„WAAR zijn die allemaal voor?” vroeg George Naish, terwijl hij naar een stapel boomstammen van 18 meter wees die bij het wapenhuis in Saskatoon (Saskatchewan, Canada) lagen. Hij kreeg te horen dat het hout in de Eerste Wereldoorlog voor signaalmasten gebruikt was. „Ik bedacht dat we die boomstammen wel konden gebruiken om zendmasten te bouwen,” vertelde broeder Naish later, „en zo werd het idee voor een theocratisch radiostation geboren.” Nog geen jaar later, in 1924, ging de radiozender CHUC de lucht in. Het was een van de eerste religieuze zenders in Canada.

Canada, dat ongeveer net zo groot is als Europa, was een ideaal gebied om via de radio getuigenis te geven. „Dankzij onze uitzendingen bereikte de waarheid heel wat mensen die we niet persoonlijk konden treffen”, zei Florence Johnson, die bij het station in Saskatoon werkte. „Omdat de radio toen iets nieuws was, wilden mensen alles horen wat uitgezonden werd.” In 1926 hadden de Bijbelonderzoekers (zoals Jehovah’s Getuigen toen werden genoemd) in vier Canadese steden hun eigen radiostation. *

Wat zou je gehoord hebben als je op een van die uitzendingen afstemde? Zangers uit de plaatselijke gemeente zongen vaak liederen, begeleid door musici of zelfs door een klein orkest. Natuurlijk hielden de broeders ook lezingen en leidden ze Bijbelse besprekingen. Amy Jones, die meedeed aan de besprekingen, herinnerde zich: „Als ik in de velddienst was en me voorstelde, zei de huisbewoner soms: ’O ja, ik heb u op de radio gehoord.’”

Bijbelonderzoekers in Halifax (Nova Scotia) maakten een voor die tijd baanbrekend radioprogramma: een talkshow waarbij luisteraars konden inbellen en Bijbelse vragen konden stellen. „De reactie op dit programma was overweldigend”, schreef een broeder. „Er werd zo veel gebeld dat het station bijna werd lamgelegd.”

 Net als de apostel Paulus kregen de Bijbelonderzoekers verschillende reacties op de boodschap (Hand. 17:1-5). Sommige luisteraars vonden het mooi. Toen Hector Marshall de Bijbelonderzoekers op de radio over Studies in the Scriptures hoorde praten, bestelde hij zes delen. „Ik dacht dat de boeken me zouden helpen les te geven op de zondagsschool”, schreef hij later. Maar tegen de tijd dat hij Deel 1 uit had, besloot hij de kerk te verlaten. Hij werd een ijverige prediker en heeft Jehovah trouw gediend tot zijn dood in 1998. De dag nadat de lezing „Het Koninkrijk, de hoop der wereld” werd uitgezonden, zei kolonel J.A. MacDonald, in het oosten van Nova Scotia, tegen een broeder: „De bewoners van Cape Breton Island hebben gisteren een boodschap gehoord die de beste is waarnaar men ooit in dit deel van de wereld heeft geluisterd.”

Maar de geestelijken waren woedend. Sommige katholieken in Halifax dreigden het station dat de programma’s van de Bijbelonderzoekers uitzond, op te blazen. Op aandringen van religieuze leiders kondigde de regering in 1928 plotseling aan dat de zendvergunningen voor de stations van de Bijbelonderzoekers niet verlengd zouden worden. Als reactie daarop verspreidden de broeders en zusters een traktaat (Who Owns the Air?) waarin tegen die onrechtvaardige maatregel werd geprotesteerd. Toch weigerde de overheid de zendvergunningen van de Bijbelonderzoekers te verlengen.

Ontmoedigde dit de kleine groep van Jehovah’s aanbidders in Canada? „Eerst leek het echt een grote overwinning voor de tegenstander”, gaf Isabel Wainwright toe. „Maar ik wist dat Jehovah het had kunnen voorkomen als dat in zijn voornemen paste. Dus het moest betekenen dat we ons moesten aanpassen aan een andere en betere manier om het goede nieuws van het Koninkrijk te prediken.” In plaats van vooral via de radio getuigenis te geven, concentreerden de Bijbelonderzoekers in Canada zich op persoonlijke bezoeken bij de mensen thuis. Maar de radio had absoluut een belangrijke rol gespeeld in het uitzenden van ’de beste boodschap die ooit gehoord is’. — Uit ons archief in Canada.