ΤΟ Φεβρουάριο εκείνου του έτους, 122 σκαπανείς είχαν συγκεντρωθεί στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης για να παρακολουθήσουν τη 17η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Ανάμεσα στους υποψήφιους ιεραποστόλους ήταν ο Λόουελ Τέρνερ, ο Γουίλιαμ (Μπιλ) Κάστεν, ο Ρίτσαρντ Κέλσι και ο Ρέιμον Τέμπλετον. Ο Λόουελ και ο Μπιλ, από το Μίσιγκαν, ο Ρίτσαρντ από την Αϊόβα και ο Ρέιμον από την Καλιφόρνια έγιναν σύντομα καλοί φίλοι.

Περίπου πέντε μήνες αργότερα, όταν ανακοινώθηκε ότι ο αδελφός Νάθαν Νορ από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία θα ερχόταν να μιλήσει στους σπουδαστές, ο ενθουσιασμός έφτασε στο απόγειο. Οι τέσσερις αδελφοί είχαν εκφράσει την επιθυμία να υπηρετήσουν μαζί στην ίδια χώρα αν ήταν δυνατόν. Είχε φτάσει άραγε η στιγμή να μάθουν περισσότερα για τους ιεραποστολικούς τους διορισμούς; Ακριβώς!

Η αγωνία κορυφώθηκε καθώς ο αδελφός Νορ, απευθυνόμενος σε όλη την τάξη, άρχισε να ανακοινώνει τους διορισμούς τους. Οι πρώτοι που κλήθηκαν στο βήμα ήταν εκείνοι οι τέσσερις αμήχανοι νεαροί. Τι ανακούφιση ένιωσαν όταν επιτέλους έμαθαν ότι θα ήταν μαζί! Αλλά πού; Οι έκπληκτοι συμμαθητές τους ξέσπασαν σε παρατεταμένα χειροκροτήματα όταν ανακοινώθηκε ότι επρόκειτο να σταλούν στη Γερμανία.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο έτρεφαν μεγάλο θαυμασμό για την πιστότητα που είχαν δείξει από το 1933 οι αδελφοί τους στη Γερμανία υπό το καθεστώς του Χίτλερ. Πολλοί σπουδαστές θυμούνταν ότι ετοίμαζαν δέματα με ρουχισμό και άλλα βασικά είδη για τους Ευρωπαίους αδελφούς τους μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο λαός του Θεού στη Γερμανία υπήρξε παράδειγμα εξαιρετικής πίστης, αποφασιστικότητας, θάρρους και εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά. Ο Λόουελ θυμάται ότι έλεγαν: “Τώρα θα γνωρίσουμε αυτούς τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές από κοντά”. Να, λοιπόν, γιατί ήταν και οι τέσσερις τόσο ενθουσιασμένοι καθώς μιλούσαν στο τηλέφωνο εκείνο το βράδυ!

Στις 27 Ιουλίου 1951, το ατμόπλοιο Χόουμλαντ σήκωσε τις άγκυρες από το Ιστ Ρίβερ της Νέας Υόρκης, και οι τέσσερις φίλοι ξεκίνησαν το 11ήμερο ταξίδι τους για τη Γερμανία. Ο αδελφός Άλμπερτ Σρόντερ, ένας από τους εκπαιδευτές τους στη Γαλαάδ και  αργότερα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, τους είχε μάθει τις πρώτες φράσεις στα γερμανικά. Τώρα που συνταξίδευαν με τόσους Γερμανούς, ίσως μπορούσαν να μάθουν περισσότερα. Αλλά οι συνεπιβάτες τους προφανώς μιλούσαν διάφορες γερμανικές διαλέκτους. Τι απογοήτευση!

Την Τρίτη το πρωί, στις 7 Αυγούστου, έπειτα από αρκετές κρίσεις ναυτίας, οι αδελφοί πάτησαν τελικά το πόδι τους σε γερμανικό έδαφος, στο Αμβούργο. Γύρω τους έβλεπαν παντού τα σημάδια του πολέμου που είχε τελειώσει έξι χρόνια νωρίτερα. Λυπημένοι από το θλιβερό θέαμα, ταξίδεψαν με το νυχτερινό τρένο για το Βισμπάντεν, όπου βρισκόταν τότε το γραφείο τμήματος.

Νωρίς το πρωί της Τετάρτης, συνάντησαν τον πρώτο Μάρτυρα στη Γερμανία, που είχε μάλιστα και χαρακτηριστικό γερμανικό όνομα! Ο Χανς τούς πήγε από το σταθμό του τρένου στο Μπέθελ και τους παρέδωσε σε μια ηλικιωμένη αδελφή με κάπως αυστηρή όψη που δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Η αδελφή προφανώς πίστευε ότι μπορεί κανείς να ξεπεράσει τους γλωσσικούς φραγμούς μιλώντας πιο δυνατά. Αλλά όσο και αν αύξανε την ένταση της φωνής της, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Τελικά, εμφανίστηκε ο αδελφός Έριχ Φροστ, ο υπηρέτης τμήματος, και τους χαιρέτησε ένθερμα στα αγγλικά. Τώρα τα πράγματα φαίνονταν καλύτερα.

Προς το τέλος του Αυγούστου, παρακολούθησαν στη Φρανκφούρτη την πρώτη τους γερμανόφωνη συνέλευση με θέμα «Καθαρή Λατρεία». Βλέποντας να παρευρίσκεται ένας ανώτατος αριθμός 47.432 ατόμων και να βαφτίζονται 2.373 άτομα, οι τέσσερις αδελφοί ανανέωσαν τον ιεραποστολικό τους ζήλο και την επιθυμία τους για κήρυγμα. Λίγες μέρες αργότερα, όμως, ο αδελφός Νορ τούς ενημέρωσε ότι θα έμεναν στο Μπέθελ και θα εργάζονταν εκεί.

Ο Ρέιμον είχε απορρίψει κάποτε την ευκαιρία να πάει στο Μπέθελ των Ηνωμένων Πολιτειών, επειδή η καρδιά του ήταν στο ιεραποστολικό έργο. Ο Ρίτσαρντ και ο Μπιλ δεν είχαν σκεφτεί ποτέ την υπηρεσία Μπέθελ. Αλλά οι χαρές που έζησαν έκτοτε στο διορισμό τους τούς έπεισαν πέρα για πέρα ότι ο Ιεχωβά ξέρει πάντα τι είναι καλύτερο. Πόσο σοφό είναι, λοιπόν, να βασιζόμαστε στη δική του κατεύθυνση και όχι στις προσωπικές μας προτιμήσεις! Τα άτομα που έχουν διδαχτεί αυτό το μάθημα είναι ευτυχισμένα  υπηρετώντας τον Ιεχωβά οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε διορισμό τούς ανατίθεται.

Πολλά μέλη της οικογένειας Μπέθελ στη Γερμανία χαίρονταν που είχαν ανάμεσά τους Αμερικανούς με τους οποίους μπορούσαν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους. Αλλά κάποια μέρα στην τραπεζαρία, οι ελπίδες τους εξανεμίστηκαν. Ο αδελφός Φροστ, με το χαρακτηριστικό χειμαρρώδες ύφος του, άρχισε να λέει στα γερμανικά κάτι που φαινόταν πολύ σοβαρό. Οι περισσότεροι άκουγαν με το κεφάλι κάτω και τα μάτια καρφωμένα στο πιάτο τους. Οι καινούριοι αδελφοί, αν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν, άρχισαν σιγά σιγά να αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα αφορούσε εκείνους. Έτσι λοιπόν, όταν ο αδελφός Φροστ βροντοφώναξε: «ΦΕΡΜΠΟΤΕΝ!» («Απαγορεύεται!») και το επανέλαβε ακόμη πιο δυνατά για έμφαση, ανησύχησαν. Τι είχαν κάνει που έδωσε αφορμή για μια τόσο έντονη αντίδραση;

Μόλις τελείωσε το γεύμα, όλοι εξαφανίστηκαν στα δωμάτιά τους. Αργότερα, κάποιος αδελφός τούς εξήγησε: «Για να μπορείτε να μας βοηθήσετε, πρέπει να μιλάτε γερμανικά. Να γιατί ο αδελφός Φροστ είπε ότι, μέχρι να μάθετε τη γλώσσα, απαγορεύεται να σας μιλάμε στα αγγλικά».

Η οικογένεια Μπέθελ συμμορφώθηκε αμέσως. Αυτό, όχι μόνο βοήθησε τους τέσσερις φίλους να μάθουν γερμανικά, αλλά και τους δίδαξε ότι οι συμβουλές που προέρχονται από στοργικούς αδελφούς, ακόμη και αν στην αρχή είναι δύσκολο να εφαρμοστούν, συνήθως αποβαίνουν προς όφελός μας. Η συμβουλή του αδελφού Φροστ αντανακλούσε το ενδιαφέρον του για την οργάνωση του Ιεχωβά και την αγάπη του για τους αδελφούς του. * Γι’ αυτό και έγινε τελικά αγαπητός στους τέσσερις αδελφούς.

Από τους θεοφοβούμενους φίλους μας μπορούμε να διδαχτούμε πολύτιμα μαθήματα, τα οποία μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι φίλοι του Ιεχωβά. Οι τέσσερις φίλοι έμαθαν πολλά από αναρίθμητους πιστούς Γερμανούς αδελφούς και αδελφές, αλλά έμαθαν επίσης και ο ένας από τον άλλον. Ο Ρίτσαρντ εξηγεί: «Ο Λόουελ ήξερε κάποια γερμανικά και τα κατάφερνε με τη γλώσσα, αλλά εμείς οι υπόλοιποι δυσκολευόμασταν πολύ. Και εφόσον ήταν ο μεγαλύτερος από όλους μας, έγινε αμέσως αυτός στον οποίο στρεφόμασταν για γλωσσικά ζητήματα και για κατεύθυνση». Ο Ρέιμον θυμάται: «Όταν ένας Ελβετός αδελφός μάς πρόσφερε το σαλέ του για να κάνουμε τις πρώτες μας διακοπές έπειτα από έναν χρόνο στη Γερμανία, πέταξα από τη χαρά μου! Θα μέναμε δύο βδομάδες στην ησυχία μας, χωρίς τον πονοκέφαλο  της γλώσσας! Αλλά είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Λόουελ δήλωσε ότι θα διαβάζαμε και θα συζητούσαμε το εδάφιο της ημέρας κάθε πρωί στα γερμανικά! Όσο και αν γκρίνιαξα, ήταν ανένδοτος. Εντούτοις, διδαχτήκαμε ένα πολύτιμο μάθημα: Να ακολουθούμε τις υποδείξεις εκείνων που νοιάζονται για εμάς, ακόμη και αν μερικές φορές διαφωνούμε. Αυτή η στάση μάς έχει βγει σε καλό στο πέρασμα των ετών και μας έχει βοηθήσει να υποτασσόμαστε στη θεοκρατική κατεύθυνση».

Οι τέσσερις φίλοι έμαθαν επίσης να εκτιμούν ο ένας τα προτερήματα του άλλου, σύμφωνα με το εδάφιο Φιλιππησίους 2:3: «Με ταπεινοφροσύνη [να θεωρείτε] τους άλλους ανώτερους από εσάς». Λόγου χάρη, οι άλλοι συνήθως τιμούσαν τον Μπιλ αναθέτοντάς του ευθύνες τις οποίες παραδέχονταν ότι εκείνος μπορούσε να χειριστεί καλύτερα. «Σε δύσκολες καταστάσεις που απαιτούσαν κρίσιμους ή δυσάρεστους χειρισμούς», θυμάται ο Λόουελ, «καταφεύγαμε στον Μπιλ. Αν και όλοι καταλαβαίναμε τι έπρεπε να κάνουμε, εμείς δεν είχαμε τη δική του ικανότητα να χειριζόμαστε τις δυσάρεστες καταστάσεις με το θάρρος και την επιδεξιότητα που απαιτούνταν».

Ο ένας μετά τον άλλον αποφάσισαν όλοι να παντρευτούν. Η φιλία τους βασιζόταν στην αγάπη τους για τον Ιεχωβά και την ολοχρόνια διακονία, και επομένως ήταν αποφασισμένοι να βρουν συντρόφους που έβαζαν τον Ιεχωβά στην πρώτη θέση. Η ολοχρόνια υπηρεσία τούς είχε διδάξει ότι το να δίνει κανείς είναι πιο ανταμειφτικό από το να λαβαίνει και ότι οι προσωπικές επιθυμίες είναι ορθό να θεωρούνται υποδεέστερες από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Έτσι λοιπόν, διάλεξαν αδελφές οι οποίες είχαν ήδη αναλάβει την ολοχρόνια υπηρεσία. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουν και οι τέσσερις ισχυρό και ευτυχισμένο γάμο.

Για να έχει διάρκεια μια φιλία ή ένας γάμος, πρέπει να περιλαμβάνεται και ο Ιεχωβά σε αυτή τη σχέση. (Εκκλ. 4:12) Μολονότι ο Μπιλ και ο Ρέιμον υπέστησαν αργότερα την απώλεια των συντρόφων τους, είχαν γευτεί και οι δυο τη χαρά και την υποστήριξη που μπορεί να προσφέρει μια πιστή σύζυγος. Ο Λόουελ και ο Ρίτσαρντ εξακολουθούν να απολαμβάνουν αυτή την υποστήριξη, ενώ ο Μπιλ, ο οποίος ξαναπαντρεύτηκε, επέλεξε σοφά τη σύντροφό του έτσι ώστε να παραμείνει στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Τα μετέπειτα χρόνια, οι διορισμοί τους τούς οδήγησαν σε διαφορετικά μέρη​—κυρίως στη Γερμανία, στην Αυστρία, στο Λουξεμβούργο, στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι λοιπόν, οι τέσσερις φίλοι δεν μπορούσαν να περνούν μαζί όσο χρόνο θα ήθελαν. Αλλά μολονότι τους χώριζε η απόσταση, παρέμεναν πάντα σε επαφή, εκφράζοντας τη χαρά τους ο ένας για τις ευλογίες του άλλου αλλά και τη λύπη τους για τις στενοχώριες τους. (Ρωμ. 12:15) Τέτοιοι φίλοι είναι πολύτιμοι σαν θησαυρός και δεν πρέπει ποτέ να θεωρούνται δεδομένοι. Είναι ανεκτίμητα δώρα από τον Ιεχωβά. (Παρ. 17:17) Πόσο σπάνιοι είναι οι αληθινοί φίλοι στο σημερινό κόσμο! Αλλά για τους αληθινούς Χριστιανούς δεν είναι καθόλου δυσεύρετοι. Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, απολαμβάνουμε φιλίες με ομοπίστους μας σε όλο τον κόσμο και, πάνω από όλα, με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό.

 Όπως συμβαίνει με όλους μας, το μονοπάτι της ζωής ήταν κάποιες φορές δύσβατο και για αυτούς​—έχουν βιώσει τον πόνο της απώλειας του συντρόφου τους, την πάλη με κάποια σοβαρή αρρώστια, την αγωνία για τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων, τις δυσκολίες της ανατροφής ενός παιδιού όντας στην ολοχρόνια υπηρεσία, την ανησυχία μήπως δεν τα καταφέρουν σε κάποιον καινούριο θεοκρατικό διορισμό, και τώρα τα αυξανόμενα προβλήματα των γηρατειών. Γνωρίζουν όμως εκ πείρας ότι οι φίλοι​—είτε είναι κοντά είτε μακριά—​βοηθούν εκείνους που αγαπούν τον Ιεχωβά να υπερπηδήσουν κάθε είδους δυσκολία.

Πόσο υπέροχο ήταν που ο Λόουελ, ο Ρέιμον, ο Μπιλ και ο Ρίτσαρντ αφιέρωσαν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά όταν ήταν 18, 12, 11 και 10 ετών αντίστοιχα και άρχισαν την ολοχρόνια υπηρεσία σε ηλικία 17 ως 21 ετών. Ανταποκρίθηκαν στην προτροπή του εδαφίου Εκκλησιαστής 12:1: «Να θυμάσαι, λοιπόν, τον Μεγαλειώδη Δημιουργό σου στις ημέρες της νεαρής σου ηλικίας».

Αν είστε νεαροί Χριστιανοί άντρες και το επιτρέπουν οι περιστάσεις σας, δεχτείτε την πρόσκληση του Ιεχωβά να αναλάβετε την ολοχρόνια υπηρεσία. Χάρη στην παρ’ αξία καλοσύνη του, μπορεί να γευτείτε και εσείς​—όπως αυτοί οι τέσσερις φίλοι—​τις χαρές του έργου περιοχής, περιφερείας ή ζώνης, της υπηρεσίας Μπέθελ, ίσως και ως μέλη της Επιτροπής του Τμήματος, της διδασκαλίας στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας και στη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, καθώς και της εκφώνησης ομιλιών σε συνελεύσεις, μεγάλες και μικρές. Πόση χαρά έφερε σε αυτούς τους τέσσερις αδελφούς η σκέψη ότι δεκάδες χιλιάδες ωφελούνταν από το έργο τους! Και όλα αυτά έγιναν εφικτά επειδή, ως νεαροί, δέχτηκαν τη στοργική πρόσκληση του Ιεχωβά να τον υπηρετήσουν ολόψυχα.​—Κολ. 3:23.

Σήμερα, ο Λόουελ, ο Ρίτσαρντ και ο Ρέιμον υπηρετούν και πάλι μαζί στο γραφείο τμήματος της Γερμανίας, που τώρα βρίσκεται στο Ζέλτερς. Δυστυχώς, ο Μπιλ πέθανε το 2010 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπηρετούσε ως ειδικός σκαπανέας. Ο θάνατος κατέφερε βαρύ πλήγμα σε αυτή τη σχεδόν 60χρονη πολύ ξεχωριστή φιλία! Αλλά ο Θεός μας, ο Ιεχωβά, δεν ξεχνάει ποτέ τους φίλους του. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι, υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του, κάθε Χριστιανική φιλία που έσβησε προσωρινά εξαιτίας του θανάτου θα αναβιώσει.

Λίγο καιρό προτού πεθάνει, ο Μπιλ έγραψε: «Στα 60 χρόνια της φιλίας μας, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία δυσάρεστη στιγμή. Η σχέση μας ήταν πάντα πολύ ξεχωριστή για εμένα». Και οι τρεις φίλοι του, αποβλέποντας με σιγουριά στη συνέχιση της φιλίας τους στο νέο κόσμο, προσθέτουν: «Και αυτό ήταν μόνο η αρχή».