ បានជាពួកគេសម្រេចចិត្តចាកចេញពីផ្ទះរបស់ខ្លួន ដើម្បីរស់នៅក្នុងចំណោមអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ អេសានិងជនជាតិយូដាទាំងអស់បាន‹ព្រមព្រៀងគ្នានឹងតាំងសេចក្ដីសញ្ញា ឲ្យបានខំប្រឹងស្វែងរកតាមព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង›។ តើមានលទ្ធផលអ្វី? ព្រះបានឲ្យពួកគេ«រកទ្រង់ឃើញ . . . ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រទានឲ្យគេបានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្តនៅព័ទ្ធជុំវិញ»។ (២រប. ១៥:៩-១៥) យើងពិតជាមានអំណរខ្លាំងណាស់ ពេលអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិតទទួលយកការគោរពប្រណិប័តន៍ពិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា!
នៅក្នុងពាក្យដែលអ្នកប្រកាសទំនាយអ័សារានិយាយទៅកាន់អេសា គាត់ក៏បានព្រមានអេសាយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ គាត់បានព្រមានថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាបោះបង់ចោលទ្រង់វិញ ទ្រង់[ព្រះយេហូវ៉ា]ក៏នឹងបោះបង់ចោលអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ សូមកុំឲ្យរឿងនេះកើតឡើងចំពោះយើងឡើយ ពីព្រោះយើងនឹងទទួលផលវិបាកដែលគួរឲ្យខ្លោចផ្សាណាស់! (២ពេ. ២:២០-២២) បទគម្ពីរមិនប្រាប់អំពីមូលហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសេចក្ដីព្រមាននេះដល់អេសានោះទេ ប៉ុន្តែស្តេចនេះមិនបានធ្វើតាមការព្រមាននោះឡើយ។
«ព្រះករុណាបានប្រព្រឹត្តបែបឆោតល្ងង់ហើយ»
នៅឆ្នាំទី៣៦នៃរជ្ជកាលស្តេចអេសា ស្តេចប្អាសានៃអ៊ីស្រាអែលបានលើកទ័ពមកច្បាំងនឹងស្រុកយូដា។ ប្រហែលជាក្នុងបំណងរារាំងបណ្ដារាស្ត្ររបស់លោកកុំឲ្យមកបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះអេសានិងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត ស្តេចប្អាសាបានចាប់ផ្ដើមពង្រឹងកំពែងក្រុងរ៉ាម៉ាដែលនៅព្រំប្រទល់ ដែលមានចម្ងាយ៥ម៉ៃល៍ (៨គីឡូម៉ែត្រ) ខាងជើងក្រុងយេរូសាឡិម។ ស្តេចអេសាបានសុំជំនួយពីមនុស្សជាជាងសុំជំនួយពីព្រះដូចគាត់ធ្លាប់ធ្វើពីមុន ពេលប្រឈមមុខនឹងការវាយលុករបស់កងទ័ពអេចូពី។ គាត់បានផ្ញើអំណោយទៅស្តេចស្រុកស៊ីរីដើម្បីសុំឲ្យស្តេចនោះវាយប្រហាររាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលខាងជើង។ ពេលដែលស្តេចស៊ីរីចាប់ផ្ដើមវាយប្រហារពួកអ៊ីស្រាអែល ស្តេចប្អាសាបានដកទ័ពថយពីក្រុងរ៉ាម៉ាទៅ។—២រប. ១៦:១-៥
ព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលអេសាបានធ្វើនោះទេ ហើយលោកបានចាត់អ្នកប្រកាសទំនាយហាណានីឲ្យទៅប្រាប់គាត់អំពីរឿងនេះ។ ដោយសារអេសាបានដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះបានប្រព្រឹត្តទៅលើពួកអេចូពី នោះគាត់គួរដឹងថា «ព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ាចេះតែទតច្រវាត់ នៅគ្រប់លើផែនដីទាំងមូល ដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្ដាជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់»។ ប្រហែលជាអេសាបានទទួលយោបល់មិនល្អ ឬគាត់មិនបានគិតថាប្អាសានិងកងទ័ពរបស់គាត់អាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរដល់គាត់ទេ ហើយគាត់អាចទប់ទល់ដោយខ្លួនឯងបាន។ ទោះជាដោយមូលហេតុណាក៏ដោយ អេសាបានទុកចិត្តលើមនុស្សជាជាងទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា។ ហាណានីបាននិយាយថា៖ «ព្រះករុណាបានប្រព្រឹត្តបែបឆោតល្ងង់ហើយ ដ្បិតពីនេះទៅមុខ នឹងចេះតែមានចំបាំងជានិច្ច»។—២រប. ១៦:៧-៩
ពេលដែលអេសាបានឮពាក្យទាំងនេះ គាត់បានខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានចាប់ហាណានីដាក់គុក។ (២រប. ១៦:១០) ប្រហែលជាអេសាបានគិតថា ‹តើខ្ញុំសមនឹងទទួលការប្រដៅតម្រង់បែបនេះឬ បន្ទាប់ពីស្មោះត្រង់នឹងព្រះអស់ច្រើនឆ្នាំហើយ?›។ តើអេសាបាត់បង់សមត្ថភាពត្រិះរិះពិចារណា ដោយសារឥឡូវនេះគាត់មានវ័យចាស់ឬ? គម្ពីរមិនបានប្រាប់អំពីរឿងនេះទេ។
នៅឆ្នាំទី៣៩នៃរជ្ជកាលរបស់អេសា គាត់មានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរនៅជើង។ កំណត់ហេតុគម្ពីរប្រាប់ថា៖ «ប៉ុន្តែក្នុងការប្រឈួននោះ ទ្រង់មិនបានស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺបានរកពឹងដល់[«ពួកអ្នកមើលជំងឺ»]វិញ»។ នៅពេលនោះអេសាទំនងជាមិនមានចំណងមិត្តភាពរឹងមាំជាមួយនឹងព្រះទេ។ តាមមើលទៅ គាត់បានស្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំទី៤១នៃរជ្ជកាលរបស់គាត់ដោយនៅមានចិត្តគំនិតបែបនោះ។—២រប. ១៦:១២-១៤; ព.ថ.
ជាជាងចាំអំពីកំហុសរបស់អេសា ព្រះយេហូវ៉ាហាក់ដូចជាបានចាំអំពីគុណសម្បត្ដិល្អៗ និងចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់គាត់ចំពោះការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ អេសាមិនបានឈប់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ (១ព. ១៥:១៤) ដូច្នេះ តើយើងអាចរៀនអ្វីពីជីវប្រវត្ដិរបស់អេសា? នេះអាចជួយយើងឲ្យដឹងថាយើងគួរសញ្ជឹងគិតអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្លាប់ជួយយើងនៅអតីតកាល ពីព្រោះការនឹកចាំដ៏មានតម្លៃទាំងនេះអាចជំរុញចិត្តយើងឲ្យអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីលោក ពេលយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកដែលយើងទើបនឹងជួប។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរគិតថាយើងមិនត្រូវការឱវាទពីបទគម្ពីរ ដោយសារយើងបានបម្រើព្រះយ៉ាងស្មោះត្រង់អស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយនោះទេ។ ទោះជាយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយក៏ដោយ លោកនឹងប្រដៅតម្រង់យើងបើយើងធ្វើខុស។ យើងត្រូវទទួលការកែតម្រង់ដោយចិត្តស្លូតបូត ដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលប្រយោជន៍។ សំខាន់បំផុតគឺបិតាយើងដែលនៅស្ថានសួគ៌នឹងនៅជាមួយយើង ដរាបណាយើងបម្រើលោកដោយស្មោះត្រង់។ ភ្នែកព្រះយេហូវ៉ារកមើលនៅលើផែនដីទាំងមូលនូវពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តដោយស្មោះត្រង់ចំពោះលោក។ លោកឲ្យរង្វាន់ពួកគេដោយប្រើឫទ្ធានុភាពរបស់លោកដើម្បីជួយពួកគេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដូច្នេះចំពោះអេសា ហើយលោកនឹងធ្វើដូច្នេះចំពោះយើងដែរ។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៩]
ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យរង្វាន់ដល់អ្នកស្មោះត្រង់
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ១០]
យើងត្រូវមានចិត្តក្លាហានទើបអាចធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវតាមទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
